บทที่16 สืบเรียบร้อยแล้ว

วันนั้นหลินซินเหยียนกอดอยู่กับเขา

ไม่ใช่ลูกเขาแล้วจะลูกใครกัน?

เหอยเจอรู้สึกเจ็บหัวใจ ถ้าเกิดเธอมาหาเขา ในวันที่เกิดอุบัติเหตุทาง รถยนต์ ตอนนี้เธอก็คงไม่ต้องมาตกอยู่ในที่นั่งลำบากแบบนี้หรอก

ในสายตาของจงจึงห้าว เหอยเจอนั้นกำลังยอมรับอยู่ เขาหัวเราะเยาะ แล้วพูดว่า “เธอยังอายุน้อย

“นายจะไปเข้าใจอะไร?!” เหอยเจ๋อตะคอก ดวงตาของเขาเริ่มแดง เขารู้ว่าจงจึงห้าวอยากจะพูดอะไร ไม่มีอะไรมากไปกว่าจะบอกว่าหลินซินเห ยียนไม่รักตัวเองหรอก

คำพูดที่ว่าอายุแค่นี้ก็ท้องแล้ว ใช้ชีวิตไม่ระมัดระวังอะไรแบบนั้น แต่เขารู้สิ่งที่เธอต้องผ่านมาไหม?

เหอยเจ๋อมองจงจึงห้าวหัวจรดเท้า สูทที่ดูมีราคานั่น เกรงว่าน่าจะราคา เท่าเงินเดือนหนึ่งปีของคนทั่วไปเลยสินะ

“คุณชายผู้สูงศักดิ์อย่างนาย เคยผ่านประสบการณ์ความทุกข์ยาก เปล่า? เคยสัมผัสถึงความรู้สึกที่ไม่มีอะไรจะกินรึเปล่า? รู้จักการที่ต้องถูก บีบบังคับให้จนตรอกไม่มีทางเลี่ยงไหม? นายไม่รู้นายไม่รู้เหรอกว่าเธอมี ชีวิตยังไงจนมาถึงทุกวันนี้…

หลินซินเหยียนจับเหอยเจ๋อไว้ แล้วก็ส่ายหน้าให้เขา เธอไม่ต้องการ การเห็นใจ ไม่ต้องการให้ใครมาสงสาร เธอแค่อยากจะมีชีวิตอยู่ ดูแลแม่ และลูกในท้องให้ดีก็พอแล้ว

“นายพาฉันไปโรงพยาบาลหน่อย” ตอนนี้เธอแทบจะยืนไม่ไหวอีกแล้ว
“โอเค” เหอรุ่ยเจ๋อก้มตัวลงเพื่ออุ้มเธอ

หลินซินเหยียนมองไปที่จงจึงห้าวที่กำลังงงงวย ราวกับว่าคาดไม่ถึงกับ คําพูดของเหอยเจ๋อ “ขอโทษด้วยนะ ฉันไม่ทำงานไม่ได้ แต่ว่าคุณวางใจ ได้เลย ฉันจะไม่ให้คนอื่นรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของฉันกับคุณ ไม่ให้คุณ ต้องเสื่อมเสีย จงจิ้งห้าวขมวดคิ้ว แววตาดูคลุมเครือ ทันทีหลังจากนั้น สายตาของเขา

ก็จ้องมองไปที่ใบหน้าของเธอ ผู้หญิงคนนี้

คนนอกไม่รู้สถานการณ์ของหลินซินเหยียน ในตอนนี้ แต่ว่าเหอยเจอที่ กำลังอุ้มเธออยู่นั้นรับรู้ได้ ตอนนี้ร่างกายของเธอสั่นไม่หยุด เหอยเจออุ้ม เธอไปขึ้นรถ แล้วปลอบใจว่า “ไม่ต้องกลัว เลือดไม่ออก แสดงว่าไม่ได้เป็น อะไร”

เหอยเจ๋อก็ขึ้นรถด้วยความเร็วสูงสุด พาเธอไปโรงพยาบาล

จงจิ้งห้าวจ้องมองรถที่ขับไปไกล หัวของเขายังย้อนกลับไปคิดคำพูด ของเทอริยเจอเมื่อกี้นี้ หลินซินเหยียนนั้นมีความลับอะไรกันแน่?

