บทที่ 58 คุณทำฉันเจ็บนะ

“หม? “หลินซินเหยียนเปลี่ยนรองเท้าไปด้วยมองเขาไป ด้วย“วันนี้วันหยุดไม่มีเรียน ลูกไม่อยากอยู่บ้านพักผ่อนหรือ?

หลินซีเฉินพูดอย่างจริงจัง “น้องก็อยู่บ้าน ผมคิดว่า ผมคงไม่ได้

พักผ่อนหรอก”

หลินลุย ชอบตัวติดกับคนอื่น เรื่องนี้หลินซินเหยียนรู้ดี

เธอสวมเสื้อคลุมให้ลูกชาย จากนั้นก็พาเขาไปทำงานด้วย

ลูกชายเธอค่อนข้างนิ่ง เพราะงั้นเธอจึงไม่ต้องกังวลมากเท่า

ไหร่

แต่ถ้าเป็นหลินลุยซีขอไปด้วยล่ะก็ เธอคงไม่ยอมแน่

ลักษณะนิสัยของเด็กคนนั้นจะค่อนข้างเป็นไปตามวัยมากกว่า ส่วนนิสัยของลูกชายคนนี้เธอก็ไม่รู้หรอกว่าสุดท้ายแล้วมันดีหรือ ไม่ดี

เธออุ้มลูกชายขึ้นมาหอมแก้มหนึ่งที่

หลินซีเฉินหน้าแดงระเรื่องขึ้นเล็กน้อย แล้วพูดออกมาด้วย ความเขินอาย “หม่ามี

หลินซินเหยียนยิ้มร่า ตอนที่ลูกชายของเธอเป็นช่างน่ารักเสีย

จริง

เธออุ้มหลินซีเฉินไปนั่งในรถพร้อมกับคาดเข็มขัดให้เขา
พอถึงLEO หลินซินเหยียนจัดการจอดรถเสร็จก็อุ้มลูกชายลง มา จากนั้นก็จูงมือเข้าไป

“คุณหลินคะ ลูกค้าที่นัดไว้มาถึงแล้วค่ะ ” ฉินยาผู้ช่วยของเธอ กําลังพูดรายงาน “ดิฉันพาพวกเขาไปรอที่ห้องรับแขกแล้ว ลูกค้าคนนี้เคยนัดไว้ตั้งแต่เดือนก่อน พวกเขาอยากจะสั่งทำ

ชุดใส่ในพิธีหมั้น

หลินซินเหยียนได้ทำการออกแบบไว้หลากหลายรูปแบบเพื่อ ให้ลูกค้าได้เลือกดู เธอบอกให้หลินเงินไปเล่นรอก่อน อย่าไป วิ่งเพ่นพ่านล่ะ”

“ผมรู้น่า”นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขามา เขาคุ้นเคยกับที่นี่อยู่พอ สมควร อีกทั้งสาวๆ ที่นี่ยังชอบเขาเอามากๆด้วย

“เธอไปชงกาแฟมาสองถ้วยแล้วยกเข้ามา”หลินซินเหยียนพลิ

กดูรูปที่เธอออกแบบไปมา พอเห็นว่าไม่มีปัญหาอะไรแล้ว เธอถึง

ได้หยิบมันขึ้นแล้วตรงไปห้องรับแขก

เธอผลักประตูห้องรับแขกออก ที่โซฟาหนังแท้มีหญิงชายคู่ หนึ่งนั่งอยู่ แต่เมื่อเห็นหน้าตาพวกเขาชัดๆแล้ว หลินซินเหยียน ตัวแข็งทื่อไปครู่หนึ่ง พอรู้สึกตัวเธอถึงได้กระแอมเสียงขึ้น พร้อม กับฉีกยิ้มหวานออกมาและทำเหมือนกับว่าไม่รู้จักพวกเขา “สวัสดีค่ะ”

