บทที่ 503 เขาคือผู้ชายที่ฉันคบด้วยข้างนอก

ลู่หว่านหว่านก็มีแต่ความเกลียดชังในใจมาโดยตลอด จนถึง ไม่กี่วันก่อนหน้านี้ รุ่นพี่ที่เธอแอบชอบมาสารภาพรักกับซางหมู มันทำให้เธอไม่สามารถกดความเกลียดและอิจฉาไว้ในใจได้ต่อ ไป จนต้องระเบิดออกมา วันนี้พอเห็นว่าคนที่เธอเกลียดลงมา จากรถเสิ่นเผยชวน ก็ลากซางหมูมาที่ประตูโรงเรียนเพื่อที่จะ ทำให้อับอายให้ซางหมีชื่อเสียงฉาวโฉ่ในโรงเรียนนี้

ซางหยูไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา ก่อนหน้านี้เรื่องของพ่อ เธอ เธอก็ถูกติฉินนินทามาโดยตลอด พอโตขึ้น แน่นอนว่าความ แข็งแกร่งก็เพิ่มขึ้น

อะไรที่เธอไม่เคยทำ เธอก็จะไม่ยอมรับ และก็จะไม่ยอมให้ใคร มาใส่ร้ายป้ายสีจนด่างพร้อยทั้งนั้น

ถ้าฉันไปโผล่ที่ซ่องโสเภณี ทำไมเธอถึงรู้ล่ะ หรือว่าเธอก็อยู่ ที่นั่นเลยเห็นฉัน ถ้างั้นฉันอยากถามเธอหน่อยว่าทำไมเธอถึงไป อยู่ตรงนั้นล่ะ ฉันขายตัวเธอก็ยืนอยู่ข้างๆ เลยเห็นอย่างนั้นเหรอ สายตาเธอเฉียบคม มองหน้าลู่หวานหว่านยังฟาดฟันและเอา เป็นเอาตาย

คำพูดของเธอก็มีเหตุผลเหมือนกัน

ทุกคนเริ่มหันไปมองลู่หว่านหว่านเหมือนกำลังตั้งคำถามเธอรู้ ว่าคนอื่นเขาไปอยู่ที่ซ่องได้ไง
ลู่หวานหว่านเริ่มทำตัวกระวนกระวาย แล้วพูดขึ้นว่า ” ฉัน ได้ยินเพื่อนพูดมานะ ฉันไม่ได้โกหก ไม่เชื่อพวกเธอก็ลองถาม สองคนนั้นสิ ” แล้วเธอก็ชี้ไม้ชี้มือไปที่เพื่อนนักเรียนอีกสองคน ” ซางหยู วันนี้ตอนกลางวันไม่ได้ลงมาจากรถผู้ชายคนหนึ่งหรอก หรือไง

ตอนที่พวกเธอกลับมาก็เห็นซางหมูลงมาจากรถของผู้ชายคน หนึ่งจริงๆ ดังนั้นก็เลยพูดกับทุกคนตามความจริง

เห็นไหม ฉันไม่ได้โกหกใช่มั้ยล่ะ ว่าผู้หญิงคนเนี่ยพออยู่ใน โรงเรียนก็ชอบทำตัวจน ทำเป็นน่าสงสาร เพื่อที่จะร้องขอความ เห็นใจกับเพื่อนผู้ชาย แต่พออยู่ข้างนอกก็ทำเรื่องหน้าไม่อายุยัง จะมีหน้ามาโรงเรียนอีก ถ้าเป็นฉันนะ ฉันคงเอาหน้ามุดดินไป แล้ว 11

ซางหยูกลับป่าวเพื่อกลั้นความโกรธเอาไว้ เพราะว่าตัวเองก็ อธิบายไม่ได้ ก็เธอลงมาจากรถของเสิ่นเผยชวนจริงๆ

เมื่อเห็นว่าซางหมูไม่สามารถโต้แย้งได้ ลู่หวานหว่านก็ยิ่ง ได้ใจมากกว่าเดิม ” ของไร้ค่าที่หน้าไม่อาย แต่ก็ยังจะมีหน้ามา ปฏิเสธรุ่นพี่เจียง ก็เพราะความอวดดี ที่ดึงดูดผู้ชายได้ว่างั้นเถอะ

ซางหยูโกรธจนหน้าเขียว เธอมองไปที่หวานหวานด้วย ดวงตาที่เหมือนกับดอกไม้ไฟกำลังจะปะทุออกมา ” พูดจามั่วซั่ว!

