บทที่ 506 อยู่ตรงหน้าแต่ว่าไม่รู้จัก

ฉินยาก็ไม่รู้ว่าจะโกหกต่อไปทำไม ที่ตอบไปแบบนั้นก็เพื่อที่จะ ปกปิดความเป็นส่วนตัวของหลินซินเหยียน จึงไม่สามารถจะทิ้ง ร่องรอยให้เป็นพิรุธได้ ก็เลยทำออกไปแบบนั้น

ถึงเธอจะรู้สาเหตุที่เขาและหลินซินเหยียนนั้นแยกทางกัน ตอน แรกเธอคิดว่าทั้งสองคนควรจะปล่อยวางเรื่องนี้เสียที เพราะเรื่อง พวกนี้ไม่ใช่พวกเขาที่ทำให้มันเกิด พวกเขาไม่จำเป็นต้องรับผิด ชอบเรื่องนี้จะด้วยซ้ำ แต่ควรจะทะนุถนอมความรู้สึกทั้งสองฝ่าย และอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข และลูกของพวกเขาก็โตแล้ว ยิ่ง ไปกว่านั้นหลินซินเหยียนกำลังอุ้มท้องลูกของเขาอีกคนหนึ่งอยู่

” เธออยู่ที่เมืองC” วินาทีที่ฉินยาเห็นเขาก็ทำให้รู้สึกแปลกใจ ไม่นึกเลยว่าเขาจะมาถึงที่นี่

แต่พอคิดไปคิดมาก็พอจะเข้าใจแล้ว

เพราะแจกบัตรเชิญออกไปเยอะขนาดนั้น และเขาก็รู้รูปร่าง หน้าตาของเธอด้วย เพียงแค่เห็นบัตรเชิญนั้น ก็ต้องเดาได้อยู่ แล้วว่าเกี่ยวข้องกับหลินซินเหยียน

จงจึงห้าวสตั้นไปหลายวิ ราวกับกำลังรู้สึกว่าคำตอบที่เพิ่งจะ ได้ยินนั้นเกินความคาดหมาย เมืองกับเมืองมันอยู่ติดกันมาก และไม่ได้อยู่ห่างกันเท่าไหร่

” บางทีเธอคงไม่อยากพาลูกให้ห่างไกลจากคุณละมั้งคะ ” ฉันยา เตาออกมา

ถึงที่นั่นจะมีทรัพย์สมบัติที่เหวินเสียนทิ้งไว้ให้เธอ แต่เธอก็ไม่ ได้รับเอาไว้ หรือนำไปใช้ เธอเลือกที่จะอยู่ตรงนั้นอาจจะเป็น เพราะว่าอยู่ไม่ไกลจาก เมือง

จงจึงห้าวพยุงตัวเองไว้ที่ข้างประตูแล้วมองไปยังแสงไฟตรง ริมถนน เหมือนประสาทการรับรู้มันเบลอ มันโลกใบนี้ค่อยๆ ห่าง ไกลจะเขาไปเรื่อยๆ เหมือนภาพที่เห็นตรงหน้าจางลง สีเริ่มอ่อน ลงเรื่อยๆ เหมือนภาพเพ้นสีที่เลอะน้ำจางๆ ในหัวมีเพียงความ คิดหนึ่งกำลังวนเวียนอยู่ ” ” ไปหาเธอส…. ไปหาเธอ ”

” เธอพักอยู่ที่ไหน ” เสียงเขาดูและนิ่งสนิท เมื่อตั้งใจฟัง ชัดๆ เหมือนจะได้ยินถึงความสั่นเครือเล็กน้อย เหมือนกำลัง พยายามกดอารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่

” เมืองC, หย่งจิ้งเหอ ตึกA ที่หก “ฉินยาบอก

จงจึงห้าวกำลังจะทำตัวจากไป ฉินยาก็เรียกเขาเอาไว้ ” เอ่อ คือว่า ฉันอยากให้คุณช่วยฉันเรื่องหนึ่ง….”

