บทที่23 ผมคงรู้จักคุณน้อยไป

หลินซินเหยียนยืนจังก้าอยู่ตรงประตู จ้องไปที่ไป๋จวู่เวย

ไป๋จวู่เวยเมื่อโดนมองด้วยสายตาแบบนั้นก็ขนลุกขึ้นมาทันที ก่อนจะพยายามเพ่งไปที่หน้าจอโทรศัพท์ของนั่น แต่เพราะอยู่ ไกลเกินไป เลยมองไม่ค่อยเห็นว่าในนั้นคืออะไร ถึงอย่างนั้นตอน นี้เธอกำลังอยู่ต่อหน้าจงจึงห้าว จะทำตัวท่ามากก็คงไม่ได้ ทำได้ แค่ถามขึ้นมาเบา ๆ ” คุณหลิน ทำไมมองฉันอย่างนั้นล่ะคะ ”

หลินซินเหยียนก็ถูกเสียงของไปจเวยดึงออกมาจากภวังค์ มันมีวูบหนึ่งที่เกือบควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ เกือบจะหลุดถามต่อ หน้าจงจิ่งห้าว

แต่เมื่ออารมณ์เย็นลงแล้ว เธอก็ไม่ได้ทำแบบนั้น

ไปจรู่เวยเป็นผู้หญิงที่จงจึงห้าวรัก ไม่ว่าจะทำอะไร จงจึงห้าว คงไม่เข้าข้างภรรยาเพียง ในนามอย่างเธอ เพื่อลงโทษผู้หญิงที่ เขารักหรอก

เธอก้า โทรศัพท์ในมือแน่น ผ่านไปพักใหญ่กว่าอารมณ์จะกลับ มาปกติ

ก่อนจะตอบไปจวู่เวยกลับไปด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ” ฉันแค่คิดว่า คุณไปหน้าตาสวยดีค่ะ ก็เลยจ้องนานไปหน่อย คุณไปคงไม่ว่า อะไรใช่ไหมคะ ”

พูดไปหลินซินเหยียนก็เดินตรงไปยังพวกเขา สายตาเหลือบไปเห็นเอกสารบางอย่างบนโต๊ะน้ำชา เธอยื่นไปหยิบมันขึ้นมา ดู มันคือสัญญาของที่อ่าวพัลส์เบย์

เธอเงยหน้าขึ้นมามองจงจึงห้าว แล้วถามต่อด้วยรอยยิ้ม ” คุณ ให้ฉันเหรอคะ ”

คนที่เงียบไม่สบอารมณ์ตั้งแต่ต้นจนจบอย่างจงจึงห้าวก็ตอบ

รับไปเบา ๆ

ไปจมู่เวยอดไม่ได้ที่จะค้อนสายตา นี่ นี่ยกให้หลินซินเหยียน จริง ๆ น่ะเหรอ

ทําไมกัน

ไป๋จวู่เวยไม่เข้าใจ!

หลินซินเหยียนเงยหน้าขึ้นมองไปจเวยดูก็รู้ว่าโกรธจัด แต่ก็ ยังทำเป็นอดทนอยู่ได้ เธอเลยอดไม่ได้ที่จะยิ้ม ” คุณไป ฉันเป็น ภรรยาของคุณจง ให้ของฉันนิด ๆ หน่อย ๆ คุณคงไม่คิดเล็กคิด น้อยหรอกใช่ไหมคะ ”

ไปจวู่เวยโกรธจนตัวสั่น อีนังผู้หญิงตายด้านนี้ หน้าไม่อายเสีย จริง!

