บทที่ 73 ปีนั้นทำไมถึงกำหนดการหมั้นล่ะ

จงจิ่งห้าวหน้านิ่ง ” ถ้าไม่ได้ร้อนรนอะไร ก็กลับไปเสียดีๆ”

มือที่อยู่ข้างลำตัวทั้งสองข้างของเธอกุมกันอย่างแนบแน่น ใน ใจเต็มไปด้วยอารมณ์ที่สับสนแปรปรวน ” คุณบอกฉันสิ ว่าคุณ ทําแบบนี้ทําไม ”

เธอไม่รู้ว่าที่เขาทำแบบนี้ จริงๆแล้วกำลังพูดออกมาเป็นนัยว่า ผมขอบคุณ

แต่จริงๆ ในใจของเธอรู้ดี ว่าจงจึงห้าวไม่มีทางมาชอบผู้หญิง อย่างเธอ แต่การกระทำของเขา มันทำให้เธอไม่เข้าใจเช่นกัน

เธอหาคำอธิบายอื่นๆ สำหรับเรื่องนี้ไม่ได้แล้ว

จงจิ่งห้าวยืนขึ้นมา

ทําไมน่ะเหรอ

เขาก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่รู้แค่ว่า อยากให้ผู้หญิงคนนี้กลับไปอยู่ ตำแหน่งเดิม ” คุณเป็นผู้หญิงที่แม่ผมเลือกไว้ให้เป็นภรรยาผม ไม่อาจเนรคุณ ดังนั้นก็ต้องทำตามเจตนารมณ์ของคนที่จากไป แล้วสิ ”

หลินซินเหยียนอยากข่า แต่ก็ไม่ออก

ขณะนั้นเธอไม่รู้ว่าตัวเองควรจะแสดงสีหน้าแบบไหนออกมา จะดีใจ หรือเสียใจดี
” แค่เพราะว่า ฉันคือคนที่แม่ของคุณ าหนดเอาไว้ว่าจะหมั้น คุณก็เลยอยากให้ฉันกลับไปเนี่ยนะ ” หลินซินเหยียนสับสนจน ไม่รู้จะตอกกลับยังไง

เธอไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงคาดหวังให้เขาพูดคำว่า ไม่ใช่ ออก

มา

จงจึงห้าวหันหลังให้กับเธอ อารมณ์จากใบหน้านั้นถูกซ่อนไว้ กับแสงจากภายนอกที่ตกกระทบเข้ามาจากหน้าต่าง เขาตอบอืม เบาๆ

นี่คือหนึ่งในคําตอบที่คาดว่าจะต้องได้ยิน แต่เธอกลับรู้สึกผิดหวังแบบแปลกๆ

เธอยิ้มเจื่อนๆ ” คุณคิดว่าถ้าฉันยืนอยู่ในตำแหน่งที่ว่านั่น จริงๆ มันเหมาะสมงั้นเหรอ อีกอย่างคุณไม่ได้ได้หมั้นกับเหอรุ่ย หลินแล้วหรือไง คุณจะมาหลอกฉัน มาเล่นกับฉัน มันสนุกนักรึไง

เส้นแสดงอารมณ์บนใบหน้าของเขา ซึ่งราวกับสายธนู เขาพยายามที่จะมองข้ามเรื่องบางเรื่องไป นั่นก็คือเรื่องที่หลิน ซินเหยียนเคยผ่านผู้ชายและเคยมีลูกมาแล้ว

นี่คือสิ่งที่เขาไม่อยากเอ่ยถึง หรือไปคิดอะไรมากมาย แต่เมื่อ โดนเธอพูดออกมาแบบนี้ เข้าก็จำเป็นที่จะต้องเผชิญหน้าเช่นกัน

” ผมจะไม่แต่งงานกับเหอรุ่ยหลินแน่นอน แต่คุณก็ไม่เห็นว่าจะ มีอะไรที่ไม่เหมาะสมกับตำแหน่งนี้เลยหนิ ” ขำตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

