บทที่ 414 คุณเห็นอะไรไหม

หลินซินเหยียนสุดจะทน!

“คุณออกไปได้แล้ว!

จงจิ่งห้าวเอียงคอมองเธอโกรธหรอ?

หลินซินเหยียนจ้องไปที่เขา

เขายิ้มออกมา”งั้นคุณก็ช่วยผมถอดด้วยสิ ผมก็อยากเข้า ห้องน้ำเหมือนกัน”

หลินซินเหยียน

นี่เขาไร้ยางอายถึงขั้นนี้ได้ยังไง?

หลินซินเหยียนจงใจกุมท้องไว้”คุณตั้งใจยั่วโมโหฉันใช่ ไหม? ”

จงจิ่งห้าวเลิกแหย่เธอทันที แล้วถามขึ้นอย่างจริงจัง ไม่สบาย ตรงไหนหรอ?

หลินซินเหยียนลดเสียงลงแล้วทำท่าอ่อนแรง”อืม ฉันรู้สึกไม่ ค่อยสบาย ทั้งหมดนี้เป็นเพราะคุณยั่วโมโหฉัน ถ้าคุณยังกวนฉัน อีก ฉันจะโกรธจริงๆด้วย

จงจึงห้าวรู้ว่าเธอขี้อายจึงไม่แกล้งเธออีก เขาเดินออกไปจากห้องน้ำแล้วปิดประตูลง แต่ก็ยังไม่วางใจจึงเอ่ยกำชับออกไป ผม จะรออยู่หน้าประตู เสร็จแล้วเรียกผมนะ”

หลินซินเหยียนพยักหน้า

จงจิ่งห้าวปิดประตูลง ใบหน้าที่ดูสบายใจหายไปทันที เขาเก็บ ซ่อนอารมณ์ความรู้สึกต่างๆได้เป็นอย่างดีเมื่ออยู่ต่อหน้าหลินซิน เหยียน เพราะเขาไม่อยากให้เธอคิดมาก

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วส่งข้อความไปหาเงินเผยชวนว่า ให้เขาพาจวงจื่อจีนมาอยู่ที่โรงพยาบาลนี้ เขาจะได้สะดวกไป เยี่ยมและดูแล อีกอย่างตอนนี้หลินซินเหยียนก็ลุกออกจากเตียง ไม่ได้ เพราะงั้นไม่มีทางบังเอิญเจอกันแน่นอน

เขามั่นใจว่าหลินซินเหยียนจะไม่รู้

อีกอย่างที่นี่เป็นโรงพยาบาลที่ดีที่สุดในประเทศ ฉะนั้นเขาจึง ไม่วางใจถ้าจะส่งตัวหล่อนไปที่โรงพยาบาลอื่น

ไม่นานก็มีข้อความตอบกลับมาจากเงินเผยชวนคำเดียวสั้นๆ

ว่า [ครับ]

หลินซินเหยียนล้างมือเสร็จก็เดินไปเปิดประตู เธอเห็นจงจึง ห้าวกำลังดูโทรศัพท์อยู่พอดี

“ดูอะไรน่ะ? “หลินเหยียนเหลือบมองที่โทรศัพท์ของเขา

จงจิ่งห้าวเก็บโทรศัพท์ลงแล้วพูดขึ้นด้วยท่าทีเรียบเฉย ดูข่าวน่ะ”
หลินซินเหยียนเอ่ยขึ้นอย่างสงสัยจริงหรอ?

จงจึงห้าวเอาโทรศัพท์ยื่นให้เธอพร้อมกับยิ้มออกมา ไม่งั้น คุณก็ลองตรวจดูสิว่าข้างไหนมีสาวสวยอยู่รึเปล่า?

หลินซินเหยียนจ้องเขม็งไปที่เขาคุณอยากมีก็มีไป

จงจึงห้าวรู้ว่าเธอไม่ดูหรอกเลยจงใจยื่นไปตรงหน้าเธอไม่ จริงหรอ? ข้างในอาจจะมีสาวๆสวยๆอยู่ก็ได้นะ เพราะคุณหมอบ อกว่าพวกเราไม่สามารถทำเรื่องอย่างว่าแบบสามีภรรยาได้ตั้ง สามเดือน ผมกลัวว่าผมจะอดใจไม่ไหว

หลินซินเหยียน.…………

“ถ้าคุณมีหญิงอื่น ฉันก็จะไปมีผู้ชายคนอื่น……

“คุณกล้าหรอ!”

จงจิ่งห้าวอุ้มเธอขึ้นแล้วแกล้งทำท่าทางโหดๆ “ถ้าคุณกล้าไป หาผู้ชายคนอื่นล่ะก็ ผมจะหักขาคุณซะ”

หลินซินเหยียนบ่นพึมพำก็คุณจะไปหาผู้หญิงคนอื่นก่อน นา”

เธอพูดเสียงเบาทำให้จงจึงห้าวได้ยินไม่ชัด ตอนที่วางเธอลง บนเตียงจึงถามขึ้น“คุณว่าอะไรนะ? ”

หลินซินเหยียนรีบเปลี่ยนคำพูดทันที “ฉับบอกว่าฉันไม่กล้า หรอก”

จงจิ่งจึงห้าวคลี่ยิ้มออกมาแล้วหอมแก้มเธอนี่สิถึงจะเป็นเด็กดี ยังท้องอยู่เลยจะไปหาผู้ชายที่ไหน อีกอย่างจะไปหาผู้ชายที่ดี แบบผมได้ที่ไหนกัน?

