บทที่241 สู้กันซึ่งหน้ารับมือง่ายกว่าแอบแทงข้างหลัง

ในกล่องใส่ตุ๊กตาจําลองไว้ตัวหนึ่ง ตุ๊กตาถูกควักตาออกมา เหลือเพียงแต่ส่วนสีขาว ที่ท้องเปิดช่องยาวๆไว้ ใช้เชือกป่านเย็บ ปิด ล้วนแต่เป็นเลือด นิ้วมือยาวๆกับเล็บที่แหลม

ตุ๊กตาท่าเหมือนจริงมาก หลินเฉินฉลาดแค่ไหน กล้าแค่ไหน สุดท้ายก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่ง

เห็นสิ่งของแบบนี้ ก็ตกใจร้องออกมา

“เกิดอะไรขึ้น? “หลินซินเหยียนได้ยินเสียงลูกชายร้อง จึงวิ่ง ออกมา ก็มองเห็นของบนเตียง ตัวเธอเองก็ตกใจ รีบเอาลูกชาย มาไว้ในอ้อมแขน ปิดตาเธอไว้ พูดปลอบ ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้อง กลัว มีหม่ามีอยู่นะ”

“หม่ามีอะไรเหรอ? “หลินลุยซีเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เป่าผมแห้ง แล้ว ที่ตัวสวมเสื้อผ้าสะอาด ของที่ทำให้พี่ชายร้องออกมาได้ เธอ แปลกใจมาก

การตอบสนองของหลินซินเหยียนไวมาก ตอนที่ลูกสาวยังไม่ เห็น ก็ดึงเธอมาไว้ในอ้อมแขน และปิดตาเธอไว้

หลินลุยซีขี้กลัว หลินซีเฉินยังตกใจ ถ้าเธอเห็น จะต้องตกใจ กลัวแน่

หลินซินเหยียนไม่อาจไปคิดได้ว่า ใครกันที่ส่งของแบบนี้มา เธอคิดแค่ว่าอยากเอาของแบบนี้ออกไปไวๆ
เด็กๆจะได้ไม่ตกใจ

เธอแตะลูกชายเบาๆ ไม่ต้องกลัว หม่ามีอยู่นี่ ลูกกอดน้องสาว ไว้นะ แม่จะปิดฝามันเอง

หลินเฉินตกใจหนักมาก ตอนนี้ลูกชายยังสั่นเล็กน้อย ซุกอยู่ ในอ้อมแขนของหลินซินเหยียน โอบเธอไว้แน่น “หม่ามีผมกลัว”

เขาไม่กล้าออกไปจากอ้อมแขนของหม่าม

หลินซินเหยียนก็ไม่กล้าไปมองตรงๆอีก ไม่ใช่แค่โจมตีทาง สายตา แต่มีทางจิตใจด้วย เธอเคยคลอดลูก นี่เป็นตุ๊กตาที่ถูก ทารุณกรรมอีก ซึ่งส่งผลกระทบต่อจิตใจของเธอเช่นกัน

“หม่ามี”หลินซีเฉินตัวสั่น จับเสื้อของหลินซินเหยียนแน่นไม่ ปล่อย

หลินซินเหยียนกอดลูกสองคนไว้ได้แต่ค่อยๆขยับไปตรงหน้า

ประตู เธอกดหัวของลูกทั้งสองคนแน่น

จงจิ่งห้าวเหมือนจะได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวที่นี่ เสื้อผ้าที่ยัง ใส่ไม่เสร็จก็เดินเข้ามา เขาเดินไปหน้าประตู มือที่ติดกระดุม ชะงักไปเล็กน้อย รีบก้าวเดินเข้ามา อุ้มลูกชายและลูกสาวออกไป จากห้อง

ด้านนอกห้องเสิ่นเผยชวนก็เข้ามา เตรียมเรียกพวกเขาลงไป กินข้าวเที่ยง จงจึงห้าวเอาลูกทั้งสองคนให้เขา กำชับว่า“ดูพวก เขาดีๆ คุณดูเองด้วย”

“เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า? “เสิ่นเผยชวนถามอย่างเป็นห่วงเพราะว่าสีหน้าจง

จงห้าวเองไม่แน่ใจว่าใครเลยตบไหล่ของเสิ่นเผย

ชวน

เขากลับห้อง

หลินซินเหยียนยังตรงนั้น เหมือนถูกคนจุด จ้องความ

กลัวบนเตียง

จงห้าวเธอมาไว้ในอ้อมแขน จับหน้าของเธอเข้าไปอ้อมกอด ไม่ต้องแล้ว”

หลินซินเหยียนหลับตาลง เล็กน้อย” ใครทําเหรอได้รับความตกใจกลัว ในขณะเดียวก็ตื่นตระหนก คนทํา เรื่อง

