บทที่ 448 เด็กที่ไม่ถูกอวยพร

หลินซีเฉินขมวดคิ้ว ถอนสายตาจาก โน้ตเปียโนไปมองน้อง สาวของเขา

ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

ดูท่าจะจนปัญญากับน้องสาวคนนี้แล้ว

“ฉันเป็นห่วงอนาคตของเธอจริงๆ” ได้แค่ (ห่าน หนึ่งบท ก็คิด ว่าตัวเองเก่งมาก ไอคิวนี้น่าเป็นห่วงจริงๆ

“แด๊ดดี้ ท่านดู ท่านดูสิ” เด็กผู้หญิงเบะปาก โยกคอของจงจึง ห้าว “พี่เขาดูถูกหนูอีกแล้ว”

เด็กผู้หญิงสวมชุดกระโปรงสีชมพู ถุงเท้าสีขาว เพราะอากาศ เริ่มร้อน กระโปรงเป็นวัสดุฤดูร้อนแบบบาง นุ่มๆ ลื่นๆ เธอมัดผม หางม้า เผยใบหน้าที่งดงาม นั่งอยู่บนตักของจงจิ่งห้าว แขนสอง ข้างโอบคอขอเขา ดูเหมือนเขาจะต้องให้คำตอบกับตัวเอง

จงจิ่งห้าวหัวเราะเบาๆ จนปัญญากับลูกสาว ตบตูดเธอเบาๆ

“หนูว่า ทำยังไง ฉันฟังหนู”

“พี่ชายของหนูดูถูกหนูยังไงอีกแล้ว” หลินซินเหยียนยืนอยู่ หน้าบันได มองลูกสาว

ลูกคนนี้ยิ่งอยู่ยิ่งบอบบาง เธอเดินลงบันได จงจึงห้าววาง ลูกสาวลงบนโซฟา เดินขึ้นไปจะอุ้ม หลินซินเหยียนไม่ให้ “ไม่ต้อง ฉันรู้สึกว่าร่างกายดีขึ้นมากแล้ว

เธอจับแขนของเขา “นายอย่าตามใจเธอแบบนี้ เดี๋ยวจะกลาย เป็นคนนิสัยหยิ่งผยอง

“ยังเด็ก” เขาคิดว่าลูกสาวกับลูกชายไม่เหมือนกัน หยิ่งผยอง หน่อยไม่เป็นไร

ยังไงเขาก็เลี้ยงไหว ลูกสาวของเขา เขาชอบโอ้เอง

หลินซินเหยียนมองเขา ไม่เห็นด้วยกับคำพูดของเขามากๆ “นิสัยเกิดจากการปลูกฝังตั้งแต่เด็ก เดี๋ยวก็จะขึ้นชั้นประถมแล้ว ในโรงเรียนมีนักเรียนเยอะขนาดนั้น ย่อมมีการถูกเนื้อต้องตัวกัน เล็กน้อย จะให้ไปฟ้องครูทุกวัน? กลับบ้านฟ้องผู้ปกครอง? นิสัย แบบนี้ดีเหรอ?”

เธอหวังว่าลูกสาวต้องเพัฒนา ไม่เป็นเด็กทารกไปตลอด

“แม้แต่เสียใจก็พูดไม่ได้?” จงจึงห้าวคิดว่าเธอคิดมากไป “ต่อ ให้ไม่ไปโรงเรียน แล้วยังไง? ฉันเลี้ยงทั้งชีวิต”

หลินซินเหยียน ”

เธอมองจงจึงห้าวอย่างพูดไม่ออก ขมวดคิ้วแน่น “นายแก่แล้ว ล่ะ? ใครตามใจเธอ?”