หลินซินเหยียนแอบกลอกตาใส่เขาอยู่ในใจ ผู้ชายคนนี้ทั้งบ้า อำนาจ ทั้งเอาแต่ตัวเองเป็นใหญ่ ไม่ให้โอกาสคนอื่นเลย จงจิ่งห้าวเหลือบดูเวลาเห็นว่ามันใกล้จะหกโมงแล้วหิว

ยัง? ”

หลินซินเหยียนนอนอยู่บนเตียงพลางขยับไปมาเพื่อหาท่า ที่นอนสบาย คุณจะกินข้าวที่นี่เลยไหม? ”

จงจิ่งห้าวคิดอยู่ครู่หนึ่ง”ยิ้ม”

“ยิ้ม ฉันหิวแล้ว”หลินซินเหยียนพูด เธอกลัวว่าจงจึงห้าวจะ ออกไปสาย และกังวลว่าเขาจะไม่ได้ทานข้าวก่อนออกไป เช้านี้ เขาเอาแต่รับโทรศัพท์หรือไม่ก็ดูข่าว เห็นได้ชัดเลยว่าเขายุ่งแค่ ไหน

จงจิ่งห้าวหันไปเปิดประตูเพื่อจะไปเรียกป้าหยู แต่เมื่อเปิดออก ก็เห็นป้าหนูถือกล่องข้าวไว้ในมือแล้วกำลังจะเคาะประตูพอดี

เธอตื่นตั้งแต่ตีสามแล้วกลับไปทำกับข้าวมาส่ง

“ป้าเอาอาหารมาส่งค่ะ แล้วก็เอาเสื้อผ้ามาให้คุณเปลี่ยน ด้วย”

ป้าหนูยิ้มร่า มือหนึ่งถือข้าวกล่อง อีกมือหนึ่งถือถุงใส่เสื้อผ้าไว้ จงจิ่งห้าวยังคงสวมชุดของเมื่อวานอยู่ ยังไม่ได้เปลี่ยน เมื่อก่อนเขาไม่เคยใส่เสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่ขนาดนี้เลยด้วยซ้ำ

“ในห้องน้ำมีน้ำอุ่น คุณไปอาบน้ำเถอะ”หลินซินเหยียนพูด เธอดูออกว่าสองวันมานี้จงจึงห้าวไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ แม้ กระทั่งผมเผ้าตัวเองก็แทบไม่ได้จัดการเลย

จงจิ่งห้าวเบี่ยงตัวหลบให้ป้าหยูเข้ามาพร้อมกับรับถุงเสื้อผ้าไว้ ขณะที่กำลังจะเข้าไปในห้องน้ำ จู่ๆเขาก็หยุดกึกแล้วหันมาบอก หลินซินเหยียน “คุณทานข้าวก่อนเลยนะ ไม่ต้องรอผม

หลินซินเหยียนบอกว่าหิว เขากลัวว่าหลินซินเหยียนจะหิวจน ตาลายไปซะก่อน

“ฉันรู้น่า”หลินซินเหยียนโบกมือปัด

ป้าหยูนําอาหารออกมาวางบนโต๊ะแล้วเอ่ยถามหลินซินเหยีย นขึ้น”กินตอนนี้เลยไหมคะ?

หลินซินเหยียนส่ายหน้ารอกินพร้อมเขาดีกว่า”

ป้าหนูยิ้ม เธอรู้สึกว่าตอนนี้ทั้งสองดูเหมือนคู่สามีภรรยามาก ขึ้นกว่าเดิมแล้ว ทั้งคู่ต่างคิดเผื่ออีกฝ่ายเสมอ เธอจึงหาข้ออ้าง แล้วพูดขึ้น“ป้าไปดูคุณหมอก่อนว่าจะมาตรวจเมื่อไหร่

พูดจบก็เดินออกจากห้องไป เพื่อจะได้ให้จงจึงห้าวกับหลินซิน เหยียนได้อยู่ด้วยกันตามลำพัง

หลินซินเหยียนมองประตูที่ปิดลงแล้วยิ้มออกมาเล็กน้อย คุณ หมอมีเวลาตรวจที่แน่ชัดอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องให้หล่อนไปดู หรอก เห็นได้ชัดเลยว่าหล่อนกำลังหาข้ออ้างเพื่อขอตัวออกไปเธอรู้ว่าหล่อนตั้งใจให้เธอกับจงจึงห้าว ใช้เวลาด้วยกัน

