บทที่232 เธอมีจุดประสงค์อะไรกันแน่

“รถคันนั้นไม่ใช่ของบ้านคุณเหรอ? “เสิ่นเผยชวนมองไปที่จง จึงห้าว เขาสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ จงจึงห้าวก็สังเกตเห็นเหมือน กันแน่

“พ่อคุณก็มา……ด้วยเหรอ? “เส้นเผยชวนไม่พูดถึงซิ่วแน่ ที่ จริงเขาก็รู้ว่ารถนี้เป็นของว

แต่ว่าเขาไม่กล้าพูดถึงคนนี้ต่อหน้าจงจึงห้าว

“คุณว่า ผู้หญิงคนนั้นคิดจะทำอะไร? “จู่ๆจงจึงห้าวก็พูด

จากคนที่ไม่พูดถึงชั่วก่อน วันนี้พูดถึงเธอเองอย่างที่ไม่เคยมี มาก่อน

เพราะว่าเขารู้ว่า เป็นไปได้ว่าคนที่หลินซินเหยียนจะไปเจอก คือยู่ซิ่ว ครั้งที่แล้วร้านเสื้อผ้าของหลินซินเหยียนเปิด ยูนิ้วก็ไป แล้วยังให้กำไรหลินซินเหยียน ตอนนี้เธอยังสวมไว้ที่มือด้วย

เห็นได้ชัดว่า หลินซินเหยียนกลับมาพาลูกออกไป ก็เป็นไป ได้ที่จะไปพบเธอ

จงจิ่งห้าวหรี่ตาลง ซิ่วมาเข้าใกล้หลินซินเหยียนนั้นอยากจะ ทำอะไรกันแน่? มีจุดประสงค์อะไร?

“หรือว่า อยากจะตีสนิทกับคุณจากเธอ? “เสิ่นเผยชวนเดา ยัง ไงหลายปีมานี้จงจึงห้าวก็เย็นชาต่อยู่ชั่วมาก “คุณดูสิ ตอนนี้คุณหลินมีลูกให้คุณสองคน ไม่ว่าคุณจะรักเธอหรือไม่ เนื่องมาจาก หน้าที่แล้ว คุณต้องรับผิดชอบเธอ เด็กสองคนนั้นล้วนแต่เป็นคน ของตระกูลจง แค่คิดก็รู้แล้วว่า พ่อคุณจะต้องชอบมาก ซิ่วรู้ว่า คุณไม่ชอบเธอ จึงอยากตีสนิทจากตัวคุณหลินกับลูก? ”

ที่จริงที่เสิ่นเผยชวนวิเคราะห์ก็พอมีเหตุผล แต่ว่าเขาก็คิดว่า จากไอคิวของหลินซินเหยียน ถ้ายซิ่วมีจุดประสงค์นี้จริงๆ เป็นไป ไม่ได้ที่เธอจะไม่สังเกตเห็นเลย แล้วยังพาลูกไปพบเธออีก

อีกทั้ง ครั้งนี้หลินซินเหยียนกลับมาก็มีท่าที่เปลี่ยนไปต่อเขา ถ้าหากว่า ที่เธอเปลี่ยนไปต่อเขานั้น เป็นเพราะว่ายนิ้ว งั้นก็น่า กลัวไปแล้ว

ซิ่วพูดอะไรกับเธอ? ทำอะไรไป? ถึงได้เปลี่ยนเธอได้

“พูดถึงแล้วแม่เลี้ยงคุณก็มีความอดทนดีนะ แต่งกับพ่อคุณก็ นานแล้ว ตอนนั้นไม่ถือว่าแก่เท่าไหร่ แต่ว่าไม่มีลูกให้ปฏิบัติต่อ คุณ

จงจิ่งห้าวหันไปมองเขา

เสิ่นเผยชวนอยากจะพูด แต่ติดอยู่ที่ลำคอ สมองก็คิด แล้วจึง เปลี่ยนรูปแบบคำพูด ผมได้ยินว่าพวกแม่เลี้ยงอย่างนี้ หลายๆ คนจะไม่ใส่ใจลูกของสามี หลายคนยังทำทารุณกรรมด้วย ยิ่งไป กว่านั้นตอนที่เธอแต่แต่งกับพ่อคุณก็ไม่แก่ น่าจะมีลูกให้ได้ แต่ก็ ไม่คลอดลูก และก็ไม่ได้ทำร้ายคุณ ที่ทำผิดที่สุดก็คือแม่คุณเสีย ไปไม่นาน ก็แต่งงานกับพ่อคุณ

เขาต้องยอมรับว่า ซิ่วไม่เคยทำร้ายเขาจริงๆ ที่เสิ่นเผยชวนวิเคราะห์ก็มีเหตุผล แต่ว่าเขาไม่สามารถยอมรับได้

ถ้าเขาก็ยอมรับไปแบบนี้ แล้วจะไม่ละอายใจ ต่อแม่ที่เสียไป ของเขาได้ไง?