เธอยังไม่ทันได้พูดจบประโยค ซูจ้านกับเสิ่นเผยชวนก็เดินเข้า

มา ” ทำไมถึงอยู่ตรงนี้วะ ”

ซูจ้านเดินเข้ามาดูตรงทางเดิน ไม่เห็นว่าทางเดินมีผู้หญิงคน หนึ่งยืนอยู่ ก็หันไปมองจงจึงห้าว แล้วใช้ปรายตามอง ไม่รู้ว่าใน ใจคิดอะไรอยู่ เพราะไม่ได้เปิดปากพูดอะไรออกมา

คำพูดที่จะออกมาจากปากฉินยาเมื่อกี้นี้ก็กลืนลงคอไป เมื่อเห็นหน้าร้านก็ไม่ได้แสดงท่าทีตื่นตระหนกแต่อย่างใด แต่เธอ ทำตัวราวกับเห็นเขาเป็นคนแปลกหน้า

เธอสาวเท้าด้วยส้นสูงเข้ามา สายตาไม่ได้เฉียดไปมองซูจ้าน เลยสักนิด และก็ไม่ได้มองเสิ่นเผยชวนเช่นกัน แต่กลับยิ้มให้จง จิ่งห้าวแล้วพูดว่า ” ขอเบอร์หน่อยได้ไหมคะ ”

ซูจ้านอยู่กับเขาตลอด เธอคงไม่สะดวกที่จะพูดต่อหน้าเขา จึง

ทำได้แค่คุยโทรศัพท์หรือส่งข้อความให้เขาเท่านั้น

จงจึงห้าวมองหน้าเธอ พอมองก็รู้แล้วว่าเธอคิดอะไรอยู่ เหมือนเธอจะบอกเป็นนัยว่าให้เขาเก็บความลับนี้ไว้ไม่ให้บอก จํานว่าเธอเป็นใคร

ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือไม่ตั้งใจกันแน่ เขาหันไปทางซูจ้านแล้วพูดว่า ” เอาเบอร์ฉันให้เธอไป

จากนั้นก็เดินจากไป

ซูจ้านไม่ค่อยเป็นใจนัก รู้สึกว่าจงจึงห้าวมีท่าทีแปลกไป เขา เองก็ไม่ได้รู้จักกันมาแค่วันสองวัน ขนาดหลินซินเหยียนไม่ได้อยู่ ข้างกายเขา เขาก็ไม่ได้ให้ข้อมูลติดต่ออะไรกับผู้หญิงได้ง่ายๆ

หรือว่าจะเป็นเพราะหลินซินเหยียนไม่อยู่ แล้วจิตใจได้รับ การกระทบกระเทือนงั้นเหรอ

ไม่ใช่ซูจ้านที่คิดเยอะเกินไป แต่เป็นการกระทำที่แปลก ประหลาดของจงจึงห้าวต่างหาก

แต่เมื่อเสิ่นเผยชวนเห็นฉินยาแล้วเหมือนรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง เขาไม่เชื่อในความคิดที่ว่าจงจึงห้าวได้เปลี่ยนไปมีรักใหม่ แล้ว ได้แต่ทำปากขมุบขมิบพูดชื่อฉันเยี่ยนเยี่ยนไปมา ท่านใด นั้นเหมือนเขาจะจับใจความสำคัญขึ้นมาได้แล้ว

เหตุผลที่ฉินยาออกนอกประเทศเป็นเพราะระเบิดจนเสียโฉม ถ้าการผ่าตัดศัลยกรรมสำเร็จหน้าตาก็คงไม่เหมือนเมื่อก่อนสิ

แต่มันก็น่าบังเอิญที่ผู้หญิงคนนี้แซ่ฉัน ไม่ใช่ความบังเอิญจริง

แน่เหรอ

เขาไม่เชื่อหรอกว่ามันคือความบังเอิญ เขารู้สึกว่าผู้หญิงที่ชื่อ ฉันเยี่ยมเยียนตรงหน้าเขาตอนนี้ก็คือฉันยา จงจึงห้าวคงจะมาหา เธอเพราะต้องการจะถามข่าวคราวเกี่ยวกับหลินซินเหยียน

แม้ว่าเสียงจะเปลี่ยนไปแล้ว เขาไม่รู้ว่าจริง หรือจงดัดเสียงกัน แน่

กระนั้นแล้ว เสิ่นเผยชวนก็พอจะเข้าใจจงจึงห้าวว่าทำไมถึงให้ ซูจ้านเป็นคนเอาเบอร์โทรศัพท์ของตัวเองให้เธอ หวังว่าหมอนั่น จะเข้าใจความพยายามของจงจึงห้าวล่ะนะ จากนั้นเขาจึงยกมือ ขึ้นมาตบบ่าซูจ้าน ” กูไปรอถึงตรงริมถนนแล้วกัน ”

พูดจบก็เดินออกไป แต่ซูจ้านก็ซื้อเสิ่นเผยชวนเอาไว้ ” ถึงอย่า ไปนะเว้ย ”

