บทที่ 71 ต้องเสียก่อนถึงจะได้มา

เมื่อได้ยินอนุญาตจากด้านใน เธอจึงผลักประตูเข้าไป

ห้องข้างในนั้นช่างกว้างขวาง ถูกตกแต่งด้วยสไตล์ที่เป็น เอกลักษณ์ไม่เหมือนใคร ตรงกลางห้องถูกวางด้วยโต๊ะทำงาน ทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัส ส่วนด้านข้างถูกวางด้วยหุ่นโชว์แบบฝั่งละตัว บนตัวหุ่นถูกสวมด้วยชุดราตรีที่สวยงาม ด้านหน้ามีหญิงสูงวัยที่ มีรูปลักษณ์สวยสง่านั่งอยู่ เธอใส่เสื้อสูทที่จัดเป็นชุด เส้นผมขาว โพลนของเธอถูกรวบไว้ข้างหลังอย่างเป็นระเบียบ บนคอระหง นั้นสวมสร้อยมุกแท้น้ำงาม ขนาดใหญ่เล็กดูสมดุลกัน สีสันมัน วาว กับต่างหูไข่มุกที่มองเห็นได้ชัดเจน ทำให้ออร่าความสง่า งามของหญิงสูงวัยผู้นี้เปล่งประกายออกมา

” นั่งสิ ” มือทั้งสองข้างของคุณนายเวลเลี่ยนกำลังถือกล่องที่ดู ประณีตกล่องหนึ่ง

เธอลูบกล่องนั้นไปมาอย่างไม่วางมือ

คุณนายเวลเลี่ยนวางกล่องนั้นลงบนโต๊ะ แต่มือก็ไม่ได้ละออก มาจากกล่องใบนั้น ก่อนจะเริ่มพูดอย่างตรงประเด็น ” ฉันมีแพ ลนจะแยกสาขาไปที่เมืองในประเทศ และให้เธอไปจัดการ ดูแลที่นั่น ”

Leoเป็นร้านที่มีเพียงที่เดียวเท่านั้น อีกอย่างตั้งแต่ก่อตั้งมา ก็ มีข้อบัญญัติว่า จะไม่แบ่งสาขาร้านไปไว้ประเทศอื่น จะมีเพียง ร้านนี้ร้านเดียวเท่านั้น
เป็นการบริการแบบหนึ่งต่อหนึ่ง ร้านไปเพียงหนึ่งตัวเท่านั้น รับประกันเป็นเอกลักษณ์

เป็นเหตุผล ว่าท่าไมLEOถึงได้รับการชื่นชอบจากผู้หญิง

มากมาย

โดยเฉพาะการออกงานใหญ่โต ดาราหญิงได้เดินพรมแดง เจ้าสาวกำลังจะพิธีแต่งงาน ชุดราตรีและชุดแต่งงาน สำหรับพวกเธอเหล่านี้เป็นเรื่องสำคัญมาก ดังการออกแบบ ให้เฉพาะคน จะความเป็นเอกลักษณ์ไม่ซ้ำใคร เป็นสิ่งที่ สำคัญต่อพวกเธอเหนืออื่นใด

” ไม่กำหนดไว้หรอกคะ LEOจะหลินซินเหยียนไม่เข้าใจ

อีกร้านแยกทําให้เธอตกใจคือมันอยู่เมืองอีก

มันคือต้องห้ามสำหรับเธอ ถ้าเป็นประเทศอื่น เธอคงตอบรับ ไปอย่างไม่ลังเลแล้ว

คุณนายเวลเลี่ยนถอนหายใจ ตอบอย่างลำบากใจ ต้องเสียก่อนถึง

คุณนายเวลเลี่ยนเป็นผู้ก่อตั้งLEO ข้อกำหนดนี้เธอก็เป็นคนตั้ง ขึ้นมา
แต่ในวันนี้คุณนายเวลเลี่ยนอายุเก้าสิบปีแล้ว ข้อกำหนดนี้ก็ อยู่มาหกสิบปีแล้วเช่นกัน ทำไมถึงทำลายข้อกำหนดนี้ได้ง่ายๆ กันนะ