ครั้งนี้ตาจงจึงห้าวพูดไม่ออกแล้ว

“หม่ามีรู้เหตุรู้ผล” หลินซีเฉินพูดแทรก เมื่อก่อนน้องสาวก็ชอบ อ้อน แต่ว่ายิ่งอยู่ยิ่งโต ยังชอบฟ้อง โดยเฉพาะต่อหน้าเฉิงซิ่วและจงจิ่งห้าว

ชอบอ้อนฟ้องเป็นพิเศษ

เด็กผู้หญิงนั่งบนตัวเอง กะพริบตาปริบๆ ในน้อยใจ เกลียดหม่ามี้ ทารก น้อยไม่เอาหนู

พูดก็ลงโซฟา วิ่งไปทางห้องครัว คุณย่า คุณย่า บ้าน อยู่แล้ว

เฉิงซิ่วและป้าหยูกำลังเตรียมอาหารในห้องครัว บนตัวยัง สวมผ้ากันเปื้อนไว้ได้ยินเสียงเธอแล้วหันไป เด็กผู้หญิงกอด ของเธอ คุณย่า พวกเรากลับบ้านกันเถอะ หม่าเอาแค่ลูกท้องกับไม่เอา

ตั้งแต่ว่าในท้องของหลินซินเหยียนลูก เธอกลัว กลัว

ขณะที่จงจิ่งห้าววางเธอลงแล้วไปพยุงหลินซินเหยียน เธอก็ หม่ามาก

เด็กผู้หญิงน้อยใจมาก ขอบแดง ละอองน้ำบาง ๆ สะสมใน ดวงตาขึ้นเรื่อยๆ

เฉิงซิ่วล้างมือ ขณะที่กำลังก้มเข้ามา สายตาของเขาไม่มองตัวเฉิงซิ่ว แต่ฉันอุ้มเอง

เด็กผู้หญิงกอดขาของเฉิงไม่ปล่อย หนูไม่เอา จะเอาคุณย่า

หรือให้ฉันไหม” เฉิง

เหมือนหยก ตอนนี้ เต็มไปด้วยความน้อยใจ จงห้าวพูด แกะมือของเธอกอดขาเฉิงซิ่วออก เธอแล้วเดินออกจาก

จะเอาคุณย่า จะเอาย่า”

เฉิงซิ่วเดินออกมาไปทางห้องหนังสือ ไม่เรียกให้เขาปล่อยลงมา อด ไม่ที่จะมองที่หลินซินเหยียน หล่อนยังเด็ก อาจเพราะรู้ ว่าเธอตั้งครรภ์ กลัวตัวเองเมินเฉย ก็เลยแบบนี้…

หลินซินเหยียนเม้มปาก เมื่อตกใจกับคำไม่ถึงว่าเธอคิดว่าตัวเองลูกไม่เอาเธอ

ฉันรู้ เดี๋ยวฉันเข้าดูเธอนั่งอยู่บนโซฟา ตอน

กำลังโกรธ เดี๋ยวเธอค่อยเข้าไป

เฉิงซิ่วพยักหน้า

ห้องหนังสือ

หลินลุยร้องไห้หนัก จึงห้าวไม่ได้ปลอบเธอ กอดเธอไว้ ให้ เธอร้องไห้

ผ่านไปสักพัก ร้องไห้จนเหนื่อยแล้ว แค่สะอื้น ไหล่เล็กๆ สั่นหยุด
จงจิ่งห้าวถึงจะเช็ดน้ำตาให้เธอ มือค่อยๆ เคลื่อนผ่านใต้ตา ของลูกสาว “ไม่ชอบทารกในท้องของหม่า?”

