บทที่ 70 ปล่อยผู้ชายหลายใจคนนั้นลอยนวลไม่ได้

ท่าทีของหลินซินเหยียนแข็งกร้าวมาก เธอพูดอย่างชัดเจน ถึง เขาไม่มา เธอก็จะไปอยู่

เดิมที เธอก็รู้สึกโกรธที่กวนจิ้งตรวจสอบเธออยู่แล้ว และจงจิ้ง ห้าวยังใช้ลูกมาข่มขู่เธอ จากที่อารมณ์เสียอยู่แล้ว ตอนนี้กวนจิ้ง ยังมาปฏิเสธเธออีก

ท่าทีดีได้ก็แปลกแล้ว

พอกวนจิ้งได้ยินแบบนี้แล้ว ไม่กล้ารีรอ รีบมาในทันที

ท่าทางเขาเร็วมาก ไม่ถึงสิบนาทีก็มาถึงที่หน้าประตูแล้ว คง เพราะพักอยู่ไม่ไกลจากโรงแรม

ได้ยินเสียงเคาะประตู หลินซินเหยียนเป็นคนเปิดประตูให้

กวนจิ้งยืนยิ้มอยู่หน้าประตูอย่างหน้าด้านๆ “คุณหลินครับ……

หลินซินเหยียนไม่ได้สนใจเขา เธอเดินเข้าไปในห้องแล้วยา ที่กองอยู่บนโต๊ะนั่น บอกวิธีการใช้และปริมาณของยาให้เขา

กวนจิ้งขมวดคิ้ว”คุณพูดว่าอะไรนะครับ?”

จงจิ่งห้าวบาดเจ็บ?

เป็นไปได้ยังไงครับ?

เห็นชัดว่ากวนจิ้งไม่เชื่อ
หลินซินเหยียนไม่มีเวลาพูดเรื่องไร้สาระกับเขา”ถ้าไม่เชื่อ นายก็ไปดูเอง ฉันจะกลับแล้ว

พูดจบ หลียนเหยียนก็เปิดประตูออกไปเลย

กวนจิ้งยืนอยู่ข้างเตียงเดินไปมาอยู่สองรอบ ก็ยังรู้สึก ประหลาดใจว่าจงจิ่งห้าวบาดเจ็บได้ยังไง?

สุดท้าย ความอยากรู้อยากเห็นก็อยู่เหนือกว่าเหตุผล เขายื่น มือจะไปเปิดผ้าห่มของจงจึงห้าวออก อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกัน แน่ แต่แล้ว เขายังไม่ทันจะเปิด ผู้ชายที่ทีแรกหลับตาอยู่ ลืมตา ขึ้นทันที “นายจะทำอะไร?

กวนจิ้ง..…………..

“เออผม ผมได้ยินว่าคุณได้รับบาดเจ็บ…….

จงจิ่งห้าวตบมือเขาออก แล้วมองดูรอบๆห้อง มีแค่เขาคน เดียว เลยขมวดคิ้วขึ้นจนแน่น ผู้หญิงคนนั้นล่ะ?

กวนจิ้งดูออกว่าจงจึงห้าวกำลังสงสัยอะไรเลยถาม “คุณกำลัง

หาคุณหลิน ใช่มั้ยครับ?”

จงจิ่งห้าวเงียบ เหมือนยอมรับ

“ตอนเช้าเธอโทรมาหาผม แล้วเธอก็ไปเลยครับ”กวนจิ้งพูด จบแล้วยังคงจ้องเขาอย่างประหลาดใจ

เห็นชัดว่าเมื่อคืนหลินซินเหยียนอยู่ที่นี่ หรือว่าจงจิ่งห้าวใช้ กําลังขืนใจเธอ พอหลินซินเหยียนต่อต้าน เลยแทงเขาจนได้รับบาดเจ็บ?

