บทที่248 หาความทุกข์ใส่ตัวเอง

ไปยื่นหนังส่ายหน้า”เข้าใจเธอไม่ดีนักหรอก แต่ ไหนแต่ไรมาเธอก็ไม่พูดเรื่องของเธอกับผม แค่เคย พูดสั้นๆว่า พ่อเลี้ยงแม่เลี้ยงของเธอไม่ดีต่อเธอเท่า ไหร่”

ไปยื่นหนิงมองพระอาทิตย์ขึ้นอยู่นอกหน้าต่าง พูดอย่างกังวลว่า”มีเยอะแค่ไหนเชียวที่เด็กกำพร้าถูก คนดีๆรับเลี้ยงน่ะ?”

เขาโชคดี ถูกไป่หงเฟยผู้ชายที่เคยแต่งงานรับ เลี้ยงไป ถึงแม้เขาไม่ได้เอาใจใส่อย่างละเอียดเท่าคน เป็นแม่ แต่ว่า ปฏิบัติต่อเขาด้วยความรักที่พ่อมีต่อ ลูกชาย

“ดังนั้นวันนี้ที่คุณเรียกฉันมา คืออยากบอกฉัน ว่า เรื่องนั้น ไม่ใช่เธอทําเหรอ? “หลินซินเหยียนลอง ถามดู

“ใช่”ไปยื่นหนิงยังยอมที่จะเชื่อว่า เหยาชิงชิง ยังเป็นผู้หญิงใสซื่อบริสุทธิ์คนนั้น

อีกอย่าง จงจิ่งห้าวก็แค่เดา เรื่องร้านเสื้อผ้า ไม่ เพียงพอที่จะทำให้เธอทำเรื่องแบบนี้

“วันนี้เรียกคุณออกมา ก็แค่อยากให้เธอพูดต่อ

หน้าคุณให้ชัดเจน”

หลินซินเหยียนมองเขา เขาหมายความว่า อะไร?

คือจะให้เหยาชิงชิงเจอกับเธอเหรอ?

ไม่ใช่เธอที่ใจแข็ง หรือว่าไม่ยอมปล่อยเธอหลังจากที่เห็นคลิปนั้น เธอก็ไม่รู้ว่าเหยาชิงชิงเป็นคน แบบไหนกันแน่

ถ้าหากเธอไม่เคยดูคลิปนั้น เธอจะต้องเชื่อคำ พูดของไปยื่นหนิงแน่ แค่ตอนนี้ ในใจของเธอมีหลาย อย่างที่ไม่เข้าใจ

จงจิ่งห้าวไม่ใช่เด็กสามขวบ ไม่เดามั่วๆ มักจะมี

ทฤษฎีเสมอ เขาถึงพูดแบบนี้

อีกอย่างผลลัพธ์จากการหา เธอมีเรื่องปิดบังไ ยิ่นหนิงจริงๆ

“ที่จริงแล้ว…….

หลินซินเหยียนกำลังจะพูดกับเขาเรื่องที่เธอ เจอ สุดท้ายตอนนี้ จู่ๆประตูห้องส่วนตัวก็ถูกเปิดออก เหยาชิงชิงยืนอยู่หน้าประตู เธออายเล็กน้อย ละ สายตาลง”ไม่ได้รบกวนพวกคุณใช่ไหม”

หลินซินเหยียนเอาเรื่องที่อยากจะพูดกลืนกลับ ไป ฉีกยิ้มออกมา”ไม่รบกวน”

ไปยื่นหนิงให้เธอเข้ามานั่ง“คุณหลินไม่ใช่คนที่ คิดเล็กคิดน้อย อย่าอึดอัดขนาดนั้น”

หลินซินเหยียนมองไปยื่นหนิงแวบหนึ่ง ไม่ได้ พูดอะไรออกมา

“ที่จริงให้คุณมา ผมอยากถามคุณเรื่องหนึ่ง สองสามวันนี้ คุณได้ไปโรงแรมไหม”ไปยื่นหนิงถามไป ตรงๆ และยังตรงไปตรงมา

มือเหยาชิงชิงที่วางไว้บนโต๊ะกำแน่น เธอคิดไม่ ถึงว่าไปยื่นหนิงให้เธอมา ก็เพื่อสืบเรื่องนี้ให้หลินซินเห ยียน และยังสงสัยเธอด้วย
เธอเงยหน้ามองหลินซินเหยียน”คุณเกิดเรื่อง อะไรขึ้น แล้วคิดว่าฉันทำใช่ไหม? ”

“ไม่ใช่..…….…….