การกระทำหลายอย่างของเธอนั้นแปลกจริงๆ

เพื่อที่จะรู้ให้กระจ่างว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรหากวนจิ้ง

“ไปสืบเกี่ยวกับหลินซินเหยียนมาหน่อย

“สืบอะไรเหรอครับ?

“ทั้งหมด”

พอพูดจบจงจิ้งห้าวก็วางสาย

“อะห้าว”ไปจเวยวิ่งออกมาจากร้านอาหาร แล้วก็ดึงแขนของเขา “นาย ยังโกรธเรื่องที่ฉันไม่ให้หลินซินเหยียนเข้ามาทำงานที่บริษัทอยู่อีกเหรอ?ฉันรู้แล้วว่าฉันผิด ฉันแค่รักนายมากไป

“เปล่า พวกเรากลับไปกันเถอะ”น้ำเสียง สีหน้าของเขา เรียบเฉยไม่มีขึ้น

มีลงเลย

ไม่มีใครสามารถมองทะลุอารมณ์ที่ถูกซ่อนอยู่ได้

ไปจวูเวยรู้สึกไม่สบายใจ

เมื่อเขาโทรหาใครกัน?

ที่โรงพยาบาล

หลินซินเหยียนถูกส่งเข้าห้องผ่าตัด

เหอยเจอรออยู่ด้านนอก การรอคอยมักทรมานเสมอ เขามองเข้าไปที่ ห้องผ่าตัดเป็นครั้งคราว

น่าจะผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมง ประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออก หลินซินเห

ยียนถูกเข็นออกมา เหอยเจอรีบเดินเข้าไปทันที “เธอเป็นยังไงบ้าง

ครับ? ”

หมอใส่หน้ากากอนามัย “เพราะว่าทำงานหนักเกินไป ร่างกายส่ง สัญญาณการแท้งบุตร ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว แต่ว่าต้องระวังตัวและพัก ผ่อนให้เพียงพอ ไม่ยังงั้นครั้งหน้าอาจจะไม่โชคดีแบบนี้”

“ผมเข้าใจแล้วครับ เหอยเจ๋อเป็นเธอเข้าไปในห้องผู้ป่วย

หลินซินเหยียนมองเหอยเจ๋อ แล้วก็พูดออกมาจากใจจริง “ขอบคุณ นายจริงๆนะ ที่คอยช่วยเหลือฉันเสมอเลย

เขาคอยช่วยเหลือเธอเสมอทุกครั้งที่เธอต้องการ

“เธอไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว” เหอยเจ๋อเผยให้เห็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนแบบที่ มีมาเสมอ
นายจ่ายเงินให้ฉันแล้วใช่ไหม? ฉันคงต้องติดหนี้นายไว้ก่อนนะ” หลิน ซินเหยียนยกริมฝีปากแห้งๆ ของตัวเองขึ้น

“ตอนนี้ยังไม่ต้องพูดเรื่องพวกนี้หรอก เธอต้องพักผ่อน เหอยเจอไม่ ชอบให้เธอมองเขาเป็นคนนอกแบบ

พอเข้ามาที่ห้องผู้ป่วย หลินซินเหยียนก็มองเขา “เรียกแม่ฉันมาเถอะ

เธอไม่ต้องการสร้างปัญหาให้กับเหอยเจอมากเกินไป

เหอยเจอนึกว่าเธอคิดถึงจวงจื่อจีน ยังไงเวลาที่คนเราอ่อนแอนั้น ก็ อยากจะให้ญาติอยู่เคียงข้างเสมออยู่แล้ว

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาจวงจื่อน บอกเธอว่าหลินซินเหยียนอยู่ โรงพยาบาล ให้เธอมาที่นี่

