บทที่ 89 หมาที่กัดคนเป็น

มองเห็นจงจิ่งห้าว เหอรุ่ยหลินแทบจะวิ่งเข้าไป อ้าแขนจะกอด

เขา

จงจิ่งห้าวขยับตัว เธอเร็วมาก พุ่งเข้ากอดอากาศและไม่ได้ หยุดฝีเท้า สะดุดสองสามก้าว ข้อเท้าพลิก

“อ๊ะ” เสียงดัง ขาอ่อน ล้มลงไป

กวนจิ้งยืนอยู่ข้างๆ มีโอกาสรับเธอ แต่ไม่ยื่นมือ

เมื่อก่อนตอนที่ยังไม่ได้เป็นคนของตระกูลเหอ เธอยังเอาใจ กวนจิ้งบ้าง อย่างไรก็ตามกวนจิ้งเป็นคนที่จงจึงห้าวเชื่อใจที่สุด เธอก็ยอมเสียเวลาบนตัวกวนจิ้ง

แต่หลังจากที่เข้าตระกูลเหอ กลายเป็นคุณหนูตระกูลเหอ ทำ หน้าทตาต่อหน้ากวนจิ้งซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ในใจของกวนจิ้งก็ไม่สบายใจ ไม่ชอบเธอเหมือนเมื่อก่อน ตอนนี้เธอเป็นคุณหนูตระกูลใหญ่แล้ว เขาเป็นผู้ช่วย ไม่ใช่คนในโลกเดียวกัน

เหอรุ่ยหลินล้มลงบนพื้น หัวเข่าถลอก ผมที่ตั้งใจทำก็ยุ่งแล้ว ท่าทางดูแย่

เธอเงยหน้ามองจงจึงห้าว “อะห้าว”
เธอรับไม่ได้กับการเย็นชาและมองข้ามของเขา

เขาเคยรักเธอ

ตอนนี้ท่าทางของเขา ทำให้เธอมีความรู้สึกผิดหวังเหมือน ตกลงจากเมฆลงสู่นรก

เธอรับไม่ได้

มองผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างสั่นเทา “อะห้าว

น้ำตาคลอ ในดวงตาของเธอ น้อยใจ เอาใจ

จงจึงห้าวเดินด้านหน้าของเธอ ย่อลงมา ยื่นมือไปปัดเส้นผม ยุ่งที่บังใบหน้าของเธอ

มองใบหน้าของเธอดีๆ เหมือนจะทะลุใบหน้าของเธอ เข้าไปดู

หัวใจของเธอ

“อะห้าว”

“อย่าเรียกฉัน” เขาขัดจังหวะสิ่งที่เหอรุ่ยหลินเรียกเขา เหอรุ่ยหลินตะลึง รับความจริงไม่ได้เล็กน้อย

“เธอปิดบังความลับกับฉันกี่เรื่องกันแน่?” เสียงของเขา มาก เหมือนกำลังระงับอะไร

สมองของเหอรุ่ยหลินกลับไปกลับมา เหมือนหนังกำลังเล่น เฟรมต่อเฟรม กำลังคิดความหมายของจงจิ่งห้าว

ทันใดนั้นรูม่านตาของเธอก็หดลงอย่างรวดเร็ว เขาได้ยินการสนทนาของเธอกับหลินซินเหยียน?

“ฉันเปล่า” เธอรีบปฏิเสธ

“เปล่าอะไร?” จงจึงห้าวยิ้มเย็น

เมื่อก่อนเธอเคยช่วยเขา มีความเชื่อใจเธอ พบความคิดเล็กๆ ของเธอก็ไม่ได้ไปสืบหา หลายเรื่องเขาก็ไม่อยากไปสืบหา

มีความรู้สึกเล็กน้อย

แต่เธอมักจะฟื้นฟูความรู้ของเขาที่มีเกี่ยวกับเธอได้เสมอ

กํากับด้วยตัวเองถ่ายทำด้วยตัวเอง แม้แต่อุบัติเหตุของหลิน นเหยียนเมื่อปีนั้น ก็เป็นลายมือของเธอ

เมื่อก่อนเขาดูถูกเธอแล้ว คิดว่าเธอมีเพียงความคิดเล็กๆ คิด

ไม่ถึงว่าที่แท้จิตใจโหดเหี้ยมขนาดนี้

“ฉันไม่ ฉันไม่เคยทำร้ายหลินซินเหยียน เธอ เธอพูดจาเหลว ไหล” น้ำตาของเหอรุ่ยหลินนองหน้า ยื่นมือไปจับแขนของจงจึง ห้าว “อะห้าว นายต้องเชื่อฉัน