กวนจิ้งยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าความเป็นไปได้นี้สูงมาก

ถูกผู้หญิงแทงจนบาดเจ็บ

กวนจิ้งแอบจินตนาการภาพจงจึงห้าวถูกปฏิเสธ ในเมื่อคืน เลยอดยิ้มไม่ได้

“ยิ้มอะไร? จงจึงห้าวลุกขึ้นมานั่ง

“เปล่าครับ กวนจิ้งรีบเก็บอาการ โดยทำหน้าจริงจังแล้ว พูด”ประธานจงครับ คุณได้รับบาดเจ็บได้ยังไงครับ?แฮม — ใช่คุณหลินทําหรือเปล่าครับ?

จงจึงห้าวหน้าห้อยไสหัวไปไกลๆเลยไปเอาเสื้อผ้ามาให้ฉัน ชุดนึง”

นี่เขาถูกปฏิเสธจริงงั้นหรอ? กวนจิ้งอยากจะหัวเราะ

อยากจะเห็นหน้าตาตอนจงจึงห้าวกินแห้วจัง

ยังมีผู้หญิงกล้าปฏิเสธเขา?

แม่เจ้า นี่มันช่างมหัศจรรย์จริงๆ แต่เสียดายที่เขาไม่ได้อยู่ใน เหตุการณ์

เสียดายจริงๆที่ไม่ได้เห็น
จงจิ่งห้าวเปิดผ้าห่มลงจากเตียง บนตัวใส่แค่กางเกงตัวเดียว ท่อนบนมีผ้าก๊อซพันแผลพันเอาไว้ เดินเข้าไปหากวนจิ้งอย่าง อารมณ์ร้าย น่าขำมากเลยหรอ?”

กวนจิ้งอ้าปากแล้วถอนหายใจยาวทีนึง แล้วส่ายหัวด้วยท่าที หนักแน่น ไม่น่าครับ ไม่เลยสักนิด ผมไปเอาเสื้อมาให้นะ ครับ”

พูดจบ เขาก็วิ่งหนีไป

กลัวว่าช้าไปก้าวนึง จะถูกจงจิ่งห้าวคิดบิลกับเขา

จงจิ่งห้าวเทน้ำมาดื่มแก้วนึง เห็นเก้าอี้ที่อยู่ข้างเตียง เหมือน เขาจะเห็นหลินซินเหยียนนอนอยู่ที่นั่งในเมื่อคืน

เหมือนเธอยังพูดอะไรกับเขา แต่ว่าเขาได้ยินไม่ชัด

รู้ว่าเธออยู่ดูแลเขาไม่ได้จากไป เขาก็อารมณ์ดีมากแล้ว

หลินซินเหยียนที่ตลอดทั้งคืนไม่ได้นอน แบกสังขารที่เหนื่อย ล้ากลับมาถึงบ้าน เด็กสองคนมีจวงจื่อจีนคอยดูแลเลยไม่มีอะไร ต้องเป็นห่วง เธออาบน้ำเปลี่ยนชุดเสร็จ ถึงเข้าไปดูเด็กที่ห้อง นอน หลินลุยซีหลับปุ๋ยเลย แถมท่านอนยังทำทำปากจู๋ หน้าแดง อย่างกับแอปเปิล เหมือนตุ๊กตาที่หลับอยู่ หลินซินเหยียนจูบ หน้าผาลูกทีนึงแล้วค่อยเดินออกจากห้อง

ส่วนหลินซีเฉินตื่นแล้ว เขาเข้าไปล้างหน้าแปรงฟันอยู่ใน ห้องน้ำเอง

“เมื่อคืน ลูกไม่ได้กลับมา เพราะเรื่องงานหรือเปล่า?” จวงจื่อจีนใส่ผ้ากันเปื้อนเดินออกมาจากห้องครัวแล้วมองหน้าลูกสาว หลินซินเหยียนไม่กล้าสบตาเธอ โดยที่หันหน้าไปอีกฝั่งค่ะ เป็นเรื่องงานในร้านค่ะ”