“คุณไปหาคนสืบมาหน่อยว่า รอบๆนี้มีหมู่บ้านอื่นอีกไหม เขา จะต้องรู้ให้ได้ว่าหลินซินเหยียนไปหาเธอหรือไม่ แล้วทำไมถึงไป เจอเธอ

เสิ่นเผยชวนพยักหน้า “ผมจะหาคนไปสืบดู

ส่วนอีกด้าน หลินซินเหยียนนั่งอยู่ข้างในรถ มองไปด้านหลัง อยู่ตลอดเวลา เธอกลัวจะถูกคนเห็นแล้วสะกดรอยตาม

ดีที่ถนนเส้นนี้นั้นเงียบมาก บนถนนไม่มีรถสักคันผ่าน

ไม่นานนัก รถก็จอดที่หน้าประตูตระกูลเฉิง

เฉิงซวยืนรออยู่หน้าประตู เห็นพวกเขามาถึง กลับไม่ได้ เข้าไปต้อนรับทันที และยืนอยู่ตรงนั้น ไม่รู้ว่าจะมีปฏิกิริยา อย่างไรดี เมื่อก่อนเห็นเด็กสองคนนี้ อยู่ในสถานการณ์ที่หลินซิน เหยียนที่ไม่รู้ตัวตนเธอ

แต่ว่า ตอนนี้ไม่เหมือนกันแล้ว

“เอ๋ คุณย่าคนนั้นก็อยู่ที่นี่ หลินลุยซีจูงมือของหลินซินเหยียน ตอนที่มองเห็นเฉิงซวก็พูด

หลินซินเหยียนจูงลูกทั้งสองคนยืนอยู่ด้วยกัน เธอนั่งยองๆไป ตรงหน้าพวกเขาสองคน สบตาในระดับเดียวกับพวกเขา”เสี่ยวเฉิน เสี่ยวลุ่ย ลูกๆต้องรับปากหม่ามีหนึ่งเรื่องโอเคไหม?

“เรื่องอะไรครับ? “หลินเฉินถาม

หลินซินเหยียนให้พวกเขาสองคนมองเฉิงซิ่ว แนะนำอย่าง จริงจัง ท่านนั้น คือคุณย่าของพวกลูก” “ผมรู้แล้ว พวกเราเคยเห็น”หลินซีเฉินกะพริบตาโตๆสีขาวดำ

นั้น ไม่รู้ว่าทำไมหม่ามี้ยังต้องบอกเขาอีกรอบ

หลินซินเหยียนลูบหัวพวกเขาสองคน “เธอคือคุณย่าแท้ๆของ พวกลูก”

แม่ของจงจิ่งห้าว คุณย่าของพวกเขา

เธอให้ลูกทั้งสองคนไปหาเฉิงซิ่ว ไปเถอะ

หลินซีเฉินเคยได้ยินป้าหยูกับจวงจื่อจีนพูดคุย ถึงรู้ว่าคุณย่า คนนี้คือแม่เลี้ยงของจงจึงห้าว ไม่ใช่ย่าแท้ๆอะไร แต่ว่า หม่ามี บอกแบบนี้ จะต้องมีเหตุผลของเธอแน่ ดังนั้นเขาจึงจูงมือเล็กๆ ของน้องสาว เดินไปทางเฉิงซิ่ว

เฉิงยวมองดูร่างของพวกเขา สายตาที่อบอุ่นก็เปียกชื้นทันที ลูกชายของเธอ ก่อนหกขวบนั้นเธอไม่เคยเจอ ต่อมาสุขภาพจิต ไม่ดี ก็จำสภาพของเขาตอนหกขวบไม่ได้ พอต่อมาเธอเริ่มดีขึ้น จงจึงห้าวก็ค่อยๆเติบโตขึ้น

เธอพลาดการเติบโตของเขาไปแล้ว พลาด ช่วงเวลาในวัยเด็ก ที่สวยงามที่สุด เธอไม่รู้ว่าเขาเดินได้เมื่อไหร่ ไม่รู้ว่าเขามีฟันขึ้น เมื่อไหร่ ไม่รู้ว่าเขาเริ่มพูดเมื่อไหร่ คำแรกที่พูดคืออะไร
เธอไม่รู้อะไรเลย ชีวิตนี้ มีความเสียใจมากมายสุดๆ

