บทที่238 เขาดูแลฉันอย่างดี

หลินซีเฉินจงใจถึงหลินซินเหยียนมาตรงหน้า ให้ตามฝีเท้า ของจงจิ่งห้าว เขาไปจูงมือของน้องสาว”เสี่ยวลุ่ย พี่จูงน้องโอเค ไหม?

หลินลุยส่ายหน้า “หนูจะจูงพ่อ”

หลิน เฉิน”……”

เด็กคนนี้ทำไมไม่มีแววเลยสักนิดนะ?

เห้อ

หลินซีเฉินถอนหายใจ เรื่องนี้กลัวว่าจะรีบร้อนไม่ได้ รอมี โอกาสค่อยจับคู่พวกเขาให้อยู่ด้วยกัน

ที่จริงเขาอยากจูงน้องสาว พ่อก็จะได้มือเปล่าไปจูงหม่า ใคร จะไปรู้ว่าน้องสาวไม่ให้ความร่วมมือเลย

การคิดคำนวณว่าได้ผลประโยชน์ของเขานั้นก็ล้มเหลวลง

มีรถจอดอยู่ที่หน้าหมู่บ้านหลายคัน ไปยื่นหนึ่งนั่งที่รถเข็น หยุดอยู่ที่หน้ารถ เพราะว่าถนนนั้นเดินลำบาก เขานั่งรถเข็นไม่ สะดวก ก็เลยออกไปจากหมู่บ้านก่อน

“ในที่สุดก็เจอคุณอีกแล้ว”สายตาของไปยื่นหนึ่งหยุดไปที่ตัว ของหลินซินเหยียน

หลินซินเหยียนยิ้มอย่างมีมารยาท ต้องขอบคุณคำแนะนำของประธานไป

และไม่ได้ใกล้ชิดเขา

ที่จริงอยู่ที่นี่ไม่ได้นาน จึงพูดไม่ได้ว่าไม่เจอกันนาน เขาพูด แบบนี้ เหมือนว่าทั้งสองคนสนิทกันมากแค่ไหนอย่างชัดเจน

ไปยื่นหนังหัวเราะเสียงดัง มองสีหน้าจงจึงห้าวที่หม่นลง ก็ยิ่ง หัวเราะอย่างร่าเริง เมื่อก่อนคุณเรียกผมว่ายื่นหนึ่ง ทำไมถึง เรียกผมว่าประธานไป เพราะว่าเขาเหรอ? ”

ไม่รู้ว่าทำไม เห็นจงจึงห้าวโกรธ เขาก็อารมณ์ดีเป็นพิเศษ

ถ้าอยากได้เปรียบเขาในธุรกิจ ดูเรื่องตลกของเขา คงยากเกิน ไป แต่ว่าที่ตัวของซินเหยียน ให้ความสะใจกับเขาได้เลย

หลินซินเหยียนอ่านความคิดของไปยื่นหนังออกในทันที

ถึงตอนนี้จงจึงห้าวกำลังทะเลาะกับเขา แต่เธอก็แยกออกว่าอัน ไหนสำคัญกว่ากัน ถ้าเธอไปต่อตามคำพูดของไปยื่นหนิง เรียก ชื่อของเขา ก็จะทำให้จงจิ่งห้าวดูแย่ได้

เธอไม่มีทางทํา เรื่องที่ทำให้เขาลำบากใจ

หลินซินเหยียนหัวเราะ พูดอย่างสุภาพ”ประธานไปช่วยฉันไว้ คุณให้ฉันเรียกชื่อของคุณ ฉันก็เลี่ยงไม่ได้ ฉันยังจำใจของ ประธานไปได้ แต่ฉันแต่งงานแล้ว เรียกชื่อประธานไปเฉยๆก็ไม่ดี ประธานไปคงไม่ทำให้ฉันลำบากใจหรอกใช่ไหมคะ? ”

จงจึงห้าวที่เดิมทีหน้านิ่ว ก็ดูมีความสุขขึ้นมาหน่อยๆ
ไปยื่นหนิง ..………….

เขาจะให้จงจิ่งห้าวดูแย่ ตอนนี้ ทำไมถึงรู้สึกว่าหาเหาใส่หัว

ของตัวเองแทนล่ะ? ไปยื่นหนึ่งไม่ชอบใจนัก แต่ว่าตอนนี้ก็ต้องไหลไปตามคำพูด ของหลินซินเหยียน ไม่งั้นเขาจะทำให้หลินซินเหยียนลำบากใจ

“คุณหลินพูดถูก”

หลินซินเหยียนไม่อยากหักหน้าของไปยื่นหนึ่งมากนัก ยังไง รู้จักกันก็เป็นวาสนา เขายังเคยช่วยเธอไว้ ทุกรายละเอียดในช่วง เวลานั้น”อีกเดี่ยว ฉันกลับไปจะเป็นเจ้าบ้าน เลี้ยงข้าวประธานไป ขอบคุณ ที่พาฉันมาที่นี่………