เธอหยิบสมุดออกแบบออกมาด้วยท่าทีสงบ

ไป๋จวู่เวย ไม่สิ ตอนนี้คงต้องเรียกว่าเหอรุ่ยหลิน หน้าของเธอเผือดลงทันที หล่อนยังไง? เธอหันไปมองจงจิ้งห้าวสัญชาตญาณ

เขาจ้องผู้หญิงที่กำลังเดินเข้ามาตาเป็นมัน หกผ่านมาเธอปล่อยวางเรื่องทุกอย่างได้หมดแล้ว

ตอนนี้เธอแค่นี้ล้วน เป็นแปลกหน้าสําหรับเธอ

หลินซินเหยียนแสร้งทำเป็นไม่รู้จักพวกเขาแล้วเดินไปนั่งที่ โซฟา เธอสวมตรง หน้าเหอรุ่ยหลิน นี่เป็นรูปต้นฉบับ คุณผู้หญิงลองสิคะ

รู้สึกออกมาชายข้าง กาย มันหนาวเหน็บเข้ากระดูกเลยทีเดียว

ถ้าเกิดเธอว่านักออกแบบที่ชื่อเสียงคนคือหลิน หรอก

ตอนนั้นเธอยืนกรานจะเลือกร้านแต่ตอนนี้เธอรู้สึกอยากเปลี่ยนใจแล้ว

เธอไม่ทางเลือกนอกจากหยิบสมุดออกแบบมาพลิกของสั่นก็คือที่แรกเริ่ม ทั้งชุดเป็นชมพู ดูเรียบง่ายทว่ากลับสง่างาม
เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าหลินซินเหยียนเป็นคนออกแบบ แต่ เธอชอบชุดนี้มาก

ฉันยายกกาแฟเข้ามา ย่อตัวลงเสิร์ฟกาแฟให้พวกเขา หลิน นเหยียนมองไปที่เธอ “เสี่ยวยา เธอไปเอาชุดแรกเริ่มออกมา หน่อย”

“ค่ะ”ฉินยาเก็บถาดแล้วเดินจากไป ซักพักก็กลับมาพร้อมกับ หุ่นที่สวมชุดที่มีชื่อว่าแรกเริ่ม

มันสวยกว่าในรูปซะอีก ผ้าไหมสีชมพูที่ผ่านการตัดเย็บมา แบบพิเศษ มันแพรวพราวแวววับสดใสมาก โดยเฉพาะเมื่อตอน โดนแสง ราวกับว่ากำลังมีดวงดาวส่องประกายระยิบระยับอยู่บน เสื้อยังไงยังงั้นเลย ส่วนคอเสื้อก็เป็นแบบปาดไหล่ มันสามารถ เผยให้เห็นบริเวณที่เซ็กซี่ของผู้หญิงได้อย่างชัดเจน ไม่ว่าจะ เป็นกระดูกไหปลาร้า ไหล่ แขน ส่วนบริเวณทรวดทรงองค์เอวก็ เก็บเข้ารูปได้อย่างสวยงาม กระโปรงยาวไปถึงข้อเท้า ขับให้ดู สง่างามและเรียบร้อย

เหมาะจะเป็นชุดที่ใส่ในวันหมั้นที่สุดแล้ว

เหอรุ่ยหลินยื่นมือไปสัมผัสเนื้อผ้า มันทั้งนุ่มและเรียบลื่น รู้สึก สบายมากเมื่อสัมผัส

“นี่เป็นผลงานที่คุณหลินได้รับรางวัลเลยนะคะ มีคนมาขอซื้อ มากมาย แต่คุณหลินก็ไม่ยอมขาย คุณลูกค้าที่ตาถึงจริงๆเลยค่ะ มองแวบเดียวก็เตะตาชุดนี้แล้ว พอดีเลย คุณหลินก็กำลังจะ ตัดสินใจขายเหมือนกัน”ฉินยาเอ่ยขึ้นด้วยความภาคภูมิใจ
จงจิ่งห้าวจ้องไปที่ใบหน้าของหลินซินเหยียน ทว่าสายตาของ เธอกับจดจ่ออยู่กับชุดแต่งงาน เธอเหลือบมองเขาแวบเดียวเมื่อ ตอนที่เดินเข้ามา จากนั้นก็ไม่มองเขาอีกเลย