เวลานี้ ทองเด็กสองคนวิ่งมาทางเธอ ก็มึนงงและปวดใจ หน่อยๆ

“คุณย่า”คนที่เรียกก่อนคือหลินลุยซี เธอไม่มีความคิดอย่าง ชาย รู้แค่ว่าหม่ามีบอกว่านี่คือคุณย่า งั้นก็ต้องเป็นคุณย่าแน่นอน

เสียงของเธอนั้นนุ่มนวล ชัดเจนมาก พูดแบบนี้ น้ำตาของเฉิง ซิ่วที่อยู่ในดวงตาก็อัดอั้นไม่ไหว ไหลลงมา เธอรีบเช็ดหน้า ร้องไห้ต่อหน้าเด็กๆไม่ดีเท่าไหร่

เอย่อตัวลง เอาเด็กทั้งสองเข้ามากอดในอ้อมแขน เสี่ยวเฉิน เสี่ยวลุย พวกเราไม่เจอกันนานเลยนะ”

คางของหลินเฉินวางไว้ที่ไหล่ของเธอ คิดในใจว่า ที่จริงก็ไม่

นานเท่าไหร่ แต่ว่าดูคุณย่าคนนี้ดีจัง ก็เลยโอบกอดเธอก่อน ต่อ

ไปพวกเราก็สามารถเจอกันบ่อยๆได้แล้ว”

เฉิงยู่ซิ่วรู้สึกอบอุ่น จงจึงห้าวไม่เคยให้เธอเข้าใกล้ ตั้งแต่เธอ แต่งเข้าตระกูลจง เขาก็เย็นชาต่อเธอ

ตอนนี้ เธอสามารถกอดลูกของเขาได้ก็เป็นความสุข

“ไป ย่าจะพาพวกหลานไปที่ลานบ้านเฉิงซิวยืนขึ้น มือข้าง หนึ่งจูงเด็กคนหนึ่ง หลินลุยซีเงยหน้ามองเฉิงซิ่ว”คุณย่า ใน บ้านมีของอร่อยไหมคะ? ”

“เสี่ยวลุ่ย ทำตัวดีๆหน่อยเคไหม? “ทำไมทั้งวันยังค่ำเอาแต่ คิดถึงเรื่องกิน?
เป็นเด็กชอบกินจริงๆด้วย

เฉิงซิ่วหัวเราะ พูดว่า”มีสิ”

“วันนี้พ่อพาหนูกับพี่ขึ้นเขา บนเขามีลูกพลับเยอะมาก พวกเรา เด็ดมาได้เยอะมาก และก็หวานมากด้วย พวกเรายังเอามาด้วย นิดหนึ่ง”หลินลุยซีพูดอย่างภูมิใจ เธอขึ้นเขาครั้งแรก แล้วเด็ดผล เอง

รู้สึกว่าสนุก รู้สึกว่าตัวเองทำได้

“เหรอ ใช้ลูกพลับบนเขาฝั่งตะวันตกไหม? “เฉิงซิ่วกลับ แปลกใจหน่อยๆ หลายปีมานี้ เธอรู้จักนิสัยของจงจิ่งห้าวเป็น อย่างดี เย็นชา ในใจมีแต่เรื่องงาน คิดไม่ถึงว่าพอเป็นพ่อแล้ว ดันเปลี่ยนไป

พาลูกไปขึ้นเขาได้

เธอคิดว่าแบบนี้ถึงจะมีน้ำใจ

เขาในแบบนี้ ถึงจะเป็นคนที่มีเลือดเนื้อ

เธอลูบผมของหลินลุยซี”ลูกพลับสุกแล้วถึงจะหวานมาก แต่ว่า จะกินตะกละไม่ได้ อย่างมากก็กินแค่สองอันพอ”

“นั่งอยู่ในรถหม่ามี้บอกแล้วว่าลูกพลับเป็นผลไม้เย็น กินมาก ไม่ดีต่อร่างกาย ดังนั้นหนูเลยอยากกินมาก แต่ว่ากินไปแค่สาม อัน ก็ยังอยากกินอีก แต่ว่าหม่ามีไม่ให้หนู แล้วก็ ลูกพลับนี้เล็ก มาก”
เธอใช้มือทําท่า “เหมือนกับไข่ไก่ บางอันก็ไม่ใหญ่เท่าไข่

ในมือหลินซินเหยียนถือถุงพลาสติก ข้างในใส่ลูกพลับสอง สามลูก ค่อยๆเดินตามหลังพวกเขาไป

เธอมองดูแผ่นหลังของพวกเขา ก็ยิ้มที่มุมปากออกมาอย่าง ไม่รู้ตัว

ใกล้เที่ยงแล้ว หมอกก็จางหายไป แสงแดดอ่อนๆก็สาดลงมา เฉิงซิ่วกับลูกสองคนพูดไปหัวเราะไป จูงพวกเขาเข้าไปใน ลานบ้าน