บทที่173 จับป้าฮัวได้แล้ว
หลินหยู่หานเบิกตากว้าง จ้องเหอรุ่ยหลินไว้ ราวกับถ้าตอนนี้มี มีดอยู่เล่มหนึ่ง เธอก็จะพุ่งไปแทงเหอรุ่ยหลิน ให้ตาย
“ปล่อยเธอ” จงจิ่งห้าวไม่เพราะคำพูดเดียวของเหอรุ่ยหลิน ก็ เชื่อว่าหลินหยู่หานไม่รู้ว่าหลินซินเหยียนอยู่ไหนหรอก
การร่วมงานที่มีผลประโยชน์ผูกมัดอย่างพวกเธอ ความเชื่อใจ บอบบางมาก อยากให้พวกเธอเคืองแค้นซึ่งกันและกันง่ายมาก จริงๆ
อยากรู้เรื่องอะไรจากปากของพวกเธอก็ไม่ยากเลย
“นังแพศยา แกรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่รู้? !” หลินหยู่หานตะคอก ถ้า ไม่ใช่คนขวางเธอไว้ เธอพุ่งไปอีกเหอรุ่ยหลินกินแล้ว
ก็เหมือนที่จงจิ่งห้าวคิด ที่พวกเธอสามารถร่วมงานกันเพื่อผล ประโยชน์ เพราะต่างคนต่างก็มีของที่ตัวเองอยากได้ ตอนนี้ แตกคอกัน ยังจะคิดเผื่ออีกฝ่ายได้อย่างไร? ตอนนี้คงอยากให้ อีกฝ่ายตายมากกว่ามั้ง?
“พี่ชายแกเอาตัวหลินซินเหยียนไป ฉันได้แอบสะกดรอยตาม มัน แกมันโง่ นึกว่าฉันไม่รู้ แกนึกว่าแกมีทางหนีทีไล่คนเดียวหรือ ไง? ฉันก็มีเหมือนกัน! !”แผนการนี้เงินซิ่วฉิงตายแล้ว ญาติคน เดียวของเธอได้จากเธอไปแล้ว ตอนนี้เธอใช้ชีวิตอยู่บนโลกนี้ เพียงลำพัง เป็นไปได้ยังไงที่จะไม่ตั้งความสงสัยและระมัดระวัง ตัวให้มากๆ เหลือทางหนีทีไล่ให้ตัวเอง
เสิ่นเผยชวนกับซูจ้านสื่อสารกันทางสายตา
ผู้หญิงสองคนนี้ล้วนมีความคิดของตนเอง แผนยุยงปลุกปั่น ของจงจิ่งห้าว เฉลียวฉลาดจริงๆ
จงจึงห้าวค่อยๆกุมมือ กลับไม่ได้กุมแน่น เขาแค่พูดว่า”คุณ สองคน ใครเป็นคนบอกว่าหลินซินเหยียนอยู่ไหนก่อน คนนั้นรอด ชีวิต”
“ฉัน”
“ฉันบอก”
ทั้งสองคนแทบจะพูดออกมาพร้อมกัน แต่ในขณะเดียวกันก็ได้ มองหน้าอีกฝ่าย แทบอยากจะให้อีกฝ่ายตาย
“หลินซินเหยียนถูกเหอยเจ๋อพาไปที่หมู่บ้านชั้นเย่ อยู่ไม่ไกล จากเมืองB..….…..
