บทที่ 416 ไม่มีทางอื่นนอกจากตอบตกลง

ยิ่งเธอทำเป็นแข็งแกร่งเมื่ออยู่ต่อหน้าเขามากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่ง รู้สึกเจ็บปวด

เนื่องจากเขากอดแน่นเกินไป หลินซินเหยียนแทบหายใจไม่ ออกแล้ว เธอเลยยื่นมือออกไปดันเขา “นี่คุณกะจะรักฉันให้ตาย เลยรึเปล่า?”

จงจิ่งห้าวคลายมือออกนิดหน่อยแต่ไม่ได้ผละออกจากเธอ เขา ใช้แขนอันแข็งแรง โอบเธอไว้ จากนั้นก็ใช้มือทั้งข้างคลึงหน้าเธอ จนหน้าตาเหยเก เขาประคองหน้าเธอหันซ้ายหันขวาไปมา จน เธอได้แต่พูดอู้อี้ “ขี้เหร่แล้วยังจะชอบโกหกอีก”

เธอมักจะทำท่าทางเหมือนตัวเองไม่เป็นไร ไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น และสามารถดูแลเรื่องทุกอย่างเองได้

หลินซินเหยียน.………….

หลินซินเหยียนแกล้งทำเป็นโมโห”ถึงฉันจะขี้เหร่ แต่คุณก็ยัง รักฉันนี่นา”

จงจิ่งห้าวอุ้มเธอไปที่เตียง ผมคงตาบอด”

หลินซินเหยียน”.…………. เมื่อมองไปที่เขา เดิมหลินซินเหยียนอยากจะถามว่าเรื่องนั้นคืบหน้าไปถึงไหนแล้วบ้าง เจอวิธีแก้ยัง แต่พอจะถามเข้าจริงๆ กลับพูดไม่ออกซะงั้น

กริ๊งกริ่ง—

ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงของจงจึงห้าว ดังขึ้น เขาหยิบออกมาดูก็เห็นว่าเป็นเบอร์ของเสิ่นเผยชวน

เขาไม่ได้กดรับสายแต่กดวางสายแทน

หลินซินเหยียนนอนลง “คุณไปทำงานเถอะ ฉันง่วงแล้วเดี๋ยวจะ นอนพักสักหน่อย”

ที่จริงเธอไม่ได้ง่วง แต่เธอไม่อยากให้จงจิ่งห้าวกังวลเรื่องเธอ จนไม่มีกะจิตกะใจไปจัดการธุระ

จงจึงห้าวรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่แต่ไม่ได้พูดออกมา เขาก้มลงจูบ ที่หน้าผากเธอเบาๆ อย่าคิดมาก ผมจะดูแลทุกอย่างเอง คุณพัก ผ่อนให้เต็มที่ก็พอ”

หลินซินเหยียนตอบลืมออกไปเบาๆ เมื่อจงจึงห้าวเดินออกจากประตูห้องไปก็เห็นว่าป่าหยูกำลังยืน คุยกับพยาบาลอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์ จงจึงห้าวเดินตรงเข้าไป พอป้าหยูเห็นเขาออกมาจึงถามขึ้น กินข้าวเช้าแล้วหรอคะ? ” จงจิ่งห้าวตอบอืมกลับไปแล้วเอ่ยขึ้น ถ้าป้าว่างป้าก็ไปอยู่เป็น

เพื่อนเธอหน่อยนะ” ป้าหยูบอกว่ารู้แล้ว ตอนนี้หลินซินเหยียนลุกออกจากเตียงเองไม่ได้ แน่นอนว่าจะต้องมีคนคอยอยู่ข้างๆตลอด “คุณวางใจได้เลยค่ะ”ป้าหยูพูด

จงจงจิ่งห้าวไว้ใจป้าหยูอยู่แล้ว ขณะที่เขากำลังจะเดินพ้น ประตูไปก็หันมามองผู้ชายสองคนที่ยืนเฝ้าประตูอยู่

ทั้งคู่ยืดตัวตรงทันที “ประธานจง

จงจิ่งห้าวพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม นอกจากป้าหยูแล้ว ถ้าไม่ ได้รับอนุญาตจากฉันห้ามให้ใครเข้าไปเด็ดขาด เข้าใจไหม? ”

ทั้งสองขานรับอย่างพร้อมเพรียง เข้าใจครับ

“แล้วเมื่อวาน ใครปล่อยไอ้ที่มันนั่งรถเข็นเข้าไป? “เขากำชับ ไว้แล้วแท้ๆว่าไม่ให้ใครเข้าไป แล้วไปยื่นหนึ่งเข้าไปได้ยังไง?

ทั้งสองหันมาสบตากัน แล้วก็มีคนหนึ่งตอบออกไปตอนที่เขา มาพวกเราก็ไม่ได้ให้เขาเข้าไป ทว่าเขาก็ยังใจแข็งอดทนรออยู่ที่ หน้าประตู ซึ่งพวกเราก็ไม่ยอมใจอ่อน แต่พอหลีจ้านมาถึงแล้ว โทรขอท่านเสร็จ หลังจากที่ท่านอนุญาต เขาก็ตามหลีจ้านเข้าไป พวกเราห้ามเขาแล้ว แต่ว่าหลีจ้านบอกว่าเป็นคนรู้จักกัน พวกผม ก็เลย……

จงจิ่งห้าวขมวดคิ้วแน่น ที่แท้ไปยื่นหนึ่งก็ใช้หลี่บ้านเป็นตัวผ่าน เข้าไปนี่เอง

“ถ้าครั้งหน้ายังมีอีก พวกนายไล่ตะเพิดออกไปเลยนะ”จงจิ่ง ห้าวก่าซับเสียงแข็ง
ที่เขาตั้งใจพูดถึงไปยื่นหนึ่งขึ้นมานั่นก็เพื่อให้พวกเขาจำไว้ให้ ขึ้นใจ

ชายทั้งสองเหงื่อแตกพลั่ก”ถ้ามีใครมาอีก พวกผมจะไม่ให้ เข้าไปเลยแม้แต่คนเดียวครับ?”

