บทที่ 445 เผยชวน หาผู้หญิงคนหนึ่งเถอะ

ลงจากลิฟต์แล้วขณะที่จงจึงห้าวกำลังเดินไปทางที่จอดรถ ทาง เข้ามีรถคันหนึ่งเข้ามา จอดอยู่ที่ข้างรถของเขา สักพักคนในรถเปิดประตูรถลงมา เดินมาทางนี้ “นายจะไป

ไหน?”

เส้นเผยชวนถาม

จริงๆ แล้วจงจิ้งห้าวกำลังจะไปหาเขา แต่ไม่ได้บอกทันที แต่ มองเขาเงียบๆ เหมือนกำลังรอประโยคต่อไปของเขา

เหมือนกำลังรอคำสารภาพของเขา และเหมือนกำลังรอว่าเขา ตรวจสอบการเสียชีวิตของเหอรุ่ยหลินถึงไหนแล้ว

เสิ่นเผยชวนก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร รู้สึกผิดแปลกๆ เขาไม่ได้

ทำเรื่องไม่ดีอะไรมั้ง?

แต่ ก็ไม่กล้าสบตากับเขา

สุดท้ายก็ไม่ได้สารภาพกับจงจึงห้าวเรื่องที่ออกไปเป็นเพื่อน กับหลินซินเหยียน หลินซินเหยียนหาเขา ก็เพราะเชื่อใจเขา ไม่ ได้รับอนุญาตจากหลินซินเหยียน เขาพูดไม่ได้

เขาก้มหน้ามองพื้น มีก้อนหินก้อนเล็กๆ พอดี เขาใช้เท้า เหยียบ หยอกล้อใต้เท้า “ฉันมาเพราะจะบอกนายว่า ฉันสืบพบ ฆาตกรที่ฆ่าเหอรุ่ยหลินแล้ว แต่ไม่มีแรงจูงใจ ตอนนี้ทำยังไง?
น้ำเสียงนิ่งๆ ของเขาจงจึงห้าว ฟังไม่ออกว่ามีอะไร “นาย ทําความผิดมาเหรอ?”

“ฮะ?” เสิ่นเผยชวนเงยหน้าอย่างงงงวย “ฉัน ฉันทำความผิด อะไร?”

เขา เขารู้อะไร?

จงจิ่งห้าวหัวเราะเบาๆ “ดูนายสิ ตกใจจนหน้าซีดแล้ว ฉันล้อ นายเล่น นายกระวนกระวายขนาดนั้นทำไม?” เสิ่นเผยชวนลูบจมูก “ฉันกระวนกระวายที่ไหน แค่รู้สึกว่า

ประโยคที่นายพูด แปลกประหลาด”

จงจิ้งห้าวยิ้มแต่ไม่พูด เดินไปทางรถ “ไปเถอะ

“ไปไหนเหรอ?” เสิ่นเผยชวนงงอีกครั้ง

“นายเจอหลักฐาน ไม่ขุดให้ลึกอีก เก็บไว้ข้ามปีเหรอ?” เขากด ปุ่มปลดล็อก ไฟปลดล็อกรถกะพริบ เขาเดินมาขึ้นรถฝั่งคนขับ เงินเผยชวนตอบสนองแล้วรีบขึ้นฝั่งข้างคนขับ

“เราไปจับคนอย่างเร่งรีบ แหวกหญ้าให้ตื่นหรือเปล่า?” เสิ่น เผยชวนกังวล ซื้อคนวงในมาก่ออาชญากรรมได้ ไม่ใช่สิ่งที่คน ทั่วไปทําได้

จงจึงห้าวมองเขาหนึ่งที่ “นายไม่แหวกหญ้า งูจะออกมาเห รอ?”

