บทที่ 473 เพิ่งจากมาได้ไม่นานก็คิดถึงเขาเสียแล้ว

หลินซินเหยียนก้มหน้าลงไปหอมหัวลูกสาวของเธอ เธอก็คง คิดถึงเช่นกัน แต่จําเป็นต้องจากมา หากจงจึงห้าวรู้ว่าเหวินชิงคือ ลุงของเธอ เหวินเสียนก็คงเป็นแม่ของเธอเช่นกัน

แล้วยังต้องไปเผชิญหน้ากับการจากไปของเฉิงซิ่ว เขาควรจะ

ตัดใจอย่างไร เพราะเห็นแก่เธอจึงปล่อยวางงั้นหรือ

หรือว่าจะไม่เห็นแก่ความรู้สึกของเธอปล่อยให้เหวินชิงนั้นมีชื่อ เสียงฉาวโฉ่

ถึงเธอจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับตระกูลเหวิน แต่ความสัมพันธ์ ระหว่างสายเลือดมันเปลี่ยนแปลงไม่ได้

แต่เมื่อคนสองคนประจันหน้ากันแล้ว อย่างน้อยในใจก็คงมี

ความรู้สึกมองหน้ากันไม่ติดบ้างอยู่แล้ว

แทนที่จะให้เขารู้สึกลำบากใจ เธอยอมออกมาจากชีวิตเขา เสียยังดีกว่า จะให้เขาวางมือแล้วไปทำ เรื่องที่ตัวเองอยากทำคง ดีที่สุด

หากเธอยังอยู่ข้างกายเขาต่อไป เขาคงพะว้าพะวังอยู่อย่างนั้น

เธอไม่อยากทําให้เขาต้องลำบาก ไม่อยากให้เขาต้องวางมือ เพื่อตัวเธอแล้วมานั่งเสียใจชีวิตของตัวเองภายหลัง

แต่ถึงคราวที่เธอต้องเผชิญกับคำถามของลูกสาว เธอเองก็ไม่รู้ว่าควรจะตอบมันอย่างไร

สิ่งเดียวที่ทำได้ในตอนนี้ก็คือกอดลูกของเธอให้แน่นที่สุด ให้ อุณหภูมิร่างกายมอบความอบอุ่นนั้นให้แก่ลูกของเธอ

” หม่ามี้ ” หัวของหลินลี่ยมดอยู่ในอกของหลินซินเหยียน ไม่รู้ว่าถูกอารมณ์และความรู้สึกของหลินซินเหยียนแผ่ใส่หรือ เปล่า ก็เลยพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆว่า ” หนูไม่ถามแล้ว หม่ามีอย่า

เสียใจไปเลยนะ ”

เธอจูบไปที่หน้าผากของลูกสาว ” มีพวกลูกๆ อยู่ข้างหม่ามี แล้ว หม่ามี้ก็ไม่เสียใจหรอกจ้ะ ”

ภาพวิวที่อยู่นอกหน้าต่างรถเหมือนค่อยกลับถอยหลังไป เรื่อยๆ ความเจริญที่ยังคงอยู่ของเมืองนี้ ถนนที่มีผู้คนเดิน ขวักไขว่ไปมา

เธอมองออกไปจากนอกหน้าต่างรถ สีหน้าแววตาดูนิ่งสงบลง

เพิ่งจะจากมาแท้ๆ เธอก็คิดถึงเขาเสียแล้ว

ครั้งนี้ลูกทั้งสองดูเงียบมาก เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา เปิดมา ที่หน้าข้อความ มีคำพูดมากมายที่เธออยากจะพูดกับเขา แต่พอ ถึงเวลาที่จะต้องพูดจริงๆ ก็ไม่รู้ว่าจะพูดมามันออกมาอย่างไร

เธอจ้องหน้าจอโทรศัพท์นั้นอยู่นาน พอจอจะดับก็กดให้สว่าง อย่างนั้น ๆ หลายๆ ครั้ง……..

