บทที่311 ให้คุณไปพบคนคนหนึ่ง

ซูจ้านเดินมาถึงพื้นที่สีเขียวที่อยู่ด้านนอกของโซนผู้ป่วยใน ถึง ได้หยุดลง หลิวเฟยเฟยยืนอยู่ด้านหลังเขา “มีอะไรอยากพูดกับ ผมครับ?”

“ผมพูดกับคุณอย่างชัดเจนเลยนะครับ” ซูจ้านหนุนตัว เขาจ้อง มองหญิงสาวที่เคยคุ้นเคย ที่ตอนนี้ยังคงเป็นใบหน้าใบเดิม แต่ เขากลับรู้สึกได้แค่ความไม่คุ้นเคยเท่านั้น

เมื่อก่อนคุ้นเคยมาก แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกว่าตัวเองไม่เข้าใจ เธอเลยสักนิด

รู้สึกแค่มองเธอไม่ออก เหมือนมีอะไรซ่อนอยู่ในใจ

“คุณน่าจะรู้ดี ว่าทันทีที่คุณเลือกที่จะไป เรื่องระหว่างเราก็ ถือว่าจบแล้ว ไม่ว่าตอนนั้นคุณจะมีเหตุผลอะไรก็ตาม การที่คุณ เลือกที่จะไป ก็แสดงว่าคุณได้ละทิ้งความสัมพันธ์เมื่อตอนนั้นไป แล้ว แต่ว่าคุณ ตอนนี้เอาแต่มีพัวพันอยู่แบบนี้ มีแต่จะทำให้ผม ดูถูกคุณ ผมรู้สึกว่า เราควรหลงเหลือความทรงจำดีๆ ไว้บ้างจะดี กว่านะครับ ต่อไปคุณก็ไม่ต้องมาที่โรงพยาบาล ผมหวังว่าคุณ จะสามารถรักษาสัญญาของคุณได้ด้วย อย่ามารบกวนผมอีกนะ ครับ”

หลิวเฟงยเฟยไม่คิดว่าซูจ้านจะเด็ดขาดแบบนี้

ในใจนั้นรู้สึกผิดหวัง ผู้ชายที่เคยรักเธอนั้นได้เปลี่ยนไปแล้วเปลี่ยนเป็นคนที่จะไม่รักเธออีก จะไม่ทำตัวระมัดระวังจากการที่ เธอรู้สึกไม่ชอบใจ ตอนนี้เขาคิดแค่ว่าจะทอดทิ้งเธอเท่านั้น

สองมือของเธอก่าจนเป็นหมัด เธอหัวเราะออกมาเบาๆ “การที่ คุณมาตัดขาดความสัมพันธ์แบบนี้ ไม่คิดถึงความทรงจำดีๆ ที่ เคยผ่านมาบ้างเหรอคะ?”

“คุณยังบอกว่าเป็นความทรงจำดีๆ เลย เรื่องที่เคยเกิดขึ้น สําหรับผมมันก็กลายเป็นอดีตไปแล้ว” ซูจ้าน ใจเย็นมาก

เขาปล่อยวางอดีตได้แล้วจริงๆ

เขาคิดว่าตัวเองยังปล่อยวางไม่ได้ แต่ตอนที่ได้เจอเธอจริงๆ เขาจึงได้รู้ว่าตัวเองสามารถปล่อยวางได้แล้ว

ไม่มีโกรธเกลียด ไม่มีกล่าวโทษ

หลิวเฟยเฟยกัดริมฝีปาก เธอคิดว่าการที่กลับมาครั้งนี้ จะ สามารถดึงเขากลับมาได้อย่างง่ายดาย แต่ไม่นึกเลยว่าจะมีคนที่ ชื่อฉินยาปรากฏออกมาอย่างคาดไม่ถึงแบบนี้ จนทำลายแผนที่ เธอวางไว้จนหมด

ความสุขในชีวิตของเธอต่อจากนี้ ต่างก็ฝากไว้ในตัวของซูจ้าน อายุของเธอไม่ได้น้อยแล้ว ไม่มีเวลาให้เสียอีก เธอเข้าใจดี ถึง เธอจะไม่เคยแต่งงาน แต่ว่า ร่างกายมันไม่ได้เต่งตึงเหมือนตน สาวๆ แล้ว ไม่มีทางที่จะหาผู้ชายที่มีครอบครัวดีๆ มีฐานะดีๆได้ แน่นอน

ที่สำคัญ เธอมีลูกไม่ได้ ด้วยสาเหตุนี้ ผู้ชายหลายคนจึงยอมรับเธอไม่ได้ แถมเธอยังอยากได้ผู้ชายที่ทั้งหล่อทั้งรวยอีก