จวงจื่อจีนจ้องหน้าลูกสาวที่รู้สึกละอายใจ เมื่อวานตอนลูก กลับมา แม่เห็นลูกขึ้นรถอีกคันไป

หลินซินเหยียนอ้าปากไม่รู้จะอธิบายยังไงดี เธอลืมไปได้ไงว่า เมื่อคืนจงจิ่งห้าวขับรถมาจอดรับเธอถึงหน้าบ้าน

เพราะฉะนั้น จวงจื่อจิ๋นเห็นก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

“ผู้ชายคนนั้นก็คือดนตระกูลจงคนนั้นใช่มั้ย?”ถึงจะเป็น คำถาม แต่น้ำเสียงฟังดูแน่ใจ

หลินซินเหยียนก้มหน้าค่ะ

“ลูกทำไมยังติดต่อกับเขาอยู่อีก?” จวงจื่อจีนโกรธที่ลูกตัวเอง ไม่เอาไหน พวกลูกหย่ากันแล้วนะ ไม่มีความสัมพันธ์ใดๆอีกแล้ว รุ่ยเจ๋อเป็นคนดีขนาดนี้ ลูกทำไมไม่รู้จักถนอมรักษาเอาไว้ ต้องรอ ให้สูญเสียทุกอย่าง ลูกถึงคิดได้ใช่มั้ย?”

“หนูเปล่านะคะ”หลินซินเหยียนพยายามอธิบาย

เธอไม่เคยคิดจะมีอะไรกับจงจึงห้าวเลย

เธอรู้ฐานะตัวเองดี

และไม่เคยลืมท่าทีเฉียบขาดไร้เยื่อใยของเขาตอนขอหย่า

“ไม่มีก็ดี แม่ขอบอกลูกไว้เลยนะ แม่ไม่มีวันให้ลูกไปเกี่ยวข้องกับเขา ใดๆอีกเป็นอันขาด! “น้อยมากที่จวงจื่อจีนจะพูดกับลูกสาว อย่างเข้มงวดแบบนี้

แต่กับเรื่องนี้ เธอไม่ยุ่งไม่ได้

หลินซินเหยียนยังสาว ย่อมจะถูกความรักบังตาเป็นเรื่อง ธรรมดา

หลังจากเธอคลอดลูก ถ้าผู้ชายคนนั้นยอมรับเธอได้จริง ตอน นั้นเขาก็คงไม่ขอหย่ากับเธอแล้ว

เธอเกิดอุบัติเหตุและคลอดลูกสองคนไม่ใช่เรื่องง่ายเลย จวง จื่อจีนกลัวว่าเธอจะต้องทนกับความเจ็บปวดอีกครั้ง

หลินซีเป็นลืมตาโตยืนอยู่ที่ประตูห้องน้ำ คุณยายพูดเรื่อง อะไร?

ผู้ชายคนนั้นเป็นอดีตสามีของหม่ามี

คือผู้ชายใจร้ายที่ทอดทิ้งหม่ามีและทอดทิ้งเขากับน้องสาว

ในความคิดของหลินซีเฉิน ในเมื่อจงจึงห้าวคืออดีตสามีของ หม่าม นั้นหมายความว่าเขาก็คือพ่อของพวกเขา

เขากำหมัดน้อยๆจนแน่น แทบอยากจะชกจงจิ่งห้าวหนักๆยก

นึงให้น่วมไปเลย

ไม่ได้ เขาจะปล่อยให้ผู้ชายใจร้ายคนนั้นลอยนวลไม่ได้เด็ด ขาด!

“เสี่ยวซี หลานคิดอะไรอยู่? ยังไม่รีบมาทานข้าวอีก?”จวงจื่อจีนยกอาหารเช้ามาเสิร์ฟที่โต๊ะ เห็นหลินซีเฉันยืนเหม่อลอยอยู่ที่ ประตูห้องน้ำเลยเรียกเขา

“อ้อ ครับ มาแล้วครับ”หลินซีเฉันรีบวิ่งมาด้วยขาที่สั้นจิ๋ว หลินซินเหยียนอุ้มเขาขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ แล้วช่วยเขาบอก เปลือกไข่

หลินเฉินมองหน้าด้านข้างหลินซินเหยียนไว้ คิดไม่ตกจริงๆ หม่ามีสวยขนาดนี้ ผู้ชายใจร้ายคนนั้นทำไมต้องทิ้งเธอไปด้วย?

