บทที่174 เธอเกลียดพี่เหรอ

หลินซินเหยียนสะลึมสะลือ เหมือนโยกเยก โอนเอนมาก เธอ เหมือนกำลังนอนอยู่ในรถ

เธอค่อยๆลืมตาขึ้น เปลี่ยนจากความพร่ามัวมาเป็นความ ชัดเจน เธอเห็นสถานการณ์รอบๆตัวเองจนชัดเจน

เธอกำลังนอนอยู่ในรถเจ็ดที่นั่ง เบาะนั่งของด้านหลังได้ปรับ ลงมา ประหยัดพื้นที่ออกมาเยอะเลย เหมือนเตียงใหญ่เตียงหนึ่ง เธอนอนอยู่บนเบาะนั่ง กระจกรถติดฟิล์มมืดไว้ เธอมองไม่ชัดว่า ท้องฟ้ามืดหรือว่าสว่าง แต่เธอคิดว่าน่าจะเป็นกลางวัน เพราะ ไม่มีแสงไฟระยิบระยับ

เธออยากขยับตัว พบว่าตัวเองปวดหัวมาก แถมมือก็ขยับไม่ ได้ เธอก้มหน้าก็เห็นแขนขาของตัวเองถูกมัดเอาไว้

เหอยเจ๋อที่ขับรถอยู่มองจากกระจกมองหลังเห็นว่าเธอตื่น แล้ว จึงได้พูดว่า “ตื่นแล้วเหรอ เธอหิวหรือยัง?”

หลินซินเหยียนนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในก่อนหน้านี้ เธอไม่ยอม พูดคุยกับเขาสักคำก็ได้หลับตาลงอีก

“เธอเกลียดพี่เหรอ?” เหอรุ่ยเจ๋อมองจากกระจกมองหลัง สามารถเห็นสีหน้าทุกอย่างของเธอ
แค่พูดเธอก็ไม่อยากพูดกับเขาเลยเหรอ?

“เหยียนเหยียน เราเป็นคนรักกัน ช้าเร็วก็ต้องมีเรื่องบนเตียง อยู่ดี ทำไมเธอต้องทำถึงขั้นนี้ด้วย เธอได้รับบาดเจ็บพี่ก็สงสาร จับใจมากเหมือนกัน” มีความสงสาร แต่เมื่อเทียบกับสงสารเธอ แล้ว เขาอยากได้ผู้หญิงคนนี้มากกว่า

“เธอหิวหรือยัง?” เหอยเจอได้ถามอีกครั้ง

ไม่ว่าเหอยเจ๋อจะพูดยังไง หลินซินเหยียนก็ทำเหมือนไม่ ได้ยิน ไม่พูดจากับเขา ตอนนี้เธอเกลียดผู้ชายคนนี้จนเข้าไส้ และ ได้รู้ความร้ายกาจที่ซ่อนอยู่ในตัวของผู้ชายคนนี้

เหอยเจอรู้ว่าคราวนี้เธอโกรธจริงๆแล้ว จึงไม่ได้พูดต่อ แค่ พูดว่า “ถ้าหิวก็บอกพี่นะ”

จากนั้นเขาก็ไม่ได้พูดจาอีก แค่ตั้งใจคอยขับรถ

หลินซินเหยียนปวดหัวมาก ไม่รู้ว่าเหอยเจ๋อขับอยู่ที่ถนนเส้น อะไร พื้นผิวถนนไม่เรียบ โยกเยกมาก หน้าผากเธอมีแผลถูก กระทบกระเทือนจนเจ็บไม่หยุด แต่ตั้งแต่ต้นจนจบเธอก็ไม่เคย ร้องไห้พูดออกมาเลย คอยอดทนไว้อย่างเงียบๆ

เพื่อไม่ให้ตัวเองเจ็บขนาดนั้น หลินซินเหยียนบังคับให้ตนเอง ปล่อยสมองให้ว่างเปล่า ให้ตัวเองนอนหลับ แบบนี้ก็จะไม่รู้สึก เจ็บแล้ว

