บทที่ 81 ทำไมถึงเจ็บใจ

“นายปล่อยฉันนะ” หลินซินเหยียนเบิกตากว้าง มือสองข้างต้น ร่างที่เขากดลงมา

“ปล่อย?” จงจิ่งห้าวกดเสียงเน้นคำนี้ รู้สึกตลก

ทีแรกเขาโกรธที่เธอมาขีดเส้นกั้นกับเขา ตอนนี้เชื่อเพียงว่าลูก ของเธอบริสุทธิ์ กลับสงสัยเขา

เขาโกรธจริงๆ

หลินซินเหยียนก้มหน้าไม่กล้ามองเขา เธอสามารถรู้สึกได้ถึง ผิวที่แข็งแกร่งของเขา ร้อนกว่าอุณหภูมิร่างกายของเธอหลาย เท่า และลมหายใจที่จู่ๆ ก็พุ่งเข้ามาของเขา คุ้นเคยและ เอ้อระเหย เธอหลับตา “ลูกชายของฉันอายุแค่ห้าขวบ”

เขาไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้นได้

เธอเอียงคอ ลำคอที่ยาว เผยเส้นเลือดที่เต้นตุบๆ เพราะเธอ ตื่นเต้น ลมหายใจที่ขึ้นๆ ลงๆ อย่างรวดเร็ว ราวกับโน้ตที่ดึงดูด ใจ เดิมทีจงจิ่งห้าวเพียงแค่อยากทำให้เธอตกใจ แต่ว่าเห็น ท่าทางตอนนี้ของเธอ รู้สึกเพียงเลือดในร่างกายกำลังสูบฉีด

เขาก้มหน้าริมฝีปากหยุดลงบนคอของเธอ

ริมฝีปากของเขานุ่มมาก เย็นเล็กน้อย

หลินซินเหยียนออกแรงผลักเขา ตกใจทำอะไรไม่ถูก “นายปล่อยฉัน นายยังมียางอายอยู่ไหม?

“ยางอาย? ยางอายของฉันถูกลูกชายของเธอขายไปหมดแล้ว ฉันยังจะเอายางอายอะไรอีก?” ขณะที่พูด หัวของเขายังคงฝังอยู่ ที่ซอกคอของเธอ คลุมเครือ

เขาชอบกลิ่นบนตัวของเธอ กลิ่นแบบนั้น ทำให้เขาคุ้นเคยและ

คลั่งไคล้

เขาแทบรอไม่ไหวที่จะละลายผู้หญิงคนนี้เข้าสู่ร่างกายของเขา

“เธอว่าเธอ เป็นปีศาจหรือเปล่า?” ถ้าไม่ใช่ ทำไมถึงทำให้เขา ที่อยู่ตรงหน้าเธอไม่เป็นตัวของตัวเอง?

หลินซินเหยียนไม่ออกเสียง น้ำตาไหลออกจากดวงตาเงียบๆ ไหลลงไปข้างหูและเส้นผม

จงจึงห้าวรู้สึกได้ว่าเธอสะอีกเล็กน้อย เงยหน้าขึ้น จับใบหน้า

ของเธอ “จูบเธอหนึ่งที เสียเปรียบขนาดนี้เลยเหรอ?”

ขนตาของเธอสั่นเล็กน้อย ค่อยๆ ลืมตา ในดวงตายังมีน้ำตาที่ ไม่ได้ซ่อนไว้ เสียงแหบพร่า “ในสายตานาย ฉัน เป็นผู้หญิงที่ สามารถขึ้นเตียงกับผู้ชายง่ายๆ ใช่ไหม?”

จงจิ่งห้าวชะงัก “เปล่า”

“นายใช่นายไม่เคยให้เกียรติฉัน” เธอกลั้นน้ำตาไหลลง อย่างไม่อดทน “นายคิดว่าฉันอายุสิบแปดก็มีผู้ชาย ท้อง เป็นผู้ หญิงที่ไร้ยางอาย ไม่รักนวลสงวนตัว ฉันไม่ใช่ ฉันไม่ใช่ผู้หญิง อย่างทนายคิด ฉันแค่ทำอะไรไม่ได้
จงจิ่งห้าวรู้สึกสับสนอย่างอธิบายไม่ถูก ไปเช็ดน้ำตาของเธอ เขายอมรับ เคยคิดแบบนั้น

หลินซินเหยียนหันหน้า ไม่ยอมให้เขาแตะ

มือของเขาหยุดลงที่ข้างหูของเธอ ค่อยๆ วางลง ทัดผมที่ยุ่ง ของเธอไว้ข้างหู “เรื่องในอดีตของเธอ ฉันไม่พูดถึง เรื่องในอดีต ของฉัน เธอก็ลืม

