บทที่ 471 คนทำผิดที่ไม่น่าให้อภัย

‘ฉันไม่มีเวลา “หลินซินเหยียนปฏิเสธตัดบท แล้วยังลากจงจิ้ง ห้าวขึ้นรถไป หลี่บ้านเลยรีบสาวเท้าตามไป ป้าของเขาแดงเล็ก น้อย ” พี่สะใภ้…… ไม่ไม่ควรเรียกอย่างนี้”

” คุณจะทําอะไร! ” จู่ๆ หลินซินเหยียนตัดบทเขาเสียงเข้ม หจ้านนึกไม่ถึงเลยว่าหลินซินเหยียนจะมีปฏิกิริยาที่โต้ตอบ เขารุนแรงแบบนี้ จากนั้นเขาก็เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งว่าเพราะอะไร เธอถึงเป็นอย่างนั้น

แล้วก็เข้าใจแล้วว่าทำไมวันนั้นเธอถึงเกือบจะเป็นลมอยู่หน้า บ้านของตระกูลเหวิน

วันนั้น เขายืนอยู่ที่ประตูบ้านของตระกูลเหวิน เห็นรถหลินซิน เหยียนขับออกไปแล้ว เขาไม่ได้กลับเข้าไปหาคุณไจแอ้นแต่กลับ ไปที่บ้านตระกูลเหวินแทน เพื่อที่จะกลับไปถามเหวินชิงว่าได้ทำ อะไรใส่หลินซินเหยียนหรือเปล่า เพราะว่าตอนนั้นหลินซินเหยียน ถ้าที่ดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เขาเลยอยากจะถามเรื่องราวทั้งหมด เมื่อ ผลักประตูเข้าไปในบ้าน ก็เห็นหลี่จึงกำลังยืนทำสีหน้าตกใจยัง ผิดปกติในห้องห้องรับแขก เมื่อเห็นลูกชายกลับมาเธอจึงทำตัว ปกติ

ตอนนั้นหลี่จิ้งจื้อให้หลินซินเหยียนอยู่กินข้าวเย็นที่บ้านก่อน แต่หลินซินเหยียนไม่ได้สนใจหล่อนเลย ก็เลยคิดว่าตัวเองทำ อะไรไม่ดีหรือเปล่า จึงทำให้เธอโกรธ ก็เลยยืนงงงวยอยู่ในห้องรับแขก

แต่หลังจากเห็นลูกชายแล้ว ก็ไม่สนใจอะไร เลยรีบเดินเข้ามา ลูกกลับมาแล้วเหรอ พอดีเลยแม่ทำอาหารไว้เยอะมาก วันนี้อยู่

บ้านกินข้าวเย็นกับแม่ก่อนนะ ” หลี่บ้านไม่มีอารมณ์จะกินข้าวด้วยซ้ำ แต่ถามขึ้นมาว่า ” พ่อ

ผมอยู่ไหนล่ะ ”

หลี่จิ้งขมวดคิ้ว ” ทำไมวันนี้กลับมาก็ถามหาพ่อแกเลยล่ะ หล่อนรู้ดีว่าลูกชายกับสามีตัวเองไม่ค่อยถูกกันนัก ก็เลยรู้สึก กังวล โดยเฉพาะหลี่ร้านที่ถามหาเหวินชิงด้วยน้ำเสียงแบบนี้ หล่อนเลยไม่กล้าให้ลูกชายของตัวเองเจอเหวินซึ่งในตอนนี้

หลี่จิ้งลากตัวลูกชาย กลัวว่าเขาจะไปหาเหวินชิง” แค่จะหาพ่อ แกทําไม ”

” เมื่อกี้ผมเห็นพี่สะใภ้ท่าที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ หรือไปเจอพ่อมา ” หลี่จ้านมองหน้าแม่ของตัวเอง นับว่าเขายังพูดด้วยน้ำเสียงนุ่ม 11 นวล ถึงจะมีปัญหากับเหวินชิง แต่กับแม่ของเขาก็ยังคงแสดง ความเคารพอย่างที่ควรเป็น

หลี่จิ้งพยักหน้า

หลี่จ้านยิ้มอย่างเย็นชา ” มิน่าล่ะเมื่อเธอเกือบจะเป็นลมอยู่ ตรงประตูแล้ว พ่อทำอะไรอีกแล้วล่ะ ”