ตะวันตกดิน ท้องฟ้าค่อยๆมืดลง

พอตื่นขึ้นมาอีกทีเธอก็ไม่รู้ว่ากี่โมงยามแล้ว และเธอเองก็ไม่ได้อยู่ในรถแล้ว แต่อยู่ในโรงแรมแห่งนึง ห้องไม่ใหญ่ เฟอร์นิเจอร์เรียบง่าย ยังถือว่าสะอาดอยู่เหมือน โรงแรมเถื่อนที่ ไม่ต้องลงทะเบียนด้วยบัตรประจำตัวประชาชนแบบนั้น เพราะ หลินซินเหยียนค้นพบว่าที่นี่เหมือนดัดแปลงมาจากที่อยู่อาศัย ห้องนี้กันออกมาจากห้องรับแขก

ใบหน้าขาวซีดของเธอ เผยรอยยิ้มที่เยาะเย้ยเหน็บแนมออก มา

เหอยเจ๋อ ช่างคิดหาทุกวิถีทางจริงๆ เพื่อไม่ให้คนพบเห็น ร่องรอย สถานที่เก่าโทรมขนาดนี้เขาก็ยังพักลงอีก

เป็นลูกของตระกูลเหอที่คาบซ้อนเงินช้อนทองมาเกิด เคย ลำบากแบบนี้ที่ไหนกัน?

เธอคอแห้งอยากดื่มน้ำมาก แต่แขนขาของเธอยังคงถูกมัดไว้

อีกเช่นเคย เพราะเหอยเจอไม่อยู่ กลัวว่าเธอจะหนีไป

“เอี๊ยด” ประตูถูกผลักออก เหอยเจ๋อหัวของกินเดินเข้ามา เห็นเธอตื่นแล้ว เขาได้ถามว่า “ตื่นแล้วเหรอ คงจะหิวแล้ว มั้ง?”

ระหว่างที่พูดเขาเดินเข้ามาพร้อมปิดประตู และได้ล็อคจาก ด้านใน เหมือนกลัวว่ากลอนประตูจะเสีย ยังได้บิดกลอนประตูดู ว่าล็อคหรือยัง หลังจากแน่ใจว่าล็อคแล้ว เขาถึงนิ้วของมาวาง บนโต๊ะ

“ฉันหิวน้ำ” เปิดปากพูด เสียงของเธอแตกเลย
เธอไม่รู้ว่าตัวเองไม่ได้เปิดปากพูดมานานแค่ไหนแล้ว หรือว่า ไม่ได้ดื่มน้ำมานานแค่ไหนแล้ว นาทีนี้ เธอหิวน้ำจนทรมาน

เหอยเจ๋อแกะเชือกที่มัดมือเธอไว้ ข้อมือขาวเนียนได้ทิ้งรอย รัดสีแดงไว้ เขาลูบจับ “ทำเธอเจ็บแล้วใช่มั้ย?”

หลินซินเหยียนไม่พูด รู้สึกแค่ว่าเขาเสแสร้ง ถ้าสงสารเธอ จริงๆ ทำไมถึงมาทำกับเธอแบบนี้?

เหอยเจือแกะเชือกที่ขาเธอออก จากนั้นประคองเธอขึ้นมานั่ง “พี่ไปเอาน้ำให้เธอนะ

หลินซินเหยียนขยับเขยื้อนข้อมือที่ปวดเมื่อย มองน้ำที่เหอย เจ๋อเอาออกมา ตอนที่เขาจะเปิดขวด หลินซินเหยียนได้พูดว่า “ฉันเปิดเอง”

เหอรุ่ยเจ๋อพูด “เธอปวดมืออยู่ไม่ใช่เหรอ?”

