บทที่3 ฉันควรจะแต่งงานกับคุณ

เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ หลินซินเหยียนออกมาจากห้องลองเสื้อ เธอได้มอง ไปที่ห้องลองเสื้อตรงซ้ายมืออีกครั้ง กลับพบว่าประตูปิดสนิทแล้ว

เข้ากับบุคลิกของคุณมากค่ะ

พนักงานมีแววมาก ส่วนใหญ่แค่ดูรูปร่างก็สามารถเลือกชุดที่เหมาะกับ คนๆนั้นออกมา หลินซินเหยียนใส่เดรสสีฟ้าครามแล้วให้ผิวของเธอยิ่งดู ขาวขึ้นไปอีก สายคาดเอวได้โชว์เอวที่เพรียวบางออกมา ค่อนข้างซูบผอม ไป แต่ใบหน้าเผยออกมาได้สวยงามมาก

หลินกั๋วอันดูแล้วเหมาะสมก็เลยไปจ่ายตังค์ พอดูแล้วถึงพบว่าเดรสตัว ละสามหมื่นกว่าหยวน แต่พอนึกได้ว่าเธอไปเจอคนของตระกูลจง จึงได้ กัดฟันจ่ายตังค์ เสร็จแล้วได้พูดด้วยเสียงเย็นชา “ไปเถอะ

หลินซินเหยียนได้รู้ซึ้งถึงความใจดีของเขาตั้งนานแล้ว ความเย็นชา ของนาทีนี้ยังคงทำให้หัวใจเธอเจ็บแน่นอีกเช่นเคย

เธอก้มหน้าเดินตามหลังเขาไปขึ้นรถ

ไม่นานรถก็ได้จอดอยู่ที่หน้าวิลล่าของตระกูลหลิน

คนขับรถเปิดประตูให้หลินกั๋วอัน เขาโน้มตัวลงมา หลินซินเหยียนตาม มาทีหลัง

ยืนอยู่หน้าวิลล่า เธอเหม่อลอยไปหลายวิ ตอนที่เธอกับแม่ใช้ชีวิตอย่าง ทุกข์ทรมานเหมือนตายทั้งเป็นเพราะอาการป่วยของน้องชาย พ่อของเธอ กับเมียน้อยคนนั้น กำลังเพลิดเพลินอยู่ในวิลล่าที่ทันสมัยและดึงดูดใจ

มือทั้งสองข้างของเธอกุมแน่นอย่างควบคุมไม่ได้
“แกยังยืนเชื่ออยู่ทำไม?” หลินกั๋วอันรู้สึกว่าไม่มีมีคนเดินตามตัวเอง เขา หันกลับมามองแว๊บนึง ก็เห็นเธอยืนเชื่ออยู่หน้าประตู

หลินซินเหยียนรีบเดินตาม ได้ยินคนรับใช้ของบอกว่าคนของตระกูลจง ยังไม่ถึง หลินกั๋วอันก็เลยให้เธอรออยู่ในห้องรับแขก

ตำแหน่งที่ใกล้ริมหน้าต่างของห้องรับแขกมีเปียโนวางอยู่ตัวนึง Steinway& Sons ผลิตจากเยอรมนี ราคาแพงมาก แม่ซื้อให้เธอตอนเธอ อายุได้ห้าขวบ

เธอชอบตั้งแต่เด็ก ตอนอายุสี่ขวบครึ่งก็เริ่มเรียนเปียโนแล้ว หลังจาก ถูกส่งไปต่างประเทศ เธอก็ไม่เคยแตะต้องมันอีกเลย

เธอเอามือยื่นไปอย่างห้ามใจไม่ได้ ทั้งคุ้นเคยและตื่นเต้น

นิ้วชี้ของเธอวางอยู่บนแป้น ออกแรงเบาๆ ทิ้งเสียงนึง เสียงที่ไพเราะและ คมชัดก้องออกมา เพราะไม่ได้เล่นมานานมากแล้ว นิ้วมือของเธอแข็ง กระด้างไปเยอะเลย

“ใครอนุญาตให้แกแตะต้องของของฉัน?!” เสียงที่ดังลั่นแฝงด้วยความ โกรธ ดังมาจากข้างหลังเธอ

ของของเธอ?

