บทที่ 498 ที่ฉันอยากได้ ได้ทอดทิ้งหมดแล้ว

ผู้ชายที่กำลังดูเอกสารอยู่ ก็ได้เงยหน้าขึ้น

ไปยื่นหนิงรู้จุดอ่อนของผู้ชายดี แทงใจดำของเขาอย่างเปิด เผย เขารู้ว่าหลังจากที่พูดถึงหลินซินเหยียนแล้ว จงจึงห้าวไม่มี ทางจัดการเรื่องงานได้อย่างใจเย็นแล้วทิ้งเขาไว้แบบนั้นอย่าง จงใจ

“ถ้าผมเดาไม่ผิด ปัญหาที่ผม ในช่วงนี้ เป็นฝีมือของประธานจง ใช่ไหม? “ไปยื่นหนึ่งพูดต่อว่า “นายใจแคบหรือว่าไม่เชื่อใจผู้ หญิงของตัวเองกันแน่?

จงจิ่งห้าวโยนปากกา ในมือลงบนโต๊ะแล้วส่งเสียงเพียะหนึ่ง เสียงดังมากในห้องที่เงียบแบบนี้ เหมือนกับว่าอารมณ์ที่กระสับ กระส่ายไม่แน่นอนบางอย่าง เขาน่าจะร้อน ผิวที่ขาวและแน่นนั้น มีเม็ดเหงื่อออกมา เขากระชากเนกไทออก “ประธานไปอารมณ์ดี จริงๆ ดูเหมือนว่าช่วงนี้ว่างมากสินะ ถึงได้มีจิตใจมาสนใจเรื่อง ของชาวบ้านอย่างนี้”

ไปยื่นหนังปกปิดความเหนื่อยล้า ช่วงนี้เขาเลวร้ายมากสำหรับ เขา กองปัญหาพวกนั้นไม่มีทางจัดการเสร็จเร็วขนาดนั้น เขารีบ มาหาจงจิ่งห้าวไม่ใช่เพราะว่าอยากจะเถียงกับเขา

ตอนแรกเพื่อหลินซินเหยียน เขาอยากถามจงจิ่งห้าวว่าเกิด เรื่องอะไรใหญ่โตขึ้นหรอ ถึงได้ให้เขาปล่อยภรรยาของตัวเองที่ กำลังท้องอยู่ พาลูกจากไปแบบนั้น
หลังจากที่มาแล้วได้ยินเรื่องของเหวินชิงแล้ว ก็ต้องอยากรู้ต้น เรื่องและปลายเรื่องเป็นธรรมดา

“เหยียนเหยียนทำทุกวิถีทางเพื่อไม่อยากให้นายรู้ความจริง แต่นายก็รู้จนได้ ฉันว่าเรื่องของเหวินซึ่ง เป็นฝีมือของนายใช้ ไหม? “ไปยื่นหนังจงใจถาม

ความเป็นมาในเรื่องนี้เขาไม่รู้เรื่อง ทำได้เพียงใช้เบาะแสที่ตัว

เองมีในการไปเดา

ตอนที่เขาพูดถึงคำนี้ ก็มีด้านการเดาอีกหนึ่งด้าน หรือว่าจงจึง ห้าวจะโทษที่ตอนนั้นหลินซินเหยียนปกปิดไว้ เธอถึงจากไป?

ไม่อย่างนั้นเขาก็คิดเหตุผลอื่นไม่เจอ

น้ำเสียงของเขายิ่งอยู่ยิ่งเยาะเย้ย “แต่งงานกับไก่ตามไก่ แต่งงานสุนัขตามสุนัข? เหอะ เหอะ ฉันรู้สึกเธอไม่คุ้มเลย

สีหน้าของจงจึงห้าวยิ่งอยู่ยิ่งเย็นชา ไม่เหลือแตกสลายไป

อย่างไร้ร่องรอย เขาไม่พูดอะไร สะสมความไม่พอใจไว้แบบนั้น

ไปยื่นหนังหยุดอย่างเหมาะสม ไม่ได้อยากให้เรื่องราวดำเนิน ไปจนถึงขั้นที่หนักกว่านี้ เขาทำลายบรรยากาศที่อึดอัดก่อน “ผม มาเพื่อขอบคุณประธานจง หวังว่าครั้งนี้เหวินซึ่งจะได้ล้มลงไป แบบนี้ก็จะสามารถแก้แค้นให้พ่อบุญธรรมที่อยู่บนสวรรค์ของ ผม”