เธอหันไปมองจงจึงห้าว ทำให้เธอรู้ประสบการณ์ในชีวิตของ เขา

ทำให้เธอยิ่งเข้าใจเขามากขึ้น

“เกรงใจไปแล้ว แต่ว่าคำเชิญของคุณหลิน ผมจะรับไว้ครับ” ไปยื่นหนังอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย ไม่ใช่ว่าหลินซินเหยียนไม่ได้ หน้าเขาเลยสักนิด

มองดูสีหน้าของจงจึงห้าว

หลินซินเหยียนไม่มองจงจึงห้าว และก็ไม่สังเกตว่าเขาเปลี่ยน สีหน้า ไปตามคำพูดของเธอ
ในใจยังโกรธเขาอยู่ เธอท่าผิดตรงไหน ไปขัดใจอะไรเขาล่ะ เขาบอกตรงๆก็ได้ จู่ๆก็เย็นชากับเธอหมายความว่าไง?

หรือว่าเขาเปลี่ยนใจเร็วขนาดนี้เลย?

ยิ่งคิดหลินซินเหยียนก็ยิ่งรู้สึกเบื่ออย่างมาก เธอจูงมือของ หลินเฉินไป พวกเราขึ้นรถได้แล้ว”

หลินซีเฉินรู้สึกถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของหม่ามีอย่างชัดเจน ความกดอากาศต่ำลงมาก

เขาเดินตามหลินซินเหยียนไปที่ข้างรถอย่างเชื่อฟัง แต่ไม่ได้ ขึ้นรถบ้าน เตรียมนั่งรถด้านหลังของเส้นเผยชวน หลินซีเงินถึง เธอไม่ขยับ หม่ามีผมจะนั่งคันนี้ ข้างในสบายนอนหลับได้ พื้นที่ก็ เยอะ ผมกับน้องก็นั่งรถคนนี้ตลอด

“ใช่ หม่ามีไม่นั่งกับพวกเราเหรอ? พวกเราแยกกันนานแล้ว นะ หนูคิดถึงหม่ามีแล้ว” หลินลุยชีวิ่งเข้ามากอดขาของหลินซินเห

ยียนแล้วออดอ้อน ลูกสาวเงยหน้าขึ้น กะพริบตาปริบๆ เต็มไปด้วยความหวัง

หลินซีเฉินแอบยกนิ้วโป้งให้น้องสาว ในที่สุดก็ช่วยได้ครั้ง หนึ่งแล้ว

หลินลุยซีชอบจงจิ่งห้าวขนาดนั้น จะต้องนั่งรถคันนี้แน่ ตอนนี้ เธอไม่อยากเห็นผู้ชายคนนี้

“น่าจะเบียด…….
“ไม่เบียด พื้นที่ใหญ่มาก นอนได้ด้วย มีโทรทัศน์โซฟา สบาย กว่านั่งในรถเยอะเลย” หลินลุยซีโน้มน้าวหม่าสุดๆ

จงจึงห้าวที่เพิ่งหน้านิ่งก็ตั้งขึ้นมา ถ้าไม่ใช่ว่าตอนนี้มีคนนอก อยู่ เขาจะต้องดึงคอเสื้อของหลินซินเหยียนมาถามว่า อยากอยู่ ห่างจากเขาขนาดนี้เชียว

เขาอดทนความไม่พอใจข้างในใจไว้ไม่สนการต่อต้านของ หลินซินเหยียน โอบเอวของเธอ อุ้มเธอขึ้นรถ ไม่นั่งกับลูกชาย ลูกสาวคุณ แล้วคุณจะไปนั่งไหน? ”

หลินซินเหยียนบิดตัว ใช้ศอกต่อต้านการเข้าใกล้ของ เขาไม่ใช่ฉันไม่อยากนั่งกับลูกๆ ฉันแค่ไม่อยากขวางหูขวางตา คุณ”

“ทำไมถึงขวางหูขวางตาผมล่ะ? “จงจึงห้าวโน้มไปที่หูของเธอ เสียงทุ้มเบา ความดังของเสียงมีแค่เธอได้ยิน

หลินซินเหยียนเม้มปากไม่พูด เขาชัดๆ ที่ห่างเหินเธอก่อน ทำไมตอนนี้ยังต้องมาโทษอีก?

“อยู่ให้ไกลผู้ชายคนนั้นหน่อย บุญคุณที่ช่วยคุณ ผมคืนไปแล้ว คุณเป็นหนี้เขา ทำไมยังต้องเลี้ยงข้าวเขาอีก? ดูท่าทางที่เขาภูมิ ใจเมื่อกี้สิ”

เขาแทบอยากจะเข้าไป ฉีกหน้าของไปยื่นหนึ่งที่มาพร้อมรอย

“เขาดูแลฉันอย่างดี ฉันเลี้ยงข้าวเขาแล้วยังไง? “หลินซินเหยียนออกแรงเอาศอกดันเขาออก แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ อุ้มลูกสาว และจูงมือลูกชายขึ้นรถ

จงจิ่งห้าวถูกศอกใส่ โครงก็เจ็บ

ผู้หญิงคนนี้— !