หลินซินเหยียนแค่นข่าไม่มีอะไรที่ไม่เหมาะสมคุณจริงดิ

จงจิ่งห้าวหันมา ก่อนแสงอ่อนๆ จากข้างนอกส่องผ่าน ตัวบริสุทธิ์ ผมไม่ใช่ผู้ชายที่ดีเด่นอะไร พวกเราเหมือนกัน เราจะ รังเกียจกันไปทําไม ”

ที่แท้ตัว ในถึงรู้สึกผิดหวังแบบแปลกๆ เขาเป็นผู้ชายปกติทั่วไป เหอรุ่ยหลิน

เรื่องอะไรเกิดขึ้นเลย ถือว่าเป็นเรื่องแปลก

เธอรู้

เธอเข้าใจ เข้าใจอย่างเลยล่ะ

แต่ว่าทำไมคิดว่าเขาเคยนอนกับมาข้างในใจ วันผมต้องกลับไปแล้ว ” ที่เขามาหาเธอในวันนี้เพราะ

ต้องการบอกเรื่อง

อืม ” หลินซินเหยียนหันหนี ไม่ได้มองไปเขา เธอทำเป็นเหมือนรู้สึกสาอะไร อือ อือ…
โทรศัพท์ของหลินซินเหยียนที่วางอยู่บนโต๊ะสั่นขึ้นมา เธอหัน ไป ก็เห็นว่าเป็นชื่อของลูกชายตัวเอง จึงยื่นมือไปหยิบขึ้นมา

‘เสี่ยวเฉิน ”

” หม่า วันนี้มารับผมที่โรงเรียนได้ไหมครับ ” หลินซีเฉินถาม

” ได้สิจ๊ะ ” ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าลูกของเธออีกแล้ว เธอมอง ไปยังนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ” ให้ไปกี่โมงล่ะ ”

” ตอนนี้ได้ไหมครับ ”

“…ได้จะ ”

· งั้นผมจะรอนะฮะ ”

โอเค ”

ปลายสายวางโทรศัพท์ไป หลินซินเหยียนจึงวางหูลง เธอเก็บ แบบที่อยู่บนโต๊ะ เตรียมตัวที่จะไป เมื่อเห็นจงจึงห้าวที่ยืนอยู่ข้าง หลังเธอ ก็นึกขึ้นได้ว่า ยังมีคนอยู่ที่นี่

” จะออกไปเหรอ ”

” อืม ”

หลินซินเหยียนเม้มปาก ” ลูกชายของฉันอยากให้ฉันไปรับ แกน่ะ ”

จงจิ่งห้าวก็พึ่งได้ยินไป เมื่อนึกถึงลูกชายของเธอที่ทำตัวเป็น ปรปักษ์ต่อเขาแล้ว ก็เลยอดไม่ได้ที่จะถาม ” คุณพูดอะไรไม่ดี เกี่ยวกับผม ให้เขาฟังรึเปล่า ”
หลินซินเหยียนเมื่อได้ยินก็ฉงน ” พูดไม่ดีเกี่ยวกับคุณเนี่ยนะ ”

” ถ้าคุณไม่ได้พูด ทำไมลูกชายคุณถึงทำตัวเป็นศัตรูกับผม ขนาดนั้น ”

ครั้งนี้ทำให้หลินซินเหยียนเข้าใจขึ้นมาทันที

แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรไป เลยตั้งใจที่เปลี่ยนหัวข้อสนทนา ” คุณ ต้องรีบไปให้ทันเที่ยวบินนี้ ฉันต้องไปแล้วล่ะ ”

เธอบอกไม่ได้เหมือนกันว่าหลินซีเงินคงเห็นเขาจูบเธออย่าง ดุดัน เลยอาฆาตเขาหรือเปล่า

เธอเดินไปถึงหน้าประตู แล้วหันกลับมามองเขา ” ไม่ไปเหรอ

เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังหลบเลี่ยงประเด็นนี้ แต่จงจึงห้าวก็ไม่ได้ ค้านอะไร เลยตามเธอไป เขาถามเธอว่า ” ลูกชายคุณเรียน ที่ไหนล่ะ ”

