บทที่114 เผยธาตุแท้

หลิน เฉินหน้าบวม เหมือนโกรธจนป่องออกมา มันต่างกับ ต้านซ้ายอย่างชัดเจน ตอนนี้เขาคิดอะไรไม่ได้เยอะ คิดแค่อยากให้ยายพาน้องสาว

หนีไปก่อน

เขาโดนควบคุมคนเดียว ดีกว่าโดนควบคุมทั้งครอบครัวอยู่

แล้ว

ตอนนี้จวงจื่อจิ้นหนีไปได้ไกลแล้ว

เหอรุ่ยหลินก็โทรตามมาเร่งอีก “เกิดอะไรขึ้น? นานแล้วนะยัง ไม่มาอีก เมื่อเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

เหอรุ่ยเจ๋อที่อยู่ในสายก็พูดอย่างไม่ชัดเจน แค่บอกว่าใกล้ถึง

แล้วจากนั้นก็วางสายไป

เขาว่าจะไม่ตามจวงจื่ออื่น เพราะเสียเวลามามากแล้ว มีอยู่ใน มือคนเดียวก็สามารถขู่หลินซินเหยียนได้

เขากังวลว่าหลินซีเฉินว่าจะมีลูกไม้อะไรอีก จึงรวบผมเขาแล้ว กระแทกไปที่ประตูรถ หลินซีเฉินรู้สึกเจ็บปวดมาก

หน้าผากมีของเหลวอุ่นๆไหลลงมา

ตรงหน้าเขามืดลง สติก็ค่อยๆหายไป เขาเป็นลมหมดสติไป เหอรุ่ยเจ๋อโยนเขาไปไว้เบาะหลัง ไปนั่งที่นั่งคนขับแล้วสตาร์ทรถ

เหอยเจ๋อขับออกมาได้ครู่หนึ่งก็มีรถอีกคันขับมา ผลสรุปที่ เขาให้กวนจิ้งตรวจสอบเมื่อครู่ บอกว่าแถวๆถึงเฉียวมีหมู่บ้าน อยู่หมู่บ้านหนึ่ง เขาจึงล็อคเป้าหมายไว้ที่หมู่บ้านนี้ นอกจากสถานที่นี้ก็ไม่มีที่อื่นซ่อนคนได้แล้ว

กวนจิ้งพาคนตามไป

“ไม่ต้องเป็นห่วง ลูกชายคุณฉลาดขนาดนั้น ไม่เป็นอะไรแน่ ตอนกวนจิ้ง โทรมา หลินซินเหยียนก็กดเปิดลำโพง จึงรู้แล้วว่า เหอรุ่ยเจ๋อจะลักพาตัวจวงจื่อจีนและเด็กทั้งสองคน

หลังจากรู้เรื่องเธอก็ตื่นตระหนกตลอดทาง ไม่พูดกับจงจึงห้าว “ฉลาด? “หลินซินเหยียนตาแดงก่ำ “เขาเป็นแค่เด็ก5ขวบ จะ

รับมือกับผู้ใหญ่คนหนึ่งได้ยังไง? ” เธอรู้ว่าตอนนี้เธอโกรธแล้วพาลใส่คนอื่น แต่เธอทนไม่ไหว ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นจะทำยังไง?

“เป็นความผิดฉันทั้งหมด ฉันไม่ควรไม่อยู่บ้าน ไม่ควรปล่อย พวกเขาไว้ที่บ้านอย่างไม่สนใจ มันจึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”เธอ

โทษตัวเองเต็มๆ

เธอไม่เคยคิดเลยว่าจู่ๆเหอรุ่ยเจ๋อจะเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้ เธอรู้จักเหอยเจ๋อมา10ปีแล้ว
เขาลักพาตัวลูกฉันได้ยังไง? จิตใจของคนเปลี่ยนไปขนาดนี้ได้จริงๆเหรอ?

เธอเจ็บปวดหัวใจมาก เหมือนถูกคนเฉือนหัวใจเธอด้วยเลื่อย จงจึงห้าวรู้ว่าเธอกังวล จึงยื่นมือไปจับมือเธอ แล้วจับมือเธอไว้ แน่น

ไม่ได้พูดปลอบใจเธอ เกรงว่าตอนนี้เธอคงไม่ฟังคำปลอบใจ จวงจื่อจิ่นไม่ได้วิ่งตลอด เธออุ้มหลินลุยซีแล้วซ่อนตัว เมื่อเห็นมีรถผ่านมาเธอจึงวิ่งออกไปโบกมือ

กวนจึงขับรถเห็นคนตั้งแต่ไกลๆ เมื่อขับเข้าไปไกลเขาก็เห็น ชัดว่าคนที่ยืนอยู่ข้างถนนเป็นใคร เขาเร่งความเร็วขับไปจอด ข้างๆจวงจื่อจิ่น