“ไม่ปวดค่ะ ฉันเห็นพี่ซื้อข้าวมา คงหิวแล้วใช่มั้ย? พี่กินก่อน เลย”

เหอยเจ๋อมองเธออยู่สอง จากนั้นได้เอาน้ำที่ยังไม่ได้เปิดฝา ขวด ให้เธอ ตอนที่หลินซินเหยียนรับมายังได้สังเกตดูเป็นพิเศษ สังเกตดูว่าขวดน้ำได้ถูกเปิดหรือเปล่า ตอนนี้เธอกลัวเหอรุ่ยเจ๋อ มาก ถึงขั้นคาดเดาว่าเขาจะวางยาเธอ

ดังนั้นเธอจึงระวังตัวมาก

เหอยเจ๋อเอาอาหารยัดเข้าปากสองคำอย่างเรียบง่าย จาก นั้นได้ยื่นอีกชุดนึงมาให้หลินซินเหยียน “กินข้าวหน่อย”
หลินซินเหยียนก็หิวแล้วจริงๆ เธอมองดูอาหารแต่ไม่ได้รับเอา ไว้

เหอยเจ๋อกว่าอาหารที่ซื้อมารสชาติไม่ถูกปากเธอ จึงได้พูด ว่า “ที่นี่เปลี่ยวเกินไป ไม่มีร้านอาหารใหญ่ๆ ทรัพยากรมีจํากัด พรุ่งนี้พี่หาโรงแรมดีๆแล้วพาเธอไปกินของอร่อย แล้วพักผ่อนดีๆ คินนิงนะ”

หลินซินเหยียนเงียบกริบไม่พูดจา เธอรับข้าวมาและยัดเข้าไป ในปากสองค่าเพื่อรองเท้า เธอกินไม่เยอะ ไม่ใช่เพราะกับข้าวไม่ อร่อย เมื่อก่อนตอนที่ลำบากด้วยกันกับแม่ กับข้าวแบบไหนบ้าง ที่ไม่เคยกิน ความยากลำบากแบบไหนที่ไม่เคยเจอมาบ้าง เธอไม่กล้ากินเยอะ เพราะนี่เป็นอาหารที่เหอยเจ๋อให้เธอ เธอมีเรื่องฝังใจกับเขา รู้สึกว่าเขาจะทำร้ายเธออยู่เรื่อย กินข้าวก็กลัวว่าเขาจะวางยาในข้าว “กินเสร็จแล้วนอนลง พี่ทายาให้เธอ

หลินซินเหยียนวางข้าวกล่องลงแล้วจิบน้ำคำนึง “ฉันอยากไป เข้าห้องน้ำค่ะ”

ได้รับอนุญาตจากเหอรุ่ยเจ๋อแล้ว เธอถึงลุกขึ้น พอลุกขึ้นก็พบ ว่าขาเหน็บชา ข้อเท้าทั้งเจ็บทั้งเมื่อย

เธอก้มไปนวดขาที่เหน็บชา เหอยเจ๋อยื่นมือมาอยากช่วยเธอ หลินซินเหยียนกลัวการจับต้องของเขาจึงได้ถอยหลังด้วย สัญชาตญาณ ขาแตะโดนขอบเตียง เธอนั่งลงมาและรีบพูด “ไม่องค่ะ ไม่ชาแล้วค่ะ”

เธอพูดจบก็ได้แบกขาสองข้างที่เริ่มมีการรับรู้แล้วเดินเข้าไป ในห้องน้ำ เธอปิดประตูแล้วล็อคประตูจากด้านใน หลังจาก แน่ใจว่าประตูล็อคแล้ว เธอถึงโล่งอกไปที ที่จริงเธอไม่อยากเข้า ห้องน้ำหรอก แต่แค่ไม่อยากให้เหอยเจอทายาให้เธอ เพราะ หลังจากเหอยเจ๋อทายาให้เธอเสร็จก็จะต้องมัดเธอไว้อีกแน่นอน ถูกคนมัดมือมัดเท้าไว้มันทรมานจริงๆ