” AC ”

ACงั้นเหรอ

เขาชักสายตากลับไปกลับมา รู้ว่าเด็กคนนั้นฉลาด ครั้งก่อน เขาโดนเจ้าเด็กนั่นก็ใส่ร้ายว่าเขาเรียนฆ่าไถ่ ดูก็รู้ว่าสติปัญญา ของเด็กนั่นเหลือล้น รู้จักใช้ความเป็นเด็กของตัวเองเป็นจุดแข็ง ทำให้คนอื่นเห็นใจ เพื่อให้ได้อย่างที่ตนหวัง

ความฉลาดเป็นกรดแบบนี้ ไม่ใช่เด็กห้าขวบทั่วไปที่จะทำได้ รู้ว่าเด็กคนนี้ฉลาด แต่ไม่นึกเลยว่า เขาอายุน้อยแบบนี้ก็สามารถเข้าไปเรียนในACได้

เมื่อพูดถึงลูกชาย หลินซินเหยียนก็ดูภูมิใจมาก ” เขาฉลาด มาก บางทีก็มากประสบการณ์เป็นผู้ใหญ่ไปแล้ว ทั้งยังดูแลน้อง สาวได้ด้วย ”

ขณะที่พูด ใบหน้าของเธอก็เปี่ยมไปด้วยความสุขและความมี ชีวิตชีวา

เธอดูภูมิใจในตัวลูกชายของเธอมาก

จงจิ่งห้าวทําเสียงไม่พอใจ แล้วสาวเท้าเดินไปยังรถของตัวเอง

จะให้พูดว่าไม่รู้สึกอะไรเลย ก็คงดูหลอกเกินไปหน่อย เขาอายุสามสิบกว่า คนมากมายที่อายุประมาณนี้ก็มีลูกเป็น ของตัวเองกันแล้วทั้งนั้น

ตอนนี้ เขากลับต้องมานั่งฟังภรรยาของตัวเองกำลังสาธยาย ว่าเธอไปมีลูกกับคนอื่น ลูกฉลาดยังไง รู้เรื่องนุ่นนี้ยังไง ถ้ามี ความสุขเขาคงเป็นผีบ้าไปแล้ว

หลินซินเหยียนรู้สึกว่าเขาแปลกไป

เหมือนเขาทำเรื่องมากมาย จนทำให้คนไม่เข้าใจว่าจุด ประสงค์คืออะไรอย่างไงอย่างงั้น

หลินซินเหยียนไม่อยากคิดมาก เลยเดินไปยังรถของตัวเอง

ไม่นาน เธอก็ขับรถไปถึงโรงเรียนของลูกชาย หลินซีเฉินเดิน ออกมาจากห้องเรียน ยืนอยู่ในประตูเหล็กของโรงเรียน
หลินซินเหยียนจอดรถ ลงมาแล้วเดินไปหาเด็กน้อย

” หม่ามี้ ”

เมื่อเห็นว่าหลินซินเหยียนมาถึง หลินซีเงินก็ตะโกนออกมา อย่างขันแข็ง

ยามที่เห็นว่าหลินซินเหยียนเดินมา จึงเปิดประตูนั้น ให้หลินซี เฉินออกมาข้างนอก

หลินซินเหยียนยื่นมือมาให้หนูน้อย ” มาโรงเรียนได้ยังไงกัน

ถึงเขาจะสอบผ่านแล้ว แต่เพราะเขาอายุยังน้อย อาทิตย์หนึ่งมี เรียนแค่สามวัน คือวันจันทร์ พุธ และศุกร์ วันนี้เป็นวันอังคาร

ผมมีเรื่องขอคำแนะนำจากครูฮะ “หลินเฉินพูดอย่างมุ่งมั่น

” ถ้าว่างๆ หม่ามีต้องเชิญครูไปเลี้ยงข้าวแล้วแฮะ เขาดีกับลูก ขนาดนี้ ” หลินซินเหยียนกำลังคิดว่า วันนี้จะโทรไปถามเขาว่า ว่างไหม จะไปกินข้าวด้วยกันได้รึเปล่า