หลินซินเหยียนหันหลัง เห็นหลินหยู่หานกำลังยืนอยู่ข้างหลังเธออย่าง ดุร้าย จำได้ว่าเธอเด็กกว่าตัวเองปีเดียว ปีนี้อายุสิบเจ็ด ได้สืบทอดจุดเด่น ของเงินซิ่วฉิง หน้าตาไม่เลว

แต่ว่าหน้าตาที่กัดฟันและจ้องหน้าไว้ดุร้ายมาก

“ของเธอ?”

พวกเธอทำลายชีวิตคู่ของแม่ คอยใช้เงินพวกนั้น ตอนนี้แม้แต่ของขวัญ ที่แม่มอบให้ตัวเอง ก็กลายเป็นของเธอแล้ว
เธอค่อยๆ หมัดไว้แน่น บอกในใจรอบแล้วรอบเล่าว่าอย่าใจร้อน อย่า วู่วาม เพราะตอนนี้เธอยังไม่มีปัญญาเอาของที่เป็นของเธอกลับมา

เธอจะต้องอดทน!

เธอไม่ใช่เด็กผู้หญิงที่แปดปีก่อนถูกพ่อส่งไปต่างแดนและเอาแต่ร้องไห้ แล้ว ตอนนี้เธอโตแล้ว!

“แกก็คือหลินซินเหยียน? !”หลินหยู่หานดึงสติกลับมา วันนี้เป็นวัน ที่คนของตระกูลจงมา คุณพ่อรับสองแม่ลูกคู่นั้นกลับประเทศ

หลินหยู่หานยังจำได้ ตอนที่หลินกั๋วอันส่งพวกหลินซินเหยียนไป หน้าตา ของหลินซินเหยียนที่คุกเข่าอยู่บนพื้นและกอดขาของหลินกั๋วอันไว้พร้อม อ้อนวอนเขา

“พ่อรับแกกลับมา คงดีใจมากเลยสิท่า?” หลินหยู่หานมือกอดอกไว้ มองเธอด้วยสายตาดูถูก “แกก็อย่าได้ใจเลย เอาแกกลับมา ก็แค่จะให้แก แต่งเข้าตระกูลจง ได้ยินว่าผู้ชายคนนั้น

ระหว่างที่พูด หลินหยู่หานก็ได้ปิดปากหัวเราะเยาะขึ้นมา

คิดถึงคนที่หลินซินเหยียนจะแต่งงานด้วยเป็นคนที่ไม่สามารถมีเรื่อง อย่างว่าได้ และเป็นคนที่เดินไม่ได้ ก็อดมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น ไม่ได้

เรื่องแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ในชีวิต แต่งกับผู้ชายแบบนั้น ชาตินี้จะไม่ฟัง ไปเลยเหรอ?

หลินซินเหยียนขมวดคิ้ว

ในขณะนี้เอง คนรับใช้ได้เดินมาบอกว่า “คนของตระกูลจงมาแล้วค่ะ”

หลินกั๋วอันเป็นคนไปรับเข้ามาในบ้านเอง พอหลินซินเหยียนหันมาก็เห็นผู้ชายที่นั่งอยู่บนรถเข็นและถูกคนเข็นเข้ามา ใบหน้าของเขาคมชัด หน้าตาหล่อเหลารูปร่างสง่าผ่าเผย ถึงนั่งอยู่บน รถเข็น ก็ทำให้คนไม่กล้าดูถูก

ใบหน้านี้ ก็คือผู้ชายที่เธอเห็นในห้องลองเสื้อที่กำลังกับผู้หญิงอยู่เห

รอ?