ห้องพักฟื้นค่อนข้างมีขนาดใหญ่ ด้านในห้องน้ำมีฝักบัว และ ตรงหน้าต่างก็มีโซฟา แถมยังมีตู้เสื้อผ้ากับโต๊ะติดอยู่กับผนัง ด้วย มันสะดวกมาก แต่ติดอยู่อย่างเดียวคือมีกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อที่ ค่อนข้างรุนแรง

แต่ยังดีที่เธอไม่ได้รู้สึกไม่ชอบกลิ่นนี้

พอจงจิ่งห้าวอาบน้ำเสร็จเขาก็เดินออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวสี ขาวผืนเดียว ด้านบนเปลือยเปล่า เขาเช็ดหัวไปพลางเดินตรง เข้ามา

หลินซินเหยียนมองเขา “ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าล่ะ? ”

เดินออกมาแบบนี้ได้ยังไง นี่โรงพยาบาลนะไม่ใช่บ้าน

จงจึงห้าวได้ยินว่าป้าหยออกไปแล้วเขาจึงไม่ได้ใส่อะไรออก มา อีกอย่างที่นี่ไม่ใช่บ้าน ห้องน้ำมันเปียก แถมพื้นที่ยังแคบด้วย เพราะฉะนั้นมันจึงไม่สะดวกมากนัก

จงจิ่งห้าวเดินไปล็อกประตูห้องแล้วเหลือบมองเธอ คุณเห็น อะไรไหม?

หลินซินเหยียนรู้ว่าเขากำลังจะพูดอะไรที่ลามก เธอจึงต้อง เขม็งไปที่เขา”หน้าไม่อาย

จงจิ่งห้าวหัวเราะออกมาเบาๆ พร้อมกับพูดออกมาเสียง กระเส่า”ถ้าผมมัวแต่อาย คุณจะท้องได้ยังไง? ”
หลินซินเหยียน”…………..

“คุณก็เคยเห็นมาก่อนนี่นา”จงจึงห้าวดึงผ้าเช็ดตัวออกแล้วใส่ เสื้อผ้าต่อหน้าเธออย่างไม่รู้สึกอาย

หลินซินเหยียนเอามือปิดหน้าไว้ เธอรู้ว่าเอาชนะเขาไม่ได้ หรอกจึงไม่พูดอะไรออกมา

ไม่กี่นาทีผ่านไป จงจึงห้าวกำลังติดกระดุมชุดสูทของเขาพลาง

พูดออกมา เลิกเอามือปิดหน้าเถอะ ผมแต่งตัวเสร็จแล้ว”

หลินซินเหยียนเอามือออก เขาไม่ได้โกหกเธอ

จงจิ่งห้าวยกอาหารที่ป้าหยูเตรียมให้ออกมาวางลงบนโต๊ะ อาหารที่อยู่บนเตียง

มีทั้งโจ๊กกุ้ง เกี๊ยวผักนึ่ง ไข่ดาวกับบร็อคโคลี่ แล้วก็มีเครื่อง เคียงอื่นๆอีกเล็กน้อย

รสชาติมันจืดมาก เนื่องจากไม่ได้ปรุงรสอะไรเพิ่มรสชาติทุก

อย่างออกมาจากวัตถุดิบล้วนๆ

มันเหมาะกับหลินซินเหยียนมาก โดยเฉพาะโจ๊ก ถือว่าอร่อย มากเลยทีเดียว

เธอกินโจ๊กหมดไปอย่างรวดเร็ว จงจิ่งห้าวจึงเอาของตัวเองยื่น

ให้เธอ”กินอีกสิ”

ป้าหนูไม่ได้ทำมาเพื่อจงจึงห้าว หล่อนทำเหมือนของหลินซิน เหยียนเพิ่มมาอีกหนึ่งชุดเท่านั้น เนื่องจากเมื่อวานเขากลับมาค่อนข้างดึก ป้าหยูคิดว่ายังไงเขาก็ต้องทานข้าวเช้ากับหลินซินเห ยียน ดังนั้นจึงเตรียมอาหารของหลินซินเหยียนไว้สองชุด

หลินซินเหยียนเงยหน้ามองเขาอร่อยมาก คุณไม่กินหรอ?

“ผมไม่ชอบ”เขาพูดพลางจิ้มบล็อคโคลี่เข้าปากไปคำหนึ่ง

หลินซินเหยียนยิ้มแล้วรับถ้วยโจ๊กที่จงจึงห้าวยื่นมาให้กินไป ครึ่งหนึ่ง เธอก็กินได้เยอะแค่นี้แหละ ถึงจะอร่อยกว่านี้ เธอก็ไม่ สามารถกินหมดทั้งสองชามได้

เธอผลักถ้วยที่กินเหลืออีกครึ่งหนึ่งไปให้จงจึงห้าว ฉันกินไม่ หมด”

จงจิ่งห้าวเหลือบมองโจ๊กที่เหลืออยู่ในชาม แล้วเลิกคิ้วขึ้นเล็ก น้อย

“คุณรังเกียจฉันหรอ? “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