บทที่ 46 ฉันช่วยคุณ

หลินเซียนเหยียนมึนงง กล่องยานี้ไม่มียาชา แม้มีเธอก็ใช้ไม่ เป็น ไม่เคยเรียนแพทย์ โดยเฉพาะยาชาไม่ใช่จะใช้กันได้ง่ายๆ

จะระงับความเจ็บปวดได้อย่างไร?

“หรือว่า คุณไม่ไปโรงพยาบาลดีกว่าไหม ฉันคิดว่าอาการบาด เจ็บไม่ใช่น้อยๆ……

รู้สึกการหายใจเริ่มติดขัดขึ้นมาทันที

ในวินาทีต่อมา ริมฝีปากของเธอถูกประกบไว้ หลินเซียนเหยี ยนไม่ทันระวัง ยกมือขึ้นเพื่อผลักเขา แต่มือทั้งสองข้างถูกจับไว้ ก่อน ทำให้เธอไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

จูบของเขารุนแรงขึ้นกว่าเดิม

ร่างกายของหลินเซียนเหยียนแข็งทื่อ แต่ก็หลับตาลงอีกครั้ง

เพื่อลิ้มรสนั้น

รู้สึกจะคล้ายคลึงกับคืนนั้นใช่ไหม

ในช่วงเวลาหนึ่ง ทันใดนั้นหัวใจก็กระทบร่างกายของเธอ อย่างแรง ราวกับจะกระทบหน้าอกของเธอ

เธออยากจะลืม แต่ก็จำและรับรู้ความรู้สึกนั้นได้ชัดเจน

เมื่อเทียบกับจงจึงห้าว ความรู้สึกของเธอนั้นลึกซึ้ง แต่จงจึง ห้าวนั้นไม่ได้สติ ความคิดวุ่นวาย และจำรายละเอียดของคืนนั้นไม่ได้รู้สึกเลือนรางมาก แค่เข้าใจชัดเจนว่า ตัวเองได้มีความ สัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้หญิงคนหนึ่ง และได้ทำลายความบริสุทธิ์ของผู้ หญิงคนนั้น

เขาต้องมีความรับผิดชอบ

แรงกระตุ้นที่หลินเซียนเหยียนมีให้เขา ประทับใจ เป็นสิ่งที่ไป เวยไม่เคยมอบให้มาก่อน

“ไม่กลัวเหรอ?” นัยน์ตาของเขางดงามเป็นพิเศษ ราวกับเต็ม ไปด้วยแอ่งน้ำใส สดใสและลึกซึ้ง ปะปนกับร่องรอยของอารมณ์ ที่เข้าใจยาก มองมาที่เธอ “ไม่รู้เหรอว่าตอนนั้นมันอันตราย มาก?”

เขารู้สึกว่าคาดไม่ถึงจริงๆ ว่าเธอจะพุ่งเข้ามา

เสียงหายใจของหลินเซียนเหยียนหยุดชะงัก กลัว ทำไมจะไม่ กลัว เพียงแต่ว่าสถานการณ์ในตอนนั้น ทำให้เธอเสียสติ สัมปัชญะเลยกระทำเช่นนั้น

หากเธอตั้งสติสักสามวินาที บางทีอาจไม่ทำอย่างนั้น ตอนนี้ในสมองเธอคิดเพียงว่า เสิ่นซิ่วฉิงทำไมถึงทำสิ่งที่ไม่ คำนึงถึงผลกระทบที่จะตามมา เธอได้รับความกดดันอะไรเหรอ?

เป็นไปได้ไหมว่าวันที่เธอและจงจึงห้าวไปบ้านตระกูลหลิน เกิด อะไรขึ้นจริงๆ?

จงจิ่งห้าวเหลือบมองริมฝีปากที่เปียกชุ่มของเธอ ในครั้งนี้ถึง แม้ว่าเธอก็ยังต่อต้าน แต่มันก็ไม่รุนแรงเหมือนครั้งก่อน
หรือว่าจะคุ้นเคยกับการจูบของเขาแล้ว?