เธอนั่งพักอยู่บนฝาชักโครก ถือโอกาสนวดขาสองข้าง เพื่อ บรรเทาอาการเหน็บชาที่เนื่องจากถูกมัดไว้เป็นเวลานาน

รู้สึกตัวเองฟื้นฟูกลับมาจากความเหนื่อยล้านั้นแล้ว ถึงลุกขึ้น มากดชักโครกทีนึง ให้เหอยเจอนึกว่าเธอได้เข้าห้องน้ำจริงๆ เธอล้างมือเสร็จถึงเปิดประตูเดินออกมา

เหอยเจ๋อกำลังก้มหน้าดูโทรศัพท์อยู่ หลินซินเหยียนเหลือบ มองโดยไม่ตั้งใจแว๊บนึง เขากำลังดูเส้นทางอยู่ ได้ยินความ เคลื่อนไหว เขารีบปิดหน้าจอมือถือแล้วเงยหน้าขึ้นมามองเธอ “นอนลงมา”

หลินซินเหยียนนั่งอยู่ที่ขอบเตียง มองเขาอย่างหวาดกลัว “ภายใต้สถานการณ์ที่เธอยังไม่หายดี พี่ไม่แตะเนื้อต้องตัวเธอ หรอก” เหอยเจ๋อดูความกังวลของเธอออก

ในใจของหลินซินเหยียนกลับเย็นวูบ ถ้าเธอหายดีแล้ว เขาก็ จะทําแบบนั้นกับเธอเหมือนคราวก่อนอีกใช่มั้ย
เธอตัวสั่นเล็กน้อย หัวใจทั้งดวง แค่อยากหนีไปโดยเร็วเท่านั้น

เธอค่อยๆนอนลงไป เหอยเจอแกะผ้าพันแผลบนศีรษะเธอ ออก หน้าผากมีแผลเล็กๆอยู่แผลนึง ไปทำแผลที่โรงพยาบาลมา แล้ว หมอบอกว่าแค่ดูเลือดตกยางออกน่ากลัวเฉยๆ ที่จริงไม่ได้ อันตรายถึงขั้นชีวิตเลย

อย่างไรก็ตามก็คือการโขกหัว คุณหมอแนะนำว่าต้องพักฟื้น

ตอนที่เหอยเจอทายาให้จะเจ็บนิดหน่อย หลินซินเหยียนกัด ริมฝีปากไว้ไม่เคยส่งเสียงออกมาเลย แต่ว่าเหงื่อที่ซึมออกมา จากหน้าผากเธอได้ทรยศเธอไปแล้ว

“ถ้าเธอเจ็บก็ร้องออกมาเลย”

“ไม่เจ็บค่ะ”

หลินซินเหยียนหลับตาลง

ผ่านไปหลายนาที เหอยเจอทายาให้เธอเสร็จ “กลางวันที่ขับ รถ กลางคืนต้องพักผ่อน ๆ ……

“พี่มัดเถอะ” หลินซินเหยียนรู้ความหมายของคำพูดที่เหลือ ของเขาแล้ว

เหอรุ่ยเจ๋อย่อตัวลง มัดขาของเธอก่อน “พี่มัดหลวมไว้ เธอจะ ได้สบายตัวหน่อย”

มัดไว้มันจะสบายเหรอ?
หลินซินเหยียนหลับตาลงอย่างหนักหน่วง ปล่อยให้เขามัดมือ ของตัวเอง ตอนนี้เธอได้แค่ทำให้เขาระแวงเธอน้อยลง จากนั้น ค่อยหาโอกาสหนีไป

“ก๊อกๆ…”

ทันใดนั้นมีเสียงเคาะประตูอย่างเร่งด่วนดังขึ้น

สีหน้าของเหอยเจ๋อเปลี่ยนไป พร้อมจ้องประตูไว้

ขณะนี้ประตูได้ดังขึ้นอีก ยังดังขึ้นพร้อมกับเสียงของผู้ชาย รีบ เปิดประตูเร็ว”