“ช่วยฉันหน่อย ฉันเจอคนร้าย ช่วย…”จวงจื่อจีนพูดขอความ ช่วยเหลือยังไม่ทันจบ ก็เห็นหน้าตาเขาชัดๆ

แม้เคยเจอไม่กี่ครั้ง แต่จวงจื่อจีนก็รู้จักเขา คุณชายตระกูลจง

คนที่อยู่ข้างๆ

กวนจิ้งลงจากรถแล้วเปิดประตูด้านหลังรีบขึ้นรถเถอะ”

“ขอบคุณ”จวงจื่อจิ่นอุ้มหลินลุยซีขึ้นรถ

เธอเชื่อฟังมาก จวงจื่อจั่นบอกเธอว่ามีคนร้ายจะจับตัวพวกเราห้ามพูด
ดังนั้นตอนซ่อนตัวจึงปิดปากสนิทไม่พูดอะไรสักคำ เป็นเด็กดี มาก “เสี่ยวซีโดนจับไปแล้ว ช่วยแจ้งความให้ฉันได้ไหม? “จวงจื่อ

จิ่นมั่นใจว่าตัวเองปลอดภัย จึงหันไปถามกวนจิ้ง

“ไม่ต้องห่วง เราพาคนมาแล้ว”

กวนจิ้งบอกเป็นนัยนัย ให้เธอมองด้านหลัง เธอตื่นตระหนก เกินไปจึงไม่ทันสังเกตมองด้านหลัง ตอนนี้มีรถหลายคันจอดอยู่ ด้านหลังรถคันนี้ และมีรถตำรวจด้วย

จวงจื่อจีนไม่มีเวลาคิดว่ากวนจึงรู้ได้ยังไงว่าพวกเขามีอันตราย คิดแต่ว่าอยากให้เขาไปช่วยหลินเฉินเร็วๆ เขาเป็นแค่เด็กอายุ5ขวบ ยังเด็กมาก

แม้บางครั้งดูฉลาด

แต่ตอนนี้ในสายตาเขาก็เป็นแค่เด็กตัวเล็กๆ

“ไม่ต้องห่วง ประธานจงกับคุณหลินนำไปก่อนแล้ว ต้องช่วย เสี่ยวซีออกมาได้แน่นอน ตอนนี้ผมจะพาคุณไปที่ที่ปลอดภัย ก่อน”กวนจิ้งเลี้ยวหัวรถ ขับไปจอดข้างๆรถหัวหน้าเงิน ลด กระจกรถลง แล้วพูดกับหัวหน้าเงินที่นั่งดูแผนที่อยู่ตรงเบาะข้าง คนขับ“พวกนายไปกันก่อน ฉันมีธุระนิดหน่อย”

หัวหน้าเสิ่นมองเขา”คุณไปเถอะ ทางนี้ผมจัดการเอง

เข้าได้สถานที่แล้ว
“อืม”กวนจิ้งขับรถออกไปแล้วโทรหาจงจึงห้าว จุดประสงค์ เพื่อบอกหลินซินเหยียน ว่าแม่และลูกสาวของเธอปลอดภัยแล้ว เพื่อให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย ไม่ต้องเป็นกังวลเกินไป

“แล้วเสี่ยวซีล่ะ? “พวกเขาหนีออกมา แล้วเสี่ยวซีล่ะ?

“เขาโดนเหอรุ่ยเจ๋อจับตัวไปแล้ว ตอนนี้แม่คุณน่าจะรู้จุด ประสงค์ของเหอรุ่ยเจ๋อแล้ว ตอนนั้นคงเอาตัวไปทั้งสองคนไม่ได้ นี่คือสิ่งที่กวนจิ้งคาดเดา ยังไงเด็ก5ขวบสองคนคงวิ่งได้ไม่เร็ว เหอยเจ๋อยังหนุ่มยังแน่นแถมพลังเยอะ คงจับพวกเขาได้อย่าง ง่ายดาย?

