บทที่ 446 สับสนและสูญเสียเหตุผล

ดูแล้วผู้หญิงอายุประมาณห้าสิบ อาจจะเป็นเพราะชีวิตไม่ดีนัก ทำให้ดูอายุมาก ผมสั้น ตัวไม่ใหญ่ ผอมบางมาก สายตาได้ ความรู้สึก เห็นผู้ชายสองคนที่เข้ามา สายตาถึงมีการสั่นไหว

เส้นเผยชวนขยับเข้าใกล้จงจึงห้าวแล้วกระซิบเสียงเบาอธิบาย เหตุการณ์ “ฉันได้อ่านข้อมูลเรือนจำของผู้หญิงคนนี้แล้ว เธอฆ่า สามีของตัวเอง ในข้อมูลเขียนว่าเป็นการฆาตกรรมโดยเจตนา จําคุกตลอดชีวิต”

ผู้หญิงมองพวกเขาอย่างระมัดระวัง “พวกนายเป็นใคร จะทำ อะไร?”

ระวังเสิ่นเผยชวน โดยเฉพาะ เพราะว่าช่วงเช้าคนคนนี้เคยมา

ครั้งหนึ่งแล้ว และได้ถามนักโทษทุกคนที่อยู่ในห้องขังเดียวกัน

กับเหอรุ่ยหลิน

เหมือนกำลังตรวจสอบสาเหตุการเสียชีวิตของเหอรุ่ยหลิน

เสิ่นเผยชวนไม่เสียเวลากับเธอ “เธอเป็นคนฆ่าเหอรุ่ยหลิน” ดูเหมือนว่าผู้หญิงจะตกใจเล็กน้อย “นายพูดไอะไรไร้สาระ? มี หลักฐานไหม?”

เสิ่นเผยชวนยิ้ม “เมื่อเช้าที่ทำการสอบปากคำ ฉันแสดงใบรับ รองของฉันให้เธอดู รู้ใช่ไหมว่าฉันเป็นใคร”
ผู้หญิงไม่พูด เหมือนยอมรับเงียบๆ

เสิ่นเผยชวนพูดต่อ “แน่นอน ฆาตกรให้ถูกต้องใช้หลักฐาน จุดนี้เธอไม่ถาม ฉันจะให้เธอยอมรับทั้งปากทั้งใจ ข้อมูลที่เธอฆ่า สามีตัวเอง ได้เก็บรอยนิ้วมือและDNAของเธอไว้ และฉัน เจอDNAที่เป็นของเธอ ในซอกเล็บของเหอรุ่ยหลิน หลังคอของ เธอมีรอยขีดข่วน เห็นได้ชัดว่าเกิดจากรอยเล็บ ตอนเช้าที่ถาม เธอ เธอบอกว่าเธอเกาเพราะคัน เธอต้องคันขนาดไหน ถึงเกาจน ผิวเลือดออกได้?

ขณะนั้นเธอโกหก มีวัตถุประสงค์เพื่อปกปิดว่าคุณมีการขัด แย้งกับเหอรุ่ยหลิน ฉันรู้ เธอไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าคน ต้องมีคนสั่งเธอ แน่ๆ ถูกไหม?”

ผู้หญิงจ้องไปที่เสิ่นเผยซวนเป็นเวลานาน จู่ๆ ก็คุกเข่าลง

เสิ่นเผยชวนถอยหลังหนึ่งก้าว “นี่เธอทำอะไร? เธอน่าจะรู้ดี ผ่อนปรนกับคําสารภาพและเข้มงวดกับการต่อต้าน ขอร้องฉันก็ ไม่มีประโยชน์ เว้นแต่เธอจะพูดเอง ทำไมต้องฆ่าคน แน่นอนว่า เธอไม่พูด ฉันก็สามารถตรวจสอบ คนที่เธอติดต่อได้ภายใน ก็ แค่นั้น ตรวจสอบทีละคน หาสาเหตุเจอเป็นเรื่องที่ไม่ช้าก็เร็ว

เขาใช้ทั้งไม้อ่อนและไม้แข็ง

ผู้หญิงก้มหน้า “ฉันรู้ว่าสิ่งต่างๆ จะถูกเปิดเผยไม่ช้าก็เร็ว ตอน นั้นเป็นฉันเองที่สับสนและสูญเสียเหตุผล ตำรวจประจำคุกหาน ให้ฉันทํา เขาบอกว่า ถ้าฉันทำ จะลดโทษให้ฉัน ให้ฉันออกไปได้ นายรู้ สามีของฉันเสียชีวิตแล้ว ฉันมีลูกสาวหนึ่งคนปีนี้ขึ้นปีหนึ่ง เธอคือสิ่งเดียวที่ฉันกังวล เดิมทีฉันคิดว่า ออกไปแล้ว สามารถดูแลเธอสองปี…..