“คิดอะไรอยู่เหรอ?” จงจึงห้าวหยิบผ้าก๊อซมา และพันแผลไว้

เมื่อสักครู่หลินเซียนเหยียนใจลอย เห็นเขากำลังพันแผล และ พูดว่า “ยังทำความสะอาดไม่เสร็จเหรอ…….

“ไม่เป็นไร” เขาพูดเบาๆ

หลินเซียนเหยียนมองดูการเคลื่อนไหวของมือ และพูดด้วย ความสงสัยในใจ “เสิ่นซิ่วฉิงบ้าไปแล้วหรือ? กล้ามาก่อความ วุ่นวายที่นี่ วันนั้นคุณไม่ได้แตะต้องจริงๆเหรอ…….

สายตาของของจงจิ่งห้าวเย็นชา เคร่งเครียดสุดๆ เธอ หมายความว่าอย่างไร?

สงสัยเขา?

นี่เป็นเรื่องปริศนา สำหรับหลินเซียนเหยียนแล้ว เสิ่นซิ่วฉิงไม่ คิดชีวิตมาหาเรื่องถึงที่นี่ มันต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแน่ๆ มิเช่นนั้น เธอจะไม่บ้าคลั่งขนาดนั้น

“ฉันไม่ได้ทํา!เขาเกือบจะตะโกนออกมา

คิดว่าเขาเป็นคนแบบไหน? ขอเพียงเป็นผู้หญิงก็จะมีความ สัมพันธ์ลึกซึ้งได้หรือ?

“แล้วทำไมเธอถึงมาหาเรื่องถึงที่นี่ ถึงขนาดต้องการชีวิตของ คุณ? ถึงแม้ว่าวิธีนี้จะไร้สมอง แต่ถ้าไม่ถูกกดดันให้สิ้นหวังสุดๆ จะไม่มีวันทำเรื่องบ้าคลั่งแบบนี้อย่างแน่นอน”
หลินเซียนเหยียนไม่เข้าใจ แต่จงจึงห้าวกับเข้าใจ อาจจะ เกี่ยวข้องกับหลินกั๋วอัน ดวงตาของเขามืดมน

จงจิ่งห้าวไม่พูดอะไร หลินเซียนเหยียนคิดว่าเขาก็คงไม่รู้

เหมือนกัน

“ไม่เป็นไร ถ้างั้นฉันจะไปธุระก่อน” ในใจเธอแฝงด้วยความ สงสัย จัดเก็บกล่องยาขึ้นมา จงจึงห้าวตอบว่าอืม นึกอะไรขึ้นได้ก็ เตือน “สองสามวันนี้หลินกั๋วอัน คงจะมาหาคุณ

หลินเซียนเหยียนหยุดการเคลื่อนไหว หันหัวกลับมามอง “คุณ

รู้ได้อย่างไร?”

หลังจากถามเสร็จดูเหมือนฉันจะสังเกตเห็นบางอย่าง “มัน เกี่ยวข้องกับบริษัทหลินซื้อกรุ๊ป และเกี่ยวข้องกับคุณด้วย?”

เธอไม่รู้รายละเอียด แต่ต้องเกี่ยวพันกับจงจึงห้าวโดยตรง

มิเช่นนั้นเสิ่นซิ่วฉิงจะไม่บ้าคลั่งขนาดนั้น

“ทำไมคุณถึงทำเช่นนี้?” หลินเซียนเหยียนไม่เห็นใจเสนชั่วนิ่ง และไม่เห็นใจหลินกั๋วอัน แต่ไม่เข้าใจวิธีการของจงจึงห้าว

จงจึงห้าวยิ้มอย่างเย็นชา “ปล่อยให้เธอทำเรื่องเลวได้ แต่ไม่ ยอมให้ฉันใช้กลอุบายบางอย่าง ”

หลินเซียนเหยียนสูดลมหายใจ นี่โกรธแค้นเรื่องในคืนนั้น หรือ?”