กล้าดียังไงมาเรียกตัวเองว่าเป็นภรรยา หล่อนมีสิทธิ์อะไรม

ทราบ

ถ้าไม่ใช่เพราะอยู่ต่อหน้าจงจึงห้าว ไปจเวยคงตบเธอไปแล้ว หนึ่งฉาด!
” ก็แน่นอนสิคะ ” ไปจ เวยกดหน้า สายตามองไปข้างล่าง ก่อนจะพูดความน้อยเนื้อต่ำใจของตัวเอง ” คุณหลินคุณก็เป็น เจ้าของโดยชอบธรรมอยู่แล้ว ฉันมีสิทธิ์มีเสียงอะไรได้ล่ะคะ ”

” คุณเป็นผู้หญิงที่ประธานจงชอบ คุณอยู่กับเขามานาน ทำไม H ต้องพูดบั่นทอนตัวเองด้วยล่ะ ” กวนจิ้งชายตามองไปที่หลินซิน เหยียน นึกไม่ถึงเลยว่าผู้หญิงคนนี้ นอกจากจะไม่ระวังคำพูดแล้ว หน้ายังหนาอีกต่างหาก

ทั้ง ๆ ที่เป็นการแต่งงานเพราะธุรกิจแท้ ๆ ยังกล้าบอกว่าตัว เองเป็นเจ้าข้าวเจ้าของอยู่อีก

แต่ถึงเธอจะเป็นภรรยาของจงจิ่งห้าว ถึงใจเราจะไม่พึงใจเธอ เท่าไหร่นัก ก็ไม่กล้าแสดงความไม่เคารพออกไปหรือตั้งใจจะ รวมหัวกับไปจฉู่เวยเพื่อกลั่นแกล้งเธอ

หลินซินเหยียนยังคงลอยหน้าลอยตาต่อไป เหมือนไม่ได้ยิน คำพูดเสียดสีถากถางของพวกเขา เธอกลับยิ้มแล้วพูดว่า ” คุณ ไป ถ้ายอมรับสถานะของฉันแล้วล่ะก็ ช่วยหลบไปหน่อยได้ไหม คะ ”

ไม่กี่วิต่อมา บรรยากาศก็น่าอึดอัดลงเสียอย่างนั้น สายตามองดิ่งไปยังจงจึงห้าวที่นั่งนิ่งไม่ไหวติงมาโดยตลอด สถานะนี้ เขาจะยอมรับไหมนะ

ถ้ายอมรับ ไป๋จวู่เวยจะเป็นยังไงล่ะ สีหน้าของจงจิ้งห้าว ในความพร่ามัวนั้น ก็ไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ จากโคมไฟเล็ก ๆ ที่แวววับจับตา ไม่ สามารถปกปิดใบหน้าที่ดุดันนั้นที่ปรากฏออกมาในชั่วพริบตาได้ เธออยู่ในฐานะอะไร ”

ในบรรยากาศทีมาแบบนี้ หลินซินเหยียนยังคงสู้ต่อ เธอจ้อง เขม็งเกลียวไปที่เขา ” พวกเราเป็นสามีภรรยากัน แม้จะแค่หนึ่ง ชั่วโมง ก็ถือว่าเป็นสามีภรรยากันอยู่ดี ในระหว่างการแต่งงาน ครั้งนี้ ฉันแค่อยากนั่งอยู่ข้าง ๆ คุณมันยากนักเหรอ

หลินซินเหยียนเอาคำพูดที่เขาพูดมาท้าทายเขา

เธอถูกรังแกมานานแล้ว ถ้ามีแค่ตัวเองที่ถูกทำร้ายอยู่ฝ่าย เดียว ไม่มีทางเสียหรอก

แต่ไปจวู่เวย จะใช้จวงจื่อจีนเป็นเครื่องมือ ทำให้ป่วยเป็นโรค

ทางจิต เรื่องนี้เธอยอมไม่ได้เด็ดขาด

ถ้าไปจวู่เวยกลัวว่าเธอกับจงจึงห้าวจะเข้ามาใกล้กัน ถ้าอย่าง นั้น เธอก็จะยิ่งใกล้เขาเข้าไปอีก

แล้วต้องทําต่อหน้าต่อตาเสียด้วย!