เสิ่นเผยชวนคิดดูก็ถูก “ฉันให้คนหาผู้หญิงคนนั้นออกมาให้
“คนร้ายเป็นผู้หญิง” จงจึงห้าวขมวดคิ้ว

เงินเผยชวนพยักหน้า “พวกเราเปิดเผยมากเกินไป อย่ายังชัก ถามไม่ได้อะไร คนก็ถูกปิดปากอีก

หลายปีนี้เสิ่นเผยชวนไม่ได้อยู่ด้านในเปล่าๆ แม้ไม่ได้เลื่อนยศ

สูงมาก แต่ก็ปลูกฝังคนกันเองไม่น้อย

จงจิ้งห้าวไม่พูดอะไร ถือว่าตกลงแล้ว

เงินเผยชวนหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากดโทรออก สั่งกับอีก ฝั่งสองสามประโยค สุดท้ายพูด “พยายามให้เร็วที่สุด เดี๋ยวฉันก็ ถึง”

ได้ยินอีกฝั่งตอบกลับ เขาถึงจะวางสาย

เขาพิงเบาะ ท่าทางผ่อนคลาย เมื่อคืนนายดื่มเยอะจริงๆ

เหรอ?”

เนียนถามเขา?

จงจิ่งห้าวหันมามองเขา ให้คำตอบที่คลุมเครือแก่เขา “นาย

คิดว่าไง?”

เสิ่นเผยชวน ”

“ฉันนะ ไม่ช้าก็เร็วจะโดนคู่สามีภรรยาอย่างพวกนายเล่นจน ตาย” เสิ่นเผยชวนไม่โง่ ท่าทางแบบนี้ของจงจึงห้าว ไม่เหมือน ท่าทางที่ไม่รู้อะไรเลย
“พูดก็ถูก ดื่มจนเมา ไม่ใช่หมู ยังโง่ได้” เสิ่นเผยชวนตั้งใจใส่ ความให้ร้าย เขาง่ายที่ไหนกัน

พูดออกมาไม่ได้ ยังต้องรับมือกับความกลับตาลปัตรของจงจึง

ห้าวอีก

เห็นเขาเป็นลิงเหรอ หยอกเล่นเหรอ?

เขาไปยั่วยุใคร?

“อายุยิ่งอยู่ยิ่งเยอะ ใจยิ่งอยู่ยิ่งแคบ” ขณะนี้รถหยุดลง จงจึง ห้าวลงมา เสิ่นเผยชวนก็ลงมาตาม

ประตูหลังของเรือนจำเมือง ประตูเหล็กสูงและกว้าง ประตูฝั่ง ซ้ายมีประตูเล็กเปิดไว้ ปกติประตูใหญ่จะไม่เปิด เข้าออกล้วนใช้ ประตูเล็ก เส้นเผยชวนเดินนำหน้าก่อน เขาทำงานจงจึงห้าวไว้ใจ

เงินเผยชวนคุ้นเคยกับสถานการณ์ด้านใน พูดกับยามที่ประตู

“ฉันมาเพื่อหาตัวนักโทษ

ยามรู้สถานะของเสิ่นเผยชวน และเขาก็มาบ่อย ดังนั้นจึงไม่ ถามมากและเปิดประตูให้

จงจิ่งห้าวเดินอยู่ข้างๆ มองเขาหนึ่งที่ “เผยชวน หาผู้หญิงคน หนึ่งเถอะ”

จู่ๆ เสิ่นเผยชวนก็หยุดฝีเท้า มองจงจึงห้าว

“นาย นายพูดอะไร? ไม่ใช่ ประโยคนี้ของนายหมายความว่าไง?” ทำไมเขาถึงฟังดูไม่ถูกต้องนัก

ฝีเท้าของจงจิ่งห้าวไม่หยุด ยังคงเดินต่อ

เฮ้ย

เงินเผยชวนรีบตามให้ทัน บังเขาไว้ “นายพูด นาย หมายความว่าไง?”

จงจิ่งห้าวขมวดคิ้วมองท่าทางใจร้อนของเขา “นายดูท่าทาง ไม่นิ่งของนาย คล้ายกับวัยทองไหม?”

เสิ่นเผยชวน ”

เดินผ่านเขาเข้าไปในอาคาร เดินไปไกลแล้ว เสิ่นเผยชวนยัง ยืนอยู่ที่เดิม เขาชะงักฝีเท้า มองเงินเผยชวน “นายคิดจะยืน ตลอด?”