หลินหยู่หานแทบจะพูดออกมา โดยที่ไม่ไตร่ตรองยั้งคิด พยายามจะแย่งเหอรุ่ยหลินพูดก่อน
อยู่หน้าผลประโยชน์ พวกเธอไม่มีความเชื่อใจใดๆ ความ สัมพันธ์ที่สร้างขึ้นมาจากผลประโยชน์ พริบตาเดียวก็ได้กระจุย กระจายหมด
จงจิ้งห้าวยังฟังคำพูดของหลินหยู่หานไม่จบก็ได้เดินออกไป
แล้ว
ซูจ้านก็เดินตามไปอย่างไว เสิ่นเผยชวนมองผู้ชายสองคนที่ยืน อยู่มุมผนังแล้วสั่งการ “ปล่อยเธอ
“พวกเธอจะไม่ตีกันเหรอครับ?” เห็นได้ชัดว่าตอนนี้พวกเธอ สองคนไม่ถูกกัน
เสิ่นเผยชวนยกมุมปากขึ้น ใครจะอยู่ใครจะตาย ก็ต้องแล้ว
แต่เวรแต่กรรมของพวกเธอแล้ว พวกนายพาคนไปตามฉัน
ผู้ชายทั้งสองเข้าใจความหมายของเสิ่นเผยชวนแล้ว จึงได้ ปล่อยตัวหลินหยู่หาน ออกจากห้องไต่สวนพร้อมเสิ่นเผยชวน ตอนที่มาถึงหน้าห้องได้ปิดประตูสนิท
นาทีที่หลินหยู่หานได้รับอิสระ เสี้ยววินาทีนั้นก็ได้กระโจนไปที่ เหอรุ่ยหลิน “นังแพศยา ไปตายซะ ไปตายเลยไป ไม่นึกเลยว่าจะ กล้าหักหลังฉัน!”
เหอรุ่ยหลินโกรธยิ่งกว่าเธอเสียอีก โมโหจนเลือดขึ้นหน้า “อิ โง่ จงจิ่งห้าวจงใจยุยง ถ้าแกกับฉันต่างก็ปิดปากสนิทไม่พูด บางทีอาจจะยังมีโอกาสรอด แกคิดว่าแกพูดแล้วยังจะสามารถมี ชีวิตอยู่ต่อเหรอ? !”
หลินหยู่หานอึ้ง แต่มีความโกรธมากกว่า เธอบีบคอเหอย หลินไว้แน่น “ถ้าแกไม่หักหลังฉัน ตอนนี้ฉันยังสามารถอยู่ข้าง กายเขาต่อไป เพราะแกคนเดียว ไม่รักษาสัญญา! เป็นคนพูด กลับคําก่อน ยังกล้ามาว่าฉันอีก? ! !”
คนอยู่ภายใต้สถานการณ์โกรธแค้นสุดๆ กำลังแฝงมักจะได้ ขีดจํากัด ก็เหมือนอย่างเช่นตอนนี้ ทั้งๆที่ร่างกายของเหอรุ่ยหลิน บาดเจ็บสาหัส ดูแล้วแค่หายใจก็ยังยากลำบาก แต่นาทีนี้ เรี่ยวแรงกลับเยอะจนน่าตกใจ ไม่นึกเลยว่าเหอรุ่ยหลินจะใช้พลัง ของช่วงเอวลุกขึ้น แล้วเอาหลินหยู่หานที่นั่งคร่อมอยู่บนตัวเธอ พลิกหลินหยู่หานลงไป และฉวยโอกาสนั่งคร่อมไปที่บนตัวเธอ กระชากผมของเธอและตะคอกด้วยความโกรธ “ฉันไม่ได้หักหลัง แก เขารู้ตั้งนานแล้วว่าแกไม่ใช่หลินซินเหยียน
หลินหยู่หานรู้สึกเหมือนหนังศีรษะจะถูกกระชากทิ้ง เธอแสยะ ยิ้มอย่างเจ็บปวด พูดอย่างดุร้าย “แกคิดว่าฉันจะเชื่อแกงั้นเห รอ? ถ้าแกไม่บอก เขาจะรู้ได้ยังไง ไม่งั้นเขาจะมีตาทิพย์ แค่แป๊บเดียวก็สามารถมองทะลุ ปรุโปร่งเหรอ?”
เหอรุ่ยหลินอึ้งไปครู่หนึ่ง ใช่สิ เธอยังแยกใบหน้านี้ไม่ออกเลย ทำไมจงจึงห้าวถึงได้มองทะลุปรุโปร่งไวขนาดนั้นล่ะ?