จวงจื่อจิ่นเป็นคนที่เธอรักมากที่สุด และเป็นเส้นที่ไม่ยอมให้ ใครมาแตะต้อง ” คุณไป ถึงความสัมพันธ์ของคุณกับสามีของ ฉันจะไม่ธรรมดาก็เถอะ แต่ก็นะ ตอนนี้เรายังไม่ได้หย่ากันด้วยซ้ำ ดังนั้นคุณไปก็ช่วยระวังการกระทำของตัวเองด้วยนะคะ ”

ไปจมู่เวยมองไปที่จงจิ่งห้าว แต่สายตาของเขาของเขาก็กำลัง มองไปที่นั่งผู้หญิงฟันคมปากคล่องนั่น
ผู้หญิงคนนี้ เปลี่ยนสีหน้าได้ไวเสียจริง

เมื่อก่อนทั้ง ๆ ที่เป็นคนดูอ่อนแอขนาดนั้น แต่ตอนนี้กลับ กลายเป็นคนที่กล้าหาญยืนเถียงได้เป็นฉอด ๆ

เธอเป็นผู้หญิงยังไงกันแน่

ท่าทีของจงจึงห้าวทำให้คนอื่นมองไม่ออก แม้แต่ตัวกวนจิ้ง ยังไม่เข้าใจ แต่เขารู้เพียงแค่ว่า เวลานี้ไม่ควรให้ผู้หญิงทั้งสอง คนอยู่ที่นี่พร้อมกัน

กวนจิ้ง ถึงแม้จะมองเรื่องราวไม่ออก แต่เขาก็เป็นคนที่ฉลาด พอ เฉกเช่นตอนนี้

เขาลุกขึ้น แล้วตบบ่าของไปจวู่เวยเบา ๆ ” ไปเถอะ ”

ไปัจจู่เวยไม่พอใจ

เธออยากจะรู้ว่าในใจของจงจึงห้าวเธอสำคัญแค่ไหน แต่ถ้าจงจึงห้าวเลือกหลินซินเหยียน เธอคงจบเห่แน่ ๆ สิ่งที่ทำ มาทั้งหมดก็ไม่มีค่าอะไรแล้ว จงจึงห้าวไม่ได้รักเธอ เธอรู้ดี

จงจิ่งห้าวดีกับเธอ เป็นเพราะความรู้สึกดีต่อกันในคืนนั้น และ หลายปีที่อยู่ด้วยกันมา เขาไม่ได้ชอบหรือรักเธอเลย

เธอไม่กล้าเดิมพันกับเรื่องนี้

เธอไม่ยอมแพ้เด็ดขาด!

“ฉันไม่อยากทำให้อะห้าวลำบากใจ คุณชนะแล้วล่ะ ” ไป๋ จเวยสุดท้ายก็ทำตัวเป็นคนดีก่อนที่จะไป
เธอไม่ได้ยอมแพ้ แต่แค่ไม่อยากสร้างความลำบากใจให้จง

จิ่งห้าว

เธอเป็นคนมีเมตตา เห็นแก่คนอื่น

ไม่นาน ห้องก็เงียบลง

เงียบขนาดที่ว่า แม้เสียงลมหายใจเบา ๆ ก็ยังได้ยินอย่าง ซัดเจน

บรรยากาศโดยรอบเงียบสงัดเช่นนี้อยู่สามนาที เหงื่อที่หลัง ของหลินซินเหยียนเริ่มแตกพลั่ก สักพักเธอก็เกริ่นขึ้นมา ” ฉัน ขอกลับห้องก่อนนะ ”

เมื่อกี้ที่เธอเป็นแบบนั้น ก็เป็นเพราะไปจเวย ตอนนี้ในเมื่อผู้หญิงคนนั้นไปแล้ว เธอก็ไม่มีความจำเป็นที่จะ ต้องอยู่ต่อ

