บทที่250 ผมอยากให้คุณมีความสุข

ผ่านไปสักพัก หลินซินเหยียนระงับอารมณ์ที่ ผันผวนในใจแล้ว เธอออกมาจากอ้อมแขนของจงจิ่ง ห้าว ก้มหน้าลงเกาไปที่หางตา “ทำให้คุณเห็นเป็นตัว ตลกอีกแล้ว”

เมื่อกี้ไม่ทันควบคุมอารมณ์ของตัวเองไว้ จงจิ่งห้าวชอบเธอแบบนี้ที่แท้จริง มีเลือดเนื้อ มี ความรู้สึก

เขาปิดไว้ไม่อยู่ ที่มุมปากมีรอยยิ้ม“ผมชอบ ชอบเธอที่เอาตัวเองที่แท้จริง ความรู้สึกที่แท้ จริงโชว์ออกมาต่อหน้าเขา

หัวของหลินซินเหยียนซุกไปต่ำลง ไม่รู้จะตอบ กลับเขาอย่างไร

ทันใดนั้นพื้นที่ก็ดูเล็กขึ้นมา เธอรู้สึกว่าอากาศ

เบาบางลง ลมหายใจติดขัด หน้าร้อนผ่าว

“หน้าคุณแดง?

หลินซินเหยียนผลักเขาออก ไม่ยอมรับว่าหน้า ของตัวเองแดง ปากแข็งพูดไปว่า “คุณต่างหากที่หน้า แดง”

จงจิ่งห้าวถูกผลักไม่ทันตั้งตัว ถอยหลังไปเล็ก น้อย แอ่งน้ำที่พื้น ถูกเขาเหยียบอย่างบังเอิญ ตัวเอน ลง จะล้มลงไป หลินซินเหยียนรีบคว้าเขาไว้ สุดท้าย ล้มลงตามไปกับเขา

“โอ้ย! “ดังขึ้นมา จากนั้นก็เป็นเสียงจ๋อมแจ๋ม ของน้ำดังขึ้น
จงจิ่งห้าวเจ็บจนส่งเสียงฮึดฮัดออกมา สถานที่ ในห้องน้ำไม่ใหญ่นัก หันเขาโขลกไปที่กำแพง นี่ยัง ไม่ใช่ที่อันตรายที่สุด ที่ทำให้เขาอยากตายที่สุดคือ ศอกของหลินซินเหยียนกดทับไปที่ ……

เขากําลังคิดว่าจะพิการไหม?

“คุณ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม? “หลินซินเหยียน ไม่ทันสังเกตว่าตัวเองกดทับไปตรงไหน เธอได้ยินแต่ เสียงฮึดฮัดของจงจิ่งห้าว

“คุณลุกขึ้นมาก่อนได้ไหม? จงจิ่งห้าวเงยตาขึ้น“คุณจะฆ่าสามีเหรอ” หลินซินเหยียน”…………..

เธออยากลุกขึ้นมา ต้องออกแรงที่มือยันตัวไว้ แล้วจู่ๆก็พบว่าตำแหน่งแขนของตัวเอง ดูเหมือน . เธอค่อยๆก้มหน้าลง…..ก็เห็นตำแหน่งที่ศอก

ของตัวเองออกแรงที่สุด กำลังกดไปที่..…….

ในห้อง ซูจ้านกับเสิ่นเผยซวนมองหน้ากัน

จากนั้นการเคลื่อนไหวก็เข้าใจกันโดยปริยาย เหมือนก๊อบปี้กัน วิ่งเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกัน ผลัก ประตูออก—

ทั้งโลกก็หยุดลง

จงจิ่งห้าวนั่งอยู่ที่พื้น หลินซินเหยียนฟุบไปตรง หน้าเขา กําลังมอง……

แค่กแค่ก—

“พวกคุณกำลังทำอะไรกันอยู่? “ซูจ้านไม่สนว่าเรื่องราวใหญ่โตแค่ไหน ยากที่จะเจอเรื่องอื้อฉาว ของจงจิ่งห้าว ซูจ้านจะพลาดโอกาสเยาะเย้ยได้ไงกัน

“ไสหัวไป! ”

ในดวงตาของเขามีความเย็นยะเยือกราวกับ หิมะถล่มลงมาอย่างน่ากลัว อำนาจรุนแรง

ซูจ้านยักไหล่ ไม่ปิดประตู อยากจะดูอีกสัก หน่อย

เสิ่นเผยซวนจ้องเขา ปิดประตู”ไม่กลัวจิ่งห้าว ออกมาเอาคุณตายเนอะ”

ซูจ้านรู้ว่าจงจิ่งห้าวไม่ทำแบบนี้ ก็พูดอย่าง ขำๆคุณว่า เมื่อกี้พวกเขาทำอะไรกันในห้อง?