จงจิ่งห้าวใกล้จะระเบิดแล้ว พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ขอบคุณ ฉัน? แต่ทำไมฉันฟังแล้วเหมือนเป็นการท้าทายเลย? ”
ไปยื่นหนึ่งไว้หนขา “ประธานจงอย่าโกรธเลย แทนคำขอโทษ ผมอยากบอกประธานจงเรื่องหนึ่ง ตัวตนของเฉิงซิ่วเหยียนเหยี ยนรู้ตั้งนานแล้ว เธอไม่ได้พูด เพราะว่าคิดเพื่อนาย กลัวว่านาย จะไม่กล้าเผชิญ คนที่ตัวเองเกลียดเป็นแม่แท้ๆ เคยมาหาฉัน เพราะว่าเรื่องนี้ด้วย ฉันคิดว่าด้วยความฉลาดของประธานจง แล้วน่าจะเดาถึงความผิดปกติแล้วสินะ แต่ว่าทำไมถึงไม่พูด ฉัน ว่านี่น่าจะมีแค่นานเท่านั้นที่รู้

ที่จริงที่เขามาเจอจงจิ่งห้าว คืออยากจะแกะปมในใจระหว่าง หลินซินเหยียนกับจงจึงห้าว เขาไม่อยากเห็นหลินซินเหยียนเลี้ยง ลูกคนเดียวอย่างลำบากแบบนั้น

แต่ว่าเขากลับไม่รู้ว่า ปมระหว่างจงจึงห้าวกับหลินซินเหยียน ไม่อยู่ในนี้

จงจึงห้าวลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ ตบเสื้อที่ยับ แต่กลับไม่เสีย ศักดิ์ศรี เขามองจากด้านบนลงมา “ประธานไป๋ รู้ไม่น้อยเลย จริงๆ แต่ว่า ท่าทางที่คิดว่าตัวเองถูกอยู่ตลอดเวลากลับทำให้คน อื่นเกลียด”

ไปยื่นหนิงยิ้ม “ใช่หรอ? ”

“ลูกน้องของประธานไปจงรักภักดีจริงๆ ไม่รู้ว่าถ้าฉันออกข้อ เสนอที่ดีกว่า เงินเดือนสองเท่า จะมีคนหวั่นไหวไหมนะ ที่จริงฉัน สนใจลูกน้องของประธานไปมากเลยนะ” เขาขุดหลุมให้ไปยื่น หนิง โดด ทำให้บริษัทไปได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ว่ามีแค่ข้อเดียว ที่เขาพลาดไป ก็คือไม่สามารถดึงคนของเขามาได้
แต่เขาไม่เชื่อว่าบนโลกนี้จะมีกำแพงที่ขุดไม่ได้ ขอแค่เขา ต้องการภูเขาก็สามารถขุดเป็นหลุมได้

ทั้งสองคนมองหน้ากัน เงียบไปชั่วขนาด จงจึงห้าวหัวเราะออก มาก่อน เล่นปากกาที่อยู่บนโต๊ะ “ฉันพูดเล่นนะ ประธานไปทำไม สีหน้าถึงดูแย่ขนาดนั้นล่ะ? ”

ไปยื่นหนึ่งเหมยสีหน้าเย็นชา ไม่พูดอะไรทั้งนั้น

หลังจากเวลาผ่านไป เขาก็ได้สงบลง “สิ่งที่ฉันอยากได้ฉันก็ได้ ทอดทิ้งจนหมดแล้ว ยังมีอะไรที่วางไม่ลง? แค่ไปชื่อกรุ๊ป ถ้า ประธานจงชอบฉันก็ยอมยกให้ด้วยมือทั้งสองของตัวเองเลย แต่ ว่า ฉันดูถูกนาย ไม่ว่าเรื่องจะใหญ่แค่ไหน ฉันก็ไม่มีทางปล่อยให้ ผู้หญิงของฉันไปจากฉัน สำหรับฉันแล้ว นายอ่อนแอกว่าฉัน

พูดจบไปยื่นหนึ่งก็หมุนล้อรถเข็นออกมาจากห้องทำงาน ตอน ที่มาถึงหน้าประตู เขาก็หยุดลง “ถ้าไม่ใช่ว่าฉันพิการ ไม่ใช่ คนในในของเธอ ฉันต้องสู้กับนายจนตายไปข้างหนึ่งแน่