คุณนายคะ คุณมีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า ” หลินซินเหยียนม องเธอที่ลูบกล่องใบนั้นอยู่ตลอดเวลา

เหมือนกล่องใบนั้นจะใส่ของมีค่าอะไรบางอย่างเอาไว้

ดูภายนอกดูเหมือนคุณนายเวลเลี่ยนจะไม่อยากพูดมาก ” ฉัน ตัดสินใจไปแล้ว ”

หลินซินเหยียนรับรู้ได้ถึงความไม่ปกติ การตัดสินใจครั้งนี้มัน กะทันหันเกินไปนะ

สถานที่มันจะบังเอิญเกินไปแล้ว

เธอไม่เชื่อว่ามันจะเป็นเรื่องบังเอิญ

แล้วถ้าไม่ใช่เรื่องบังเอิญจริงๆล่ะ ใครเป็นคนที่อยากให้เธอ กลับไปที่นั่น

” หลิน ถ้าเธอไม่ยินยอม ก็ไม่มีร้านไหนรับเธอหรอกนะ” คุณ นายเวลเลี่ยนดูออกว่าหลินซินเหยียนไม่สมัครใจ เลยถอน หายใจออกมา ” จริงๆ แล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องแย่อะไรหรอก อีก อย่างที่นั่นก็เป็นบ้านเกิดของเธอ ”

หลินซินเหยียนก้มหน้า ในใจสับสนไปหมด ” คุณนายบอกฉัน ได้ไหมคะ ทําไมคุณถึงตัดสินใจแบบนี้ ”
” เพราะมันไง “คุณนายเวลเลี่ยนหญิงกล่องที่สวยประณีตนั้น ขึ้นมา ” ฉันรู้ว่ามันอยู่ที่ใครมาตลอด ไม่ว่าฉันจะขอซื้อในราคา เท่าไหร่ เขาคนนั้นกลับไม่ยอมขายให้ฉัน ”

เมื่อวานเย็น หล่อนเจอกับคุณจงของประเทศไ เขาหยิบของสิ่งนี้ขึ้นมา ทำเป็นข้อแลกเปลี่ยนกับหล่อนแล้ว เขาจะยอมมอบของสิ่งนี้ให้

แต่หล่อนจะต้องแบ่งสาขาไปตั้งที่เมืองของประเทศZ แล้ว คนที่ดูแลรับผิดชอบร้านจะต้องเป็นหลินซินเหยียน

อีกอย่างให้เตือนหลินซินเหยียนด้วยว่า หาเธอคิดจะลาออก จากLEOไปล่ะก็ เธอจะถูกแบนจากสาขางานนี้

ทำให้เธอที่แม้จะไม่สมัครใจ ก็ต้องไปทำให้ได้

หลินซินเหยียนเม้มปากแน่น เหมือนเริ่มจะคิดถึงมูลเหตุนี้ขึ้น มาได้บ้างแล้ว เธอเลยพูดสิ่งที่ตัวเองคาดเดาออกไป ” มีคนให้ ของคุณ และมันคือของที่คุณต้องการมันมาตลอด แต่มีข้อแลก เปลี่ยน นั่นคือต้องแบ่งสาขาไปตั้งที่เมืองของประเทศZ แล้วคน ที่ดูแลรับผิดชอบร้านจะต้องเป็นฉันเหรอคะ ”

คุณนายเวลเลี่ยนส่ายหัว ไม่เห็นด้วยกับการคาดเดาของเธอ แต่ก็ไม่ได้ชื่นชมในความสมองไวของเธอ