เสิ่นเผยซวนมีใบหน้าดุดัน เท้าคางไว้ พูดอย่าง ครุ่นคิด หรือว่าร้อนใจทนไม่ไหว?

ฟุ้บ!

ซูจ้านคิดว่าเสิ่นเผยซวนจริงจังมากขนาดนี้ เพราะจะสั่งสอนเขา สุดท้ายเขาก็นินทาขึ้นมาเอง

“คุณว่า จิ่งห้าวบรรลุผลสำเร็จไหม? “ซูจ้าน เอนไปตรงหน้าเสิ่นเผยซวน

เสิ่นเผยชวนเหลือบมองซูจ้าน หัวเราะอยากมี ความหมายน่าจะไม่เร็วเท่าคุณกับคุณฉิน”

ซูจ้าน..…….…..

นี่คือกำลังว่าจงจิ่งห้าวนะ ทำไมต้องพาลากเขา

ไปด้วย?

“เสิ่นเผยซวน! “ซูจ้านทำเป็นโมโห โอบไปที่ คอเขา ล็อกมาไว้ในอ้อมแขน“บอกผมมา คุณไม่กล้าแล้ว”

“คุณแน่ใจว่าจะไม่ปล่อยผม? “ไม่ใช่การขู่ เป็น

คำบอกเล่าธรรมดาๆ

ฝีมือของเสิ่นเผยซวนไม่ได้โม้ ซูจ้านไม่ใช่คู่ ต่อสู้ของเขาจริงๆ

ถึงซูจ้านจะไม่พอใจ แต่รู้ว่าตัวเองที่ตัวเล็กๆ อย่างนี้สู้เขาไม่ได้ จึงปล่อยมืออย่างเชื่อฟัง

ห้องน้ำ

หลินซินเหยียนแทบอยากจะหาช่องลอดเข้าไป มุด น่าขายหน้ามาก

“คุณ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม? “ถึงแม้ที่ปากจะ บอกว่าห่วงใย แต่สายตาไม่กล้ามองไปที่ตัวของจงจิ่ง ห้าว

“ประคองผมขึ้นมา”จงจิ่งห้าวยกมือขึ้น

สายตาของหลินซินเหยียนมองไปทางอื่น ยื่น มือไปประคอง ไม่รู้ว่าจงจิ่งห้าวหนักไปหรือเปล่า เธอ จึงพบว่าดึงเขาไม่ขึ้น

ลองอยู่หลายครั้งก็ดึงเขาขึ้นมาไม่ได้ เธอหัน ไปมองเขา

เวลานี้จงจิ่งห้าวกำลังมองเธอ มีน้ำอยู่ในดวงตา ส่องประกายอย่างมาก เขาหัวเราะ ใช้มือออกแรง หน่อยๆ หลินซินเหยียนล้มลงไปอีกครั้ง หลินซินเหยี ยนจะลุกขึ้นมา กลับถูกจงจิ่งห้าวกดไว้ ไม่ให้เธอขยับ

หลินซินเหยียนพูดเสียงเบา“คุณทำอะไร? ”

เธอไม่กล้าเสียงดัง ด้านนอกซูจ้านกับเสิ่นเผยชวนไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ เมื่อกี้จะต้องเข้าใจผิดแน่

จงจิ่งห้าวหัวเราะไม่พูดอะไร จับมือของเธอ กด ไปที่หน้าอก พูดเพ้อเจ้อด้วยท่าทางจริงจัง”ถ้าผมทำ ไม่ได้แล้วจริงๆ ‘ความสุขในชีวิตครึ่งหลังของคุณจะ ทำไง? ”

หลินซินเหยียน

จงจิ่งห้าวกุมมือเธอไว้ ไว้ที่หน้าอก “ผมอยาก ให้ความสุขคุณ ทํายังไงดี?” หน้าของหลินซินเหยียนแดงทันที ตาคนนี้นี่ นี่

มันเวลาไหนกัน จริงจังหน่อยได้ไหม?

“อย่ามากวน”หลินซินเหยียนสะบัดมือออก จงจิ่งห้าวไม่ยอม จับมือของเธอไม่ปล่อย

หลินซินเหยียนจ้องเขา”ถ้าคุณยังกวนอีก ฉัน โกรธแล้วนะ? ”

จงจิ่งห้าว..………….