เสิ่นเผยชวนกระแอมเบาๆ รีบเดินมา อารมณ์สงบลงไม่น้อย

“ฉันกลายเป็นแบบนี้ เพราะสามีภรรยาอย่างพวกนายทำ

หลินซินเหยียนรู้ว่าเขากับจงจึงห้าวเป็นเพื่อนสนิทกัน ยังหา เขา และยังบอกเรื่องทั้งหมดให้เขา

ที่จะบ้าตายคือ เขารู้ทุกอย่างแต่กลับพูดอะไม่ได้สักอย่าง

สีหน้าของเขาจริงจังขึ้นมาเล็กน้อย แล้วพูด “แต่ว่า เธอตีกับ นายจริงๆ คิดเผื่อนายทุกอย่าง ไม่อย่างนั้นไม่ไปหาไปยื่นหนึ่ง หรอก”

นี่เป็นเรื่องที่เห็นได้ชัดแล้ว เขาไม่พูด จงจิ่งห้าวก็รู้ได้
จงจิ่งห้าวค่อยๆ หลุบตาลง ปิดบังความรู้สึกประหลาดที่พุ่ง ออกมาจากใต้ตา

หลินซินเหยียนใกล้ชิดกับเฉิงซิ่วมาก แต่ว่าตอนที่ไม่ยอม สารภาพ เขาจึงรู้ว่า ส่วนใหญ่จะเกี่ยวกับตัวเขาเอง

เขาไม่อยากไปสืบหาความจริง

ครั้งนี้ ไปยื่นหนึ่งปรากฏตัว ทำให้เขาแน่ใจในเรื่องนี้

เฉิงซิ่ว นั่นเป็นปมที่พะวงอยู่ในใจของเขามาตลอดยี่สิบ กว่าปี หนามที่เสียบอยู่ในใจ

ตอนนี้ กลับ……

เขารู้ แต่กลับไม่อยากเจาะ

เขาไม่อาจเผชิญกับความขัดแย้งและความซับซ้อนในใจของ

เขา

ไม่มีค่าใดสามารถอธิบายอารมณ์ของเขา เป็นความเจ็บ เป็น ความเจ็บจนบอกใครไม่ได้

คืนนั้น น้ำที่หยดลงบนใบหน้าของหลินซินเหยียน เป็นความ เจ็บปวดที่เขาพูดไม่ออก

ดูเหมือนว่าเสิ่นเผยซวนจะไตร่ตรองคำพูดของจงจึงห้าวในใจ จู่ๆ ก็พูด “นายแนะนำผู้หญิงให้ฉันสิ

อายุเท่านี้แล้วเขาไม่มีผู้หญิงแม้แต่คนเดียว เหมือนจะไม่ค่อยปกติ
จงจิ่งห้าวเหล่มองเขา “ฉันคิดว่านายชอบฉันนะเนี่ย”

ฮะ?

เงินเผยชวนกะพริบตา หลังจากที่รู้ตัว จ้องเขาเขม็ง “นายนั่น แหละชอบผู้ชาย”

เขาปกติดี

ผู้ชายแท้!

ขณะนี้มีคนเดินมา พูดเสียงเบา “พวกนายที่นี่คือการสอบ ปากคําแบบส่วนตัว พยายามให้เร็วที่สุด คนอยู่ด้านใน

ด้านในเป็นห้องพักของเขา เขาบอกว่ามีธุระจะถามผู้หญิงคน นั้น ให้พาเธอมา

เสิ่นเผยชวนบอกว่ารู้

เขายืนอยู่หน้าประตู “ฉันเฝ้าไว้ พวกนายเข้าไป อย่าส่งเสียง

ดังเกินไป

เขากลัวว่าคนอื่นจะได้ยิน

เสิ่นเผยชวนอิ่มหนึ่งคำ จากนั้นเปิดประตู

เรือนจำมีเวรดึก ห้องนี้เป็นสถานที่พักผ่อนเมื่อมีผู้คุมอยู่เวรดึก

ห้องไม่ใหญ่ สะอาด ข้างกำแพงมีเตียงเดี่ยว บนหัวเตียงมีรูป ถ่าย บนโต๊ะยังมีขวดเก็บความร้อนวางอยู่ ผู้หญิงสยายผมนั่งอยู่ ขอบเตียง บนตัวสวมชุดนักโทษลายทางสีฟ้า เธอก้มหน้า ดู เหมือนจะได้ยินเสียงเปิดประตู จึงเงยหน้าขึ้น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