เขาแค่หยุดสายตาไว้บนใบหน้าของเธอสองสามวินาที ริม ฝีปากหนาวเย็นนอนเป็นเส้นตรง ไม่เปิดปากพูด แต่แกะมือของ เธอออก

เหอรุ่ยหลินไม่อยากคลายออก แต่ว่าจงจึงห้าวแรงเยอะมาก เธอแทบจะไม่มีพื้นที่ให้ดิ้นรน ถูกแกะออกง่ายมาก

“อะห้าว” เหอรุ่ยหลินกอดขาของเขา “ฉันเปล่าจริงๆ เชื่อฉันถ้าผิด ก็เพราะฉันรักนาย รักนายก็ผิดเหรอ?”

เฮอะๆ

จงจิ่งห้าวหัวเราะเย็นชา เหมือนกำลังหัวเราะเยาะตัวเอง เสียง เบามาก “เธอไม่ผิด ฉันผิดเอง”

ไม่ควรทำหน้าที่เป็นความรัก

“ไม่ใช่ ไม่ใช่” เหอรุ่ยหลินส่ายหัวอย่างเอาเป็นเอาตาย “นาย ไม่ผิด ฉันก็ไม่ผิด คนที่ผิดคือหล่อน!”

เธอหันหน้าด้วยความโกรธแล้วหลินซินเหยียนที่กำลังเดินลง จากขั้นบันได “หล่อนนั่นแหละ หล่อนเป็นดอกทอง!”

“เธอนั่นแหละ…….

ฉินยาจะเถียงกลับ ถูกหลินซินเหยียนห้ามไว้ไม่จำเป็นต้องขัด

แย้งทางวาจา

ตอนนี้ที่หล่อนกลัวที่สุดก็คือกลัวเสียจงจึงห้าวไป

ตึงต้องตีที่เจ็ดนิ้ว จงจิ่งห้าวเป็นเจ็ดนิ้วของหล่อน

หลินซินเหยียนสวมรองเท้าส้นสูง เดินลงจากขั้นบันได เดินไป ทางจงจิ่งห้าวทีละก้าว เธอยื่นมือไปปัดผมข้างหู ขยิบตา ยื่นมือ ไปวางบนไหล่ของจงจึงห้าว เรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “สามี”

หลินซินเหยียนรู้สึกอยากอ้วก ชื่อเรียกนี้ไม่น่าฟังจริงๆ

ยังไงก็ยังไม่ได้ทำเอกสารการหย่า เธอเรียกแบบนี้ก็ไม่ถือว่า เรียกมั่ว
ที่สําคัญคือสามารถทำให้เหอรุ่ยหลิน โกรธ

ดูสิ เหอรุ่ยหลินโกรธจนหน้าแดง เหมือนกุ้งที่สุกแล้ว

จงจิ่งห้าวหลุบตาลงเล็กน้อย มองแขนของหลินซินเหยียนที่ วางอยู่บนไหล่ของตัวเอง แขนของเธอเรียวขาว ผิวขาว ใกล้เกิน ไปเขาเห็นขนอ่อนๆ บนแขนเธอ

เป็นครั้งแรก ที่หลินซินเหยียนเป็นคนที่เข้าใกล้เขาก่อน

และยังเรียกอย่างใกล้ชิดขนาดนี้

ในใจของเขาก็มีความสุขไม่น้อย

ไม่ปฏิเสธที่หลินซินเหยียนเรียกเขาแบบนี้ เขารู้ว่าเธอตั้งใจ แต่ก็ไม่ได้ผลักออก

ให้เธอพึ่งพิงตัวเอง

“แกปิดทองลงหน้าตัวเองให้น้อยๆ หน่อย!” เหอรุ่ยหลินโกรธ กับคำว่าสามีของหลินซินเหยียน

ลุกขึ้นจะไปตบหลินซินเหยียน “แกมันผู้หญิงดอกทอง ห้าม แตะตัวอะห้าว”

มือของเธอกำลังจะลง ก็ถูกจงจึงห้าวบีบข้อมือไว้

สบตากัน เหอรุ่ยหลินซะงักกับสายตาเย็นชาของเขา เธอไม่เคยเห็นอารมณ์ที่เย็นชาเช่นนี้ในสายตาของจงจึงห้าว มาก่อน
ที่สําคัญคือสามารถทำให้เหอรุ่ยหลิน โกรธ