พูดไป ผู้หญิงร้องไห้สะอึกสะอื้น

จงจึงห้าวยืนอยู่ด้านนอก เห็นสีหน้าไม่ชัด

เส้นเผยชวนไม่คาดคิด สารภาพเร็วขนาดนี้

เพียงแต่ ก็เป็นคนน่าสงสาร

ผู้หญิงเช็ดน้ำตา “ปีที่ฉันเพิ่งเข้ามาลูกสาวของฉันเพิ่งขึ้น มัธยมศึกษาปีที่สี่ ตอนนั้นแค่สิบกว่าปี สามีของฉันเล่นพนัน ใน บ้านนอกจากไม่เหลือเงินให้เธอแล้ว ยังมีหนี้มากมาย หลายปีนี้ เธอเลี้ยงตัวเอง บางครั้งที่มาเยี่ยมฉัน ยังให้เงินฉันเล็กน้อย กลัว ว่าฉันใช้ชีวิตในนี้ไม่ดี

ผู้หญิงยิ่งพูดยิ่งเสียใจ รู้สึกว่าตัวเองรู้สึกผิดต่อลูกสาว

“ฉันอยากออกไปดูแลลูกสาวของฉันจริงๆ จึง…….. ตัวเองผิด ไม่ควรทําแบบนี้ …ฉันรู้แล้วว่า

ในใจของเสิ่นเผยชวนสามารถเดาความคิดของผู้หญิงคนนี้ ออก น่าจะเพราะปล่อยวางลูกสาวคนเดียวที่อยู่ด้านนอกไม่ได้

“เด็กผู้หญิงคนเดียว ไม่มีที่พึ่งพิง ใช้ชีวิตในเมืองนี้โดยไม่มี พื้นหลังไม่ง่ายเลย ถ้าเธอยอมข้อบกพร่องรับคำพิพากษ์ อนาคตลูกสาวเธอเรียนจบฉันสามารถหางานให้หล่อน ไม่มี ปัญหาในการเลี้ยงตัวเอง ฉันพูดแล้วทำตามสัญญา ทำเป็นหลัก ฐานลายลักษณ์อักษรได้
ผู้หญิงมองเสิ่นเผยชวน คำพูดของเขาเข้าถึงในใจของเธอ เธอไม่อยากให้ลูกสาวกลับบ้านเกิดอีก เรื่องที่เธอฆ่าสามีตัวเอง คนในบ้าน คนอื่นต้องกล่าวหาหล่อนแน่นอน บอกว่าแม่หล่อน เป็นฆาตกร

ในมือของเส้นเผยชวนมีหลักฐาน ต่อให้เธอไม่ยอมรับก็ได้ ประโยชน์ เธอดูเสิ่นเผยชวนก็ไม่เหมือนคนไม่ดี เธอไม่มีทาง เลือกอื่น

“ฉันเชื่อนาย ไม่ต้องร่างลายลักษณ์อักษร แค่หวังว่าหาก อนาคตเธอเจอปัญหา ขอร้องพวกนาย ช่วยเธอหน่อย อย่าให้ เธอเดินทางที่ผิด” เธอไม่รู้ได้อย่างไร ว่าผู้หญิงจะอยู่รอดใน สังคม ยากแค่ไหน

ไม่ระวังอาจจะเดินผิดทาง

แน่นอนว่าเธอเชื่อลูกสาวตัวเอง แต่ว่าเรื่องอนาคต ใครจะรู้ดี

ล่ะ

หากเจอปัญหา ไม่มีญาติแม้แต่คนเดียว หล่อนต้องพึ่งพิง ใคร?

เสิ่นเผยซวนตรงมาก “ฉันก็ไม่ใช่คนที่นี่ ขอบคุณสำหรับความ ไว้วางใจของเธอ และขอบคุณที่เธอสารภาพ หากอนาคตเธอเจอ ปัญหา หรือเรื่องที่ต้องใช้เงิน ฉันจะช่วยแน่นอน

“ขอบคุณ ขอบคุณ” ผู้หญิงคลานอยู่บนพื้นจะกรา กราบเขา เสิ่นเผยซวนดึงเธอไว้ “ฉันหวังว่าเรื่องที่เราเจอกัน เธออย่าบอกใคร ยังเหมือนปกติ ทําได้ไหม?”