เห็นชัดว่า อีกฝ่ายรู้ว่าเธอมีลูกสองคน ทำของแบบมา

พวก

“ผมจะสืบให้จงห้าวเหลือบมองของสกปรกบนเตียง ด้วย สายตาเคร่งเครียดไม่พูดอะไร

แขนสามารถแนบไปที่ นอนแล้ว เขาออกแรงเอนไปหน่อย แล้วเอาห่มมาห่ม กล่องไว้

เธอตบหลังของเร่าร้อน ค่อยๆมากระดูกสันหลังเธอ พูดปลอบว่า”ของปลอมทั้งนั้น ไม่ต้องกลัว

หลินซินเหยียนตอบลืมไป แต่ไม่ไปมองที่เตียงอีก

เสิ่นเผยชวนรู้จากปากของหลินเฉิน ว่าในห้องเกิดอะไรขึ้น สายตาเคร่งเครียดเหมือนกับจงจิ่งห้าว และพูดเดาจะใช่เหอรุ่ย เจ๋อไหม? ”

คนๆนี้ เหมือนกับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย คนที่เขาส่งไป หา ร่องรอยของเขาไม่ได้เลยสักนิด แม้แต่เบาะแสก็ไม่เจอ

เขาซ่อนอยู่ในความมืด ไม่รู้ว่าจู่ๆจะโผล่ออกมาเมื่อไหร่

อย่างที่เรียกว่าสู้กันซึ่งหน้ารับมือง่ายกว่าแอบแทงข้างหลัง

“ให้คนรับผิดชอบที่เอาของมาส่งของโรงแรมมานี่หน่อย อีก อย่าง โรงแรมที่มีกล้องวงจรปิด จะต้องหาเบาะแสได้

“หม่ามี้”ครั้งนี้หลินซีเฉินตกใจกลัวจริงๆ สีหน้าเขาขาวซีด หน่อยๆ วิ่งเข้ามา เอนไปในอ้อมแขนของหลินซินเหยียน หลินซิน เหยียนกอดเขาไว้แน่น ปลอบขวัญนะ ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัว

หลินลุยซีไม่เห็น ตัวเองนั่งบนเก้าอี้ มองซ้ายมองขวา ไม่เข้าใจ ว่าทุกคนเป็นอะไร ท่าที่เปลี่ยนไปกันหมด

ดูเคร่งขรึมกันมาก

ที่ห้องโถง พระอาทิตย์ส่องแสงตอนเที่ยงพอดี บางทีคนอาจ จะเยอะ และแสงก็สว่างด้วย ความกลัวของหลินซีเฉินจึงค่อยๆดีขึ้น
ไม่นาน เงินเผยชวนกับซูจ้านก็นําผู้จัดการของโรงแรมมา และ พนักงานเสิร์ฟที่เอากล่องมาให้

เส้นเผยชวนส่ายหน้าให้จงจึงห้าว เหมือนว่าฝ่ายตรงข้ามจะรู้ ตำแหน่งกล้องวงจรปิดของ โรงแรมดี เขาหลบกล้อง ถึงจะถ่ายได้ ก็ได้แค่หลัง ไม่เห็นหน้าเลย และสวมชุดมิดชิด ชายหรือหญิงก็ไม่ อาจรู้ได้

ตอนนี้เบาะแสเพียงอย่างเดียว ก็คือพนักงานเสิร์ฟคนนั้น ไม่รู้ ว่าจะหาเบาะแสเจอจากตัวเขาไหม

“พวกเราคือใคร สันนิษฐานว่าพวกคุณน่าจะได้ยินผ่านหมา บ้าง ถึงแม้ว่าประธานไปพวกคุณมา ก็ต้องเคารพพวกเรา รู้อะไร ทางที่ดีที่สุดคืออธิบายมาตรงๆ พรรคพวกของเรานี้ ไม่ชอบใช้ กำลัง แต่ถ้าได้ลงมือขึ้นมา มีไม่น้อยที่พิการ คิดให้ดีก่อนพูด”มือ ของเสิ่นเผยชวน วางไว้ที่ไหล่ของพนักงานเสิร์ฟแรงๆ

พนักงานเสิร์ฟตกใจจนคุกเข่าลงไป ตัวสั่น เสียงสั่น

“ก็คนนั้น คนที่อยู่ในกล้อง เขาสวมหน้ากากสีดำ หมวกแก๊ปสี ดา เขาเอาหมวกกดลงต่ำ จึงมองเห็นหน้าของเขาไม่ชัด เขาเอา กล่องนั่นให้ผม และให้ ……ทิปผม 500 หยวน ให้ผมเอากล่อง นั่นไปให้ที่ห้อง ด้านในคืออะไรผมไม่รู้ และผมก็ไม่รู้จักคนนั้น จริงๆนะ ที่ผมพูดนั้นเรื่องจริง “พนักงานเสิร์ฟตัวสั่น ไม่กล้าพูด โกหกสักนํา