จวงจื่อจิ่นหนีออกมาได้ก็ทำให้เขาเหลือเชื่อแล้ว

ถึงแม้จวงจื่อจีนยังไม่ใช่วัยชรา แต่เมื่อเทียบกับสมรรถภาพ ร่างกายแล้วก็สู้เหอรุ่ยเจ๋อไม่ได้ แถมเธอยังอุ้มเด็กอีกคนหนึ่ง ด้วย

มันไม่ง่ายเลยที่จะหนีออกมา

“รบกวนคุณดูแลพวกเธอด้วย” หลินซินเหยียนกโทรศัพท์ ไม่รู้สึกสบายขึ้นแม้แต่น้อย

“พาพวกเขาไปคฤหาสน์เถอะ”จงจึงห้าวเป็นคนพูด

ที่ที่เธออาศัยอยู่ไม่ปลอดภัย

ที่คฤหาสน์ของเขาไม่มีใครกล้าบุกมา

อีกทั้งระบบรักษาความปลอดภัย และระบบกันขโมยล้วนเป็นระบบอย่างดี เมื่อถึงตอนนั้นเขาสามารถจัดคนให้ดูแลความ ปลอดภัยของพวกเธอที่คฤหาสน์ได้

หลินซินเหยียนครุ่นคิด ตอนนี้แตกหักกับเหอยเจอแล้ว ตระกูลเหอก็ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป ตอนนี้ให้กลับไปอยู่ที่ที่เคย อยู่เดิมเธอไม่วางใจ

“ไปส่งพวกเขาที่คฤหาสน์เถอะ”หลินซินเหยียนพูด

“ครับ กวนจิ้งตอบรับ

ขณะนี้รถของพวกเขาขับเข้าไปในหมู่บ้านแล้ว หลินซินเหยีย นวางสายแล้วแต่ก็ไม่ปล่อยโทรศัพท์ กลับกำไว้ในมือแน่น

เหมือนกับว่าแค่ในมืออะไรให้จับหน่อย ถึงจะไม่กังวลนัก รถขับผ่านหมู่บ้าน ถนนไม่เรียบเป็นหลุมเป็นบ่อสั่นสะเทือนไป

หมด

ทันใดนั้นหลินซินเหยียนก็เห็นรถที่คุ้นตาคันหนึ่ง เธอพูดอย่าง

ตื่นเต้น นั่นรถของเหอรุ่ยเจ๋อ”

พูดเร่ง”เร็วๆหน่อย”

“อืม”จงจิ่งห้าวใจเย็นมาก

รู้ว่าเธอร้อนใจ ที่จริงนี่ก็ขับเร็วที่สุดแล้ว แต่ยังคงพูดตอบรับ

รถของเหอรุ่ยเจ๋อจอดอยู่ในลานบ้านหลังหนึ่ง

หน้าบ้านชั้นเดียวใช้กำแพงอิฐสีเขียวที่ต่ำมาก และดูทรุด โทรมอย่างเห็นได้ชัดเพราะไม่ได้รับการดูแลตลอดทั้งปี
ในบ้าน

เทอริยเจ๋อพามาค่คนเดียว เหอรุ่ยหลินโกรธมาก พี่สนิทกับ พวกเขาไม่ใช่เหรอ? ทำไมพามาแค่คนเดียว?

“โดนพวกเขาจับไ

“โดนจับได้ได้ยังไง? “เหอรุ่ยหลินตวาด”ฉันไม่อนุญาตให้ เกิดความผิดพลาด แต่พี่ทำหลุดมือซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถ้าครั้งก่อนพี่ ทำสำเร็จพวกเราต้องทำแบบนี้งั้นเหรอ? ”

เธอเหลืออดแล้วพี่ พี่ทำพลาดจริงๆ หรือทำกับพวกเขาไม่ลง

กันแน่? ”

ตอนนี้เหอรุ่ยหลินสงสัยอย่างมากว่าเขาไม่มีความตั้งใจเลย แม้แต่น้อย

“พี่พยายามสุดๆแล้ว! “เป็นครั้งแรกที่เหอรุ่ยเจ๋อพูดเสียงดัง

ใส่น้องสาว “เพราะเรื่องนี้ พี่กับเหยียนเหยียนถึงต้องจบเห่กัน

ต่อให้เอาเด็กมาขู่ให้เธอแต่งงานกับตน เธอก็คงไม่ปฏิบัติกับ เขาเหมือนเมื่อก่อน แม้เมื่อก่อนเธอไม่รักเขา

แต่อย่างน้อยก็ยอมใกล้ชิดเขา เห็นเขาเป็นคนสนิท

ตอนนี้เกรงว่ากลายเป็นได้แค่ศัตรู

“พี่อย่าคิดว่าตัวเองเสียสละ ภายในจิตใจพี่ก็เห็นแก่ตัว อย่า ลืมสิ เมื่อก่อนที่ยังไม่รู้ว่าฉันเป็นน้องของพี่ พี่ก็ซ่อนความจริงที่พี่ ค้นพบกับเธอ! “เหอรุ่ยหลินเห็นได้อย่างชัดเจน ว่าจริงๆแล้วเหอริยเจ๋อก็เป็นคนประเภทเดียวกับเธอ

เขาแค่เสแสร้งงเก่ง

แต่ตอนนี้เขาเผยธาตุแท้ของเขาออกมาแล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