เขารู้สึกยังไงกับหลินซินเหยียนกันแน่?
อาศัยตอนที่ความคิดเธอล่องลอย หลินหยู่หานจากฝ่ายถูก กระทำมาเป็นกระทำและได้เปรียบอีกครั้ง “ถึงก่อนหน้านี้แกไม่ ได้พูด แต่เมื่อกี้แกก็ได้หักหลังฉันจริงๆ ฉันได้ยินกับหูตัวเอง ยัง จะเท็จได้เหรอ?”
หลินหยู่หานกระชากหัวเธอโขกกับพื้น กระชากหัวฉันใช่มั้ย กระชากหัวฉันใช่มั้ย ฉันจะโขกให้แกตาย นังแพศยา!”
เหอรุ่ยหลินถูกโขกหัวจนมึนตึ๊บ เจ็บจนชาไปหมด ราวกับมัน
สมองจะไหลออกมาอยู่แล้ว เธอใช้มือทั้งสองข้างออกแรงทุบพื้น
อยากเรียกร้องความสนใจจากคนอื่นให้มาช่วยเธอหน่อย
แต่ว่า วันนี้ไม่มีทางมีคนเข้ามาที่นี่ และยิ่งไม่มีคนมาช่วยเธอ หรอก
เธออยากต่อต้าน แต่เรี่ยวแรงกลับไม่พอ
“นังแพศยา ไปตายซะ” เหมือนหลินหยู่หานจะทุบตีจนขาดสติ ไปแล้ว ไม่แคร์เลยว่าเธอจะตายหรือเปล่า แค่อยากแก้แค้นกับ การที่เหอรุ่ยหลินทรยศตัวเอง
“หลิน….หมู่หาน ถ้าฉันตาย แกก็อย่าคิดจะอยู่……
“แกจะฆ่าฉันไม่ใช่เหรอ จะเอาชีวิตฉันไม่ใช่เหรอ? ถึงจะตายก็ ต้องแกตายก่อนแน่นอน!” หลินหยู่หานหัวเราะอย่างร้ายกาจ
เหอรุ่ยหลินเวียนหัวจนจะระเบิดอยู่แล้ว ร่างเงาบ้าคลั่งที่อยู่ ตรงหน้ายิ่งอยู่ยิ่งพร่ามัว ไม่รู้ว่าจะตายหรือยัง ความมุ่งมั่นที่ อยากจะอยู่รอดที่เหลืออยู่อันน้อยนิดค้ำจุนเอาไว้ ทันใดนั้นเธอ กระชากหัวของหลินหยู่หานไว้ ใช้แรงทั้งหมดที่มีกระชากลงมา หลินหยู่หานเจ็บจนร้องโหยหวน เหอรุ่ยหลินฉวยโอกาสดึงสาย ผูกเอวของเธอมาพันคอของเธอแล้วใช้แรงรัดเอาไว้
ใบหน้าที่เหมือนหลินซินเหยียนอย่างกับแกะนี้ ก็ได้แบกรับ ความเคียดแค้นที่เธอมีต่อหลินซินเหยียน
ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยเส้นเลือด ออกแรงดึงสายผูกเอวให้แน่น
“แอะๆ…”
หลินหยู่หานตาเหลือกและลิ้นจุกปาก ส่งเสียงและอยาก ร้องขอช่วยชีวิต แต่ว่าได้แค่ส่งเสียงแอะๆออกมา
อยากให้ฉันตาย แกยังไม่มีสิทธิ์พอหรอก!”