ทําเหมือนเขาเป็นอากาศ เป็นคนแปลกหน้า

เขาเม้มปากแน่นเป็นเส้นตรงคมราวกับใบมีด

เหอรุ่ยหลินเชิดหน้าขึ้น ตอนนี้เธอเป็นถึงลูกสาวหัวแก้วหัว แหวนของตระกูลเหอ ไม่ใช่เด็กกำพร้าที่ไร้ซึ่งที่พึ่งพิงเหมือนเมื่อ ก่อนแล้ว แม้หลินซินเหยียนจะกลายเป็นนักออกแบบแล้วมันจะ ทําไมล่ะ?

ยังไงก็ต้องออกแบบชุดให้เธอ และคอยดูเธอหมั้นกับจงจึง ห้าวอยู่ดีไม่ใช่หรอ?

พอคิดแบบนี้ เหอรุ่ยหลินก็รู้สึกดีขึ้นมาก เธอจึงพูดด้วยน้ำ

เสียงเย่อหยิ่งออกไปทำไมถึงเรียกว่าแรกเริ่มล่ะ?”

หลินซินเหยียนหลับตาลง ตอนที่เธอออกแบบชุดนี้ เธอนึกถึง ความฝันครั้งแรกของตัวเองที่อยากจะเป็นนักออกแบบที่ยอด เยี่ยมคนหนึ่ง แต่เนื่องจากมีเหตุการณ์ไม่คาดคิดเกิดขึ้น ทำให้ เธอเรียนไม่จบ ต่อมามีโอกาสได้เรียนจนจบ และเข้าทำงาน ที่LEO เธอถึงได้ออกแบบชุดนี้ออกมา

นี่เป็นผลงานเปิดตัวของเธอ แรงบันดาลใจมาจากความฝัน ครั้งแรก เพราะงั้นเธอจึงใช้ชื่อว่าแรกเริ่ม

เมื่อพูดถึงผลงานของตัวเอง เธอก็มักจะพูดได้อย่างมั่นใจเสมอ เธอยิ้มออกมาเบาๆ ” ในความคิดของฉัน ครั้งแรกของทุก อย่างล้วนสวยงามไปหมด ฉันคิดว่าตอนยังเด็กทุกคนต่างก็ต้อง มีเรื่องที่ตัวเองอยากจะทำ ฉันเรียกมันว่าความฝันครั้งแรก อย่าง เช่นครั้งแรกที่เริ่มรู้สึก ใจเต้นกับใครบางคน และครั้งแรกมักจะ เป็นความรู้สึกที่จริงที่สุด ทุกอย่างที่เกิดขึ้นครั้งแรกล้วนมีผลต่อ ความรู้สึกของเรามากที่สุด คุณเหอเห็นด้วยไหมคะ?”

ตอนที่เธอพูด เธอมองข้ามจงจึงห้าวไป และจ้องไปที่ร่างของ เหอรุ่ยหลิน ก็เหมือนกับความรักของคุณเพื่อกับคุณจง ที่ผ่าน อุปสรรคมามากมาย จนสุดท้ายก็ได้มาอยู่ด้วยกัน กลับมา หาความรู้สึกดีๆที่ทั้งสองมีให้กันเหมือนตอนแรกเริ่ม

“พอได้แล้ว!

