บทที่ 83 เหมือนกันสุดๆ

หลินซีเฉินชอบกินกุ้ง จวงจื่อจีนยิ้มแล้วตามใจมาก “ได้ ซื้อ เลย”

“หนูก็จะเอา” หลินลุยชอบตามน้ำที่สุด พี่ชายเอาอะไร เธอก็ จะเอาอันนั้น ไม่ว่าเธอชอบหรือไม่ พี่ชายเอา เธอก็เอา

“ได้ ซื้อหมดเลย” จวงจื่อจนชินแล้ว เธอเป็นแบบนี้

ป้าหยูมองหลินซีเฉินแล้วมองหลินลุยซีที่พูด เบิกตากว้าง เด็ก สองคนนี้ทำไมดูดีขนาดนี้ และดวงตาสดใสขนาดนี้ เหมือนจงจึง ห้าวตอนเด็กมากๆ

“กุ้งนี้ ฉันรู้ว่าร้านไหนสด” ป้าหนูเดินมา มองเด็กสองคน “นี่คือ…”

จวงจื่อจีนก็ไม่แปลกที่มีคนเข้ามาคุย เมื่อก่อนแค่เธอพาพวก เขาสองคนออกไป มักจะมีคนมองพวกเขาบ่อยๆ หรือเข้ามาคุย

เธอคุ้นชินแล้ว

“หลานของฉันค่ะ”

“หน้าตาดีมากเลย” ป้าหนูไม่อยากละสายตาจากเด็กสองคน นี้ หน้าตาทำให้คนชอบมาก

จวงจื่อจิ๋นยิ้ม ใช่สิ เด็กสองคนนี้เป็นแรงจูงใจที่ทำให้เธอมี ชีวิตต่อไป ดูแลพวกเขาแทนลูกสาว ก็คือภารกิจชีวิตที่เหลือของเธอ และเป็นเรื่องที่เธอมีความสุขที่สุด

“สวัสดีครับคุณย่า” ปากของหลินเฉินหวานมาก

“สวัสดีเช่นกันค่ะ” ป้าหนูลูบหัวของเขา “นายชื่ออะไรเหรอ?” “ผมชื่อหลินซีเงินครับ”

“ชื่อเพราะจัง” ป้าหยูคิดในใจว่าเด็กคนนี้หน้าตาดีแล้วชื่อยัง

เพราะ

“ทำไมคุณย่าไม่ถามหนูคะ?” หลินลุยซีเสียใจเล็กน้อย มองป้า หยตาปริบๆ

เธอถามพี่ชาย ไม่ถามเธอ เพราะเธอไม่ดูดีเท่าพี่ชายเหรอ?

“ไม่ได้ไม่ถามหนู” ป้าหนูยิ้ม เด็กคนนี้น่ารักเกินไปแล้ว อายุ น้อยขนาดนี้ ก็รู้จักพึงพี่ชายแล้ว

“หนูชื่ออะไรคะ?” ป้าหนูยิ้มตาหยี ถามเธอ

“หนูชื่อหลินลุยซี หนูและพี่ชายใช้นามสกุลขอหม่ามี” หลินลุย ซีพูดอย่างดีใจ

ป้าหยูชะงัก ใช้นามสกุลตามแม่ของพวกเขา?

“เมื่อกี้คุณบอกว่า กุ้งของร้านไหนสดนะคะ?” จวงจื่อจีนขัด จังหวะของป้าหยู เด็กทั่วไปจะใช้นามสกุลพ่อ แต่เมื่อได้ยินว่าใช้ นามสกุลตามแม่ ก็จะซักถามเรื่องของบ้านเขา

เธอไม่ชอบให้คนอื่นมาคิดเรื่องของครอบครัวพวกเขา
“อ้อ” ป้าหยูชี้ไปไม่ไกล “ร้านนั้น ฉันพาพวกเธอไป ฉันเป็น ลูกค้าประจํา ไม่โกงน้ำหนักของพวกเธอ

ป้าหนูเดินทางอย่างกระตือรือร้น

จวงจื่อจีนเข็นรถเข็นเดินตาม

ถึงร้าน ป้าหนูทักทายพ่อค้า “วันนี้กุ้งสดไหม?”