ตอนที่เธอกำลังจะก้าวเท้า กลับถูกจงจึงห้าวดึงที่ข้อมือ ด้วย แรงดึง ทำให้ร่างกายของหลินซินเหยียนหมุนเป็นวงอยู่บน อากาศ ก่อนที่จะตกลงมาบนอ้อมอกของคนคนหนึ่ง

แรงที่เธอพยายามจะต่อต้าน ข้อมือกลับถูกพันธนาการเอาไว้

ทำให้เธอขยับไปไหนไม่ได้ ” คุณจะทําอะไร ” ใจของหลินซินเหยียนปั่นป่วนไปหมด

หึ ๆ

” ทำอะไรน่ะเหรอ เมื่อคุณไม่ได้เล่นหูเล่นตาอยู่สินะ” จงจิ่งห้าวใช้มือบีบขากรรไกรของเธอไว้แน่น ” เหมือนฉันจะรู้จักเธอ น้อยเกินไป ”

ถ้าไม่ใช่เพราะไป๋จวู่เวย เธอจะยอมยั่วเขาที่ไหนล่ะ

เธอเป็นคนที่เจอแต่ความลำบากมาก่อน สิบปีที่ผ่านมา เธอไม่ ได้เติบโตแค่อายุ แต่จิตใจและสติปัญญาก็โตตามไปด้วย

ถ้าเธออ่อน โอน คนอื่นก็จะคิดว่าเธอถูกรังแกได้ง่าย ๆ เพราะ ฉะนั้นเธอจะไม่ยอมอ่อนแอต่อหน้าคนที่คิดจะทำร้ายเธอเด็ดขาด เธอมีแม่และลูกในท้องที่ต้องดูแลรักษา

เธอต้องเข้มแข็งและกล้าหาญ จงจิ่งห้าวเมื่อโดนคนปฏิบัติใส่แบบนี้ ผู้หญิงคนนี้

” หลิน…..”

หลินซินเหยียนที่ใส่เสื้อเชิ้ตคอกลมสีขาว เวลานี้ท่วงท่าที่เอียง กายอยู่ในอ้อมอกของเขานั้น

ลมหายใจของเธอที่กระหืดกระหอบนั้น มีความยั่วยวนแฝงอยู่ ไม่น้อย

ความเดือดดาลอย่างไร้เหตุผล เหมือนเลือดในตัวของเขา กำลังพลุ่งพล่านไม่หยุดนิ่ง

หลินซินเหยียนไม่รอให้จงจึงห้าวพูด ขนตาอันงอนยาวกับ เปลือกตานั้นเบิกโพลง ก็เห็นสีหน้าของเขาเหมือนมีอะไรในใจ แต่กลับแสดงอารมณ์ออกมาอย่างไม่สะทกสะท้าน
สายตาของเขา……

หลินซินเหยียนมองไปตามสายตาของเขาลงมา…….

ด้วยความโกรธ โดนแอบมองแบบนี้ ทำให้เธอใช้แรง ทั้งหมด ผลักเขาออกไป

จงจึงห้าวที่โดนผลักอย่างไม่ทันตั้งตัว จนลงไปถึงนั่งกึ่งนอน อยู่บนโซฟา ท่าทางเหมือนไปต่อไม่ถูก!

หลินซินเหยียนรีบเอามือปกปิดหน้าอกตัวเองเอาไว้ ” ไอ้คน

หยาบคาย !

เธอกุลีกุจอลุกขึ้นจากโซฟา อยากที่จะหนีออกไปจากตรงนี้ แต่ อาจเป็นเพราะเธอรีบร้อนเกินไป ทำให้ไม่ได้ระวัง จนสะดุดขา ของจงจิ่งห้าว ทั้งตัวของเธอล้มแหมะลงมาบนตัวของจงจึงห้าว อีกครั้ง

แม้แต่ตัวจงจิ่งห้าวก็ยังหลบไม่ทันด้วย……….