บทที่20 โลกใบนี้จะมีความรักได้อย่างไร

หลินซินเหยียนหยุดเดินและหันมา ก็เห็นว่าจงจิ่งห้าวปล่อยไป จวู่เวยแล้ว แล้วก็ก้าวอย่างมั่นคง เดินตรงมาที่เธอ

ความเยือกเย็นของริมฝีปากควบแน่นเป็นแนวโค้ง มีมีดคม

ซ่อนอยู่ โจมตีเธออย่างไร้ความปรานี “ขอโทษจวู่เวย!”

หลินซินเหยียนไม่ขยับ หันหน้ากลับไปมองเขาอย่างดื้อรั้น

“ฉันไม่มีทางขอโทษเธอ!” แม้กระทั่งตอนนี้ เธอก็ยังคงกลัว เขา

เธอไม่ได้ทำอะไรผิด ไปจบู่เวยเป็นคนจะผลักเธอก่อน เธอก็แค่ปกป้องตัวเอง มันเป็นเพียงปฏิกิริยาตาม สัญชาตญาณ!

แล้วทําไมเธอต้องขอโทษด้วย?!

สายตาของจงจึงห้าวจับจ้องไปที่ใบหน้าที่ดื้อรั้นของเธอ คิ้วก็ ขมวดเข้าหากันจนเป็นปม เขาไม่เคยมองดูผู้หญิงคนนี้อย่าง ละเอียดเลย แม้แต่ตอนที่ฉันเสียสติและจูบเธอ ก็ไม่ได้มองเธอ อย่างละเอียด

เธอค่อนข้างผอม ใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือ งดงามและละเอียด อ่อนมาก เผยให้เห็นความบริสุทธิ์ นัยน์ตาคู่นั้นกำลังจ้องมองมา ที่เขา ดื้อรั้นและแน่วแน่
ดวงดาทั้งสองสมกัน ไม่มีใครยอมถอย

“เธอผลักเธอ เธอก็ต้องขอโทษ!” เสียงของเขายังคงเย็นชา เหมือนเดิม แต่ดุน้อยกว่าเดิม

ราวกับว่า ตกใจกับการแสดงออกของเธอ

“อะห้าว ฉันไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ มันเป็นเพราะว่าฉันไม่ทัน ระวัง มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณหลินเลยจริงๆ ” ไปจวู่เวยรีบเดินเข้า มา ตัดการเผชิญหน้าระหว่างทั้งสองคน

เธอกอดแขนของจงจิ่งห้าว”อะห้าว”

เธอส่ายหน้า ให้จงจึงห้าว ดวงตามีหมอกจากๆ ดูรู้สึกเสียใจ เพราะไม่ได้รับความเป็นธรรม แต่ว่าก็อดกลั้นเอาไว้ “อะห้าว เมื่อ ฉันยืนไม่นิ่ง น่าจะเพราะว่าฉันสวมรองเท้าส้นสูงเกินไป มันไม่ เกี่ยวอะไรกับคุณหลินจริงๆ นะ

เธอพยายามอย่างเต็มที่เพื่อแก้ตัวแทนหลินซินเหยียน

จงจึงห้าวหรี่ตาลง แล้วก็มองดูรองเท้าส้นสูงของมัน มันก็ค่อน ข้างจะสูงจริงๆ แต่ว่าเขาก็เห็นอยู่ว่าเมื่อกี้หลินซินเหยียนเป็นคน ผลักเธอ

สรุปแล้วเรื่องนี้มันเป็นยังไงกันแน่?

“อะห้าว เมื่อข้อเท้าฉันน่าจะพลิกนะ เจ็บมากเลย” ใบหน้าที่ สวยงามของไปจวู่เวยมีรอยย่น

ไม่เหมือนกับปกติที่จะดูสง่างาม ดูน่ารักมากขึ้น
จงจึงห้าวเอื้อมมือไปเอาผมทัดหูให้เธอ ผู้หญิงคนนี้คอยตาม เขาเงียบๆ ไม่ขออะไรตอบแทน ไม่ร้องไห้หรือสร้างปัญหา ตอนที่ เขาโดนวางยาและต้องการผู้หญิงนั้น เธอก็มอบตัวเองให้เขา อย่างไม่ลังเล

แม้ว่าเขาจะได้เธอไปแล้ว เธอก็ไม่ได้ขอสถานะยังคงอยู่ข้าง กายเขาเงียบๆ

และในขณะนั้น จงจึงห้าวก็อยากจะให้สถานะแก่เธอ

เขาไม่รักเธอ เขาไม่เคยรักผู้หญิงคนไหนมาก่อน และก็ไม่เชื่อ เรื่องความรักด้วย

แม่ของเขาจากโลกนี้ไปยังไม่ทันถึงเดือน พ่อของเขาก็ แต่งงานกับคนอื่น

โลกใบนี้จะมีอะไรที่เรียกว่าความรักอยู่ได้ยังไงกัน?