“สดๆ คุณดูสิ” พ่อค้าใช้ตาข่ายตกกุ้งขึ้นมา กุ้งห่างจากน้ำ ดิ้น ไปมา มีชีวิตชีวามาก

“คุณเป็นลูกค้าประจำ ไม่ได้กินกุ้งร้านเราเป็นครั้งแรก รู้ว่าสด หรือไม่” พ่อค้าพูดเก่งมาก “คุณมาซื้อ ผมให้ราคาต่ำที่สุดกับ คุณ เก็บคุณครึ่งกิโลสี่สิบหก เป็นยังไง? ถ้าเป็นคนอื่นน้อยกว่า หกสิบผมไม่ขาย”

“ให้ฉันหนึ่งกิโล” ป้าหยูเด็ดเดี่ยวมาก การ์ดที่จงจึงห้าวให้เธอ เป็นไม่จํากัดวงเงิน

เธอมีเงิน

เธอไม่ใช่คนฟุ่มเฟือย ปกติมักจะต่อราคา เพียงแต่เธอรู้จักกับ พ่อค้าร้านนี้ ร้านอื่นต่ำกว่าหกสิบก็ไม่ขายจริงๆ

เธอซื้อแต่กุ้งร้านเขารู้ว่าเขาไม่โกหก

“หนึ่งกิโลสามขีดน่าจะ..”

“110.4”

พ่อค้าขายกุ้งยังคิดไม่ออก หลินซีเฉินก็พูดออกมาแล้ว
พ่อค้าชะงัก กดเท่ากับ บนเครื่องคิดเลขปรากฏเลข110.4ไม่

“เด็กน้อยอายุเท่าไรแล้ว? ฉลาดขนาดนี้” พ่อค้าหัวเราะ ครั้ง แรกที่เห็นเด็กที่หน้าตาดีขนาดนี้ และยังฉลาดมาก

“ผมอายุห้าขวบครับ” หลินซีเฉินไม่ได้ภูมิใจกับคำชมของ พ่อค้า การคิดเลขแบบนี้ง่ายมากๆ

พายค้ายื่นปลา ให้ป้าหยู “ญาติบ้านคุณเหรอ ใครกันแน่ที่โชค

ดี มีลูกที่สมบูรณ์ขนาดนี้

ป้าหนูรับกุ้งมา ไม่ดีใจกับคำพูดของพ่อค้าอย่างแปลก ประหลาด เพราะเด็กที่ดูดีขนาดนี้ไม่ใช่ญาติของเธอ

สีหน้าหมองลงแล้วยื่นเงินให้เขา “อะ”

พ่อค้าไม่โกรธและยังหัวเราะ

ป้าหนูที่ถือกุ้งยื่นให้จวงจื่อจีน “ให้พวกเธอ จวงจื่อจิ่นรีบ โบกมือ “พวกเรารับไม่ได้ ฉันซื้อเองก็ได้”

“ไม่ใช่ของมีค่าอะไร ฉันก็มองเด็กบ้านคุณน่ารัก ถ้าเปลี่ยน เป็นคนอื่นฉันก็ไม่ให้

“จะรับได้ยังไง” จวงจื่อจีนยื่นมือไปรับกุ้งที่อยู่ในรถเข็น อยาก คืนให้ป้าหยู ขณะนี้จู่ๆ หลินลุยซีกลับพูด “ขอบคุณค่ะคุณย่า จวงจื่อจิ่นเด็กคนนี้
“โอ๊ย ไม่ต้องขอบคุณ” น้ำหวานๆ ของหลินลุยซี ป้าหนูขบขัน

กับเธอ

ถูกหลินลุยซีทำแบบนี้ จวงจื่อจีนก็ผลักไสไม่ได้จึงพูด “เกรงใจ จัง ขอบคุณนะคะ”

ป้าหยูรีบโบกมือ “ไม่เป็นไร ไม่ต้องขอบคุณ

“พวกเรายังต้องซื้อของ ไปก่อนนะคะ” จวงจื่อจีนพูด

“ค่ะ”