เธอคิดในใจเงียบๆ ต่อไปจะไม่ไปล่วงเกินผู้ชายแบบนี้อีก
ขณะที่หลินเซียนเหยียนเก็บของเสร็จและกำลังจะออกไป ก็มี เสียงเคาะประตูออฟฟิศ

จงจึงห้าวลุกขึ้น เดินไปที่นั่งที่เก้าอี้โต๊ะทำงาน และตอบเบาๆ ว่า “เข้ามา”

ในมือของกวนจิ้งถือเอกสาร ผลักประตูและเดินเข้ามา เมื่อ เห็นหลินเซียนเหยียนก็ตกตะลึง โดยไม่คาดคิดว่าเธอจะปรากฏ ตัวอยู่ที่นี่

“นี่คือข้อมูลทั้งหมดของหลินชื่อกรุ๊ป” กวนจิ้งส่งเอกสารข้อมูล

ให้

เมื่อได้ยินหลินชื่อกรุ๊ป หลินเซียนเหยียนก็หยุดเดิน อยากรู้ เกี่ยวกับสิ่งที่เธอไม่รู้

“อยากดูไหม” จงจิ่งห้าวเดาความคิดของเธอถูก แล้วถาม หลินเซียนห้าวพยักหน้า และตอบอย่างตรงไปตรงมา “อยาก” จงจึงห้าวไม่ได้เอื้อมมือออกไปรับเอกสาร แต่ยกปลายคางไป ทางกวนจิ้ง “เอาให้เธอ

กวงจิ้งตกตะลึง

ความสัมพันธ์ของหลินเซียนเหยียนกับประธานจงสนิทกัน ขนาดนั้นเชียวเหรอ?

มุมตาของเขากระตุก และเขาไม่เข้าใจความคิดของจงจึงห้าว

“ผู้ช่วยกวน?” หลินเซียนเหยียนยื่นมือออกมา กวนจึงไม่ได้ให้แฟ้มกับเธอ เธอเลยเตือนด้วยเสียงเบาๆ

“อ๊ะ เอ่อ ให้” กวนจิ้งยื่นเอกสารในมือให้ “นี่เป็นกิจการของ

บริษัทหลินชื่อกรุ๊ปในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา” เขาพูดดูถูกเหยียด

หยาม “แต่ละปียิ่งแย่ขึ้นเรื่อยๆ กวนจึงไม่ได้ดูถูกหลินกั๋วอัน แต่เขาไม่สามารถทำให้ผู้คนให้ เกียรติเขาได้เลย

หลินชื่อกรุ๊ปเป็นธุรกิจที่สืบทอดจากตระกูล ก่อตั้งมาตั้งแต่รุ่น คุณปู่ของหลินกั๋วอัน แม้ว่าจะยังไม่เจริญรุ่งโรจน์มากนัก แต่การ พัฒนาของบริษัทก็ถือว่ามีเสถียรภาพคงที่

แต่เมื่อมาถึงรุ่นหลินกั๋วอัน เขารับตำแหน่งหน้าที่บริหาร มา20กว่าปี และความวุ่นวายครั้งใหญ่ก็เกิดขึ้น2 ครั้ง ครั้งแรก เมื่อ19ปีที่แล้ว เกือบจะล้มละลาย และต่อมาได้แต่งงานกับจวง จื่อจิ่น ถึงได้กอบกู้สถานการณ์การล้มละลาย

ครั้งนี้ก็เป็นเพราะเขาทำให้บริษัทตกอยู่ในภาวะวิกฤติ แม้ว่า จงจิ่งห้าวจะไม่เติมเชื้อไฟ ก็ใช่ว่าเขาจะสามารถรอดได้

ก่อนหน้านี้หลินเซียนเหยียนรู้ตั้งนานแล้วว่าบริษัทของหลิน วอันเกิดปัญหา แต่ไม่รู้ว่าจะร้ายแรงขนาดนี้

ก่อนหน้านี้เธอบอกให้หลินกั๋วอันหย่ากับเงินซิ่วฉิง เขายัง ลังเลอยู่เล็กน้อย ตอนนี้สามารถบีบบังคับให้เงินซิ่วฉิงเป็นแบบนี้ ได้ เกรงว่าสถานการณ์ของเขาก็คงจะไม่ดี

เธอไม่รู้สึกอยากแก้แค้น เป็นเพียงความเศร้าโศกอย่างสุดซึ้ง
เธอวางเอกสาร และเดินออกไปพร้อมกับกล่องยา

