บทที่10 มีคนคอยขัดขา

ไม่นึกเลยว่าเธอจะเป็นภาษาประเทศA

ถ้าก่อนหน้านี้เธอยังไม่แน่ใจว่าหลินซินเหยียนก็คือผู้หญิง ในคืนนั้น ฉัน ตอนนี้เธอสามารถแน่ใจแล้ว

“เลขาไป?” ลูกน้องไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆเธอถึงหยุดฝีเท้าลง จึงได้เตือนว่า “งานประชุมกำลังจะเริ่มแล้วนะคะ

ไปจเวยยื่นเอกสารในมือให้ลูกน้อง “เธอเอาเอกสารไปให้ประธานอง ก่อน เดี๋ยวฉันตามไป “งั้นคุณมาพรุ่งนี้เถอะค่ะ” เพราะคนที่เป็นภาษาประเทศนี้น้อยมากจริงๆ

ถึงแม้หลินซินเหยียนไม่มีประสบการณ์การทำงาน แต่เธอเป็นภาษา

ประเทศ ก็เพียงพอแล้ว

หลินซินเหยียนลุกขึ้นมาจากเก้าอี้และโน้มตัวเล็กน้อย “ขอบคุณค่ะ

เธอเดินออกจากห้องสัมภาษณ์งานอย่างมีความสุข ข้างหลังเธอ ตอนที่ เธอเพิ่งออกมา ไปจเวยก็เดินเข้ามาแล้ว

“ผู้หญิงคนเมื่อไม่ตรงตามความต้องการของการว่าจ้าง เอาไม่ได้”

“ถึงแม้เธอไม่มีประสบการณ์ทำงาน แต่ว่าเธอเป็น

คำพูดของฉันมันไม่ได้ผลใช่มั้ย?” ไปจเวยพูดอย่างเคร่งขรึมและ

เฉียบขาด

เธอเป็นเลขาของจงจิ่งห้าว ซึ่งเป็นแฟนของจงจิ้งห้าว อาจจะได้เป็นคุณผู้ หญิงของตระกูลจงด้วย ใครกล้าขัดใจ?
แม้ว่าคนสัมภาษณ์งานรู้สึกเสียดาย แต่ก็ได้ตอบตกลงว่า “ค่ะ”

หลินซินเหยียนที่เดินออกมาจากในตึกดีอกดีใจ รู้สึกเห็นความหวังของ

ชีวิต

ชีวิตกำลังเริ่มเข้าที่เข้าทางทีแล้ว

เธอโบกรถจากข้างทางไปที่ตระกูลหลิน

ไม่นานรถก็ได้จอดลงที่หน้าวิลล่าของตระกูลหลิน เธอจ่ายเงินแล้วลง จากรถ

เธอก้าวเท้าเดินเข้าไปเบาๆ

ในห้องรับแขก เงินซิ่วจึงใส่ชุดนอน

ผ้าไหม รูปร่างยั่วยวนนั่งอยู่บนโซฟา

เห็นหลินซินเหยียนแล้ว ได้ยักคิ้วสวยงามของเธอ “แหม นี่หลินซินเหยี ยนไม่ใช่เหรอ”

สายตาของหลินซินเหยียนหล่นอยู่บนกำไลหยกที่ตรงข้อมือของเงิน ซิ่วฉิงแล้วขมวดคิ้วแน่น สมัยเธอเด็กๆเคยกำไลหยกอันนั้นจากกล่อง เครื่องประดับของแม่ แม่บอกว่า นั่นเป็นของที่คุณยายเก็บไว้ให้ท่าน

ตอนนี้กลับอยู่ในมือของเส้นวง

หลินซินเหยียนสะกดอารมณ์ที่พลิกไปมาของในใจไว้ “ฉันมาหาหลิน วอน”

เงินซิ่วฉิงเล่นเล็บที่สวยงามของเธอ เธอก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้น “แต่งงานกับ ง่อยคนหนึ่ง ชีวิตก็คงไม่กระชุ่มกระชวยนะ?”

“อันนี้ ไม่ต้องลำบากคุณเป็นห่วงค่ะ” หลินซินเหยียนพูดอย่างเรียบเฉย จากนั้นได้ถามอีกรอบหนึ่งว่า “หลินกั๋วอันอยู่หรือเปล่า?”
เงินซิ่วถึงเงยหน้าขึ้นมาสำรวจหลินซินเหยียนรอบนึง “หน้าตาอย่างกับ มะเขือแห้ง ไอ้งอยของตระกูลจงก็ไม่ชอบขี้หน้าแกหรอกมั้ง?