เหอรุ่ยหลินราวกับบ้าไปแล้ว “ไปตายซะ หลินซินเหยียน หลิน หมู่หานพวกแกไปตายให้หมดเลย พวกแกสู้ฉันไม่ได้หรอก
หลินหยหานค่อยๆสงบลงมาและไม่ได้ขัดขืนอีก
เรี่ยวแรงและความมุ่งมั่นที่เหอรุ่ยหลินหลงเหลืออยู่ล้วน สูญหายไป จู่ๆเธอได้วูบลงไป
อีกฝั่งนึงจงจึงห้าวได้เดินทางไปที่หมู่บ้านชั้นเยก่อน ส่วนซูจ้าน กับเสิ่นเผยชวนได้พาคนตามมาไปหลัง
มาถึงหมู่บ้านซุ่นเย่ เสิ่นเผยชวนได้ให้คนห้อมล้อมหมู่บ้านไว้ หมู่บ้านซุ่นเย่ไม่ใหญ่ ทั้งด้านหน้าและด้านหลังมีแค่บ้านเรียงกัน เป็นสองแถว อีกอย่างเป็นหมู่บ้านที่ค่อนข้างเปลี่ยว คนส่วนใหญ่ ได้ไปจากหมู่บ้านนี้แล้วออกไปพัฒนาที่ข้างนอก ในหมู่บ้านดู ค่อนข้างเงียบเหงา ตลอดทางมาก็ไม่ค่อยมีคนเลย
“ค้นหาให้ทั่วทุกบ้านเลย ฉันไม่เชื่อ มีกันอยู่แค่ไม่กี่ครอบครัว เหอยเจ๋อยังจะสามารถซ่อนเข้าไปในรูหนูได้” ซูจ้านเต็มไปด้วยความแค้นเคืองต่อความไม่ เป็นธรรม เอือมระอากับพฤติกรรมของเหอยเจ๋อและเหอรุ่ยหลิน
จงจิ่งห้าวไม่สนใจ แต่ได้เหยียบอยู่บนพื้นผิวถนนที่ขรุขระ เป็น คนค้นหาทีละบ้านทีละหลังเอง หวังหาเธอเจอโดยเร็ว หวังเจอ หน้าเธอ โดยเร็ว
หวังว่าตัวเองจะสามารถหาเธอเจอ ก่อนเป็นคนแรก
หวังว่าคนแรกที่เธอจะสามารถเห็นคือเขา
ค้นหามาครึ่งค่อนหมู่บ้านก็ไม่ได้เรื่องอะไรเลย ไม่เห็นร่างเงา และร่องรอยของเธอเลย
ขณะที่พวกเขาเหยียบเข้าลานบ้านหลังหนึ่งที่ก่อด้วยอิฐ เจ้าของบ้านที่อยู่ด้านในเหมือนได้ยินว่าพวกเขามาตามหาคน พวกเขามีความเคลื่อนไหวที่ใหญ่โต คนมากันเยอะมาก ตอนที่ ยังไม่ถึงบ้านพวกเขา ก็ได้ยินข้างบ้านบอกว่ามีคนมาตามหาคน ที่หมู่บ้านแล้ว
ผู้ใหญ่บ้านก็เลยรีบมาดู
“พวกคุณกำลังตามหาผู้หญิงคนนึงเหรอคะ?” คนที่ถามคือผู้ หญิงวัยกลางคน ผิวดำคล้ำ สามีออกไปทำงานที่นอกบ้าน ส่วน เธออยู่บ้านคอยดูแลคนแก่และเด็ก ในบ้าน ปกติก็ทำไร่ทำนา คน ชนบทก็ไม่ชอบบำรุงผิวพรรณ แค่ดูหน้าตาก็รู้ว่าคือชาวไร่ชาวนา “ฉันเคยเห็นตรงหน้าหมู่บ้าน มีผู้หญิงหน้าตาสะสวยคน หนึ่งอยู่ที่ระเบียงบ้านของป้าฮัว แต่ไม่เคยเห็นเธอออกมาจาก บ้านเลย
“อยู่ไหน?” จงจิ่งห้าวแทบจะสามารถแน่ใจได้ว่าผู้หญิงที่หญิง วัยกลางคนคนนี้พูดถึงก็คือหลินซินเหยียน
“คุณพาพวกเราไป ถ้าหาคนเจอ ให้คุณหนึ่งแสนหยวน” ซูจ้าน