อีกฝั่งหนึ่ง จงจึงห้าวที่มาถึงโรงพยาบาลแล้ว จวงจื่อจีนเมื่อ เห็นเขาก็ตกใจเล็กน้อย วันนั้นที่พาเธอเข้าโรงพยาบาลเขาก็มาแล้วรอบหนึ่ง แล้วก็ไม่ได้มาอีกเลย มีแต่เสิ่นเผยชวนที่มาบ้าง บางครั้งบางครา

” เหยียนเหยียนสบายดีไหม ” จวงจื่อจีนเปิดปากถามก่อน เพราะว่าเป็นห่วงหลินซินเหยียนมาโดยตลอด ท่าทีของเธอวันนั้น ดูเหมือนอยากจะขับได้แล้วกีดกันหล่อนออกไป

จงจิ่งห้าวหรี่ตามอง เหมือนจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไป ตอนนั้นเงินเผยชวนโทรมาบอกเขาว่าจวงจื่อจีนมีเรื่องจะคุยกับ เขา เกี่ยวกับเรื่องของหลินซินเหยียน เขาก็เลยไม่ไปหาหลีบ้านที่ บริษัทก่อน เพราะได้ยินว่ามันเป็นเรื่องเกี่ยวกับหลินซินเหยียน ดังนั้นก็เลยรีบมาที่นี่

แต่เห็นท่าทางของจวงจื่อจีนแล้ว หล่อนทำเหมือนกับว่าไม่มี เรื่องอะไรจะพูดกับเขาเลย

หลินซินเหยียนเธอคิดจะทำอะไรกันแน่

ไม่ใช่แล้ว…….

เหมือนเขานึกขึ้นมาได้ว่าหลินซินเหยียนคิดจะทำอะไร ก็รีบหัน ตัวจะไป จวงจื่อจิ๋นก็เรียกเขาไว้ ” วันนั้นเหยียนเหยียนมาที่นี่ เธอ รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับฉันแล้ว ตอนนี้เธอกำลังตั้งท้อง แค่อยาก รบกวนให้คุณดูแลเธอดีๆ หน่อย เหมือนวันนั้นฉันจะพูดในสิ่งที่ ไม่ควรพูดออกไป คุณช่วยบอกเธอหน่อยนะ ถ้าเธอไม่อยากรู้ ฉัน จะไม่พูดเรื่องนั้นอีกแล้ว ”

จงจึงห้าวมองหน้าหล่อนด้วยใบหน้าสงบนิ่ง ” วันนั้นคุณพูด อะไรนะ ”
จวงจื่อจีนหันตัวแล้วเดินไปตรงหน้าต่าง ตอน เขาและหลินซิน เหยียนต่างก็เป็นสามีภรรยากัน ก็คงไม่มีเรื่องอะไรที่จะต้อง ปิดบังเขา

หล่อนครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง จึงจะค่อยๆ เปิดปากพูดอย่างช้าๆ ” ตอนนี้เหยียนเหยียนเป็นภรรยาของคุณแล้ว เรื่องของเธอคุณก็มี สิทธิ์ที่จะรู้ ฉันจะไม่ปิดบังคุณ เพราะฉันเองก็ไม่ใช่แม่ที่แท้จริง ของเธอเช่นกัน แม่ที่แท้จริงของเธอก็คือเหวินเสียน ”

เพราะหลังจากที่หล่อนแต่งงานกับหลินกั๋วอันไปแล้ว เนื่องจาก มดลูกมีปัญหาจึงตั้งครรภ์ยาก หล่อนก็เลยกินยาจีนเพื่อปรับ สมดุลมาโดยตลอด พอผ่านการรักษามาเป็นเวลาครึ่งปีในที่สุด เธอก็ได้มีลูกเหมือนคนอื่นเขา

ในตอนนั้นหลินกั๋วอันเองก็ดีใจมาก เสิ่นวนิ่งไม่ได้มีบทบาท อะไรขึ้นมาไม่ชีวิตการแต่งงานของพวกเขา หลินกั๋วอันไม่ได้เผย ธาตุแท้ที่เขาเป็น

มันทำให้หล่อนหลงคิดว่าชีวิตที่มีความสุขได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว แต่มันกลับกลายเป็นจุดเริ่มต้นของโศกนาฏกรรมทั้งหมด

หลังจากที่หล่อนท้องได้ประมาณเจ็ดเดือน ก็มีเรื่องเกิดขึ้น หลินกั๋วอันได้ออกไปมีผู้หญิงคนอื่นนอกบ้าน ผู้หญิงคนนั้นก็คือ เงินซิ่วฉิง ตอนนั้นหล่อนก็รับไม่ได้ เกิดความเครียดทางด้าน อารมณ์ มีผลทำให้คลอดก่อนกำหนด จึงเกิดเป็นทารกเพศหญิง ออกมา แต่เป็นเพราะว่ายังไม่ถึงเดือน บวกกับสภาวะจิตใจของ หล่อนที่ไม่ดีนัก จึงกระทบถึงหัวใจของเด็กทารกที่อ่อนแอมากถึงแม้จะทําการช่วยเหลืออย่างไรก็ไม่สามารถกลับคืนสู่สภาวะ ปกติได้