ฮ่าฮ่า ถ้าฉันพูดจามั่วซั่ว แล้วเรื่องผู้ชายที่มีความสัมพันธ์กับเธอมาถึงโรงเรียนล่ะ ทำไม เวลานอนบนเตียงของชาวบ้านเนี่ย ไม่นึกว่าจะมีวันนี้อย่างงั้นเหรอ รู้จักคำว่าอับอายสองคำนี้ไหมว่า เขียนยังไง ” ลู่หวานหวานยิ่งพูดก็ยิ่งห่างความเป็นจริงยิ่งเลย เถิดไปเรื่อย ” แกเห็นไหมว่าเพื่อนคนยืนมองแกอยู่เนี่ย ไม่งั้น แกก็ลองถอดเสื้อผ้าดูสิ ให้พวกเราชื่นชมเสียหน่อยว่าเนื้อหนัง แกมีอะไรที่ดึงดูดผู้ชายนักหนา ”

ซางหยูโกรธจัด ตอนนี้รู้สึกแค่ว่าในใจเหมือนไฟกำลังลุกท่วม

ดูเหมือนแกจะโกรธและอับอายมากเลยนะ ทำไมเหรอ แกจะ ตอบฉันหรือไง ” ลู่หว่านหว่านฉีกยิ้ม

ซางหยูกำมือแน่น พยายามหลับตาสะกดอารมณ์และพูดด้วย น้ำเสียงเย็นยะเยือก ” ตบแก ก็เปื้อนมือฉันก็เปล่าๆ ”

พูดจบก็จะเดินเข้าโรงเรียนไป แต่หวานหวานก็ยังราวไม่เลิก ก่อนจะกระชากเสื้อเธอ เสื้อผ้าในหน้าร้อนก็จะบางเป็นปกติอยู่ แล้ว เมื่อถูกดึงเข้าหน่อย ก็ทำให้เห็นเอวขาวบางนั้นโชว์ต่อ สายตาของคนที่ยืนอยู่อย่างชัดเจน หวานหว่านเห็นว่าเพื่อน ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงนั้นจ้องตาเป็นมัน ก็เกิดความคิดแย่ๆ ขึ้น จึง จงใจที่จะดึงเสื้อของเธอขึ้นอีก ” มิน่าล่ะถึงได้ดึงดูดผู้ชายนัก ดู เอวนี่สิ คงจะเล่นสนุกกับผู้ชายได้หลายท่าเลยสินะ ”

ชางหยูพยายามดึงเสื้อลง แล้วมองลู่หว่านหว่านด้วยสายตา โกรธจัด จากนั้นก็ตะโกนใส่” ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้! ”

” ของไร้ค่า ยังจะทำตัวเป็นผู้หญิงใสซื่ออีกเหรอ ” ลู่หว่าน หวานทำท่าทีแยกเขี้ยวยิงฟัน ท่าที่ดูดุร้าย ในใจก็อิจฉาริษยาหุ่นของชางหยู ร่างกายของตัวเองจะไม่อวบ หลังจากได้เห็น หุ่นของซางหยูแล้ว เพราะว่าตัวเองไม่เท่าไหร่ ถึงตัวเองจะ ผอมจนเหลือแต่กระดูก ช่วงสะโพกก็ใหญ่อยู่ไม่เหมือน ซางหยู เอวที่บางอวบอิ่ม กล้ามเนื้อชัดเจน และกระดูก สะโพกไม่กว้างใหญ่จนเกินไปขนาดกำลังพอดี

ตอนซางหยูถูกหวานหว่านเหยียบเส้นขีดไว้แล้ว เส้นความคิดเธอแทบจะขาดจึง พริกมือผลักออก

การกระทำของซางหยูเกิดขึ้นอย่างหว่านทันได้ตัว ไถลข้างหลังหลายก้าวเกือบคะ แล้วท่าทางน่าตลก จนทำให้นักเรียนยืนอยู่นั้น

ลู่หว่านหว่านรู้สึกว่าซางทำให้ตัวเองต้องขายหน้า จึง ถลึงตา ยกมือขึ้นตบเธอ ขณะกำลังตวัดแขนเตรียมจะง้าง ตบ ถูกใครบางคนจากข้อเอาขณะโกรธจนขึ้นหัว เงยหน้าจะด่า ” ใครนักชอบแต่เรื่อง….”