จงจิ่งห้าวตะโกนขัดเสียงดังลั่น เขาลุกพรวดขึ้น แล้วก้าว เข้าไปหาหลินซินเหยียน จากนั้นก็คว้ามือเธอไว้

หลินซินเหยียนขมวดคิ้วขึ้น “คุณจะทำอะไร? ”

จงจึงห้าวไม่พูดไม่จาอะไร เขาลากเธอออกไปทันที จงจิ่งห้าวหันกลับมามองตาเขม่นราวกับว่ากำลังส่งสัญญาณ เตือน เหอรุ่ยหลินไม่กล้าพูดอะไรต่อ เธอรู้สึกกลัวจึงได้แต่ ปิดปากเงียบลง

หลินซินเหยียนดิ้นขัดขืน แต่เนื่องจากจงจิ่งห้าวแรงเยอะมาก เธอจึงไม่อาจดิ้นหลุดไปไหนได้ เธอตะโกนออกไป “ฉันเจ็บ นะ! ”
จงจิ่งห้าวไม่สนใจที่เธอขัดขืน เขาลากเธอไปที่บันไดจากนั้นก็ กดเธอไว้กับผนัง เขาโกรธจนหน้านิ่วคิ้วขมวดราวกับสิงโตที่ กำลังโมโห เขาจ้องผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่ละสายตา ทำไม ต้องซ่อนตัวด้วย?! ”

หลินซินเหยียนขมวดคิ้วแน่น ซ่อนหรอ?

เธอไม่เคยคิดที่จะหลบซ่อน ถึงแม้จะไม่อยากเห็นหน้าผู้ชาย คนนี้มากแค่ไหนก็ตาม

แต่เพียงเพราะสถานการณ์ในตอนนั้น เหอรุ่ยเจ๋อบอกว่าการ รักษาและเครื่องมือการแพทย์ที่นี่เหมาะสําหรับการผ่าตัดและ การคลอดลูกของเธอ

ตอนนั้นเธอกำลังบาดเจ็บเธอไม่มีทางเลือก เธอทำได้เพียงแต่ ทําตามการจัดการของเหอรุ่ยเจ๋อ

“พูดแบบนี้ได้ยังไงคะคุณจง พวกเราหย่ากันแล้ว ฉันจะทำ อะไรแล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณล่ะ? “หลินซินเหยียนพยายามข่ม อารมณ์ทำให้ตัวเองดูนิ่ง

ความจริงเธอก็ไม่อยากแสดงออกว่าไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไร

หรอก

แต่เธอแค่ไม่อยากยอมรับว่า ในช่วงชีวิตหนึ่งของเธอมีผู้ชาย คนนี้ปรากฏตัวขึ้นมาทำให้จิตใจที่สงบสุขของเธอต้องปั่นป่วน

หลายปีมานี้ความปั่นป่วนพวกนั้นได้สงบลงแล้ว

ดังนั้นเธอจึงไม่อยากเข้าไปยุ่งกับเรื่องในอดีตอีก
เหอะ!

จง ง าวแค่นเสียงหัวเราะออกมา “หย่าหรอ? ”

เขาปล่อยหลินซินเหยียนแล้วถอยออกมาหนึ่งก้าว เขายืนห่าง กับหลินซินเหยียนแค่เพียงสองเก้าเท่านั้น เขามองเธอหัวจรดเท้า ไปมา เวลาหกปี เธอเปลี่ยนไปแล้ว เธอดูสวยสะพรั่งตามวัย อย่างไม่บอกไม่ถูก ผมสีดำสนิทถูกมันรวบเป็นหางม้า ดูสะอาด เรียบร้อย การแต่งกายและคำพูดคำจาก็รู้สึกได้เลยว่าเธอเป็นผู้ หญิงแกร่งคนหนึ่ง เขาหัวเราะออกมา “คุณแน่ใจหรอว่าเราหย่า กันแล้ว? ”

หัวใจของหลินซินเหยียนกระตุกวาบขึ้นมาทันที วันนั้นเธอ กำลังรีบกลับไปเพื่อไปเซ็นใบหย่า แต่เธอกลับประสบอุบัติเหตุ ทางรถยนต์เสียก่อน จากนั้นก็ถูกเหอรุ่ยเจ๋อพามาที่นี่

เพราะงั้นเธอจึงยังไม่ได้จัดการเรื่องหย่าให้เสร็จ