เขาตาบอดไปแล้วหรือไง?

หลินซินเหยียนนำไข่ที่ปอกเสร็จไว้ในจานของหลิน เฉิน”ลูกคิดอะไรอยู่? ตั้งใจทานข้าว

หลินเฉินผลักจานไปตรงหน้าของหลินซินเหยียน “หม่ามีทาน

สิครับ”

หลินซินเหยียนแกล้งทำหน้าไม่พอใจ เอาไข่ต้มให้เขาลูก กำลังโต สารอาหารไม่เพียงพอ เดี๋ยวตัวจะไม่สูงนะ หรือว่าอยาก ตัวเตี้ย?”

“ไม่มีทางหรอกครับ ส่วนสูงผมตอนนี้เกินกว่าคนอายุที่ปกติ ควรมีแล้ว ผมต้องสูงถึง190cmได้แน่

จวงจื่อจิ่นหัวเราะขึ้นทีนึง 190cmสูงเกินไป 180cmก็พอแล้ว”

“ไม่เอา ผมจะต้องสูง190cm”หลินซีเฉินพูดอย่างจริงจัง ผู้ชายใจร้ายคนนั้นยังสูงตั้ง185cmเลย เขาต้องสูงกว่าเขาให้ได้ หลังจากนั้น ก็ชกเขาให้น่วมให้หนำใจไปเลย!

จวงจื่อนคิดว่าเขาแค่พูดเล่น ไม่นึกว่าเขาจะมีความคิดร้าย ลึกแบบนี้

หลินซินเหยียนดื่มนมเสร็จแล้วยื่นมือลูบหัวของลูกชายที่ นึง “อยากสูงเป็นเรื่องดี แต่ก่อนอื่นต้องทานข้าวเยอะๆถึงจะสูงได้

นะครับ”

“ผมทำได้แน่”หลินซีเงินพยักหน้าอย่างหนักแน่น

หลินซินเหยียนลุกขึ้น“แม่คะ หนูไปร้านแล้วนะคะ

“จ้าเดิมทีจวงจื่อจีนยังอยากจะเน้นเธออีกคำ แต่พอเห็น หลินซีเฉินก็เลยไม่พูด

เด็กคนนี้ถึงยังเด็ก แต่ความคิดฉลาดมาก

กลัวว่าเขาจะรู้เรื่องที่ได้ยิน

หลินซินเหยียนขับรถมาถึงที่LEO

ในมือหยิบเอกสารที่ยังไม่ได้ดูที่นำกลับไปเมื่อคืน เตรียมจะ เข้าไปดูในห้องทำงาน เพิ่งเข้ามาก็เห็นฉินยาเดินมาทางเธอด้วย สีหน้าเคร่งเครียด “คุณนายเวลเลี่ยนรอพี่อยู่ในห้องค่ะ”

“เกิดอะไรขึ้นงั้นหรอ?” หลินซินเหยียนรู้นิสัยของผู้ช่วยที่อยู่

กับตัวเองมานาน

ถ้าไม่ใช่เกิดเรื่องใหญ่โตอะไร เธอไม่เคร่งเครียดขนาดนี้แน่ ฉินยาไม่รู้ควรพูดยังไง พี่เข้าไปก็รู้เองค่ะ
หลินซินเหยียนมองหน้าเธอหนึ่งแล้วเดินไปทางออฟฟิศใหญ่ หลินซินเหยียนเดินมาถึงที่ประตูแล้วยกมือเคาะ

ได้ยินคนข้างในพูดว่าเข้ามา เธอถึงผลักประตูเข้าไป

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