ไม่เห็นใบหน้านั้นเข้าชัดๆ ประโยคที่จากนั้น จุกอยู่ลำสําคอ

ทุกอยู่โดยรอบเมื่อเห็นคนที่ปรากฏตัวออกอย่าง ไม่ขลุ่ย มองกันใหญ่ ใบหน้าของเส้นเผยชวนทำให้คนที่ได้เห็นรู้สึกถึงความแข็งกร้าว วันนี้เขาสวมชุดเครื่อง แบบเต็มยศ ทําให้น่าเกรงขามมากกว่าเดิม
ด้านล่างก็มีคนกำลังซุบซิบ ” ว่า คุณลุงตำรวจมาซะงั้น ”

คุณ คุณ……. ” ลู่หวานหว่านที่กำลังเกรี้ยวกราด ก็พอจะมอง ออกว่าลักษณะเสื้อผ้าที่เขาใส่อยู่นั้นไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป เมื่อ เห็นดังนั้นก็ตกใจจนพูดไม่ออก

เสิ่นเผยชวนเดิมทีก็เป็นคนที่ไม่พูดไม่จาอยู่แล้ว ถ้าหากเวลานี้ เป็นซูจ้าน คงปากคอเราะราย ด่ากราดหว่านหว่านอับอายจน ไม่มีหน้าไปเจอใครแล้ว

เข้าสะบัดหว่านหว่านออกอย่างเย็นชา ก่อนจะสาวเท้าไปยัง

ซางหยู

ซางหยูก็มองเส้นเผยซวนที่อยู่ต่อหน้าเพื่อนนักเรียนรอบข้าง ขอปรากฏตัวมาในช่วงเวลาที่เธอจนตรอกที่สุด เขาเดินเข้ามาหา เธอ โดยที่ไม่สนสายตาคนอื่นว่าจะมองยังไง

นี่ก็เป็นครั้งที่สามแล้ว

เส้นเผยชวนหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ก่อนจะยื่นกระเป๋าส่งมาให้ แล้วพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า ” ฉันไปพูดกับผู้อำนวยการโรงเรียน ให้ไหม ”

คำพูดพวกนั้นมันแย่เกินไป เกรงว่าจะมีผลกับชื่อเสียงเธอใน โรงเรียนนี้

ในใจของซางหยูทรมานเป็นอย่างมาก ไม่ได้รับกระเป๋าที่เขา ส่งมาให้ แต่เงยหน้าขึ้นมองเขา ” คุณได้ยินที่ผู้หญิงคนนั้นพูด ด้วยเหรอ ”
เสิ่นเผยชวนตอบลืมสั้นๆ

” บนโลกนี้คนต่างก็ชอบสนใจเรื่องของคนอื่นกันทั้งนั้นแหละ เธออธิบาย คนอื่นจะเข้าใจว่าเธอกำลังแก้ตัว ดังนั้นฉันไม่จำเป็น ต้องอธิบาย ถึงพวกคนเหล่านั้นจะรู้สึกว่าเป็นเช่นนั้นก็ตามที

คำพูดของซางหยดูไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไหร่ หากเจอเรื่อง แบบนี้แล้วก็ควรจะพูดให้ชัดเจน ควรจะทำให้มันละเอียดถี่ถ้วน ไม่ใช่ทําแบบนี้ การอธิบายไป ถึงแม้คนอื่นจะไม่เชื่อ ก็ยังแสดง ได้ว่าเรามีสิทธิ์ที่จะพูด เพราะยิ่งปกปิดมันก็จะยิ่งเห็นเด่นชัด ใน ขณะที่เสิ่นเผยซวนไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อ จู่ๆ ซางหยูก็เขย่ง ปลายเท้าขึ้นแล้วเอื้อมแขนอันเรียวยาวมาโอบรอบคอเขาเอาไว้ และจะเอาริมฝีปากแดงระเรื่อที่ไม่ได้ผ่านการปรุงแต่งจาก ลิปสติกมาก่อน เข้ามาใกล้เขา

เสิ่นเผยชวนยืนตัวตรง ก่อนจะเบิกตาโตจ้องมองไปยังใบหน้า น้อยๆ นั้นที่ห่างเพียงคืบนิ้ว เวลานั้นเขาตะลึงจนลืมที่จะโต้ตอบ ไป รู้ตัวแค่ว่าจมูกนั้นสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่หอมหวานละมุนมี กลิ่นอายของความใสบริสุทธิ์ลอยเข้ามา

ริมฝีปากของเขาถูกสิ่งนุ่มนิ่มบางอย่างกดเอาไว้ ทำให้เขา แข็งทื่ออยู่กับที่

ผ่านไปสักพักเขาจึงเพิ่งนึกได้ว่าซางหยูกำลังทำอะไรอยู่ ก็จะ เอามือผลักเธอออก เธอยังเด็กอยู่เลยทำไมถึงได้….แต่มือของ เขายังไม่ทันที่จะได้ยกขึ้นมา ซางหยูก็ปล่อยเขา แล้วมองไปยัง นักเรียนที่ยืนรายล้อมและวุ่นวาย ” ใช่ เขาคือผู้ชายที่ฉันคบอยู่ข้างนอก ก็อย่างที่เห็นล่ะ ฉันโตแล้ว มึกดอะไรที่ห้ามมีความรัก งั้นเหรอ ”

