บทที่298 ข้อห้ามที่สุดระหว่างสามีภรรยากันคือการปิดบัง

จงจึงห้าวกลับมาที่ห้องนอน หลินซินเหยียนนั่งอยู่ที่ขอบเตียง และหันหลังให้กับเขาอยู่

“กลับไปมั้ยคะ?”

จงจึงห้าวยืนอยู่ข้างประตู ไม่ได้เดินเข้ามา คอยมองร่างเงา เธออย่างเงียบๆ สุดท้ายก็ไม่ได้ปริปากถามว่าระหว่างเธอกับ ซิ่วมีความลับอะไรใช่หรือเปล่า

เพราะถ้าเธออยากจะพูด ก็พูดตั้งแต่แรกแล้ว ไม่ปิดบังเขา จนถึงตอนนี้หรอก

“ถ้าคุณอยากไป ผมก็จะให้คุณได้สมปรารถนา” เสียงของเขา เรียบเฉยมาก

หลินซินเหยียนลุกขึ้น และหันไปมองเขา “ฉันแค่ไม่อยากให้ ความสัมพันธ์ของคุณกับครอบครัวแข็งกระด้างเกินไป

จงจิ่งห้าวไม่ได้ตอบ “ดึกมากแล้ว รีบนอนเถอะ”

หลินซินเหยียนเดินมา “คุณโกรธเหรอคะ?”

จงจึงห้าวมองหน้าเธอ ผ่านไปตั้งนานถึงพูดออกมาคำนึง “เปล่า”
ต้อนรับปีใหม่ ภาพที่สวยงามคึกคัก หน้าประตูของบ้านทุก หลังจะติดกลอนคู่ไว้ และแขวนโคมไฟสีแดงไว้ เต็มไปด้วยด้วย กลิ่นไอของตรุษจีน

เช้าวันรุ่งขึ้น หลินซินเหยียนได้ไปที่ร้านเที่ยวนึง เพราะตรุษจีน แล้ว จะหยุดช่วงตรุษจีน ให้ทุกคน อาศัยช่วงเวลานี้พักผ่อนดีๆ

ฉินยาดูไม่มีชีวิตชีวาเลย เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม่พูดจา เมื่อคืน หลินซินเหยียนได้รับสายจากซูจ้าน เป็นห่วงกลัวว่าพวกเขาสอง คนจะงอนกัน จึงเดินมานั่งที่ข้างกายเธอ เธอกับซูจ้านโอเค มั้ย?”

ฉินยาเศร้าหมอง พร้อมพูดอย่างเรียบเฉย “ก็โอเคค่ะ”

เธอไม่อยากบอกว่าตัวเองกับซูจ้านมีปัญหา ตอนนั้นเธอเป็น คนสมัครใจแต่งงานกับเขาเอง ตอนนี้มีปัญหา เธออยากแก้ไข เอง

หลินซินเหยียนตบไหล่เธอ “มีอะไรให้พี่ช่วย ก็บอกมาเลยนะ” ฉินยาพูดพร้อมยิ้ม “โอเคค่ะ”

ขณะนี้ ไอรอนได้เดินมา “ฉินยา ด้านนอกมีผู้หญิงคนนึงมาหา

เธอ”

ผู้หญิง?

ใคร?

“คงจะเป็นลูกค้ามั้ง คนอื่นระบุมาว่าหาเธอ ฉันจะตัดหน้าก็คงไม่ได้มั้ง” ไอรอนขยิบตาใส่เธออย่างคลุมเครือ

มีคนระบุมาว่าจะหาเธอ แสดงว่ายอมรับผลการออกแบบของ

เธอ

ฉินยาลุกขึ้น “งั้นฉันไปดูหน่อย “ไปเถอะ” หลินซินเหยียน โบกมือ

ฉินยามาถึงชั้นล่าง เสื้อผ้าในตู้โชว์ล้วนปิดหมดแล้ว กลัวช่วง วันหยุดนี้จะมีฝุ่นเกาะ ตอนที่เปิดร้าน จะต้องทำความสะอาดทุก วัน

หลิวเฟยเฟยนั่งอยู่บนโซฟาของห้องรับแขก ได้ยินเสียงฝีเท้า เธอหันไปเห็นฉันยาเดินมา

ตอนที่ฉินยาเห็นว่าเป็นเธอ ฝีเท้าได้ลังเลไปครู่นึง แต่ไม่นาน ก็ได้ฟื้นฟูกลับคืนมาเป็นธรรมชาติ เห็นได้ชัดว่าการปรากฏตัว ของผู้หญิงคนนี้โผล่มา คือมาใช้อำนาจบารมีใส่เธอ มากดข่ม เธอที่มาทีหลัง

ถึงจะแพ้คน ก็แพ้ความทรงพลังไม่ได้

เธอรักษารอยยิ้มบนใบหน้าไว้ “สวัสดีค่ะ คุณมาสั่งตัดเสื้อผ้า หรือเปล่าคะ?”