ไม่คิดเลยว่าเขาจะเป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลจง?! แต่ตอนที่อยู่ในห้องลองเสื้อ เธอเห็นเขาสามารถลุกขึ้นได้อยู่นี่ และยัง กอดผู้หญิงคนนั้นไว้ด้วย ดูไม่ออกเลยว่าขาจะมีปัญหา

นี่มันอะไรกันแน่?

ตอนที่เธอยังคิดไม่ตกว่าทำไมผู้ชายคนนี้ต้องแกล้งเป็นทำเป็นง่อย หลิน ก้วอันได้เรียกเธอทีนึง “ซินเหยียนรีบมาเร็ว ท่านนี้ก็คือคุณชายใหญ่ของ ตระกูลจง”

หลินกั๋วอันยักไหล่ทั้งสองข้างไว้ ท่าทางเคารพนอบน้อม โก่งตัวและยิ้ม

อย่างประจบสอพลอ “คุณชายจง

คนนี้ก็คือเหยียนเหยียนครับ

หลินกั๋วอันรู้สึกเสียดาย เป็นถึงคุณชายใหญ่ของตระกูลจง หน้าตาหล่อ เหลาสง่างาม แต่กลับกลายเป็นคนพิการไปซะแล้ว

สายตาของจงจึงห้าวหล่นอยู่ที่บนตัวของหลินซินเหยียน ดูแล้วอายุยัง

ไม่มาก ซูบผอมเกินไป หน้าตาดูเหมือนคนขาดสารอาหาร

เขาขมวดคิ้วแน่น นี่เป็นงานแต่งที่แม่ตกลงให้เขา บวกกับแม่ก็จากไป แล้ว ในฐานะที่เป็นลูกชาย เขาจะขัดคำสั่งไม่ได้ ดังนั้นหลังจากที่ไปต่าง ประเทศถูกงูพิษกัดแล้ว เขาได้ปล่อยข่าวออกมาว่ากำจัดพิษนั้นออกจาก ร่างกายไม่ได้ จึงกลายเป็นคนพิการ แถมยังทำเรื่องอย่างว่าไม่ได้ ก็คือ อยากให้ตระกูลหลินกลับคำพูด

แต่ไม่เคยคิดเลย ว่าตระกูลหลินจะไม่กลับคำเลย
จงจิ่งห้าวเงียบกริบ สีหน้ายิ่งอยู่ยิ่งมืดครึ้มอย่างเห็นได้ชัด หลินกั๋วอัน นึกว่าเขาไม่พอใจ จึงรีบอธิบายว่า “ตอนนี้เธอยังเด็กอยู่ เพิ่งจะอายุสิบ แปด เดี๋ยวพอโตเต็มที่แล้วต้องเป็นสาวสวยแน่นอนครับ

จงจึงห้าวหัวเราะเยาะอยู่ในใจ ดูคนสวยไม่ออก กลับรู้สึกได้ถึงความผิด ปกติ ไม่แคร์ว่าเขาเป็นง่อย ก็จะให้ลูกสาวแต่งงานกับเขา

สีหน้าแววตาของเขาเย็นชา รอยยิ้มตรงมุมปากเห็นได้ชัดว่ามีความ หมายลึกซึ้ง “ผมไปทำธุระที่ต่างประเทศ ไม่ทันระวังได้รับบาดเจ็บ ขาทั้ง สองข้างนี้เกรงว่าคงจะเดินไม่ได้แล้ว แถมต่อไปก็ไม่สามารถปฏิบัติหน้าที่ ของสามีไ——

“ฉันไม่ถือสาค่ะ” หลินซินเหยียนตอบทันที

หลิน วอนรับปากเธอแล้ว ขอแค่แต่งเข้าตระกูลจงก็จะคืนสินสอดของ แม่ให้ถึงแต่งเช้าวันนั้น หย่ากันในวันถัดมา ตอนนี้เธอก็จะตอบตกลง เหมือนกัน