บางครั้งแหละ คนๆนี้ก็เป็นแบบนี้ คุณไว้หน้า เขา เขาก็จะได้คืบจะเอาศอก คุณโกรธ เขาก็จะ ซื่อตรงทันที

รู้ว่าผิดก็ยังทำ คำแบบนี้น่าจะสร้างมาเพื่อคน แบบนี้

หลินซินเหยียนเอาแขนของเขาพาดไว้ที่ไหล่

ประคองเขาไว้

ไม่ว่าอย่างไร ก็เป็นเธอที่ทำให้เขาล้ม เธอควร จะประคองเข้าขึ้นมา

จงจิ่งห้าวมองเธอ ตัวเองลุกขึ้นเองได้ ดีขึ้นตั้งนานแล้ว แค่ชอบความรู้สึกที่เธออยู่ใกล้เขาแบบนี้

ร่างของเขาแนบชิดกับร่างของเธอ

หลินซินเหยียนเปิดประตูห้องน้ำออก ซูจ้านกับ เสิ่นเผยชวนกำลังนั่งดื่มชาที่โซฟา มองไม่เห็นพวก เขา’กระซิบกระซาบ’สายตานิ่งลงเล็กน้อย เธอกลัว บรรยากาศอึดอัด จึงจงใจหาหัวข้อ”เกิดอะไรขึ้นกัน แน่? เหยาชิงชิงจะเคยมีลูกได้อย่างไร? ”

หรือว่าตอนที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ?

เสิ่นเผยซวนวางแก้วชาในมือลง”ชาวบ้านว่ากัน ว่าเหยาชิงชิงมีพฤติกรรมไม่ดี ใช้ชีวิตมั่วไปวันๆใน โรงเรียน คนตระกูลเหยา ไม่ชอบเธอที่ทำขายขี้หน้า และไม่ยอมเลี้ยงไว้ ก็ให้……….

“แบบนี้เหรอ? “หลินซินเหยียนรู้สึกว่าเหยาชิง ชิงน่าจะไม่ใช่คนแบบนี้ คนที่ไม่รู้อะไรสำคัญไม่ สำคัญ 16 ปี ถึงแม้ความคิดยังไม่ผู้ใหญ่พอ แต่อย่าง น้อยก็มีจิตสำนึก ทำไมถึง มีอะไรกับคนอื่น แล้วคลอด ลูกได้?

“แน่นอนว่า ตรงนี้ผมก็คิดว่ามีอะไรแอบซ่อนไว้ เวลาที่ไปสั้นๆ เรื่องก็ผ่านไปนานมากแล้ว ดูเหมือนคน ตระกูลเหยาจะจงใจปิดบังไว้ ของที่อยู่ลึกกว่านี้ก็ หาไม่เจอแล้ว”เสิ่นเผยซวนเอาประสบการณ์ของตัว เองมาดูเรื่องนี้ คิดว่า ที่จริงแล้วไม่ง่ายขนาดนั้นอย่าง ที่ดูจากภายนอก อีกอย่าง เหยาชิงชิงมีความเป็นศัตรู ต่อหลินซินเหยียน นั้นเริ่มจากไหน?

ทำให้เธอเปิดแผลของตัวเองเองได้นั้น จะ ทำการทารุณตุ๊กตาเพื่อมาขู่เธอ?

หลินซินเหยียนน่าจะรู้ว่า ทำไมเหยาชิงชิงไม่ชอบเธอ”เธอน่าจะชอบไปยื่นหนิง คิดว่าฉันเข้าใกล้ เขาเปล่า? ”

เธอประคองจงจิ่งห้าวไปนั่งที่โซฟา แล้วนั่งตาม ลงมา”ถึงแม้ตอนนี้ไม่มีหลักฐานโดยตรง แต่เธอก็น่า สงสัยจริงๆ เธอมาที่โรงแรมชัดๆ แต่เธอกลับปฏิเสธ

“คุณรู้ได้ไง? “เสิ่นเผยชวนถาม

“เธอพูดเองเลย ไปยื่นหนิงทำเพื่อพิสูจน์กับฉัน ว่า เหยาชิงชิงไม่ใช่คนที่ขี่ฉัน และยังเรียกเธอมาตรง หน้าฉัน ถามต่อหน้า เธอบอกว่าเธอไม่เคยมาโรงแรม”

ซูจ้านก็สนใจขึ้นมา”เธอกับไปยื่นหนิงเป็นอะไร กัน ไปยื่นหนิงถึงได้ปกป้องเธออย่างนี้? ”