ไร้สาระและน่าขำ

“โง่ไม่โง่? ”

ไปจเวยอิงแอบในอ้อมแขนของเขา “ขอแค่ได้อยู่กับนาย ให้ ฉันทำอะไรฉันก็ยอมทั้งนั้น ฉันไม่ได้คิดว่าฉันโง่ ฉันแค่คิดว่าฉันมี ความสุขมาก

หลินซินเหยียนไม่ได้มีอารมณ์อยากจะมองพวกเขาทั้งสองคน หันหน้าออกมาแล้วก็เดินออกไปที่ประตู

ไป๋จวู่เวยมองแผ่นหลังของหลินซินเหยียนด้วยหางตา พร้อมกับคลี่ยิ้มมุมปาก

คิดว่าเธอตอนนี้น่าจะไม่มีเวลาได้อยู่กับจงจึงห้าวในคฤหาสน์ แห่งนี้แล้วสินะ?

เธอคิดว่าเธอซ่อนสีหน้าได้ดีมากแล้ว แต่ว่ามันไม่รอดพ้น สายตาของจงจิ่งห้าว

แต่ว่าเขากลับไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้ถามอะไร แต่ว่าหันหลังแล้ว ก็เดินกลับห้องไป

ไป๋จวู่เวยรีบตามไป“อะห้าว———

จงจึงห้าวหันหน้ากลับมา แล้วก็มองเธอนิ่งๆ สายตาของเขา มองไปที่รองเท้าส้นสูงของเธอ แล้วก็พูดอย่างมีความหมายลึก ซึ่ง “ต่อไปอย่าใส่รองเท้าที่ส้นมันสูงเกินไปนะ ถ้าล้มลงไปจริงๆ จะไม่ดีเอา”

พอพูดจบ เขาก็เดินเข้าไปในห้องทำงาน ตอนที่เดินมาถึงหน้า ประตูนั้น เขาก็หยุด “วันนี้ฉันมีธุระ เธอกลับไปก่อนเถอะ”

ไป๋จวู่เวยยังไม่ทันจะโต้ตอบอะไร ประตูห้องทำงานก็ถูกปิดลง แล้ว

เธอยืนอยู่ตรงนั้น ก้มหน้ามองดูรองเท้าส้นสูงของตัวเอง เขา หมายความว่ายังไง เป็นห่วงเธองั้นเหรอ? แต่เหมือนกับว่ามันมีความหมายอย่างอื่นนะ

ไปจเวยก้าวไปด้านหน้า อยากจะเคาะประตู แต่ว่าป้าหยูกขวางเธอไว้ คุณก่อน”

ป้าหยูชอบ

เธอพยายามอย่างหนักเพื่อเอาใจ แต่ว่าผลลัพธ์มันไม่

เลย

ป้าหยูไม่ใช่คนรับใช้ทั่วไป เธอคือคนดูแลจงจึงห้าวมา ตั้งแต่เด็กจนโต

เธอหน้ามีตาหน้าจึง

“ป้าหยู ฉันเห็นว่าเหมือนอารมณ์เขาไม่ค่อยก็เลยอยาก จะอยู่เป็นเพื่อนเขา

เรื่องเป็นเพื่อนเขา ให้เป็นหน้าที่ของคุณผู้หญิงเถอะค่ะ ต่อ ไปคุณไปไม่เรียกว่าเป็นอะไรแบบนั้น แบบนั้นมันจะต่อชื่อเสียงของคุณ ไป๋นะคะเมื่อก่อนตอนที่จงจึงห้าวไม่ได้แต่งงานนเหยียนนั้น ป้าหยูก็ไม่ชอบจฉู่แต่ตั้งแต่จงจึงห้าว แต่งงาน

ไปจเวยมานี่พยายามเข้าใกล้จึงห้าว ก็เหมือนกับสาม

ไม่ใครชอบสิ่งมีชีวิตเรียกมือสามหรอกแล้วยิ่งที่ค่อนข้างอายุอย่างป้าหยูแล้ว ยิ่งรังเกียจเข้า
“คนที่จะห้าวชอบก็คือฉัน การที่ต้องแต่งงานกับคนของตระกูล หลิน มันไม่ใช่สิ่งที่เขายินยอม คุณคือคนที่ดูแลเขามาตั้งแต่เด็ก จนโต หรือว่าไม่อยากเห็นเขามีความสุขยังงั้นเหรอคะ? ” ไป จวเลยพยายามอดทนอย่างมาก ถึงไม่ได้ตะคอกออกมา

เธอเป็นแค่คนรับใช้ อาศัยว่าตนเองอายุเยอะแล้วมาเที่ยว ดูถูกคนอื่น เกลียดจริงๆ เลย!