เป็นผู้หญิง ต้องทำตัวโง่นิดหน่อยถึงจะน่ารัก แต่ฉันคิดว่า คุณผู้ชายคนนั้น คงจะชอบคุณมาก ไม่งั้นก็คงไม่มาหาฉัน “คุณ นายเวลเลี่ยนก็ชอบหลินซินเหยียนนั่นแหละ หล่อนยื่นมือมาตบไหล่เธอเบาๆ “การหนีไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาหรอกนะ เพียงเธอ ทำใจให้สงบแล้วเผชิญหน้ากับผู้คนและเรื่องราวต่าง ๆ ถึงจะ เรียกได้ว่าเธอได้ปล่อยวางแล้ว หากเธอยังกังวลกับมันอยู่แบบนี้ แสดงว่าเธอยังไม่ปล่อยวางมัน ”

หลินซินเหยียนไม่ยอมรับ” ฉันปล่อยวางแล้วค่ะ ”

” ถ้าปล่อยวางแล้ว เธอจะกลัวอะไรล่ะ ”

หลินซินเหยียนไม่รู้เลย แต่แค่รู้สึกจากส่วนลึกของหัวใจว่าไม่ อยากกลับไป ไม่อยากคิดถึงคนในอดีต ความทรงจําและเรื่อง ราวต่างๆ ที่เคยเกิดขึ้น เรื่องที่มันไม่ค่อยสวยงามสักเท่าไหร่

“ฉันตัดสินใจไปแล้ว เธอคิดดูให้ดีๆล่ะ ไปทำงานต่อเถอะ ” คุณนายเวลเลี่ยนหยิบกล่องประณีตนั้นขึ้นมาถือไว้บนมือ แล้วนั่ง มองมันอย่างพินิจพิจารณา

อย่างกับว่าพอมองทะลุกล่องนั้นเข้าไป มีใครบางคนอยู่ในนั้น หลินซินเหยียนลุกขึ้นแล้วเดินจากไป

ฉันยายืนรอเธออยู่ตรงประตู เมื่อเห็นเธอออกมา ก็รีบเดินเข้า มาหาทันที ” แล้วคุณจะทำยังไงต่อไปคะ ”

ฉินยาก็เป็นคนประเทศ เช่นกัน เธอเข้ามาทำงานช้ากว่าหลิน ซินเหยียนสองปี เพราะเธอไม่ได้จบเฉพาะด้านมา ตอนนั้นเลยไม่ ได้ถูกรับเข้าทำงาน แต่เป็นหลินซินเหยียนที่เป็นคนรับเธอ เห็น เธอคอยช่วยอยู่ข้างๆ แล้วศึกษางานในLEOไปด้วย

พอรู้จักกันไปนานๆ ก็พอรู้เรื่องราวของหลินซินเหยียนอยู่บ้าง
หลินซินเหยียนยิ้มแบบฝุ่นๆ ” ฉันไม่มีทางเลือกหรอก”

คำพูดของคุณนายเวลเลี่ยนนั้นชัดเจนมา หากเธอปฏิเสธ ก็จะ ไม่มีที่ไหนรับเธอเข้าทำงานแน่ๆ

คุณนายเวลเลี่ยนมีชื่อเสียงในสายงานนี้มาก คำพูดของหล่อน

ล้วนแต่ไว้หน้าเธอทั้งนั้น

” เธอรู้หรือเปล่า ว่า ในกล่องใบนั้นใส่อะไรเอาไว้ ” หลินซินเห ยียนรู้สึกสงสัยว่ามันคืออะไรกันแน่ ถึงทำให้หล่อนยอมทำลาย ข้อจํากัดที่ตั้งมาหลายปีนั้น ”

ฉินยาส่ายหัว ” ไม่รู้สิคะ ”

หลินซินเหยียนถอนหายใจ ถึงจะสงสัย แต่ตอนนี้ถ้าเธอต้อง กลับประเทศไป มันต้องเป็นเรื่องที่วุ่นวายสำหรับเธอมากแน่ ๆ