หลิวเฟยเฟยก็ยิ้มแฉ่ง “ฉันว่าสถานะของฉันคุณก็คงจะรู้แล้ว คุณว่างมั้ยคะ? ฉันเป็นคนเลี้ยงเอง เราไปดื่มกาแฟสักแก้วกัน มั้ย?”
จินยาปฏิเสธอ้อมๆ “ขอโทษด้วยค่ะ ฉันยังมีงานต้องทำ คง ไม่มีเวลาไปดื่มกาแฟกับคุณหรอกค่ะ”

“คุณกำลังกลัวฉัน” หลิวเฟยเฟยจงใจยั่วยุ

ฉินยาขมวดคิ้ว “ฉันกลัวคุณอะไรคะ?”

“ถ้าคุณไม่กลัวฉัน ทำไมแค่กาแฟแก้วเดียวก็ไม่ยอมไปดื่มกับ ฉันคะ?”

“เราไม่สนิทกัน ทำไมฉันต้องไปดื่มกาแฟกับคุณด้วยคะ?” ฉิน

ยาย้อนถาม

“ใช่ เราเคยเจอกันไม่กี่ครั้ง แต่คุณอย่าลืมสิคะฉันเป็นแฟน ของซูจ้าน…….

“แฟนเก่าค่ะ” ฉันยาย้ำเตือน

หลิวเฟยเฟยยิ้มอ่อนๆ “เอาเถอะ ถึงเป็นแฟนเก่า แต่เราเคย รักกัน ตอนนี้คุณเป็นภรรยาของเขา เราเคยครอบครองผู้ชายคน เดียวกัน จะไม่มีความเกี่ยวข้องได้ยังไงคะ?

“คุณอยากพูดอะไร สามารถพูดออกมาตามตรงได้ค่ะ” ฉินยา ยังคงปากแข็งอีกเช่นเคย

สำหรับผู้หญิงคนนี้ ในใจเธอต่อต้านและหวาดกลัว

“ก็ได้” หลิวเฟยเฟยนั่งกลับมาที่โซฟา “คุยที่ไหนก็เหมือนกัน หมด”

ฉินยามองหน้าเธอ “คุณอยากพูดอะไรคะ? พูดความรักสมัยของคุณจ้านเหรอคะต้องขอโทษด้วยค่ะ ฉันไม่อยาก ฟัง คุณไม่ได้มาตัดเสื้อผ้า ต้องต้อนรับคุณได้ อีกอย่างเราหยุดแล้ว เชิญหลัง

ฉินยาก็เดินไปชั้นบน

“คุณรู้เรื่องของพ่อแม่จ้านคะ?ฝีเท้าของฉันยาชะงักไว้ เธออยู่โรงพยาบาลก็เคยเหมือนกัน

“พวกคุณเป็นสามีภรรยากัน แต่เรื่องของพ่อแม่เขาก็ได้ บอกกับคุณเหรอคะ” หลิวเธอเดิมพันซูจ้านไม่ได้ฉิน

ขอแค่จ้านได้พูด เธอพูดมา ก็ยุยงปลุกปั่นความ สัมพันธ์ของพวกเขาแล้ว

ฉินจับราวบันไดไว้ แน่นอย่างขาดสาย ข้อห้าม ที่สุดระหว่างสามีภรรยา

ชัดเจนกว่าซูจ้านไม่เชื่อใจเธอ ได้ฝ่าย

เธอนึกว่า จริงความสัมพันธ์ของพวกเขาถือว่าค่อนข้างอยู่ที่บอบบางขนาดนั้นเลย
แต่แฟนเก่าปรากฏตัว ก็แตกร้าวเป็นเสี่ยงๆแล้ว

ถึงแม้ตอนนี้หัวใจเธอแสนเจ็บปวด แต่ก็ไม่ได้เผยออกมาให้ หลิวเฟยเฟยเห็น

“เรื่องของเขา ฉันก็ต้องรู้อยู่แล้วค่ะ” ฉันยายิ่งปกปิดยิ่งเห็นได้ เด่นชัด ต่อหน้าหลิวเฟยเฟยเธอแสร้งเป็นสงบนิ่งเพื่อปกปิด

หลิวเฟยเฟยจ้องหน้าเธอ จากนั้นได้หัวเราะเหมือนมองทุก อย่างทะลุปรุโปร่ง “เหรอคะ?”