ป้าหยูจ้องมองหลินซีเฉิน อยากพูดคุยใช้เวลากับเด็กสองคนนี้ มาก แต่อย่างไรก็ตามเป็นลูกของคนอื่น และเจอกันครั้งแรก เธอ กระตือรือร้นมากแล้ว ถ้าเสนอว่าขึ้นไปด้วยกันอีก อาจจะทำให้ เขาไม่ชอบได้ คิดว่าเธอเป็นผู้ค้ามนุษย์หรืออะไรทำนองนั้น

เธอถอนหายใจ

เมื่อนึกถึงคนที่เธอดูแลตั้งแต่เล็กจนโต หลังจากที่หย่ากัน ก็ไม่ เคยแต่งงาน ปีนี้สามสิบกว่าแล้ว อย่าพูดถึงลูก แม้แต่ภรรยายัง ไม่มี

สีหน้าของเธอหมองลง ถ้าตอนนั้นไม่หย่ากัน ไม่แน่อาจจะมีลูก

แล้ว

อย่างไรก็ตามตอนนั้นหลินซินเหยียนก็ตั้งครรภ์แล้ว

จงจิ่งห้าวทําทั้งนั้น
ไก่ก็บินหนี ไข่แตก ตอนนี้อะไรก็ไม่เหลือ

ป้าหยูหมดอารมณ์ช้อปปิ้ง ยังไงในบ้านก็ยังมีผัก จงจึงห้าว อาจจะไม่กลับมา จึงเดินออกจากซูเปอร์มาร์เก็ต คนขับรถเห็นป้าหนูไม่ซื้ออะไรออกมา หันไปมองเขา “ไม่ซื้อ ของก็กลับเลยเหรอครับ?”

ป้าหยูพูดหงอยๆ “ยังมีอารมณ์ที่ไหนกินอีก ไปเถอะ คนขับรถ “

ป้าหยูกลับถึงวิลล่า วิลล่าที่กว้างใหญ่ ว่างเปล่า ไม่มี บรรยากาศ

ไม่มีรสชาติของบ้าน ที่นี่ขาดคุณหญิง และลูกอีกสองสามคน

เธอถือกระเป๋าวางเข้ามาวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะ ถอนหายใจไม่ หยุด นึกถึงใบหน้าของหลินเฉิน เธอเดินไปหน้าโต๊ะ ดึงลิ้นชัก ออก หยิบภาพถ่ายหนึ่งภาพออกมาจากด้านใน เด็กผู้ชายที่อยู่ ในภาพคือจงจิ่งห้าวสมัยเด็ก

เขาไม่ชอบถ่ายรูป นี่เป็นภาพเดียวที่เขามีเมื่อตอนที่เขายังเป็น เด็ก

ป้าหนูตั้งใจมอง นึกถึงหน้าตาของหลินเฉิน เหมือนภาพถ่าย

นี้มาก

เหมือนกันมากๆ

จะเหมือนกันขนาดนี้ได้อย่างไร?
ตระกูลจงถึงจงจิ่งห้าว เขาเป็นต้นกล้าต้นเดียว ตอนนั้นคุณ หญิงคลอดแค่เขาคนเดียว จากนั้นจงเพิ่งแต่งงานใหม่ แต่ไม่ได้

มีลูก

จงจิ่งห้าวไม่มีพี่น้อง

ไม่ใช่ลูกของญาติแน่ๆ

บนโลกใบนี้มีคนที่ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดสาย แต่ หน้าตาเหมือนกันจริงๆ เหรอ?

ป้าหยูคิดอย่างจดจ่อ ประตูดังขึ้นก็ไม่ได้ยิน จงจิ่งห้าวทิ้งเสื้อโค้ตในมือ เดินมาดูว่าป่าหยูดูอะไรถึงเหม่อ ขนาดนี้

มีคนเข้ามาก็ไม่รู้

เห็นว่าเธอกำลังดูรูป เลิกคิ้ว “ทำไมนึกได้แล้วมาดูอันนี้?”

ป้าหยูตกใจ สติกลับมา มองเขา “วันนี้ฉันเจอเด็กสองคน เหมือนนายตอนเด็กมากๆ เลย” เธอเน้นคำว่าเหมือนกันมาก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