จงจิ่งห้าวจ้องไปที่พวกเขาทั้งสอง”ดี”

ทั้งสองยืนตัวตรงพร้อมกับเอ่ยคำสัญญาออกไปครับ พวกเรา

จะไม่ทําพลาดเหมือนเมื่อวานอีก

จงจึงห้าวพยักหน้าด้วยความพอใจ จากนั้นก็เดินเข้าไปใน ลิฟต์ ในขณะเดียวกันก็หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเงินเผยชวน ถามว่าเขาอยู่ที่ไหน

เสิ่นเผยชวนพูดขึ้น “แผนกผู้ป่วย อาคารสอง ครับ

โรงพยาบาลนี้มีอาคารผู้ป่วยสามอาคาร ซึ่งหลินซินเหยียนอยู่ อาคารสาม อาคารสามเป็นอาคารที่พึ่งสร้างขึ้นมาใหม่ สิ่ง อำนวยความสะดวกต่างๆ จึงมีครบครันมากกว่าสองอาคารแรก เสิ่นเผยชวนไม่ได้นำตัวจวงจื่อจีนเข้าไปรักษาที่อาคารสาม เนื่องจากกลัวว่าจะบังเอิญไปเจอเข้ากับหลินซินเหยียน

ถึงแม้สิ่งอำนวยความสะดวกที่นี่จะไม่ดีเท่าอาคารสาม แต่ หมอที่รักษาจวงจื่อจิ่นนั้นเป็นหมอที่เก่งที่สุด

จงจึงห้าวบอกไปว่าเขารู้แล้วจากนั้นก็กดวางสาย เขาค่อนข้าง พอใจในการจัดการของเสิ่นเผยชวน ถ้าอยู่ในอาคารเดียวกัน หลินซินเหยียนอาจมีโอกาสเจอหล่อนเข้า ถึงแม้ตอนนี้เธอจะลุกจากเตียงเองไม่ได้และมีคนคอยเฝ้าอยู่ก็ตาม แต่ก็ต้องคิดเผื่อไว้ ก่อน ฉะนั้นจัดให้หล่อนอยู่ไกลออกไปนิดนึงน่าจะดีกว่า

เขาเดินไปยังห้องพักผู้ป่วยตามที่เสิ่นเผยชวนบอก ด้านในมี เพียงเสิ่นเผยชวนคนเดียว

“หล่อนไปไหน? “เขาเดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย

มันเป็นห้องเดี่ยว สภาพแวดล้อมและสิ่งอำนวยความสะดวก

ถือว่าไม่เลว จวงจื่อจีนสามารถอยู่ได้อย่างสบายเลยทีเดียว

เงินเผยชวนเอ่ยขึ้นไปตรวจร่างกายครับ”

จงจิ่งห้าวพยักหน้าลงเบาๆ เสิ่นเผยชวนเหลือบมองออกไป ข้างนอกเมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครจึงพูดขึ้น ตอนนี้เหมือนว่าเฉิน ซึ่งกำลังระวังพวกเราอยู่ เพราะเฉินซื้อหานแทบไม่โผล่หน้าออก มาจากหมู่บ้านเลย

เสิ่นเผยชวนถามขึ้นด้วยความตึงเครียด “พวกเราจะทำยังไง

ดี? ”

เห็นได้ชัดว่ามันมาถึงทางตันแล้ว และทางออกก็อยู่ที่เฉินชื่อ หานเท่านั้น

จงจิ่งห้าวหันมองออกไปนอกหน้าต่างไม่มีทางอื่นแล้วก็คง ต้องตอบตกลง”

เสิ่นเผยชวนมีท่าทางกระวนกระวายขึ้นมาทันที ตอบตกลงนั้น หรอ? แล้วพี่สะใภ้ล่ะจะทำยังไง ตอนนี้ยังท้องอยู่เลย แถมจวง จื่อนก็ยัง……..เกิดเธอรู้ขึ้นมา เธอจะรับได้ไหม?”
เขาหันกลับไปมองเสิ่นเผยชวนที่กำลังกระวนกระวายช้าๆ แล้วเอ่ยขึ้นอย่างไม่รีบร้อน ถ้าเกิดว่าการแต่งงานนี้ไม่มีเจ้าสาว มันจะสำเร็จไหม?

เสิ่นเผยชวนมองลึกเข้าไปในตาของจงจึงห้าว เขาเหมือนกับ จะเข้าใจอะไรบางอย่างเลยลองถามออกไป ความหมายของ ท่านก็คือ ในวันแต่งงานให้เข้าไปจับเฉินซื้อหา……..

เฉินซึ่งกำลังระวังพวกเขาอยู่ เพราะงั้นจึงมีเพียงแค่ตอน แต่งงานเท่านั้นที่จะสามารถเข้าไปถึงตัวเฉินซือทานได้ พอถึง ตอนนั้น…..หากไม่มีเจ้าสาว ดูสิว่าเหวินซึ่งจะทำยังไง