ดูสิ เหอรุ่ยหลินโกรธจนหน้าแดง เหมือนกุ้งที่สุกแล้ว

จงจิ่งห้าวหลุบตาลงเล็กน้อย มองแขนของหลินซินเหยียนที่ วางอยู่บนไหล่ของตัวเอง แขนของเธอเรียวขาว ผิวขาว ใกล้เกิน ไปเขาเห็นขนอ่อนๆ บนแขนเธอ

เป็นครั้งแรก ที่หลินซินเหยียนเป็นคนที่เข้าใกล้เขาก่อน

และยังเรียกอย่างใกล้ชิดขนาดนี้

ในใจของเขาก็มีความสุขไม่น้อย

ไม่ปฏิเสธที่หลินซินเหยียนเรียกเขาแบบนี้ เขารู้ว่าเธอตั้งใจ แต่ก็ไม่ได้ผลักออก

ให้เธอพึ่งพิงตัวเอง

“แกปิดทองลงหน้าตัวเองให้น้อยๆ หน่อย!” เหอรุ่ยหลินโกรธ กับคำว่าสามีของหลินซินเหยียน

ลุกขึ้นจะไปตบหลินซินเหยียน “แกมันผู้หญิงดอกทอง ห้าม แตะตัวอะห้าว”

มือของเธอกำลังจะลง ก็ถูกจงจึงห้าวบีบข้อมือไว้

สบตากัน เหอรุ่ยหลินซะงักกับสายตาเย็นชาของเขา เธอไม่เคยเห็นอารมณ์ที่เย็นชาเช่นนี้ในสายตาของจงจึงห้าว มาก่อนหมั้น เขาก็รักฉัน”

กวนจิ้งรู้ว่าเธอน่าข่า

รักเธอ?

เขาเป็นคนนอก ยังดูออกว่าหลายปีนี้จงจึงห้าวไม่เคยรักเธอ

กับเธอก็แค่ความรับผิดชอบในคืนนั้น และความรู้สึกที่สมัย เด็กเธอเคยช่วยเขา

รัก?

อย่าพูดไร้สาระแล้ว

“บ้า”

“นายนั่นแหละบ้า นายเป็นหมา หมาเฝ้าประตูที่ร้องเป็นที่อะ ห้าวเลี้ยงไว้ข้างตัว!”

สีหน้าของกวนจิ้งหมองลง หัวเราะเสียงเย็น “ใช่ จะสูงส่งเท่า

เธอได้ยังไง คุณหนูตระกูลเหอ!”

กวนจิ้งเน้นคำว่าคุณหนูหนักๆ

คนคนหนึ่ง เพราะสถานะเปลี่ยนไป แม้แต่นิสัยยังเปลี่ยนได้ อย่างไร?

ไม่ใช่ เธอเป็นคนแบบนี้อยู่แล้ว เพียงแค่เมื่อก่อนปิดบังตัวตน ที่แท้จริงของตัวเองเท่านั้น

ตอนนี้ก็แค่เผยสันดาน
ดังสุภาษิตที่กล่าวไว้ สันดอนขุดง่าย สันดานแก้ยาก

เห็นจงจิ่งห้าวดึงหลินซินเหยียนขึ้นรถ กวนจิ้งปล่อยเหอย

หลิน

เหลือบมองเธออย่างเยือกเย็น

“ประธานจงไม่มีทางชอบผู้หญิงแบบเธอ”

เหอรุ่ยหลินโกรธจนตัวสั่น เห็นว่ากวนจิ้งจะไป พุ่งเข้าไปกัดลง บนมือของกวนจิ้ง

กวนจิ้งทําเสียงเบื่อหน่าย

เจ็บ

ยกขาเตะผู้หญิงบ้าคนนี้ “เธอนั่นแหละหมาที่กัดคนเป็น กวนจิ้งมองหลังมือที่ถูกกัดจนเลือดออก ถุยน้ำลาย ผู้หญิงที่ ถูกเขาเตะลงบนพื้น

หมุนตัวเดินจากไป

เหอรุ่ยหลินคลานอยู่บนพื้น กำหมัดแน่น คำดูถูกวันนี้ เธอต้อง ได้มันกลับมา

“ปล่อยฉันนะ” หลินซินเหยียนที่ถูกลากมากระวนกระวายแล้ว เมื่อกี้เธอแค่จงใจกระตุ้นเหอรุ่ยหลิน

จงจิ่งห้าวไม่ตอบ แค่พยายามยัดเธอเข้ารถ

หลินซินเหยียนไม่สงบ
จงจิ่งห้าวจับมือที่ดินไม่มาของเธอ “เงียบหน่อย

หลินซินเหยียนขยับตัว อยากดิ้นออกจากการจับกุมของเขา “นายจะพาฉันไปไหน?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