“ฉันคิดว่าตอนนั้นที่คุณนายเตรียมเรื่องงานแต่งงานไว้ให้คุณ ผู้ชาย คงจะมีเหตุผลของเธอนะคะ คุณผู้ชายก็แต่งงานแล้ว หรือ ว่าคุณไปอยากจะก้าวเข้ามาในชีวิตแต่งงานของคนอื่น แล้ว ทำลายชีวิตแต่งงานของคนอื่นอย่างที่คนอื่นเรียกกันว่ายังงั้นเห รอคะ? ”

คำพูดของป้าหยูนั้นเด็ดขาด แต่ว่าก็ยังคงมีมารยาทอยู่ เธอ หันไปทางไปจเวยแล้วทำมือเป็นสัญลักษณ์ว่าเชิญ “คุณไป๋ เชิญ ค่ะ”

มองที่อยู่ข้างลำตัวทั้งสองข้างของไปจเวยนั้นกำแน่น เธอ โกรธจนสั่น แต่ว่าก็ไม่สามารถระเบิดได้

ทําได้แค่ต้องกลับก่อน

พอไปจวูเวยออกจากบ้านไป ป้าหยูก็ปิดประตูทันที

ร่างกายของเธอแข็งทื่อ ค่อยๆ หันกลับไปมองประตูที่ปิดอยู่ สีหน้าก็เปลี่ยนไป ดูดุร้ายขึ้นมาก ดูแย่มาก

จงจึงห้าวยืนอยู่ตรงริมหน้าต่าง มองไปที่สีหน้าของไปจเลยที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

เขาหรี่ตาลง

“คุณผู้ชาย คุณหลินจะกลับมาทานข้าวเที่ยงไหมคะ? ” เมื่อคืน เธอก็ไม่ได้กลับ วันนี้กลับมาแป๊บเดียวก็ไปอีกแล้ว ป้าหนูไม่ ชอบใจเท่าไหร่นัก

เธอแต่งงานเข้าตระกูลจงมาแล้ว กลายเป็นภรรยาของจงจิ่ง ห้าว ก็ควรจะมีท่าทีของคนเป็นภรรยา

ยิ่งไปกว่านั้นจึงจะแต่งงานกันแท้ๆ ก็ไม่กลับบ้านซะแล้ว มัน

ไม่ดีเท่าไหร่นัก

จงจิ้งห้าวนึกถึงเรื่องที่เธอเข้าโรงพยาบาลก่อนหน้านี้ แล้วก็ หันหน้าไป “เธอไม่ค่อยสบาย มื้อเที่ยง

จงจิ่งห้าวเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าตอนเที่ยงเธอจะกลับมาหรือ

ไม่

เขาพึ่งจะมารู้ตัวตอนนี้ ว่าตัวเองไม่มีแม้แต่ช่องทางการติดต่อ ของเธอเลย

ป้าหยูถอนหายใจ เกิดอะไรขึ้นกับคนสมัยนี้กันนะ? สามีภรรยาก็ไม่เหมือนสามีภรรยา

ทั้งๆ ที่แต่งงานกันแล้ว ไม่นอนด้วยกัน ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายอยู่ที่ไหน เป็นสามีภรรยากันจริงไหม?
“ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตอนแรกคุณนายถึงได้กำหนดการ แต่งงานนี้ไว้” ป้าหนูถอนหายใจยาว

ตั้งแต่คุณนายจากโลกนี้ไป จงจิ้งห้าวย้ายออกไป ก็กลับมา น้อยมาก

เธอนึกว่างานแต่งงานที่คุณนายเตรียมไว้ให้เธอต้องมีเหตุผล อย่างแน่นอน ตอนนี้ก็แต่งแล้ว

แต่ไม่คิดเลยว่า

สีหน้าของจงจิ่งห้าวมืดมนลงหลายเท่า “ผมจะไปหาเธอ”

ป้าหยู .….…….

ป้าหยูกลัดกลุ้มมากกว่าเดิม นี่มันเป็นสามีภรรยาที่ไหนกัน นี่ มันคนแปลกหน้าชัดๆ

จงจึงห้าวหยิบเสื้อคลุมจากโซฟาขึ้นมาใส่ แล้วก็หยิบกุญแจ

ออกจากบ้านไป

ระหว่างทางที่ไปโรงพยาบาลนั้น จงจึงห้าวก็นึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้น มาได้ แล้วก็โทรหากวนจิ้ง

“สัญญาที่ดินที่อ่าวรีพัลส์เบย์นั่น นายจัดการให้เรียบร้อยแล้ว ส่งมาให้ฉัน”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