“ไม่มีใครสงสัยคุณ วันนี้เรียกคุณมา เพราะ อยากพูดให้ชัดเจนจะได้ไม่เข้าใจผิด”ไปยื่นหนังอธิ บายแทนหลินซินเหยียน

คิดไม่ถึงว่า ในสายตาของเหยาชิงชิง ไปยื่นหนิ งกำลังปกป้องการแสดงออกมาของหลินซินเหยียน

อารมณ์แปลกๆแวบผ่านสายตาของเธออย่าง รวดเร็ว เธอส่ายหน้า“ฉันไม่ได้ไป”

เรื่องร้านเสื้อผ้า ตอนนั้นเธอจงใจจะปิดลง ถึง ไม่ใช่บังเอิญเจอหลินซินเหยียนเข้าไปพอดี เธอก็คิด จะปิดร้านเสื้อผ้าอยู่แล้ว ก็แค่หาเหตุผลที่เหมาะสมมา ตลอดไม่ได้ และก็ลากไปตลอด

ที่เธอถูกรับเลี้ยงเพราะว่าคนนั้นไม่อาจมีลูกได้ ก็เลยไปรับเลี้ยงเธอ ตอนแรกก็ดีต่อเธอ แต่หนึ่งปีถัด มา ภรรยาที่เดิมทีไม่อาจท้องได้ ก็ตั้งท้อง ตั้งแต่นั้น ท่าทีที่มีต่อเธอก็เริ่มไม่ดี ต่อมา ก็คลอดลูกชายมาคน หนึ่ง ก็ยิ่งไม่ดีต่อเธอมากขึ้น

ผู้ชายคนนี้ก็คือชายที่สวมแจ็คเก็ตหนังจะเอา เงินกับเธอ

ถูกคนในบ้านตามใจจนเสียคน ยังไม่บรรลุ นิติภาวะก็ไม่เรียน วันๆเอาแต่เสเพลกับกลุ่มอันธพาล ข้างถนน และยังขอเอาเงินกับเหยาชิงชิงอยู่บ่อยๆ

ตั้งแต่รู้จักกับไป่ยิ่นหนิงโดยบังเอิญ เหยาชิงชิง ก็มีโอกาสเปิดร้านเสื้อผ้า เดิมทีแค่อยากให้ตัวเองมีชีวิตที่ดีขึ้น แค่คิดไม่ถึงว่า พอเปิดร้านเสื้อผ้าแล้ว คน ที่เรียกว่าน้องชายนั้น ก็เอาเงินกับเธอหนักมากขึ้น

ไม่ใช่แค่ไม่ทำให้ชีวิตของตัวเองดีขึ้นมา แต่

กลายเป็นบ่อเงินบ่อทองของน้องชายอีก

ยัง

เธอถูกรังควานจนรำคาญ แล้วเจอน้องสาวฝ่าย แม่หางานพอดี เธอก็คืนพระคุณนี้ไป ให้น้องสาวฝ่าย แม่ดูร้าน พอน้องชายหาเธอไม่เจอ ก็เลยเอาเงินไม่ สะดวกขึ้น

ที่ทำให้เธอเสียใจก็คือ ถูกน้องสาวฝ่ายแม่รู้ว่า เธอรู้จักกับไปยื่นหนิง

เธอกลัวไปยื่นหนิงรู้การมีอยู่ของน้องชาย และ ก็กลัวน้องสาวฝ่ายแม่จะพูดเรื่องของเธอต่อหน้าไป ยิ่นหนิง

ดังนั้น จึงใช้ประโยชน์จากเรื่องราวในวันนั้นปิด ร้านเสื้อผ้าชะ

แบบนี้ก็จะกันไม่ให้ไปยื่นหนิงรู้ความลับที่ผ่าน

มาของเธอ

เธอรู้สึกรักไป่ยื่นหนิง วันนั้น เธอเห็นไปยื่นหนัง โกรธเนื่องจากหลินซินเหยียน เธอทั้งริษยา และอิจฉา

ทั้งที่หลินซินเหยียนมีสามีมีลูกแล้ว ทำไมไปยื่น หนิงยังต้องดีต่อเธออีก?