เด็กน้อยได้ถูกตั้งชื่อว่าจวงจื่อย สำหรับพี่ชายที่พ่อคนเดียวกัน แต่ต่างแม่นั้น นอนไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรมากเท่าไหร่ แต่รู้แค่ว่าก่อน พ่อจะแต่งงานก็ได้คบกับผู้หญิงอีกคนหนึ่ง แล้วผู้หญิงคนนั้นก็ เป็นแค่หญิงสาวธรรมดา

แต่ว่าจวงจื่อเป็นคนของตระกูลจวง เรื่องนี้พ่อของหล่อนได้ ยอมรับแล้ว

หล่อนก็เคยเจอกับพี่ชายคนนี้ แต่เป็นเพราะสถานะแม่ของเขา ทำให้สถานะของเขาไม่ได้รับการเปิดเผย คนที่รู้ก็มีไม่มากนัก โดยมากจะเป็นแค่คนในครอบครัวที่สนิทสนมกันเท่านั้น จึงจะรู้ ถึงการมีอยู่ของเขา

ตอนนั้นเหวินเสียนรู้สึกว่าจวงจื่อจีนคือคนที่สนิทกันจวงจื่อ มากที่สุด อีกอย่างก็คือเป็นน้องสาวของจวงจื่อ

เด็กคนนี้ก็เป็นสายเลือดของตระกูลจวงเช่นกัน ดังนั้นก็เลย วานให้จวงจื่อจิ่นเป็นคนชุบเลี้ยง

จวงจื่อจิ่นเองก็เพิ่งสูญเสียลูกไป จิตใจอยู่ในสภาวะที่ค่อนข้าง แย่ เมื่อมีเด็กให้เลี้ยง ในใจก็ไม่คิดจะปฏิเสธอยู่แล้ว แต่กลับ รู้สึกเหมือนได้รับของขวัญปลอบใจ ที่จริงตอนที่เพิ่งคลอดลูกนั้น ยังไงเสียก็เป็นสายเลือดของตระกูลจวงดี

วันนั้นสภาพร่างกายของเหวินเสียนแย่มาก หล่อนไม่ได้หลง เหลือของชิ้นใดให้เด็กน้อยเท่าไหร่ เพียงแต่ตั้งชื่อให้ลูก แล้วยังให้สร้อยเส้นหนึ่งเอาไว้ นี่เป็นของชิ้นเดียวที่เหวินเทียนทิ้งไว้ให้ กับหลินซินเหยียน

ก่อนที่หล่อนจะไปก็ได้บอกกับจวงจื่อจีนว่า ได้คิดเรื่องการ แต่งงานของลูกออกไปแล้ว ให้แต่งกับลูกชายเพียงคนเดียวของ ตระกูลจง

หล่อนก็ไม่ได้บอกเหตุผลกับจวงจื่อจีนว่าทำไมจะต้องมีการ

แต่งงานเหล่านี้ เพียงแต่หวังว่าหล่อนจะทำตามสัญญาที่ให้ไว้

จากนั้นหล่อนเลยตัดสินใจชุบเลี้ยงเด็กคนนี้ไว้ แต่เพราะไม่ อยากให้หลินกั๋วอันผลักไส จึงโกหกไปว่าหลินซินเหยียนคือลูกที่ เธอให้กำเนิดมาก่อนหน้านี้แล้ว ก็เลยปกปิดหลินกั๋วอันเอาไว้

ส่วนเรื่องที่เกี่ยวกับการแต่งงาน ก่อนก็ยังโกหกอีกว่าเป็น เพราะสนิทชิดเชื้อกับภรรยาของคุณจง จึงทำการจับจองเรื่องการ แต่งงานเอาไว้ ทางที่หล่อนก็ไม่ได้สนิทอะไร เป็นเพราะว่าต้องหล อกหลินกั๋วอันก็เลยพูดออกไปอย่างนั้น

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเกี่ยวกับการมีลูกหรือเปล่า หลินกั๋วอันก็เลย กลับมาอยู่กับครอบครัว และทำดีกับหล่อนมากกว่าเดิม นอนเลย คิดว่าหลินกั๋วอันได้กลับตัวกลับใจแล้ว และได้ล้มเลิกความคิดที่ จะหย่าร้างนั้นทิ้งไป