พูดจูงใจ
หญิงวัยกลางคนกลืนน้ำลายที่นึง ดูคนพวกนี้แต่งตัวภูมิฐาน รถที่ขับมาเธอก็เคยเห็นแค่ในทีวีเท่านั้น เหมือนจะแพงมาก คนในเมืองต่างก็เรียกว่ารถหรู แค่เปิดปากก็ให้เป็นแสนเลย
เธอหวั่นไหวจะแย่อยู่แล้ว
ที่บ้านก็มีแค่สามีคนเดียวที่ออกไปหาเงินนอกบ้าน เธอทำนา อยู่ที่บ้าน ค่าใช้จ่ายของทั้งครอบครัวก็อาศัยรายได้อันน้อยนิดนี้ อยู่ในหมู่บ้านก็เป็นครอบครัวรากหญ้า แม้แต่ป้าฮัวที่เป็น
แม่หม้ายในหน้าหมู่บ้าน ก็ยังรวยกว่าบ้านเธอเลย
เพื่อหนึ่งแสนหยวนนี้ หญิงวัยกลางคนมีความกระตือรือร้น มาก “พวกคุณมากับฉันเลยค่ะ อยู่หน้าหมู่บ้านนี้เอง ไม่ไกลค่ะ
เงินเผยชวนให้คนที่พามาด้วยเฝ้าไว้ต่อ ห้ามให้คนในหมู่บ้าน ออกไปแม้แต่คนเดียว จากนั้นก็ได้ไปหน้าหมู่บ้านกับหญิงวัย กลางคน
ไม่นานก็เห็นตึกสีขาวสองชั้น จงจึงห้าวมองระเบียงชั้นสองที่ หญิงวัยกลางคนพูดถึง สายลมอ่อนๆ พัดโชย ผ้าม่านพลิ้วไหวไป
มา แต่กลับไม่เจอร่างเงาที่เขาปรารถนา
ยิ่งใกล้เข้าไป เขาก็ยิ่งกระวนกระวายใจมากขึ้น
งๆๆ…
“ป้าฮัว” หญิงวัยกลางคนตบประตูเหล็ก “ป้าฮัว เธออยู่บ้าน หรือเปล่า ถ้าอยู่บ้านก็เปิดประตูหน่อย…….
หญิงวัยกลางคนยังพูดไม่จบ ซูจ้านกับเส้นเผยซวนที่ยืนอยู่
ซ้ายกับขวาก็ได้ถีบประตูออกคนละข้าง
หญิงวัยกลางคนอึ้ง คิดอยู่ในใจว่าคนพวกนี้คงไม่ใช่มาเฟีย อะไรมั้ง?
ใช้ความรุนแรงขนาดนี้?
“คุณเคาะขนาดนี้ ตะโกนขนาดนี้ ถึงมีคนอยู่ก็ต้องถูกคุณ ทำเอาตกใจจนวิ่งหนีเตลิดเปิดเปิงจนหมด” ซูจ้านจ้องหญิงวัยกลางคนหนึ่ง เหมือนไม่พอใจที่เธอเคาะ ประตู
“หนีไม่ได้ค่ะ หนีไม่ได้ หน้าต่างของลานบ้านนี้ได้ติดหน้ากัน ขโมยที่แข็งแรงทนทานมาก ถ้าคนอยู่ข้างในไม่มีทางหนีได้ หรอกค่ะ” หญิงวัยกลางคนรับอธิบาย เธอไม่อยากขัดใจคนพวก นี้หรอกนะ
อีกทั้งยังดูแล้วเป็นคนที่แตะต้องไม่ได้เลย
จงจิ่งห้าวเดินเข้าไปในลานบ้านก่อน ลานบ้านไม่ใหญ่ ดูแลได้ ไม่เลว เหมือนที่หญิงวัยกลางคนบอก ที่นี่ปิดกั้นได้ดีมาก นอกจากระเบียงของชั้นสองกับหน้าต่างของชั้นหนึ่ง ไม่มีทางที่ คนจะสามารถออกไปได้เลย ในขณะเดียวกันก็เข้ามาไม่ได้ จะ ต้องเข้าออกจากประตูอย่างเดียว
นิ้วมือของเขาสั่นเทา หลินซินเหยียนถูกขังอยู่ที่นี่เองเหรอ?