อย่างเช่นเมื่อครู่ ก็ยังจะแก้ตัวให้เธอ เธอกำมือไว้แน่น เส้นเลือดหลังมือที่บอบบางก็ ปูดขึ้นมา

ไป่ยื่นหนิงถอนหายใจอย่างงุนงง เขาไม่คิดว่า เพื่อนเล่นในวัยเด็กของตัวเอง จะเปลี่ยนเป็นคนที่เขาไม่รู้จัก

เห็นได้ชัดว่าเหยาชิงชิงกำลังโกหก จงจิ่งห้าว เคยสืบมาว่า ช่วงนั้นที่เธอออกไปจากไป๋เฉิง เหยาชิง ชิงเคยปรากฏตัวที่โรงแรมบ่อยๆ

เธอก้มหน้าคนโจ๊กที่กินไม่หมดในชาม ไม่ได้ เปิดโปงเหยาชิงชิง แต่หัวเราะพูดไปว่า”ที่จริงก็ไม่ใช่ เรื่องใหญ่อะไร น่าจะเป็นแค่ความเข้าใจผิด ลูกของ ฉัน ยังรอฉันอยู่ ฉันกลับก่อนนะคะ”

หลินซินเหยียนเรียกพนักงานเสิร์ฟมา”เก็บเงิน

ด้วยค่ะ”

เธอเอากระเป๋าเงินออกมาจากกระเป๋า ตอน กำลังจะจ่ายเงิน พนักงานเสิร์ฟมองไปที่ไป่ยื่นหนิงอ ย่างลำบากใจ“ประธานไป เอ่อ……….

ไปยื่นหนิงผิดกระเป๋าเงินในมือเธอ”มื้อนี้ผม

เลี้ยงคุณ” หลินซินเหยียนยังคงยืนกราน“ก็คุยกันแล้วนี่ ฉันจะเลี้ยงคุณ จะให้คุณจ่ายเงินได้ไง”

“ในถิ่นของผม ผมรับเงินของคุณคงไม่ดี หรอก”ไป่ยื่นหนิงหัวเราะ

หลินซินเหยียนเงยหน้าขึ้นทันที มองเขา แล้วก็ มองพนักงานเสิร์ฟที่เพิ่งเรียกเขาว่าประธานไป ตระหนักได้ทันทีว่า ที่แท้นี่คือร้านที่เขาเปิด “ถ้ามี โอกาส คุณไปที่เมืองB ฉันจะเลี้ยงคุณ”

“ต้องมีโอกาสแน่”ไป่ยื่นหนิงพูดอย่างมั่นใจ ยัง ไงตอนนี้เขากับจงจิ่งห้าวก็มีความร่วมมือกัน จะต้องมี โอกาสไปที่เมืองB
หลินซินเหยียนยืนขึ้นมา”ขอบคุณการเลี้ยง ต้อนรับของประธานไปวันนี้ ฉันยังมีธุระ ฉันกลับก่อน นะคะ”

“ผมไปส่งคุณ”ไป์ยื่นหนิงหมุนรถเข็น

เหยาชิงชิงเห็นไปยื่นหนิงจะตามหลินซินเหยี ยนไป รีบยืนขึ้นมา”ยื่นหนิง ขาของคุณไม่สะดวก ฉัน ส่งคุณหลินแทนคุณละกัน”

“ไม่ต้อง คุณกลับไปเถอะ”ไปยื่นหนิงโบกมือ ไม่ รับ ใจของเธอ

“วันนี้เช้าผมโทรหาคุณ ไม่ใช่คุณรับ”ไป์ถิ่น หนิงพูดถึงเรื่องเมื่อเช้าก่อนเอง

เหมือนว่าหลินซินเหยียนจะจำได้ว่าตอนที่นอน สะลึมสะลือ ก็ได้ยินจงจิ่งห้าวรับสาย พูด ว่า10086อะไรโทรมา หรือว่าไม่ใช่ 10086 แต่เป็นไป๋ ยิ่นหนิง?