หลินลุยซีก้มหน้า และเล็บไม่พูด

“กลัวเด็กน้อยแย่งความรักที่หม่ามและแด๊ดดี้ให้หนู?” เขา กอบกุมใบหน้าเล็กที่แดงของลูกสาว

เด็กผู้หญิงหลุบตาลง ขนตายาวยังมีรอยน้ำ ยังคงไม่พูด ใช่ แล้ว เธอกลัวหม่ามี้และแดดรักทารกน้อยมากกว่าไม่เอาเธอ แล้ว

จงจิ่งห้าวกอดลูกสาวไว้ในอ้อมกอด ฝ่ามือหนาลูบหลังของ เธอ “หนูเป็นลูกของแด๊ดดี้และหม่ามี้ พวกเราจะไม่ชอบเธอได้ยัง ไง? แด๊ดดี้นะ แทบรอไม่ไหวที่จะมอบสิ่งดีๆ ให้หนูเลย

“จริงเหรอคะ?” เด็กผู้หญิงเงยหน้า

เขาจูบหน้าผากของลูกสาว “แน่นอนสิ

“แต่ว่าถ้าหม่ามีคลอดน้องสาว ท่านจะชอบน้องมากกว่ามั้ง คิดว่าเด็กในท้องของหลินซินเหยียนอาจจะเป็นน้องสาว หลินลุย เสียใจขึ้นมาอีกครั้ง ขอบตายิ่งแดงขึ้นเรื่อยๆ

“ทำไมฉันถึงต้องชอบน้องสาวมากกว่าล่ะ? หนูไม่ใช่ลูกของ แด๊ดดี้เหรอ?” จงจิ่งห้าวปลอบอย่างใจเย็น

“แต่ว่า เมื่อกี้เห็นได้ชัดว่าท่านแคร์ทารก ในท้องของหม่ามี้ มากกว่า” เด็กผู้หญิงยังคงไม่เชื่อ
“ฉันแคร์หม่ามีของเธอ แน่นอนก็รักทารกน้อยในครรภ์เช่นกัน แต่หนูรู้ไหมว่าทำไมฉันต้องระมัดระวัง?”

เด็กผู้หญิงสูดจมูก ถาม “ทำไมเหรอ?”

“ทารกยังเล็ก เล็กมาก ถ้าแอ๊ดดี้และหม่าไม่รักและดูแลเขา ดีๆ เขาจะจากไปได้ตลอด

“จากไป?” เด็กผู้หญิงกะพริบตาปริบๆ “ไปไหนเหรอคะ?” เธอไม่รู้ว่าการจากไปนี้หมายถึงอะไร

“ก็คือ จะไม่มาบนโลกใบนี้ พวกเรามองไม่เห็นเขา เขาก็มอง ไม่เห็นพวกเรา”

เด็กผู้หญิงตกอยู่ในความคิด ในใจเหมือนจะเข้าใจความ

หมาย

ขณะนี้ หลินซินเหยียนเปิดประตูเข้ามา เด็กผู้หญิงเห็นเธอแล้ว

ซุกหน้าเข้าไปในอ้อมอกของจงจึงห้าว ไม่มองเธอ

หลินซินเหยียนเดินมา จับมือของลูกสาว ลูกสาวอยากดึงกลับ แต่หลินซินเหยียนจับแน่น เธอขยับไม่ได้

ขอบตาแดงอีกแล้ว

เธอน้ำมือของลูกสาววางบนท้องน้อย “เสี่ยวลุ่ย เมื่อก่อนเธอก็ อยู่ในท้องของหม่ามีแบบนี้”

เด็กผู้หญิงกำมือ ไม่ยอมไปสัมผัส

“รู้ไหม? ทั้งเธอและพี่ชายล้วนเป็นเด็กที่ไม่ถูกคาดหวัง ไม่ถูกอวยพร”

เด็กผู้หญิงร้องไห้แล้ว เสียงไม่ดัง นอนอยู่ในอ้อมกอดของจง จิ่งห้าวและร้องไห้เงียบๆ

“แต่ว่า กลับเป็นลูกรักของหม่าม มีพวกหนู ฉันถึงจะรู้สึกว่าฉัน มีชีวิตอยู่ หัวใจยังเต้น มีพวกเธอ ฉันถึงจะรู้ว่าฉันมีชีวิตต่อเพื่อ

อะไร เพราะว่ามีพวกหนู โลกของฉันเต็มไปด้วยสีสัน……