เงินเผยชวน ”

ไอ้นี่มันโง่ไปแล้วหรือยังไง ถึงดูไม่ออก อุตส่าห์ให้โอกาสอยู่กันตามลำพังก็ไม่เอา
เสิ่นเผยชวนคิดในใจว่า ไอ้ผู้ชายคนนี้มันช่วยไม่ได้จริงๆ

ดูเหมือนว่าจ้านจะดูไม่ออกในสิ่งที่เสิ่นเผยชวนต้องการจะสื่อ ตอนนี้การที่เขามองผู้หญิงคนหนึ่งที่ทำให้ตัวเองรู้สึกเหมือน กำลังหักหลังฉินยาอยู่ ไปเอาความคิดจากไหนที่ไหนกล้าไปมอง ฉินยาก็รูปลักษณ์ไม่ได้เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว ไม่ได้มีเค้าโครง เดิมอย่างเมื่อก่อน

อีกอย่างเสียงก็ไม่เหมือนเลยสักนิด ก็เลยไม่ได้คิดไปถึงเรื่อง นั้น เขามองฉินยาด้วยสายตาเย็นชา ” อย่าคิดว่าตัวเองหน้าตา ใช้ได้ แล้วจะจีบใครไปเรื่อย ผู้ชายคนนั้นมีภรรยาอยู่แล้ว ถ้าไม่ อยากถูกด่า ก็หัดรู้จักวางตัวแล้วไปให้พ้นซะ ”

อืม ซูจ้านคิดว่าฉันยาเป็นผู้หญิงที่จะเข้าไปจีบจงจึงห้าว อย่า ว่าแต่ให้เบอร์เลย ไม่โดนด่าด้วยคำพูดหยาบๆ คายๆ ก็ดีเท่า ไหร่แล้ว

เสิ่นเผยซวนที่ยืนอยู่ข้างๆ ทำทีมองฟ้ามองฝน ไม่รู้ไม่ชี้

ฉินยาไม่ได้โกรธ แต่บนใบหน้าก็ยังคงปรากฏรอยยิ้มอยู่ ” ดิฉันไม่ค่อยเข้าใจว่าคุณกำลังพูดอะไร แต่ขอเบอร์ด้วยนะคะ ”

ซูจ้านขมวดคิ้ว ที่เขาพูดมันยังไม่ชัดเจนพออีกเรอะ ” คุณจะเอาเบอร์เขาไปทำอะไร ” ซูจ้านเย็นชาเป็นพิเศษ สีหน้าแทบจะดูไม่ได้กว่าเมื่อหลายเท่า

ฉันยายังคงทำตัวไม่รู้ร้อนรู้หนาว ดูไม่เห็นจะใส่ใจอะไร แต่ใน ใจของเธอกลับรู้สึกร้อนรุ่ม เพราะจริงๆ แล้วคนที่อยู่ตรงหน้าเธอคือคนที่เคยร่วมเตียงเคียงหมอนกันมาก่อน เป็นผู้ชายที่เคยแนบ ชิดอิงกาย และยังเคยท้องลูกด้วยกันอีกหนึ่งคน จะให้ไม่โกรธ เกลียดเลยได้อย่างไรกัน

เธอ มือสองข้างแน่น เพราะในใจกำลังตื่นเต้น เลยไม่ได้ สนใจในสิ่งที่ซูจ้านพูด รู้สึกว่าเขาจงใจจะหาเรื่อง ใบหน้าเธอจึง ผุดรอยยิ้มแสยะออกมา” ถ้างั้นก็ได้ ฉันจะไปถามจากเขาเอง ”

พูดจบเธอก็เดินตามทางไป ซูจ้านรีบรั้งเธอไว้อย่างรีบร้อน เฮ้ ฉันว่าผู้หญิงอย่างเธอนี่มันจริงๆ ทำไมถึงหน้าไม่อายแบบนี้ ฉันไม่ได้พูดชัดเจนแล้วหรือไง ว่าคนเขามีภรรยาอยู่แล้ว อย่าคิด ที่จะไปเป็นเมียน้อย….. ”

ฉันว่าคุณผู้ชายคะ ” ฉินยาตัดบทเขา ” ไม่ใช่ทุกคนที่จะ ทำตัวเหมือนคุณหรอกนะ ที่มีจิตใจสกปรกโสมมแบบนี้ ฉันขอ เบอร์ก็เพราะจะคุยเรื่องงานกับประธานจงต่างหากล่ะ “