เป็นอย่างที่จงจิ่งห้าวคาดไว้

หลินเซียนเหยียนกลับมาที่วิลล่าหลังเลิกงาน และพบหลิน

วอัน

อาจเป็นเพราะต้องการขออะไรบางอย่าง นำสิ่งของที่ครั้งก่อน ยังไม่ได้มอบให้หลินเซียนเหยียน ส่งมาถึงที่ รวมทั้งเปียโนด้วย

ป้าหยูได้ยินว่าเขาเป็นพ่อของหลินเซียนเหยียน ดังนั้นจึง ต้อนรับอย่างอบอุ่น

“พ่อของคุณรอคุณมานานแล้ว และยังบอกว่าของพวกนั้นเป็น ของที่คุณเคยชอบมาก่อน กลัวว่าคุณอยู่ที่นี่ยังไม่คุ้นเคย และให้ คนส่งมาให้” ป้าหยูยังคงชงชา เห็นหลินเซียนเหยียนกลับมาจึง พูด

หลินเซียนเหยียนหันไปมองจงจึงห้าว ใบหน้าของเขาไม่แสดง อาการใดๆ เขาปลดกระดุมเสื้อสูทด้วยมือข้างหนึ่ง หลินเซียนเห ยียนยื่นมือออกไป “มือของคุณบาดเจ็บ ฉันจะช่วยคุณถอด

จงจิ่งห้าวตอบรับและปล่อยมือออก ให้หลินเซียนเหยียน “ปรนนิบัติ” เขา

ป้าหมองไปที่ทั้งสองคน ใบหน้ามีรอยยิ้มประทับใจอย่างลึก ซึ้ง รอยตีนกาที่มุมตาของเธอนั้นมีร่องลึกขึ้นเล็กน้อย และรอย ยิ้มมีสุข พวกเขาเหมือนสามีภรรยากันมากขึ้นเรื่อยๆ

หลินกั๋วอันยืนขึ้น รู้สึกทำอะไรไม่ถูก
คาดไม่ถึงว่าหลินเซียนเหยียนกับจงจึงห้าวจะมีความสัมพันธ์ที่ ขนาดนี้

จนถึงตอนนี้เขายังรู้สึกว่าหลินเซียนเหยียนไม่ได้มีหน้าหน้าตา ที่สะสวย จงจึงห้าวตกหลุมรักเธอได้อย่างไร? หลินเซียนเหยียนแขวนเสื้อคลุมของจงจึงห้าว แล้วค่อยเดิน เข้ามา ไม่แสดงสีหน้าใดๆแล้วพูดว่า “คุณมานี้มีธุระอะไรเหรอ?”

ถึงตอนนี้หลินกั๋วอันพึงสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง ตั้งแต่เธอ กลับมาถึงก็ไม่ได้เรียกเขาว่าพ่อ เรียกเขาว่า “คุณ”ตลอด

นี่คงโกรธแค้นที่ส่งเธอไปต่างประเทศ?

“เหยียนเหยียน…” หลังจากลังเลสักพัก ในที่สุดหลินกั๋วอันก็ พูดออกมา

เขากําลังจะกลายเป็นยาจกแล้ว ไม่แน่บางทีเขาอาจจะต้องติด

คุก จะมีหน้าไปไว้ไหน?

หลินเซียนเหยียนนั่งลงข้างๆจงจึงห้าว หรือตรงข้ามหลินกั๋วอัน ในความคิดของเธออยากจะแสดงละครให้เขาดู

ให้เขารู้สึกว่าความสัมพันธ์ของเธอกับจงจึงห้าวนั้นดีมาก

“ของที่ให้เธอครั้งล่าสุด ยังไม่ครบ เปียโนนี้เป็นของขวัญวัน เกิดที่แม่เธอมอบให้เธอ ฉันส่งมาให้เธอ โดยเฉพาะ…….

“พูดมาสิ ฉันคิดว่าคุณก็ไม่ใช่พ่อที่มีจิตใจเมตตา มาหาฉัน เพื่อส่งของมาให้”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