“งั้นคุณลองบอกฉัน ว่าพ่อแม่เขาตายยังไง?”

ฉินยาจ้องเธอกลับ “คุณรู้ไม่ใช่เหรอคะ? แล้วมาถามฉัน ทําไม?”

หลิวเฟยเฟยหัวเราะ “คุณกำลังหลอกตัวเอง คุณสามารถ หลอกตัวเองได้ แต่คุณหลอกความสัมพันธ์ของพวกคุณไม่ได้ หรอก ฉันบอกคุณตามตรงนะ ที่ฉันกลับมาคราวนี้ ก็เพื่ออยาก กลับมาคืนดีกับเขาค่ะ”

ในใจของฉินยามีคลื่นกระเพื่อมจนนับครั้งไม่ถ้วน “คำพูดนี้ คุณควรจะไปพูดกับเขานะคะ”

“ฉันต้องพูดกับเขาอยู่แล้ว อีกอย่าง คืนนี้เราได้นัดเจอกัน ด้วย” หลิวเฟยเฟยมองหน้าเธอ “งั้นเราก็มาดูกัน ว่าเขาจะแคร์ ใครมากกว่า”

หลิวเฟยเฟยพูดจบก็ได้หันหลังเดินจากไป
เหลือไว้แค่ฉันยายืนอยู่ตรงขั้นบันไดคนเดียว ก็เหมือน สถานการณ์ของเธอ ในตอนนี้ ไม่ขึ้นไม่ลง คาอยู่ตรงกลาง ทรมานจนหายใจไม่ออก

เธออยากจะเชื่อความสัมพันธ์ของเธอกับซูจ้าน แต่เห็นได้ชัด ว่า ระหว่างพวกเขาไม่ใช่แค่ความรักที่เปราะบาง แม้แต่ความไว้ เนื้อเชื่อใจขั้นพื้นฐานก็ยังไม่มีเลย

เธอก็อยากเชื่อซูจ้านนะ แต่คำถามที่หลิวเฟยเฟยถามมารัวๆ ทำให้เธอพบว่าบ้านไม่เชื่อใจเธอเลยด้วยซ้ำ

เป็นลูกค้าที่มาให้ออกแบบเสื้อผ้าหรือเปล่า?” ไอรอนเดินลง

ฉินยาพูดอย่างแข็งกระด้าง หาคนผิดแล้ว”

ไอรอนขมวดคิ้ว “หาคนผิดอะไรเหรอ?”

ฉินยาไม่ได้อธิบาย เธอลงไปชั้นล่างอย่างเร็ว “เธอบอกพี่หลิน ด้วยนะว่าฉันไปก่อนแล้ว

ยังไม่ได้ยินคําตอบของไอรอนเธอก็วิ่งออกจากร้านไปแล้ว ยืน โบกรถอยู่ข้างถนนจะไปที่สำนักงานทนายความ

เธอจะไปถามซูจ้านให้รู้เรื่อง ถ้าเขาอยากคืนดีกับหลิวเฟยเฟย จริงๆ งั้นก็บอกเธอมาตรงๆ แต่อย่ามาปิดบังเธอทำร้ายจิตใจเธอ อย่างนี้

ตลอดทาง ในหัวของเธอสับสนมาก ได้คิดคำพูดไว้มากมาย เธออยากให้ซูจ้านฟัง เธออยากให้บ้านรู้ความกระวนกระวายของเธอ ความกลัวในเธอ

นานก็จอดลงหน้าสำนักงานทนายความ จินยาจ่าย ตังค์ลงจาก

เธอกำลังอยากเข้าไป ทันเห็นบ้านเดินออกมาอย่างไว พอดี เหมือนเรื่องเร่งด่วนอะไร

“จ้านฉินยาเรียก

คุณมาได้ยังไงครับจ้านเดินมา

“ฉันหาคุณ ฉันเรื่องจะคุณ และอยากกับคุณ ค่ะ”ตอนผมธุระนิดหน่อย คุณเข้าไปรอผมที่

เสี้ยววินาทีนั้นหัวใจของฉันยาเหมือนตกร่างกายเซอย่างควบคุมไม่ได้ เหมือนวินาทีต่อไปก็จะวูบลงยัง

ไงอย่างงั้น

เขาไปทําอะไร ไปเจอหน้าหลิวเฟยเฟยเหรอ?

อยากหน้า เขาอย่าดู แต่ว่า เธอกลับรู้สึกได้ถึงรสชาติของใจสลาย

ข้างไหล่ของเธอ ไม่รอฉินยาพูด เขาขึ้นรถจากแล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