” ครูลูกยังอยู่ในโรงเรียนหรือเปล่าล่ะ ” หลินซินเหยียนถาม

” ไม่ฮะ เขามีธุระ เลยออกไปแล้ว ”

หลินซินเหยียนล้มเลิกความคิดไป ก่อนจะอุ้มลูกชายสุดที่รัก ขึ้นรถ แล้วใส่เข็มขัดนิรภัย

หลินซินเหยียนขับรถกลับถึงบ้าน ก็เขอเข้ากลับจวงจื่อจีนที่ พึ่งพาหลินเสี่ยวซีกลับมาจากซื้อของที่บ้านพอดี
เธอรีบลงจากรถ แล้วไปช่วงถือของในมือของจวงจื่อจีน

” หม่ามี้ หม่ามี้ ” หลินเสี่ยวซีท่าทีตื่นเต้นสุดๆ เด็กน้อยยื่นมือ ทั้งสองข้างออกมา อยากให้หลินซินเหยียนอุ้มเขา

” เข้าบ้านก่อน ค่อยอุ้ม ” 11

” ไม่เอา “หลินเสี่ยวเอื้อมมือมากอดขาของหลินซินเหยียนไว้ ไม่ให้เธอเดินไปไหน อยากให้เธออุ้มเสียให้ได้

จวงจื่อนข่าพลางสายหัวอย่างเสียไม่ได้ ” ลูกอุ้มเถอะ ” หล่อนแย่งของในมือเธอกลับไป

” เสี่ยวลุ่ยเรานี่ช่างลืมคุณคนเสียจริง เลี้ยงยังไงก็ไม่รู้จักโต ในสายตามีแต่แม่ ไม่เคยมียายอยู่เลย ”

แต่คุณยายมีผมนะ ” หลินซีเฉินยื่นมือไปกุม จวงจื่อจีนแล้ว

ยิ้ม

” บ้านเรามีเสี่ยวเฉินที่รู้เรื่องที่สุดแล้วล่ะ ” จวงจื่อจีนยิ้ม หลินเสี่ยวไม่สนใจอะไร เด็กน้อยนอนเกยลงบนไหล่หลินซิน เหยียนอย่างพอใจ

ดื่ม กับความสุขของการได้อยู่ในอ้อมอกของแม่

เมื่อเข้ามาในบ้าน จวงจื่อจีนก็เข้าไปจัดเรียงของที่พึ่งซื้อมาวัน นี้ในครัว หลินซินเหยียนล้างมือให้กับลูกสาว เพื่อไปสัมผัสเชื้อ โรคจากข้างนอกเข้ามา

” หม่ามี้ หนูอยากกินพุดดิ้ง ” หลินเสี่ยวเงยหน้าขึ้น ตาโตใสๆนั่นเปล่งประกาย เด็กน้อยกำลังออดอ้อนอยู่ในอ้อมอกของ

หลินซินเหยียน

จะ ” หลินซินเหยียนตอบรับแบบข่าๆ เมื่อล้างมือให้ลูกสาวเสร็จแล้ว หลินซินเหยียนก็อุ้มเธอไปไว้ที่

ห้องรับแขก แล้วไปหยิบพุดดิ้งจากตู้เย็น

หลินเสี่ยวเป็นเด็กที่ชอบกินจริงๆ แค่มีของกินก็จะอยู่เงียบๆ หลินซินเหยียนให้หลินเฉินดูแลน้องสาว จากนั้นเธอก็เดิน เข้าห้องครัวไปช่วยจวงจื่อจีนเตรียมมื้อค่ำ

” แม่ ทำไมตอนนั้นทำไมแม่ถึงตกลงเรื่องงานหมั้นกับคุณนาย จงล่ะ ”

นี่คือเรื่องที่เธอแปลกใจมาโดยตลอด แต่ไม่มีโอกาสได้เอ่ย

ถาม

วันนี้พอจงจึงห้าวพูดขึ้นมา หลินซินเหยียนเลยอยากรู้ขึ้นมา จริงๆ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