เธอเอาเอกสารแล้วกลับไปที่ห้องทำงาน เมื่อดูคร่าวๆ ไปหนึ่ง รอบ ก็รู้ความต้องการของลูกค้า โดยละเอียดแล้ว ก็เอากระดาษ วาดแบบกับดินสอออกมา แต่ตอนนี้เธอสงบจิตใจของตัวเองไม่ ได้เลย ไม่รู้จะลงมือวาดด้วยดินสอที่อยู่ในมือนั้นได้อย่างไร

เธอลูบแก้มของตัวเองไปมา แล้วให้ฉินยาไปชงกาแฟไม่ใส่ น้ำตาลมาให้เธอสักแก้ว

” เมื่อคืนไม่ได้พักผ่อนเหรอคะ ฉันรู้สึกว่าสีหน้าคุณไม่ค่อยดี เลย ” ฉินยาถามอย่างใส่ใจ

หลินซินเหยียนยกกาแฟขึ้นมา เธอดื่มไปหนึ่งอีก มันเกินคำว่า ไม่ได้ผ่อนน้อยหรอก แต่เธอยังไม่ได้นอนเลยต่างหากล่ะ
” งานนี้ไม่รีบหรอกนะคะ ถ้าไม่งั้นคุณกลับไปพักผ่อนก่อน เถอะค่ะ” จินยาแนะนำ

ตอนนี้กลับไปก็นอนไม่หลับหรอก เธอไปทํางานเถอะ ” เธอ สูดหายใจเข้าลึกๆ ” ชีวิตยังต้องเดินต่อ ”

ยิ่งตอนนี้ เธอจะละทิ้งความพยายามไปไม่ได้

เพราะลูกๆ ต้องการเธอ

” ก็ได้ค่ะ ”

จินยาเดินออกไปจากห้อง เมื่อหันตัวจะไปปิดประตู จู่ๆ ประตู ก็ถูกมือใหญ่ๆ ของใครบางคนจับเอาไว้ ฉินยาหันไป ก็เห็นว่า ข้างหลังมีร่างสูงของชายคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหลังเธอ ” คุณ…

” ซูว! ” จงจิ่งห้าวพูดเสียงกดตา ” ผมมาหาเธอ ”

ฉินยาจําได้ว่าวันนั้นจู่ๆ เขาก็ลากตัวหลินซินเหยียนไป พวก เขารู้จักกัน อีกอย่างความสัมพันธ์ของทั้งคู่คงจะไม่ธรรมดาเสีย ด้วย

ฉินยารู้งาน เธอไม่พูดอะไร ก่อนจะค่อยๆ ถอยออกไป จงจึงห้าวปิดประตูแล้วเดินเข้ามา

หลินซินเหยียนตอนนี้จิตใจสงบลงแล้ว เธอกำลังตั้งใจวาด

งานออกแบบอยู่

เพราะลูกค้าต้องการชุดแต่งงานที่เป็นเกาะอก ชุดแต่งงานที่ เป็นเกาะอกเหมาะกับชายกระโปรงที่เป็นทรงหางปลา ชุดแต่งงานชุดนี้ถึงจะทำให้หุ่นเพรียวสูงมากขึ้น

จงจึงห้าวยืนข้างนี่เป็นครั้งแรกเขาเห็นเธอวาดรูป

ดินสอแท่งหนึ่งที่แสนธรรมดา ปลายร่ายมนตร์เอาไว้ ลายเส้นน้อยบนกระดาษขาว

เค้าโครงของแต่งงาน

หลินซินเหยียนชอบเธอวาด แบบอยู่เสมอ จึงไม่ค่อยส่งเสียงดังรบกวนอะไร

” เสี่ยวยา มีข้อมูลสัดส่วนน้ำหนักส่วนสูงของลูกค้าไหม ” เธอต้องทำแบบตามรูปร่างของลูกค้า ถึงจะเลือก

เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับ เธอเลยหันไป” เสียว….