“ฉันเองที่ไม่ควรกลับมา” พูดจบ หลิวเฟยเฟยหมุนตัวแล้วเดิน จากไป พอเดินไปได้สองก้าวก็หยุดเดิน “ฉันอวยพรให้คุณมี ความสุข ต่อไป………ไม่มาให้คุณเห็นหน้าอีก

หลิวเฟยเฟยเข้าใจดี ถ้าอยากดึงบ้านคืนมา มีแต่ต้องให้ฉัน ยาเดินจากไปเอง เธอถึงจะมีโอกาส เห็นได้ชัดว่าตอนนี้บ้านนั้น ไม่มีทางไปจากฉินยาแน่นอน

สู้ทิ้งภาพจําดีๆ ไว้ให้ชูจ้านก่อน แล้วค่อยๆ หาทางดีกว่า

การเป็นหญิงชู้มาตั้งหลายปีของเธอนั้นไม่ได้เสียเปล่าหรอก เธอมีวิธีการมากมาย

มุมปากของเธอแย้มขึ้น แล้วยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น

การที่เธอเด็ดขาดแบบนี้ ซูจ้านเองก็ปรับตัวตามไม่ทันเหมือน

แต่แบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว

หลังหลิวเฟยเฟยจากไป ซูจ้านก็ไม่ได้กลับไปที่ห้องผู้ป่วย แต่ เดินออกไปนอกประตูใหญ่แทน นอกโรงพยาบาลมีร้านขาย อาหารเช้าอยู่เยอะมาก เขาคิด ถ้าฉินยาตื่นมาจะต้องหิวแน่เลย และคุณย่าก็ต้องกินด้วย เขาจึงตัดสินใจไปซื้ออาหารเช้าแล้ว ค่อยกลับ

ตอนที่เขากลับมาจากหลังที่ซื้ออาหารเช้าเสร็จ ฉินยายังคง หลับอยู่ แต่ท่านย่านั้นตื่นแล้ว ลืมตาขึ้นมาครึ่งหนึ่ง เหมือนได้สติแล้ว ซูจ้านรีบเดินเข้าไป “คุณย่าตื่นแล้วเหรอครับ?”

ท่านย่าอยากจะพูด แต่ก็ทำได้แค่ส่งเสียงออกมาเท่านั้น แต่ไม่สามารถพูดออกมาได้ ท่านย่าแตกตื่น น้ำเสียงยิ่งแหบซ่าน จนฟังไม่รู้เรื่องยิ่งกว่าเดิม

ซูจ้านวางของในมือลง กุมมือของเธอแล้วพูดให้กำลังใจไปว่า “คุณย่าอย่าเพิ่งตกใจ ไม่มีอะไรครับ คุณหมอบอกแล้วมันจะ ค่อยๆ ดีขึ้นเองครับ คุณย่าสนใจแค่พักผ่อนให้ดีๆ ก็พอ”

“อือฮือ…… ท่านย่าอยากพูดออกมา แต่พอเปิดปากพูดก็มีแต่ เสียงอู้อี้ออกมาเท่านั้น คำที่พูดมาไม่มีพยางค์เลยทำให้ฟังไม่รู้ เรื่องว่าเธอกำลังพูดอะไรอยู่?

ซูจ้านตบมือปลอบโยนเธอ เขาสัมผัสได้ถึงสิ่งที่เธอต้องการสื่อ จึงถามไปว่า “คุณย่าถามถึงฉินยาใช่มั้ยครับ?”

ท่านย่าพยักหน้า

ซูจ้าน ให้เธอมองไปที่โซฟา ท่านย่าชะโงกหน้าขึ้นมา ก็เห็นฉัน ยาที่ยังคงนอนหลับอยู่ที่โซฟา ยังดีที่ยังไม่ไป ท่านย่าโล่งอกไปที แต่แล้วก็ต้องร้อนรนขึ้นมาทันที

กลัวซูจ้านจะต้องเสียฉินยาไปเพราะหลิวเฟยเฟย

“ฮือฮือ….” เธออยากจะพูดว่าหลิวเฟยเฟยนั้นไม่ได้ใสซื่อ อย่างที่เห็นภายนอก จะบอกให้เขาห้ามตกหลุมพรางของหลิว เฟยเฟยเด็ดขาด

แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถพูดมันออกมาได้ เธอพยายามจนหน้าแดงไปหมดแล้ว

“คุณย่าใจเย็นๆ ก่อนนะครับ” ซูจ้านพูดให้เธอสบายใจ “ย่า ไม่ต้องเป็นห่วง ผมไม่มีทางปล่อยให้ฉินยาจากไปแน่นอนครับ ตอนนี้คุณย่าจะตื่นเต้นไม่ได้นะครับ

ท่านย่ามือของซูจ้านไว้แน่นๆ หวังว่าเขาจะทำตามที่พูดได้

และไม่ทําเรื่อง วๆ อีก

ตอนเช้าหมอเข้ามาดูอาการ สถานการณ์ของท่านย่าก็คือต้อง ค่อยๆ รักษากันไป ค่อยเป็นค่อยไป หลังการผ่าตัด อาการทุก อย่างที่ปรากฏตอนนี้ก็ถือว่ายังอยู่ในขอบเขตที่ควรจะเป็น

บอกให้ซูจ้านดูแลเธอให้ดี

หลังจากที่หมอออกไป ซูจ้านก็ยกอาหารเช้าที่เพิ่งซื้อมาให้ “น่าจะหิวแล้วมั้งครับ?”