พูดจบเธอก็รับกระเป๋านักเรียนในมือของเสิ่นเผยชวนไป จาก นั้นก็ผลักน้องเรียนที่ยืนขวางประตูทางเข้าอยู่ แล้ววิ่งเข้า โรงเรียนไป

เสิ่นเผยชวนมองตามเงาของร่างน้อยนั้นที่หายไปอย่างโดด เดี่ยว เมื่อต้องเผชิญกับคำดูถูกของเพื่อนนักเรียนด้วยกัน ไม่มี ทางที่จะสู้ เมื่อมีใครบางคนออกมาปกป้อง

สีหน้าที่ดูตกใจจนไปถึงเย็นชาจนเป็นน้ำแข็งนั้น ก็ปรากฏมา เพียงชั่วขณะหนึ่งแล้วหายไป

เขาหันไปหาลู่หวานหว่านที่ยังยืนนั่งอยู่กับที่ ก่อนจะพูดด้วยน้ำ เสียงที่ไม่สูงไม่ต่ำ แต่ดูทรงพลังจนน่าตกใจ ” เธอชื่ออะไร ”

ลู่หวานหว่านกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ ตกใจจนอยากจะถอย

ออกจากเขาให้ไกลกว่าเดิมอีกหน่อย

น้องเรียนรอบข้างที่สนุกกับการมุงดูดราม่าอยู่นั้น ก็พูดออก มาว่า ” เธอชื่อลู่หวานหว่าน เป็นเพื่อนร่วมห้องของซางหยู แล้ว ยังอยู่หอเดียวกันด้วยนะ ”

เส้นเผยชวนพยักหน้า ก่อนจะแสยะยิ้มที่เย็นชาแปลกๆ ” ถ้า ครั้งหน้าฉันได้ยินว่าเธอพูดจาดูถูกซางหยูอีก ฉันจะไปหาผู้ อำนวยการโรงเรียน แล้วก็จะเชิญพ่อแม่ของเธอมาด้วย ฉันก็ อยากจะรู้นักว่าพ่อแม่แบบไหนกัน ที่สอนลูกออกมาได้ใจจืด ใจนําขนาดนี้ ”
พูดจบเขาก็กว่าสายตาไปที่นักเรียนที่ยังคงยืนยุ่งเรื่องชาว บ้านอยู่ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นๆ ” แยกตัวได้ละ ”

ทุกคนก็ค่อยๆ กระจายตัวออก จงใจเดินกันช้าๆ เพราะยัง

อยากรู้ว่าจะเกิดดราม่าขึ้นอีกหรือเปล่า

เสิ่นเผยชวนเดินไปที่รถ หวานหวานกัดปากแน่น มองไปที่ เสิ่นเผยชวนด้วยสายตาโกรธเกลียดรู้สึกว่าเป็นเพราะเขาทำให้ ตัวเองต้องขายหน้า ต่อไปเธอจะอยู่ในโรงเรียนนี้อย่างไร

จะมองหน้าคนอื่นเขายังไง

” คุณก็เป็นคนมีฐานะไม่ธรรมดา อายุก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้วด้วย แล้วยังจะมาหาเด็กมัธยมอีก ห่างกันอีกไม่กี่ปีก็จะเป็นลูกสาวคุณ ได้แล้วใช่ไหมล่ะ ก็ยังไม่รู้จักยังอาย แล้วยังกดดันฉันอีก คิดว่า เห็นฉันเป็นนักเรียนก็เลยจะรังแกว่างั้นเถอะ 11

เสิ่นเผยชวนหยุดฝีเท้า ลู่หว่านหว่านคิดว่าเขาจะมาตีเธอแน่ ก็ เลยตกใจรีบวิ่งหนีไป

เมื่อเขาเห็นว่าลู่หว่านหว่านวิ่งหนีไปก็ถอนหายใจ ก่อนจะก้ม หน้ากุมขมับเบาๆ จากนั้นก็เปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่ง แต่ก็ไม่ได้ สตาร์ทรถแล้วขับออกไปทันที แค่นั่งอยู่อย่างนั้น

ก่อนจะคิดย้อนกลับไปกับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น มันกะทันหันเกิน ไป เขายังไม่ทันที่จะคิดพิจารณามาด้วยซ้ำ ครั้งแรกที่เขาได้ใกล้ ชิดกับผู้หญิงขนาดนี้ มันทำให้เขารู้สึกลึกซึ้ง โดยเฉพาะลม หายใจของเธอ