“นายอยากทำอะไร?” หลินซินเหยียนอดกลั้น

“ฉันเคยบอก ให้เธอกลับมาที่ตำแหน่งเดิม-”

“ลูกของฉันล่ะ นายเตรียมตัวจะเป็นพ่อเลี้ยงของพวกเขาเห รอ?” หลินซินเหยียนตัดบทเขา

เธอรู้ว่าจงจึงห้าวเป็นผู้ชายที่หยิ่งยโส

หากรับได้ว่าเธอไม่ใช่คนที่บริสุทธิ์ นั่นก็เป็นบรรทัดฐานของ

เขาแล้ว

เขาไม่มีทางยอมรับลูกของเธอ

“คนที่หยิ่งยโสอย่างนาย สามารถยอมรับให้ลูกของคนอื่น เรียกนายว่าพ่อ? นายสามารถเลี้ยงลูกของคนอื่นเหรอ? นายไม่ สามารถ—”

“ไม่ต้องพูดแล้ว!” เขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

ใช่ จงจิ่งห้าวแค่อยากให้หลินซินเหยียนกลับมา ไม่เคยคิดว่า จะจัดการลูกของเธออย่างไร
หลินซินเหยียนพูดถูก เขาเอาชนะเรื่องที่หลินซินเหยียนไม่ บริสุทธิ์ ถือว่าเป็นบรรทัดฐานของเขาแล้ว

ให้เขาเป็นพ่อเลี้ยง เลี้ยงลูกของคนอื่น เขาไม่เคยคิดจริงๆ และทําไม่ได้!

หลินซินเหยียนนั่งลง จัดเสื้อที่ยุ่งเหยิง เงยหน้ามองผู้ชายที่ยืน หันหลังให้เธอ “พวกเรา หย่ากัน กลับไปยังตำแหน่งของตัวเอง ถึงจะถูกต้อง”

“เธอรู้ว่าอะไรถูก?” น้ำเสียงของเขาตึงเครียด

อารมณ์ไม่ดีมากๆ

หลินซินเหยียนยืนขึ้น “ฉันไม่รู้ แต่ว่าฉันรู้หัวใจของตัวเองดี ฉันไม่ชอบนาย นายก็รับลูกของฉันไม่ได้ ยุติการพัวพัน คือทาง เลือกที่ดีที่สุด”

ในหัวของจงจึงห้าวเต็มไปด้วยประโยคนั้นของเธอ ฉันรู้หัวใจ ของตัวเองดี ฉันไม่ชอบนาย

ฉันไม่ชอบนาย?

เฮอะ

ฉันไม่ชอบนาย?

เขาหมุนตัว จับคอเสื้อของเธอ “เธอพูดประโยคเมื่อกี้อีกรอบชิ?”

เจ็บ
เธอเจ็บคอมาก

เท้าสองข้างถูกจงจึงห้าวยกขึ้นเหนือพื้น เผชิญหน้ากับดวงตา ที่แดงก่ำของเขา ไม่ถอย แทบจะเป็นเสียงที่บีบออกมาจากคอ “ฉันไม่ชอบนาย หรือว่าจะให้ฉันโกหกนาย? นายทนเรื่องแบบนี้ ไม่ได้แน่นอน ถูกไหม?”

อยู่กับผู้ชายคนนี้ไม่นาน แต่หลินซินเหยียนรู้จักเขาดี

เขาที่หยิ่งยโสมากๆ จะตกต่ำถึงขั้นให้คนพูดเท็จเพื่อทำให้เขา พอใจได้ยังไงล่ะ?

แต่ว่าในใจเขาก็ไม่พอใจ ไม่พอใจมากๆ

จะบ้าแล้ว!

หลินซินเหยียนเงียบมาก ไม่ดิ้นรน และไม่กระตุ้นเขา แม้ว่าจะเจ็บคอมากแต่ก็อดทน

ใบหน้าของเธอแดง จงจิ้งห้าวจับคอเสื้อของเธอแน่นมาก เธอ ไม่สามารถหายใจได้

จงจิ่งห้าวผลักเธอออกด้วยความโมโห “อวดฉลาด”

หลินซินเหยียนล้มลงบนพื้น กุมหน้าอกหายใจหนักๆ ผ่านไป สักพักถึงจะดีขึ้น เธอลุกขึ้นจากบนพื้น “รอนายคิดได้แล้ว สามารถให้ผู้ช่วยกวนติดต่อฉันได้ตลอดเวลา”