ท่านย่าพยักหน้า

ซูจ้านปรับหัวเตียงให้สูงขึ้น เอาเบาะไปรองไว้ที่หลังของท่าน ย่า เพื่อให้เธอหนุนได้อย่างสบาย จากนั้นก็ยกชามขึ้นมา แล้ว ป้อนโจ๊กให้เธอทีละคำทีละคำอย่างช้าๆ

ท่านย่าหลับตาลงอย่างลึกซึ้ง เพิ่งผ่านการผ่าตัดมา ร่างกาย ยังไม่ค่อยมีแรง ซูจ้านพยุงเธอให้นอนลง “ผมจะเฝ้าอยู่ตรงนี้ คุณย่าพักผ่อนอย่างสบายใจได้เลยครับ”

ฉินยาก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลย
ซูจ้าน ให้พยาบาลเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนค่อยกลับมา

บนเขากลิ่นแอลกอฮอล์ยังไม่จางหาย เสื้อผ้ายับเขาทดมกลิ่นบนร่างกายของตัวเองยัง

จากท่าทางของยาแล้วก็น่าไม่ตื่นมาในนี้ เขารีบ

ไปรีบกลับ ใช้เวลาไป

อีกด้านหนึ่ง ช่วงเช้าจงจึงกินเช้า เกี๊ยวซ่า กิน ไปเมื่อคืนทรมานเขาคืน หลินซินเหยียนเห็นแต่งตัว เรียบร้อย ยืนอยู่ที่ประตูแล้วมองมาเขา วันนี้ออกเหรอคะ?

บริษัทต่างหยุดงานแล้ว จึงไม่ต้องเข้าบริษัท หลินซินเหยียน นึกว่าเขาจะแต่งตัวสบาย

เวลาว่างทั้งที

จงจึงห้าวยืนหน้ากระจกแต่งตัว

ใบหน้าที่หล่อเหลานั้นเคร่งขรึมและสงบ มือกำลังกัด กระดุมของเขาหยุดลง เหลือบมองขึ้นบนนเหยียนที่ยืนอยู่ข้างประตูจากทางกระจก “เดี่ยว จะคุณเจอคนคนหนึ่งครับ”

หลินซินเหยียนยืดตรงขึ้น เจอใคร

เธอแอบทายอยู่ในใจ
ทางนั้นเป็นญาติห่างๆ ของจงจึงห้าว ถึงแม้เหวินเสียนจะตาย ไปหลายปีแล้ว จงฉีเฟิงยังหมดสติอยู่ แต่ตอนนี้ปีใหม่แล้ว ก็ต้อง มีการเคลื่อนไหวกันบ้าง

“ถ้าไปถึงคุณก็จะรู้เองครับ” จงจึงห้าวหมุนตัวพร้อมรอยยิ้ม มองมาที่เธอ “ทำไมผมรู้สึกว่าคุณกำลังตื่นเต้นอยู่ใช่มั้ยครับ?”

หลินซินเหนียนตั้งใจทำตัวสบายๆ “ฉันตื่นเต้นตรงไหนคะ?”

จงจิ่งห้าวเดินเข้ามา สายตาหยุดอยู่ที่ใบหน้าของเธอหนึ่งนาที ดวงตาสีดำลึกซึ้ง ยื่นมือมาบีบคางเธอไว้ ขยี้ปลายนิ้ว “เมื่อคืน ผมเสียใจมากเลยรู้มั้ย?”

หลินซินเหยียนอึ้งไป จากนั้นก็เข้าใจอย่างรวดเร็วว่าเขาพูดถึง อะไร เพื่อที่จะได้ ‘ระบาย แทนเฉิงซิ่ว เธอก็ตักเกี๊ยวซ่าให้เขา ไปถ้วยใหญ่เลย

เพื่อไม่ทำให้เด็กๆ ทั้งสองต้องผิดหวัง เขาก็ฝืนกินมันจนหมด

หลินซินเหยียนกัดริมฝีปาก “ถ้าคุณยอมอ่อนข้อ ฉันก็คง

“ต่อไปเรื่องระหว่างเรา คุณไม่ต้องมาสนใจ” จงจึงห้าวจิกลง ไปบนริมฝีปากของเธอเบาๆ “ถ้ายังมีครั้งต่อไปอีก….

เขาหัวเราะออกมาเบาๆ “ผมจะลงโทษคุณ