“เหรอ? “ซูจ้านเหลือบมองเขา ท่าทางบีบคั้นสุดๆ “ครับ ครับ พนักงานเสิร์ฟคนนั้นรีบเอาเงินห้าร้อยหยวนที่เขารับออกมาจากกระเป๋า ห้าร้อยหยวนนั้นกองไว้ด้วยกัน อย่างกับ ยู่ยี่“นี่ นี่ที่เขาให้ผม”

เขาเป็นแค่พนักงานเสิร์ฟธรรมดาๆ เงินเดือนไม่สูง มีคนให้ ทิปแค่ห้าร้อยหยวน ก็เท่ากับเงินเดือนของเขาหลายวันแล้ว จะ ต้องใจเต้นแน่นอน

อีกอย่าง แค่ให้ของขวัญ และปล่องที่ห่อนั่นก็สวยขนาดนั้น ให้ ของขวัญก็ถือว่าเป็นเรื่องดี

และยังได้เงินอีก เขายอมแน่นอน

ใครจะไปรู้ว่าจะนำปัญหาขนาดใหญ่มาให้เขา ตอนนี้พนักงานเสิร์ฟคนนี้ รู้สึกเสียใจข้างในใจ “จริงๆนะครับ ผมพูดความจริง พวกคุณได้โปรดเชื่อผมเถอะ

พนักงานเสิร์ฟนั่งลงไปที่พื้นเสียงดังติ๊บ ถ้ารู้แบบนี้ ผมก็ไม่เอา

ทิปห้าร้อยนั่นแล้ว”

ซูจ้านไม่ชอบ เป็นผู้ชายตัวใหญ่แบบนี้ ต้องตกใจกลัวแบบนี้ ด้วยเหรอ?

เห็นแบบนี้แล้ว น่าจะถามไม่ได้เบาะแสอะไร

“ปล่อยเขาเถอะ” หลินซินเหยียนคิ้ว เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่าย วางแผนมานานแล้ว จะต้องทำอย่างระมัดระวังแน่ เราไม่ สามารถสืบได้ในทันทีแน่

ซูจ้านคิดว่าหลินซินเหยียนพูดก็มีเหตุผล เสิ่นเผยชวนก็เห็นด้วย พนักงานเสิร์ฟคนนี้แค่คนขี้ขลาด ดูไม่เหมือนผู้สมรู้ร่วมคิด

ทันใดนั้นหลินซินเหยียนก็คิดขึ้นได้ เธอเงยหน้าขึ้น หรือว่าจะ เป็นคนตระกูลเหวิน?

แต่ว่าเธอยังไม่ได้กลับไปที่เมือง นอกจากคนพวกนี้ที่อยู่ ข้างๆแล้ว ก็ไม่มีใครรู้เรื่องที่เธอเรียนทำผ้าไหมกวางตุ้ง

แป๊บเดียวเธอก็ตัดตระกูลเหวินออก งั้น ก็เหลือแค่เหอรุ่ยเจอที่ ไม่รู้ว่าอยู่ไหนแล้ว

ไม่อย่างนั้น เธอก็ไม่รู้แล้วว่าใคร ที่จะทำเรื่องแบบนี้ได้

“เรื่องนี้ เกิดที่โรงแรมของพวกเรา ผมจะให้ความร่วมมือใน การสืบอย่างเต็มที่ว่าใครกันแน่ที่ทำเรื่องชั่วร้ายแบบนี้ ผมโทร หาประธานไปแล้ว เขาจะมาถึงแล้วในไม่ช้า”ผู้จัดการเป็นงาน รู้ ว่าเรื่องนี้ เขาจัดการไม่ได้

คนพวกนี้เขาก็ไปยุ่งด้วยไม่ไหว ดังนั้นจึงแจ้งไปยื่นหนึ่งไว้ก่อน แล้ว

ไปยื่นหนิงเพิ่งกลับถึงบ้าน ยังไม่ทันได้พักผ่อน ก็รับสายของผู้ จัดการ

จากนั้นก็รีบเข้ามาทันที

“มีเบาะแสไหม? “เขาเข็นรถเข็น เดินมาทางนี้ มองหลินซินเห ยียน ถามอย่างเป็นห่วง”คุณไม่เป็นไรใช่ไหม? ”

หลินซินเหยียนส่ายหน้ายังดี ที่เสี่ยวเฉินแค่ตกใจกลัว”