พูดจบเธอก็หนุนตัวเดินไปทางประตู เห็นเปียโนหน้ากระจก หยุดฝีเท้าลง แต่ไม่ได้หันหัว “ของที่ฉันเก็บไว้ นายไม่ได้ทิ้งขอบคุณมาก ฉันจะย้ายออกไปโดยเร็วที่สุด”

พูดจบเธอก้าวเท้าใหม่

เดินออกจากประตูใหญ่ของวิลล่า ท่าทางที่เธอทำเป็นเข้มแข็ง มากตลอด แทบจะแตกสลายไปหมด

เธอใช้มือข้างหนึ่งมันกำแพงไว้ อีกข้างกุมอก

เธอไม่รู้เพราะอะไร ถึงเจ็บใจ

“คุณหลิน ไม่เป็นไรใช่ไหม?” กวนจิ้งพิงประตูรถเล่นโทรศัพท์ มือถือ เห็นหลินซินเหยียนออกมา รีบเดินมา

หลินซินเหยียนส่ายหัว “ไม่เป็นไร”

“ไม่เป็นไรก็ดี ขึ้นรถเถอะ ฉันส่งคุณกลับไป” กวนจิ้งเดินไป ข้างหน้าเปิดประตูรถ

หลินซินเหยียนกล่าวขอบคุณแล้วขึ้นรถ

กวนจิ้งมองหลินซินเหยียนผ่านกระจกหลัง “ฉันเห็นสีหน้าของ คุณไม่ดี มีเรื่องทะเลาะวิวาทกับประธานจงเหรอ?”

หลินซินเหยียนเงยหน้ามองเขา นึกถึงข่าวที่จงจึงห้าวให้เธอดู หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ค้นหาภาคสังคมจากหัวข้อข่าว เจอ ข่าวนี้จริงๆ เธอขมวดคิ้ว ยื่นให้กวนจิ้งดู “ตอนนั้น นายอยู่ไหม?” กวนจิ้งเหลือบมองหนีที ข่าวนี้ เมื่อกี้ที่เขาเล่นโทรศัพท์มือถือก็

เห็น

และถึงตอนนี้ เขาถึงจะรู้ว่าทำไมตอนนั้นจงจึงห้าวไม่ให้เขาห้ามผู้ช่วยที่ถ่ายรูป

แม้จะถ่ายแล้ว หากจงจึงห้าวไม่อยากเห็น ก็จะไม่มีข่าวตอนนี้ ตอนนี้ปรากฏแล้ว พูดได้เพียงว่าจงจิ่งห้าวตั้งใจ แล้วทำไม น่าจะเกี่ยวกับหลินซินเหยียนสินะ?

กวนจิ้งพยักหน้า “ตอนนั้นประธานจงกำลังคุยงานกับประธาน หลี่ของบริษัทเซิ่งต้า ลูกของคุณบุกเข้ามา ถือสิ่งนั้น บอกว่า ประธานจงทําตก”

หลินซินเหยียนจับโทรศัพท์มือถือแน่น “จงจึงห้าวมีนิสัยพก ของแบบนี้ไหม?”

ประโยคนี้เธอถามยังรู้สึกผิด ใครจะประสาท ไม่มีอะไรก็พก ของแบบนี้ติดตัว?

ต่อให้จะใช้ก็ไม่พกติดตัวตลอด

ไม่ตรงกับพฤติกรรมคนปกติ

เห็นได้ชัดว่าจงจิ่งห้าวเป็นคนปกติ

“ไม่มี” ตอนนี้คิดดีๆ ไม่ใช่นิสัยของจงจึงห้าวนี่นา ตอนนั้นที่ประธานจงยอมรับ เขาตกใจมาก

หลินซินเหยียนเก็บโทรศัพท์มือถือ เรื่องนี้ เธอต้องถามให้ ชัดเจน

หลินซีเฉินเพิ่งจะห้าขวบ หากเขาทำจริงๆ… เธอกุมขมับ ลำมากจริงๆ

ไม่นานรถก็หยุดที่เธออาศัยอยู่ เธอเปิดประตูลงจากรถ เพราะ รีบจะถามเรื่องให้ชัดเจน ไม่ได้ทักทายกวนจิ้ง

เธอเปิดประตู จวงจื่อจิ่นกำลังเก็บของที่นำมา

“เสี่ยวซีล่ะ?”

“อยู่ในห้องนอน” จวงจื่อจีนเห็นสีหน้าของเธอไม่ดี “เธอไม่ สบายเหรอ?”

“เปล่า” ตอนนี้เธอแค่อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เดินไปถึง หน้าประตูห้องนอน เธอเปิดประตู

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