ฟุบ!

ซูจ้านทนไม่ไหวจริงๆ จึงหัวเราะออกมา

ครั้งแรกที่เขาเห็นว่า มีคนชักสีหน้า ใส่จงจึงห้าว และยังเอา ศอกแทง ใส่เขา

เหมือนเขาอยากเข้าไปถามว่า เจ็บไหม?

ฮาฮา— จงจิ่งห้าวขมวดคิ้ว จ้องซูจ้านไม่กลัวกัดลิ้นตัวเองหรือไง”

พูดจบก็ขึ้นรถ

รอยยิ้มที่หน้าบ้านก็หุบลง เขา เขาไม่ได้ทำอะไรนี่ ก็แค่ หัวเราะไหม?

อีกอย่าง ลิ้นนี้ โดนกัดง่ายที่ไหนกันล่ะ?

“ปัญญาอ่อน”ฉินยาเหลือบมองเขา เบะปากอย่างไม่ชอบ เธอ รีบก้าวไปตรงหน้าของเสิ่นเผยชวน “พี่เสิ่น ฉันนั่งรถของคุณได้ ไหม? ”

เสิ่นเผยชวนมองแวบหนึ่ง ซูจ้านที่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น หัวเราะอย่างร้ายกาจ ได้สิ”

“เส้นเผยชวน ! “ซูจ้านวิ่งเข้ามา ดึงคอเสื้อของเขา “คุณยังเป็น

เพื่อนกันอยู่ไหม? ” เงินเผยชวนผายมือสองข้างออก เธอมาหาผมเอง ผมปฏิเสธ

สาวน้อยไม่ได้หรอกใช่ไหมล่ะ?”

“ไสหัวไปซะ! “ซูจ้านผากมือคู่นั้นออก เส้นเผยชวนถอยหลัง ไปหนึ่งก้าว

เสิ่นเผยชวนหัวเราะ ที่จริงก็ไม่อยากให้ฉินยานั่งรถของเขา จริงๆ แค่จงใจให้ซูจ้านโกรธ

ไม่ว่าพวกเขามีความรักกันจริงหรือไม่ แต่เสิ่นเผยชวนมอง ออกว่า ซูจ้านมีใจให้ฉินยาจริงๆ ต่างกับผู้หญิงเมื่อก่อนที่เอาแต่ เล่นสนุก

“ที่รถผมยังมีคนอยู่ คุณนั่งรถของซูจ้านเถอะ”เสิ่นเผยชวนผาย มือออกอย่างทําอะไรไม่ได้ เอนตัวเข้าใกล้ฉินยา “คุณเห็นแล้วนี่ ถ้าผมกล้าให้คุณขึ้นรถของผม เขาต้องฆ่าผมแน่”

ตอนที่พูด เขาก็ใช้มือทำท่าปาดคอ

ฉินยา…….”

เธอไม่เชื่อว่า รถตั้งเยอะอย่างนี้ เธอจะไม่มีที่นั่ง จากนั้น ก็ไม่มีจริงๆ ทุกคนต่างปฏิเสธเธอ

“คุณฉินยา คุณอย่าทำให้พวกเราลำบากใจเลย คุณดูสิพวกเราเป็นผู้ชายแข็งกระด้าง คุณเป็นผู้หญิงคนเดียวอยู่ท่ามกลาง พวกเรา คงไม่เหมาะสม ไม่งั้น คุณไปนั่งรถของทนายซูดีไหม?

ฉินยาจ้องไปที่ซูจ้านที่ภูมิใจอยู่ข้างๆ เธอรีบเดินไปตรงหน้ารถ บ้าน ตอนจะไปเปิดประตูรถ ด้านหลังก็มีเสียงของซูร้านดังขึ้น “พวกเขา คนพ่อแม่ลูกห่างกันหลายวัน คุณไปรบกวนพวกเขา เหมาะสมเหรอ? ”

มือของฉันยาชะงักไป เหมือนว่า เธอไปรบกวนพวกเขานั้นไม่ เหมาะสมจริงๆ และเหมือนเพิ่งเห็นว่าหลินซินเหยียนกำลัง ทะเลาะกับจงจิ่งห้าว

“หรือว่าขึ้นรถของผม”ซูจ้านกอดเธอไว้จากด้านหลัง

“ซูจ้าน”ฉินยาดิ้นรนสุดชีวิต ผู้ชายคนนี้ ทำไมถึงได้น่ารำคาญ ขนาดนี้?!

ซูจ้านไม่สนใจที่เธอตอบโต้ เอาเธอยัดใส่ในรถของตัวเอง ฉัน ยาจะลงจากรถ ซูจ้านก็เหลือบมองเธอเบาๆ พูดขู่ว่า “คนตั้งเยอะ ดูอยู่ อย่าบีบบังคับให้ผมต้องทําอะไรที่ไร้คุณธรรม

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