ไปยื่นหนิงไปจากว่านเยว่ แผนเดิมของเขาคือหลังจากที่เจอจง จึงห้าวแล้วก็จะไปเลย แต่พอรู้เรื่องของเหวินชิงแล้ว เขาก็ไม่ได้ จากไป แต่ไปหาจงฉีเฟิง เขาไปแล้วถึงจะรู้ จงฉีเฟิงไม่ได้อยู่ เมืองB แต่ไปไปเฉิงกับเฉินยูเงินแล้ว

นึกอยู่ว่าจึงห้าวน่าจะรู้ความจริงของเรื่องหมดแล้ว ก็ไม่มีทาง ออมมือต่อเหวินชิงแน่นอน เขาไม่จำเป็นต้องเสียเวลาในนั้น ไม่ ว่ายังไงเขาก็ไม่มีที่อยู่เป็นหลักเป็นแหล่งในเมืองอยู่แล้ว ยิ่งจะ ราดน้ำมันบนไฟโจมตีเหวินชิงไปอย่างหนัก ทำได้เพียงนั่งรอข่าวที่เหวินชิงจะล้มก็พอ

ความร่วมมือกับประธานหลในเมือง เขาก็ไม่ได้ไปคุยด้วย ตัวเอง แต่ให้ผู้จัดการแผนกไปเจรจาพูดคุย

กาหยวนไม่เข้าใจเขา รีบมาที่เมือง ก็ไม่เห็นว่าเขาทำอะไร แล้วกลับไป ตอนนี้ขนาดเมือง C ก็ไม่ไปแล้ว นี่ทำให้เขาไม่

เข้าใจเป็นอย่างมาก

เขาไม่ใช่ว่าชอบหลินซินเหยียนมากหรอ? นี่ไม่ใช่โอกาสที่ดี หรอ?

“คุณหลินอยู่เมืองไม่ใช่หรอครับ? พวกเรากลับเมืองไป ทำไมหรอครับ? ” เกาหยวนเห็นว่าตัวเองยิ่งอยู่ยิ่งไม่เข้าใจ ผู้ชายคนนี้แล้ว ในใจคิดอะไรอยู่กันเนี่ย?

เมื่อก่อนเขาคิดว่าผู้หญิงคนนั้นแต่งงานแล้วฉะนั้นก็ไม่ควรไป คิด แต่ว่าไปยื่นหนึ่งเหมือนจะดิ้นรั้นมาก ตอนนี้มีโอกาสแล้ว แต่ กลับไม่ไปจีบ เกาหยวนรู้สึกว่าความคิดของไปยื่นหนึ่งนั้นเหมือน กับเข็มใต้มหาสมุทร เดายากยิ่งกว่าผู้หญิงอีก

ไปยื่นหนึ่งมองนอกหน้าต่างไว้ ที่จริงเขามองออกหมดแล้ว เขาแค่ช้ากว่าก้าวเดียวเท่านั้น กับหลินซินเหยียนมีบุพเพแต่ไร้ วาสนา ตั้งแต่แรกเขาจำคนผิดไป เขารู้ดีว่าถึงระหว่างหลินซินเห ยียนกับจงจึงห้าวความสัมพันธ์ไม่ได้ลึกมาก แต่ว่าพวกเขามีลูก ด้วยกันทั้งหมด 3 คนแล้ว สิ่งเหล่านี้คือเรื่องที่ตัดไม่ขาด

ถึงจะทำเพื่อลูกแล้ว พวกเขาก็จะถูกมัดไว้ด้วยกัน
อย่างเดียวที่เขาสามารถทำได้ก็คือปล่อยมือ ขอแค่เธอ สามารถมีความสุข เขาจะไปพยายามรั้งเธอไว้ข้างกายตัวเองอีก ทำไมกัน ในเมื่อ……. ตาของเขาตก มองขาคู่ที่ไม่สามารถเดินได้ ปกติเหมือนกับคนอื่นของตัวเอง สีหน้าหมุนหมอง

เขาจะให้ความสุขกับเธอได้ยังไง?

เขาคิดว่าเมื่อชาติที่แล้วเขาน่าจะเป็นเพชฌฆาตที่ประหาร ทำบาปไว้มากเกินไป ดังนั้นชาตินี้พระเจ้าเลยจะลงโทษเขา ก็เลย แย่งชิงขาทั้งสองของเขาไป ทำให้เขาไม่สามารถมีความรักได้