ยังไม่สามารถแหวกหญ้าให้ตื่นได้

ผู้หญิงพยักหน้า

เสิ่นเผยชวนหันไปมองจงจิ่งห้าว “ดูเหมือนจะเป็นคนนั้นแล้ว” คนที่นามสกุลหาน เป็นคนของเฉินซิง

จงจิ่งห้าวไม่พูดอะไรหมุนตัวเดินออกไป เสิ่นเผยชวนพูดกับคน ด้านนอก “นําคนกลับไปเลย หลบหน่อย อย่าให้ใครเห็น

เมื่อเขาพูดจบกำลังจะเดินจากไป ผู้หญิงคนนั้นยืนมองเขาหน้า ประตู “ลูกสาวของฉันเรียนที่มหาวิทยาลัย วชิง อยู่ปีหนึ่ง ชื่อ ซางหยู”

เธอเดินมา หยิบเงินสี่ห้าร้อยที่ห่อด้วยผ้าเช็ดหน้าออกมา นี่ ล้วนเป็นเงินที่ลูกสาวมาเยี่ยมเธอแล้วหล่อนให้ไว้ จริงๆ แล้วเธอ ก็ไม่ค่อยใช้เงิน เก็บไว้หมดแล้ว

เธอรู้ว่าลูกสาวใช้ชีวิตอยู่ด้านนอกไม่ง่าย

“รบกวนนายเอาให้ลูกสาวฉัน” เธอยื่นให้เป็นเผยชวน

เธอไม่รู้ว่าตัวเองจะได้เจอลูกสาวอีกหรือเปล่า

เธอรู้ไม่ว่าจะเป็นคนที่สั่งเธอ หรือสองคนเมื่อกี้ ล้วนไม่ใช่คน ธรรมดา กลัวว่าตัวเองจะโชคร้ายมากกว่าโชคดี

สายตาของผู้หญิงเต็มไปด้วยความอ้อนวอน “แล้วก็อย่าเพิ่ง บอกหล่อนเรื่องที่ฉันทำ
เงินเผยชวนรับมาแล้วพูด “ได้ ฉันไม่บอกหล่อน เงินก็จะส่งให้ ถึง”

“ขอบคุณ”

เงินเผยชวนพยักหน้า ตบบ่าคนที่จัดการให้เขาได้เจอผู้หญิง คนนี้ “ถ้าว่างไปดื่มด้วยกันสักแก้ว

“อืม รีบไปเถอะ เดี๋ยวมีคนเห็น” คนนั้นพูดเร่ง

เสิ่นเผยชวนเดินออกมา จงจึงห้าวขึ้นรถแล้ว เขาเปิดประตูรถ แล้วนั่งฝั่งข้างคนขับ “ตอนนี้นายจะทำยังไง?

พิจารณาจากหลักฐานในมือ เฉินซึ่งใช้เหอเห็นหวยให้ถึงจุด ประสงค์เพื่อแยกจงจิ่งห้าวและหลินซินเหยียนออกจากกัน

เขาพูดเสียงเย็น “สับสนและสูญเสียเหตุผลแล้วมั้ง

ขณะที่พูดเขาหันไปมองจงจึงห้าวแล้วยิ้ม “หน้าตาดี ก็อาจจะ ไม่ใช่เรื่องดี ดูสิว่าสร้างปัญหาขนาดไหน ทั้งๆ ที่รู้ว่านายมี ภรรยาแล้ว ยังจะยัดเยียดลูกสาวให้นายอีก เฮ้อๆ!”

จงจิ่งห้าวไม่สนใจเขา ขับรถออกไป

“แต่ว่าพูดจริงจังนะ นายจะทำยังไ” เสิ่นเผยชวนเปลี่ยนสีหน้า แล้วถามอย่างจริงจัง

เรื่องนี้สำคัญมากละเลยไม่ได้

แม้เฉินชิงจะไม่มีอำนาจเท่าเหวินชิง แต่ก็มีตัวตนก็วางโชว์อยู่ ตำแหน่งของเหวินชิงและเฉินชิงหมือนกับสงครามสมัยก่อนเฉินซึ่งเป็นผู้บังคับการเหวินซึ่งเป็นแม่ทัพ