หลินซินเหยียนหัวเราะเย็นชาอย่างควบคุมไม่ได้ นาทีนี้รู้สึกขอบคุณที่จง

จึงห้าวแกล้งเป็นง่อย เธอถึงมีโอกาสกลับมา ถ้ารู้ว่าจงจึงห้าวไม่ได้เป็นง่อย เงินซิ่วจึงจะเสียใจหรือเปล่าที่ไม่ได้ให้

ลูกสาวตัวเองแต่งเข้าไป

สําหรับผู้ชาย จงจิ้งห้าวหล่อจริงๆ มีความสามารถและเงินทอง

เป็นคนรักที่ผู้หญิงมากมายหมายปอง

หลินกั๋วอันไม่อยู่ เธอไม่อยากพูดกับเงินซิ่วจึงให้เปลืองน้ำลาย

เธอหันหลังจากไป ตอนที่เดินมาถึงหน้าประตู ข้างถนนมีรถขับมาคันนึง รถได้หยุดลงที่หน้าประตู หลินซินเหยียนรู้ว่ารถคันนี้เป็นรถของหลินกั๋วอัน

ไม่นานคนขับรถก็ได้เปิดประตูรถ หลินกั๋วอันลงมาจากรถ เห็นหลินซินเห ยียนยืนอยู่หน้าประตู พอนึกขึ้นได้ว่าเธออาจจะมาทวงสินสอดของจวงจื้อ จีน เขาก็หน้าบึ้งตึงทันที ไม่รอให้เธอเปิดปาก เขาก็ได้พูดก่อน “อยากได้ สินสอดของแม่แกคืน ได้ งั้นแกต้องช่วยฉันเรื่องนึง

หลินซินเหยียนขมวดคิ้ว “คุณเป็นคนบอกขอแค่ฉันแต่งเข้าตระกูลจง

คุณก็จะเอาของของแม่ฉันคืนให้ฉัน

หลินกั๋วอันซื้ออย่างเย็นชาที่นึง “ทำไมฉันถึงอยากให้แกแต่งเข้าตระกูล จง? เพราะจะมีผลดีกับตระกูลหลิน โดยเฉพาะในเรื่องงานไง!

หลินซินเหยียน โมโหจนตัวสั่น “คุณพูดจาไม่มีสัจจะได้ยังไง คุณยัง มีความเป็นลูกผู้ชายอยู่หรือเปล่า? ”

“เป็นเด็กที่ไม่มีคนสั่งสอนจริงๆด้วย!” สีหน้าของหลินกั๋วอันดูแย่ “ฉัน เป็นพ่อของแกนะ แกพูดจาแบบ
หลินซีนเหยียนรู้สึกหนาว หนาวกาย แต่หนาวใจกว่า

ไม่คิดเลยว่าเขาจะกลับคํา!

“อยากได้ของคืน งั้นก็บอกจงจึงห้าวให้เอาสิทธิในการบุกเบิกของอ่าว รีพัลส์เบย์ให้ฉัน ฉันก็จะให้แก” หลินกั๋วอันพูดจบก็ได้เดินผ่านเธอเข้าไปใน ลาน พอเดินห่างจากหลินซินเหยียนไปหลายก้าวก็ได้หยุดลงมาอีก “ที่ แปลงนั้นสำคัญกับฉันมาก ขอแค่แกพูดโน้มน้าวให้จงจึงห้าวเอาให้ฉัน ฉัน ก็จะคืนของทั้งหมดของแม่แกให้หมด รวมทั้งเปียโนเครื่องที่แม่ของแกซื้อ ให้แกตอนวันเกิดด้วย

หลินซินเหยียนคิดไม่ถึงเลยว่าหลินกั๋วอันจะไร้ยางอายขนาดนี้

เขาพูดจาไม่มีสัจจะขนาดนี้ หลินซินเหยียนไม่เชื่อเลยด้วยซ้ำ อยากเอา ของพวกนั้นคืน เกรงว่าคงต้องคิดหาวิธีอื่นแล้ว

หลินซินเหยียนหรี่ตาลง ที่ดินแปลงที่เขาอยากได้ อยู่ในมือของจงจึง

ถ้าเธออยากจับจุดอ่อนของหลินกั๋วอันได้ ดูท่าเธอต้องลงทุนลงแรงที่บน

ตัวของสามีที่เพิ่งแต่งงานใหม่ คนนี้แล้ว

แต่เธอจะลงมือยังไงล่ะ?

ถึงแม้ทั้งคู่คือฐานะสามีภรรยากัน แต่กลับเหมือนคนแปลกหน้ายิ่งกว่า คนแปลกหน้าเสียอีก

หลินซินเหยียนกลับถึงที่พักก็คิดหาวิธีไม่ได้ แต่กลับได้รับสายที่ถูกตัด

สิทธิ์เข้ารับการทำงาน

“ตอนนั้นคุณบอกว่าให้ฉันไปทำงานพรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอคะ?” หลินซินเหยีย นร้อนรนใจ

“ขอโทษด้วยค่ะ ทางเรารับคุณเข้ามาทำงานไม่ได้ คุณไม่ตรงตามเงื่อนไขที่เราต้องการค่ะ” อีกฝ่ายพูดจบก็ได้วางสายทิ้ง

หลินซินเหยียนมอง โทรศัพท์อยู่ครึ่งค่อนวันก็ดึงสติกลับมาไม่ได้