จวงจื่อจีนได้ยินดังนั้น ก็พูดอย่างตื่นตกใจ “เหยียนเหยียนเป็นอะไร

ไป? # “ไม่เป็นอะไรหรอกครับ แค่ต้องการการพักผ่อน เธออยากจะเจอคุณ

พอได้ยินแบบนี้จวงจื่อจีนถึงได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก แล้วเธอก็มาถึงโรงพยาบาลด้วยความเร็วสูงสุด พอจวงจื่อจีนมาแล้ว หลินซินเหยียนก็ให้เหอยเจ๋อกลับไปก่อน

“ใช่ สร้างปัญหาให้คุณแล้ว” จวงจื่อจิ้นขอโทษอย่างสุดซึ้ง

“ไม่เป็นไรหรอก ถ้ายังงั้นวันนี้ฉันกลับก่อนนะ พรุ่งนี้จะมาเยี่ยมใหม่” เห อยเจ๋อมองเธอ “พักผ่อนเยอะๆ นะ

“อืม”

พอเหอยเจ๋อไป จวงจื่อจีนก็นั่งลงข้างเตียง แล้วก็ห่มผ้าให้กับเธอ “อยากกินอะไรไหม?
หลินซินเหยียนสายหน้า สีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก

จวงจื่อจีนรู้สึกทุกข์ใจ

“เดิมที่ลูกสามารถมีอนาคตที่ดีมากๆได้ แต่ว่าเพราะแม่แล้ว ก็ไม่ได้

เรียนหนังสือ แถมตอนนี้”

พอนึกถึงลูกในท้องของเธอ จวงจื่อจีนก็รู้สึกปวดใจ “ลูกบอกว่าลูกตั้ง ท้องตอนที่อยู่ประเทศA ถ้าเกิดว่าเป็นเด็กผมสีทองตาสีฟ้าจะทำยังไงล่ะ?”

จวงจื่อจีนกังวลว่าจะเป็นคนในท้องถิ่น

“ไม่ว่าเขาจะเป็นยังไง เขาก็เป็นลูกของหนู และก็คือหลานของแม่” หลิน ซินเหยียนจะไม่คิดถึงเรื่องเมื่อคืนวันนั้น เรื่องคืนนั้นไม่ใช่เรื่องที่ดีสำหรับ เธอเลย

“ประเทศAงั้นเหรอ? ” จงจึงห้าวมาหาหลินซินเหยียนที่โรงพยาบาล เดิมที่อยากจะเคาะประตู แต่ก็พบว่าจวงจื่อจีนกำลังคุยกับเธออยู่ด้านในก็ เลยไม่อยากจะรบกวนพวกเธอ

“อืม ไม่ว่าจะมีผิวขาวหรือผิวเหลือง ก็เป็นหลานของแม่ทั้งนั้นแหละ จวงจื่อจิ้นคิดได้แล้ว ขอแค่ลูกสาวของเธอมีความสุข เธอก็ยินดีที่จะทำตาม เธอ ดูแลเธอ

บางทีเธอและเด็กคนนี้อาจจะมีโชคชะตาต่อกันก็ได้ เพราะว่าแค่ครั้งเดียวลูกก็ติดเลย

จวงจื่อจีนลูบหน้าผากของเธอ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้า “ลูกสาวของแม่ ต้องมายากลำบากกับแม่แท้ๆ เลย”

“เธอยังไม่ได้เอาลูกออกอีกเหรอ? ” จงจึงห้าวยิ่งนับวันยิ่งรู้สึกว่าเธอ

เป็นปริศนามากขึ้นเรื่อยๆ

วันนั้นที่โรงพยาบาล เธอเข้าไปในห้องผ่าตัดแล้ว
พวกเธอกำลังคุยกันอยู่ เขาไม่อยากจะเข้าไปรบกวน ก็หันหลัง แล้วก็ เดินออกไป

พอเดินมาถึงหน้าโรงพยาบาล โทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้น เขาหยิบขึ้น มา ก็เห็นว่าเป็นชื่อของกวนจิ้ง

เขารับสาย

“สิ่งที่คุณให้ผมไปสืบ ผมสืบมาเรียบร้อยแล้วครับ