ใช้เวลาทําความเข้าใจกับคำพูดอยู่ครู่เดียวหลินซินเหยียนคิดเรื่องที่ ซ่อนอยู่ในนั้นได้เข้าใจหมด เขาสามารถลุกได้ แต่กลับนั่งรถเข็นมาที่ ตระกูลหลิน น่าจะเพราะผู้หญิงคนนั้น เขาไม่ได้อยากทำตามคำสัญญาที่ให้ ไว้เลย อยากให้ตระกูลหลินเป็นฝ่ายกลับคำกับงานแต่งนี้ก่อน

แต่เขาคิดไม่ถึงว่าหลินกั๋วอันจะยอมเสียสละลูกสาวที่ไม่เอ็นดูคนนี้ มา ทำตามคำมั่นสัญญาที่ให้ไว้

จงจึงห้าวหรี่ตามองเธอ

หลินซินเหยียนถูกเขามองจนแผ่นหลังหนาวเย็น ในใจขมขื่น เธอเองก็ สมัครใจแต่งเข้าตระกูลจงที่ไหนกันล่ะ?

ไม่ตอบตกลง เธอจะกลับประเทศได้ยังไง จะช่วงชิงของที่สูญเสียไปกลับ มาได้ยังไง?
เธอยิ้มมุมปาก ความขมขื่นในนั้นมีแค่เธอเท่านั้นที่รู้ “พวกเราได้หมั้น หมายกันไว้ตั้งแต่เด็ก คุณกลายเป็นแบบไหน ฉันล้วนควรจะแต่งงานกับ

สายตาของจงจึงห้าวลุ่มลึกยิ่งขึ้นไปอีก ผู้หญิงคนนี้ฝีปากกล้าที่หน หลินกั๋วอันฟังไม่ออกว่ามีความผิดปกติอะไร เขาถามหยั่งเชิง “วันงาน

แต่ง——

สีหน้าของจงจึงห้าวเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาอย่างรวดเร็ว สุดท้ายได้กลับคืน สู่ความสงบ “ก็ต้องทำตามคำมั่นสัญญาอยู่แล้ว นี่เป็นงานแต่งที่สอง ตระกูลตกลงเอาไว้ตั้งนานแล้ว จะผิดสัญญาได้ยังไง

หลินซินเหยียนหลุบตาลง และเก็บความคิดไว้ไม่กล้าไปมองเขา เห็นได้ ชัดว่าเขาก็ไม่พอใจกับงานแต่ง

ตอนนี้ตอบตกลง ก็แค่ทำตามคำมั่นสัญญาเฉยๆ

“แบบนี้ก็ดีเหมือนกันครับ” หลินกั๋วอันมีความสุข ใช้ลูกสาวที่ไม่โดด

เด่นแต่งงานกับตระกูลจง ย่อมเป็นเรื่องดีอยู่แล้ว

ถึงแม้ตระกูลหลินก็รวยอยู่ แต่พอเทียบกับตระกูลจงแล้ว มันเทียบไม่ติด จริงๆ ไม่ พูดอย่างแน่นอนกว่าคือถ้าเทียบกับตระกูลจงแล้วคือปลาฉลาม กับกุ้งแห้ง

เอามาเทียบกันไม่ได้เลยด้วยซ้ำ!

หลินกั๋วอันโน้มตัวและพูดเสียงต่ำ “ผมได้ให้คนเตรียมอาหารค่ำไว้แล้ว อยู่ทานข้าวที่นี่ก่อนแล้วค่อยกลับนะครับ

จงจิ่งห้าวขมวดคิ้ว

เขาที่ประจบสอพลอคนมีอำนาจเงินทองแบบนี้ ท่าที่อุบาทที่เปลี่ยนไป

ทำให้คนรังเกียจ
“ไม่ต้องแล้ว ผมยังมีธุระต่อ” จงจึงห้าวปฏิเสธ กวนจึงคอยเป็นเขาออก

ไปด้านนอก ตอนที่เป็นผ่านข้างกายของหลินซินเหยียน จงจึงห้าวยกมือขึ้น มาส่งสัญญาณให้กวนจิ้งหยุด จากนั้นเขาได้เงยหน้าขึ้น “คุณหลินพอมีว่าง มั้ยครับ?”