“เมื่อคืนนอนดึกไปหน่อย ตอนเช้าเลยตื่นไม่ ไหว”หลินซินเหยียนอธิบาย

ไม่อธิบายก็คงดี หลินซินเหยียนอธิบายแบบนี้ ไปยื่นหนิงก็ยิ่งหดหู่

เมื่อคืนทำอะไรไป ถึงนอนดึกขนาดนั้น? ตอนดึกระหว่างสามีภรรยาจะทำเรื่องอะไรกัน ได้?

ไปยื่นหนิงยิ้มอย่างขมขื่น“เห้อ ผมคือคนที่ หาความทุกข์ใส่ตัวเอง”

หลินซินเหยียนไม่ได้ตระหนักว่าคำพูดของตัว เองจะทำให้ไปยื่นหนิงเข้าใจผิด ได้แต่ยิ้มบางๆ
เหยาชิงชิงยืนอยู่ในห้องส่วนตัว มองไปยื่นหนั งกับหลินซินเหยียน

เธอไม่เคยเห็นไปยื่นหนิงดูตกต่ำขนาดนี้เมื่ออยู่ ต่อหน้าผู้หญิง และยังเป็นผู้หญิงที่แต่งงาน และเคยมี ลูกแล้วด้วย เธอจะคู่ควรกับไปยื่นหนิงได้อย่างไร?

เธอกำมือไว้ข้างกายแน่น รู้สึกเคียดแค้นในใจ คิดว่าหลินซินเหยียนแพศยา มีสามี มีลูกแล้ว ยังจะ อ่อยไปยื่นหนิงอีก

ไปยื่นหนิงยังมาหาเธอเพราะเรื่องตุ๊กตาอีก! หาความยุติธรรมเพื่อผู้หญิงคนนี้เหรอ? เหยาชิงชิงสั่นไปทั้งตัว เพราะว่าโกรธมาก อากาศวันนี้ไม่เลว พระอาทิตย์อบอุ่นมาก แสดงสีเหลืองสาดไปทั่วถนน หลินซินเหยียนกับไป๋

ยิ่นหนิงเดินเล่นริมถนนโดยไม่พูดอะไร ในใจหลินซินเหยียนยังมีอยู่เรื่องหนึ่ง เธอไม่รู้ ว่าต้องพูดเรื่องของเหยาชิงชิงกับไปยื่นหนิงไหม

“คิดอะไรอยู่? ”ไปยื่นหนิงมองออกว่า เหมือน หลินซินเหยียนจะมีเรื่องในใจ

“ไม่ได้คิดอะไร”หลินซินเหยียนยังคิดไม่ออกว่า จะพูดอย่างไรดีกับไป่ยิ่นหนิง เอ่ยปากอย่างไร?

เห็นได้ชัดว่า เขายังทะนุถนอมความรู้สึกส่วน นั้นของเมื่อก่อนในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

สำหรับพวกเขาแล้ว เพื่อนเล่นในวัยเด็กที่สถาน เลี้ยงเด็กกำพร้า ก็คือครอบครัว

ไปยื่นหนิงเชื่อว่าเหยาชิงชิงไม่ผิด เธอก็เข้าใจ
เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ

“สำหรับเรื่องของเหยาชิงชิง ฉันว่า คุณน่าจะ เข้าใจมากขึ้นหน่อย”หลินซินเหยียนตัดสินใจบอกเขา

ไปยื่นหนิงคิดไม่ถึงว่าเธอจะพูดถึงเหยาชิงชิง หลินซินเหยียนไม่ใช่คนแบบนั้น ที่ขี้เม้าท์เรื่องของคน อื่น

“คุณรู้อะไรใช่ไหม? “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