เมื่อพูดถึงเหวินชิง หลี่จ้านโกรธจนกัดฟันกรอด
หลี่จิ้งตะลึงไปชั่วขณะ ในใจก็คิด หรือว่าหลินซินเหยียนกับเห วินซึ่งมีเรื่องขัดแย้งกันอยู่ในห้องหนังสือ ถึงตอนที่หล่อนชวนเธอ ให้อยู่กินข้าวต่อ เธอก็เลยไม่ตอบอะไรกลับมาสักคำ

” เขาอยู่ที่ไหน ” หลี่จ้านถาม

ไม่ใช่ว่าหลี่จิ้งไม่กล้าบอก แต่เห็นท่าทางของหลี่บ้านเป็นแบบ นี้แล้วหากอยู่กับเหวินชิงสองคนต้องทะเลาะกันอย่างแน่นอน

” พ่อแกอยู่บ้านนอกจากสมคบรวมหัวอยู่กับเฉินชิงแล้ว ก็น่า จะชอบขลุกอยู่ในห้องหนังสือละมั้ง “หลี่บ้านพอจะเข้าใจเหวินชิง อยู่บ้าง จึงปัดมองหลี่จิ้งออก แล้วเดินไปยังห้องหนังสือ เขาไม่ เคาะประตู แต่ใช้เท้าถีบประตูเข้าอย่างจัง จนทำให้เกิดเสีย งดังปิ้ง ประตูกระทบเข้ากับกำแพง จนเป็นเสียงดังสนั่นหวั่นไหว

” เหวินชิง คุณจะทำอะไร…..

เขาเรียกชื่อเหวินซิงโดยตรง ยังไม่ทันจะได้ถามจบประโยค เขาก็เหลือบไปเห็นเหวินชิงนอนแผ่อยู่บนพื้น หลี่จ้านชะงักอยู่ ตรงนั้น ตัวเองยังไม่ทันจะได้ถามเขาด้วยซ้ำ ทำไมเขาถึง นอนอยู่ บนพื้นแบบนั้น

ด้วยความที่กลัวลูกชายกับสามีตัวเองทะเลาะกันหลี่จิ้งก็เลยวิ่ง เข้ามาเพื่อที่จะห้าม แต่เมื่อเห็นสามีตัวเองนอนอยู่บนพื้น ก็ร้อง ออกมาอย่างตกใจ แล้วรีบพุ่งเข้ามา ” เหล่าเหวิน คุณเป็นอะไร ไป อย่าทำให้ฉันตกใจแบบนี้สิ ”

เหวินชิงไม่ได้สลบไป แต่เพราะอารมณ์ที่ตื่นตระหนกเกินไป กระตุ้นให้ลิ่มเลือดเกิดการอุดตัน บวกกับเจอเรื่องที่กระทบกระเทือนทางจิตใจเกินไป ทำให้หัวใจทำงานเป็นให้ เกิดอารมณ์ความรู้สึกที่ตื่นตระหนก จนหน้ามืดหมดสติ

งั้นที่จริงสุขภาพและร่างกายของเขาไม่ได้แย่นัก เคยสลบไปครั้งหนึ่ง สําหรับคนร่างกายคงแข็งแรงกับตอนยังเป็นวัยรุ่นได้หรอก ยิ่งไม่ต้อง พูดถึงเรื่องที่กระทบจิตใจ บางทีคงไหว

เขาเบิกตากว้าง มุมปากสั่นพูดไม่เป็นภาษามือเท้าแข็ง เกร็ง

หลี่ตกใจน้ำตาไหลออกมา ตะโกนด่าหลียังคงอึ้ง อยู่ประตู ยังจะนิ่งตรงนั้นอีก หรือว่าแกไปโรง พยาบาลสิ อยากเขาตายหรือไง”

ตอนหลี่จ้านเลยมีสติกลับมา เพราะเหวินชิงเอง พ่อแท้ของเขา ถึงในใจจะความที่ต่อต้าน อะไรเกี่ยวกับชีวิตพ่อตัวเอง มันก็ทำให้รู้สึกกังวล ขึ้นมา ว่าเขาเอาแรงมากมายมันจากถึงขนาดที่ขณะตัว เขาเหวินชิง

เมื่อจ้านอุ้มเหวินชิงขึ้นแล้ว มีกระดาษที่คล้ายจดหมาย ร่วงลงมาจากเหวินตกลงไปพื้น หลี่จิ้งเห็นว่าในมือ ของเขาอะไรบางอย่างอยู่ หล่อนจึงเอื้อมมือหยิบขึ้นมา เมื่อกำลังอยากจะอ่านเนื้อความหล่อน เร็วเข้าหน่อย