หล่อนจึงเลือกที่จะให้อภัยเขา แล้วกลับมาอยู่กันอย่างมีความ สุข

แต่หลังจากนั้น การที่หลินกั๋วอันกลับตัวกลับใจเป็นแค่เรื่อง หลอกลวง ทั้งหมดนี้เขาทำเพื่อจะฮุบสมบัติของหล่อน
หล่อนถูกหลิน วอันหลอกมาโดยตลอด ลับหลังหล่อนหลิน วอันไม่ได้ตัดขาดความสัมพันธ์จากผู้หญิงคนนั้นเลยสักครั้ง จน กระทั่งเขาสามารถฮุบสมบัติของหล่อนได้หมด เขาก็ไม่แกล้งทำ กับหล่อนอีกต่อไปแล้ว อีกทั้งพยายามบีบบังคับให้หล่อนหย่า กับเขา เพื่อที่จะได้ไม่ต้องขวางหูขวางตาเขาอีก แถมยังเอา หล่อนไปทิ้งถึงต่างประเทศอีกด้วย

ตอนนี้พอมาคิดดูแล้ว ทำไมตอนนั้นหล่อนถึงได้โง่ดักดาน ขนาดนั้น ทําไมถึงไม่หลงเชื่อคําพูดของชายชั่วที่นอกใจได้ขนาด นี้

ทั้งถูกทำลายทั้งกายและใจ แล้วยังแย่งเอาสมบัติที่ติดตัว หล่อนไปอีก

หล่อนจึงมีใจที่อยากจะแก้แค้นหลินกั๋วอัน ไม่เพียงแค่การจาก ไปของลูกชาย แต่หลายปีมานี้ความแค้นยังคงบีบแน่นอยู่ในใจ ของหล่อนเสมอมา

มานั่งคิดถึงเรื่องที่ผ่านไปแล้วหล่อนก็อดไม่ได้ที่จะน้ำตาไหล พราก ” เหยียนเหยียน เจ้าเด็กคนนั้นก็ลำบากมามากเหมือนกัน ฉันหวังว่าพวกเธอจะมีความสุข ถ้าฉันยังมีชีวิตอยู่ต่อได้ ก็หวังว่า เธอจะให้อภัยในสิ่งที่ฉันทำก่อนหน้านี้ ฉันควรจะมีชีวิตอยู่ต่อ จนถึงวันที่ลูกของเธอได้เกินออกมา ถึงแม้เธอไม่ใช่ลูกที่ฉันเกิด ออกมาก็ตาม แต่ช่วงเวลาที่ผ่านมานั้นมันช่างดีเหลือเกิน ทุก การกระทำไม่ได้ต่างจากแม่ที่รักลูกสาวเลยสักนิด ”

ดังนั้นเธอรู้ความจริงเกี่ยวกับเรื่องราวในชีวิตของเธอทั้งหมดนเหรอครับ ” น้ำเสียงของจงจิ่งห้าวกต และนิ่งสงบ ไม่สามารถคาดเดาได้ถึงความสับสนและงุนงง

ฉันยังพูดไม่จบนะ ก็ไปเสียก่อน ท่าทีรับไม่ได้ในสิ่งที่ได้ยิน แล้วก็ไม่กล้าที่จะเชื่อมั่น ตอนนี้เธอก็รู้แล้วฉันหวังว่าเธอจะดูแล เด็กคนนั้นได้ดี ” จวงจื่อจีนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน

บนโลกใบนี้ สิ่งที่หล่อนเป็นห่วงก็คือหลินซินเหยียนคนเดียว

เท่านั้น

จงจิ่งห้าวเม้มปากแน่น จากนั้นก็หันตัวและสาวเท้าออกไป อย่างรวดเร็ว

หลินซินเหยียนไปเจอเหวินชิงมา ตัวเธอเองน่าจะรู้แล้ว ไม่งั้นก็ คงไม่กล้าไปหาเหวินซิงคนเดียวหรอก ความผิดปกติที่เกิดขึ้นกับ เธอก็พอสมเหตุสมผลอยู่บ้าง

นอกโรงพยาบาลบริเวณร้านจอดรถ ก็เห็นคนขับรถยืนรอเขา อยู่ ไม่เห็นว่าเขาออกมาแล้วก็รีบเปิดประตูรถทันที จงจึงห้าวไม่ ได้ขึ้นไปแต่อย่างใด แต่กลับขอกุญแจรถ แล้วขึ้นไปนั่งตรง ตำแหน่งคนขับ “คุณนั่งรถกลับไปนะ ”

พูดจบเขาก็รีบเหยียบคันเร่งออกไปทันที

เขาไม่ได้ไปบริษัท แต่กลับดิ่งไปที่คฤหาสน์แทน