เข้ามาถึงห้องรับแขก ห้องรับแขกไม่ใหญ่ สิ่งของที่จัดวาง เรียบง่าย แต่กลับเก็บกวาดได้สะอาดสะอ้าน บ้านทั้งหลังเงียบ มาก ไม่ก็ไม่มีคนอยู่ ไม่ก็ซ่อนอยู่ที่ไหนสักแห่ง แม้แต่ลมหายใจก็ ให้คนรับรู้ไม่ได้เลย
เสิ่นเผยชวนเห็นคราบเลือดบนโซฟาแล้วขมวดคิ้ว แต่เขาไม่ ได้ส่งเสียงออกมา ยังได้พยายามบังสายตาของจงจิ่งห้าวไว้
จ้านผลักเขา “นายบังอะไร ทำตัวลับๆล่อๆ?”
เสิ่นเผยชวนน้องเขาทีนึง “ใครบัง
แต่กลับด่าอยู่ในใจ ทำไมไอ้หมอนี่ถึงได้ดูสถานการณ์ไม่เป็น ขนาดนี้ ไม่ไปตามหาคน มัวแต่มาจ้องเขาทำไม?
ความเคลื่อนไหวของพวกเขาสองคน ดึงดูดความสนใจของจง จิ่งห้าวได้สําเร็จ สายตาของเขาแค่เหลือบไปมอง ก็เห็นคราบ เลือดที่แห้งแล้วบนโซฟา แววตายิ่งอยู่ยิ่งลึกเหมือนหลุมที่ไร้กัน บึ้ง
เสิ่นเผยชวนกลัวเขาจะคิดมาก คราบเลือดอันนี้อาจจะเป็น ของเหอยเจ๋อ หรือไม่ก็ของป้าฮัวคนนั้น น่าจะไม่ใช่ของคุณ หลิน…..”
จงจึงห้าวไม่มีความอดทนฟังไร้สาระของเขา ได้ขึ้นไปชั้น สองโดยตรง เขาเห็นคราบเลือดที่ชั้นสอง แค่หยดเล็กๆหยด เดียว แต่กลับกระทบใจ เขาเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น ชั้นสองมีแค่สอง ห้องนอน ห้องหนึ่งปิดประตูไว้ ส่วนอีกห้องเปิดประตูทิ้งไว้ แค่ มองแว๊บเดียวก็สามารถมองเห็นทุกอย่างของด้านใน
ตอนที่เหอรุ่ยเจ๋อไปได้ไปอย่างตะลีตะลานมาก ไม่ได้ปิดประตู ห้อง ในห้องก็ไม่ได้เก็บกวาดเลย ยังคงสภาพตอนนี้เขาอุ้มหลินซินเหยียนจากไป
ผ้าปูที่นอนถูกถอดออก บนเตียงยุ่งเหยิง เฟอร์นิเจอร์เรียบง่าย เขากลับพบเห็นคราบเลือดจางบนผนังอย่างหลากแหลม และเด รสที่วางพาดอยู่บนเก้าอี้ เป็นชุดที่เธอใส่ในวันที่หายตัวไป เธอเคยใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ คราบเลือดนี้เป็นของใคร? ทีนี่เคยเกิดอะไรขึ้น? เขาไม่กล้านึกภาพต่อ…….. ก๊อกๆๆ…
ซูจ้านวิ่งมา “จับตัวป้าตัวคนนั้นได้แล้ว……..
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