เขาต้องเป็นคนขับในรถมีคนดูแลเหวินชิงหนึ่งคน
หลี่จิ้งจึงรีบเก็บจดหมายเข้าไปในกระเป๋าเสื้อแล้วรีบวิ่งตาม ออกไป

เหวินชิงถูกหลี่บ้านอุ้มไปไว้ที่เบาะหลัง หล่อนจึงรีบเข้าไปช่วย พยุงตัวเอาไว้ เพื่อที่จะไม่ให้เขาล้มลงมา หลีจ้านก็รีบไปขับรถ ข้างหน้าทันที

เพื่อที่จะช่วยชีวิตเหวินชิง หลี่จ้านก็เร่งความเร็วรถมากขึ้น แต่

กว่าจะถึงโรงพยาบาลก็ใช้เวลาไปยี่สิบนาทีกว่าๆ

เหวินชิงถูกส่งตัวเข้าไปที่ห้องฉุกเฉิน หลี่บ้านได้แต่เดินไปเดิน มาอยู่หน้าประตูอย่างอยู่ไม่สุข ปากก็ได้แต่พร่ำบ่น ” ปกติ สุขภาพพ่อก็แข็งแรงดี ทำไมถึงได้…”

ในภาพจําของเขาที่มีต่อเหวินชิง คือชายที่ใส่เครื่องแบบ ร่าง สูง โดดเด่น มีใบหน้าที่เคร่งขรึมตลอดเวลา ราวกับว่าคนอื่นติด เงินเขาไว้อย่างไงอย่างงั้น ทำไมอยู่ดีๆ ถึงได้ล้มลงไปแบบนั้นล่ะ

” แม่…. ” หลี่จ้านไปดูหลี่จิ้ง เขาอยากจะถามเรื่องที่เกิดขึ้น ระหว่างหลินซินเหยียนกับเหวินชิง ทำไมสองคนนั้นถึงมีเรื่อง บาดหมางกัน แต่ยังไม่ทันได้ถามก็เห็นหลี่จิ้งยืนพิงกำแพงขณะที่ อ่านจดหมาย

เวลานี้แม่ยังมีกะจิตกะใจจะอ่านจดหมายอีกเหรอ หลี่จ้านจึงเดินไปตรงหน้าหล่อน” แม่ครับพ่อกับ……

แกดูเองเถอะ ” เขายังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกหลี่จิ้งพูดตัดบทเสีย ก่อน แล้วยังยืนจดหมายในมือให้เขาอีก
หลานไม่เข้าใจ ” นี่คืออะไรครับ ”

” ลูกอ่านแล้วเดี๋ยวก็จะรู้เอง ” หลี่จิ้งก็ยังยื่นจดหมายให้เขาอีก ครั้ง

ครั้งนี้หลีจํานรับจดหมายไว้ ถึงแม้หลี่จิ้งจะไม่รู้สึกช็อกเท่าเห วินชิง แต่ก็ถูกจดหมายฉบับนี้ทำให้ตะลึงงันไปพักหนึ่ง เธอ ประคองตัวเองไว้กับกำแพงก่อนจะค่อยๆ พยุงตัวไปนั่งลงตรง เก้าอี้แถว

ตอนนี้หล่อนรู้ว่าแล้วว่าทำไมสามีถึง…….

เฮ้อ เธอหายใจออกมาอย่างอดไม่ได้

หลี่บ้านหันไปมองหลี่จิ้ง เขาลังเลสักพัก ไม่ได้เดินไปหา แต่ก้ม หน้าอ่านจดหมายตรงหน้าแทน หน้าแรกที่ทำให้สะดุดตานั่นก็ คือ พี่ชายสุดที่รักห้าตัวอักษร ก่อนเขาจะไล่อ่านลงไปบรรทัด ล่างๆ

(พี่ชายสุดที่รัก

ถ้าพี่ได้อ่านจดหมายฉบับนี้แล้ว ถึงตอนนั้นฉันคงจากโลกใบนี้ ไปแล้วล่ะ อย่าเสียใจเพื่อฉันเลย แล้วอย่าได้ทุกข์ทรมานแทนฉัน เพราะทั้งหมดนี้คือสิ่งที่ฉันได้เรื่องไว้แล้ว

ชีวิตนี้ฉันได้ทำเรื่องแย่ๆ ไว้มากมาย ที่ทำให้รู้สึกผิดต่อใคร หลายคน คนที่ฉันรู้สึกผิดด้วยมากที่สุดก็คือฉีเฟิง ฉันได้แต่งงาน กับเขา แต่ก็ไม่เคยทำหน้าที่เป็นภรรยาควรทำได้เลยสักครั้ง เป็น เพราะฉันเห็นแก่ตัวที่อยากใช้ชีวิตร่วมกับจื่อ จนทำเรื่องบ้าๆโดยการไปหาผู้หญิงคนอื่นมาให้เฟิง นั่นก็คือคนที่ฉันรู้สึกผิด อีกคนหนึ่ง เมื่อเธอพบฉันเธอก็สูญเสียคนที่รัก เพื่อที่จะต้อง กลายเป็นเมียน้อยที่แย่งสามีคนอื่น

เมื่อเขียนมาถึงตรงนี้แล้วฉันว่าพี่ชายคงจะเอาเรื่องราวคร่าวๆ ได้แล้ว ใช่ค่ะ จึงห้าวไม่ใช่ลูกที่ฉันคลอดออกมาด้วยตัวเอง แต่ เป็นลูกชายที่แท้จริงของจิ๋วกับฉีเฟิง ฉันรู้สึกว่าตัวเองติดหนี้ ฉีเฟิงเอาไว้ เพื่อให้เด็กคนนั้นมีสถานะและชื่อเสียงที่สามารถสืบ ต่อได้ และก็เพื่อให้พี่และพ่อสบายใจ ก็เลยบอกกับทุกคนไปว่า จึงห้าวคือลูกชายของฉันเอง ฉันหลอกลวงทุกคนทั้งหมด

ถึงตอนแรกจะบอกว่าเป็นการแต่งงานของทั้งสองตระกูล แต่ เพราะคนทุกคนพยายามที่จะแยกฉันออกจากชื่อ เพราะทุกคน คิดว่าเขาคือลูกชู้ แต่…. ฉันรู้จักครอบครัวเราดี ว่าการที่อยู่กับ คนแบบนี้ ก็เหมือนกับไฟที่ไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ แต่ฉันรัก เขา ถึงเขาจะเป็นคนที่มีความผิดและเลวระยำยังไง หากตายไป ฉันก็ยอมที่จะตกนรกสิบชั้นไปพร้อมเขา

พี่ ตอนนี้ฉันเขียนจดหมายฉบับนี้ สิ่งที่ฉันเสียใจที่สุดคือการ ตกลงแต่งงานกับเฟิงตามที่ทุกคนขอ ฉันทำร้ายเขา แล้วก็ได้ ทำร้ายผู้หญิงที่ไม่มีความผิดอะไรเลยคนนั้น ฉันรู้นิสัยของพี่ดี พี่ ต้องรู้สึกว่าการแต่งงานของฉัน เป็นซิ่วทั้งหมดที่ทำมันพัง แต่ ความเป็นจริงแล้วมันไม่ได้เป็นเช่นนั้น ทั้งหมดนี้เป็นเพราะฉัน ทําให้มันเกิดขึ้นเอง

ฉันต่างหากที่เป็นคนชั่วเลวระยำาคนนั้น
พี่ ฉันมีอีกเรื่องที่อยากจะบอก ฉันท้อง เด็กคนนี้คือลูกของอ ฉันตรวจแล้วเป็นลูกสาว ฉันบอกกับฉีเฟิงว่า ฉันหวังว่าเธอจะ แต่งงานกับจิ่งห้าวเป็นสามีภรรยากัน ฉันก็ได้คิดเห็นแก่ตัวอีกว่า ฉันอยากให้ลูกสาวของฉันชดเชยในสิ่งที่ฉันทำไว้กับตระกูลจง

พ่อเขียนมาถึงตรงนี้แล้วสุดท้ายฉันก็พบว่าชีวิตนี้ฉันได้เกิดมา เป็นคนที่ล้มเหลวอย่างมาก ไม่ควรที่จะเกิดมาเป็นภรรยาใครไม่ เหมาะสมที่จะเป็นแม่คนได้ ถ้ามีโอกาสได้เลือกใหม่แล้วละก็ ฉันจะไม่ยอมโอนอ่อน แล้วก็จะไม่เห็นแก่ตัวเองเพื่อไปทำร้ายคน อื่น แล้วทำให้ชีวิตตัวเองต้องขื่นขมและทุกข์ทรมานเช่นนี้

—เหวินเสียน