บทที่ 413 ให้ผมช่วยถอดไหม

หลินซินเหยียนคิดอยู่ครู่หนึ่ง ถ้าจำเป็นต้องเลือกอย่างใด อย่างหนึ่งระหว่างเด็กผู้ชายกับผู้หญิงล่ะ?

จงจึงห้าวเงยหน้าขึ้นมองเธอ ถ้าต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง ล่ะก็ ผมอยากให้คุณคลอดลูกสาวให้ผม ลูกชายน่ะมีแค่หลินซีเฉินคนเดียวก็พอแล้ว

เนื่องจากเด็กผู้หญิงขี้อ้อนกว่า เขาชอบความรู้สึกเวลาที่หลิน ลุ่ย มาออดอ้อนตัวติดกับเขา

ลูกสาวจะติดพ่อกับแม่มากกว่าเมื่อเทียบกับลูกชาย

หลินซินเหยียนขยับตัวหาท่านอนที่สบายเพื่อนอนอยู่ในอ้อม แขนของเขา “ฉันชอบเด็กผู้ชาย และฉันหวังว่าในท้องฉันจะเป็น

ลูกชาย”

เด็กผู้หญิงค่อนข้างบอบบาง ไม่ว่าจะเป็นทางด้านอารมณ์ ความรู้สึกหรือการใช้ชีวิตก็ตาม พวกเขาจะถูกทำร้ายได้ง่ายกว่า แต่ว่าเด็กผู้ชายนั้นไม่เหมือนกัน

จงจึงห้าวรู้ว่าการที่เธอคิดแบบนี้มันมาจากประสบการณ์ของ ตัวเธอเอง เขากอดหลินซินเหยียนไว้แล้วจูบลงที่หน้า ผาก “ลูกสาวของพวกเราจะไม่มีทางได้รับอันตรายใดๆทั้งสิ้น
หลินซินเหยียนเชื่อใจเขา

เหมือนว่าทั้งคู่จะคุยออกนอกเรื่องกันไปไกลแล้ว หลินซินเหยี ยนจึงถามขึ้น ทำไมถึงเอาเรื่องนี้ไปบอกหลีบ้านหรือ?

“หืม? ” จงจึงห้าวเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ที่เธอพูดหมายความว่า

ยังไง?

เขาบอกอะไรกับหลี่บ้าน

“เรื่องที่เหวินชิงทำไง” หลินซินเหยียนพูด

“เขารู้แล้วหรอ? ? ”

“ก็ไม่ใช่ว่าคุณบอก…….”หลินซินเหยียนรู้สึกไม่ชอบมาพากล ถ้าจงจิ่งห้าวเป็นคนบอกหลี่บ้าน เขาก็คงยอมรับไปแล้ว เรื่องนี้มีคนรู้ไม่มาก จะมีก็แต่เสิ่นเผยชวน ซูจ้าน และไปยื่น

หนิงที่เป็นไปได้ว่าจะรู้

“อย่าไปสนใจเลย”จงจิ่งห้าวตบหลังเธอเบาๆ นอนเถอะ”

การที่หลีจ้านรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นภายในแล้วนั้นไม่จำเป็นต้อง ไปสนใจเลย จริงอยู่ที่เขาไม่อยากให้หลี่บ้าน แต่เรื่องนี้มันไม่ใช่ เรื่องเล็ก ถึงตอนนี้เขาจะปิดบังได้ แต่ในอนาคตมันก็คงปิดไม่มิด หรอก

เขาไม่อยากให้หลินซินเหยียนคิดมากเพราะเรื่องนี้

“ขอแค่คุณรักษาสุขภาพให้ดี และคลอดลูกสาวของผมออกมา ได้อย่างปลอดภัยแค่นี้ก็พอแล้ว อย่าไปคิดมากเรื่องอื่นเลย เดี่ยวผมจัดการเอง”

หลินซินเหยียนหลับตาลง เขามั่นใจได้ยังไงว่าจะเป็น

ลูกสาว?

เธอเอ่ยขึ้นขำๆ ถ้าเกิดว่าเป็นลูกชายล่ะ? ”

“เป็นไปไม่ได้ จงจิ่งห้าวพูดออกมาด้วยความแน่วแน่ จากนั้นก็ พูดต่อ”ถ้าเป็นลูกชาย คุณก็ต้องมีให้ผมอีกคน

เขาคิดว่าถ้าครั้งนี้หลินซินเหยียนให้กำเนิดเด็กคนนี้ได้ แน่นอนว่าเธอก็ต้องมีคนต่อไปได้อีก

หลินซินเหยียน

“เอาน่า อย่าคิดมาก นอนเถอะ”จงจึงห้าวประคองหัวเธอเข้า มาในอกแล้ว โอบเธอไว้

หลินซินเหยียนเงยหน้าขึ้น สิ่งแรกที่ดึงดูดสายตาเลยก็คือ

หนวด ใต้คางของเขา บนผิวขาวเนียนมีหนวดหยาวออกมาเป็น

ตอสีเขียว เห็นทีสองวันที่ผ่านมาเขาคงไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่

เธอนอนซบอยู่ในอกเขาเงียบๆ

ไม่นานก็ได้ยินเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของจงจึงห้าว หลิน นเหยียนรู้ว่าเขาเหนื่อยจึงเงยหน้าขึ้นไปจับที่คางแล้วนอนหลับ อยู่ในอ้อมกอดของเขา

อาจเป็นเพราะท้องอยู่ก็เลยขี้เซา เธอผล็อยหลับไปหลังจาก นอนอยู่ในอ้อมกอดเขาสักพัก
คําคืนที่เงียบสงบ บรรยากาศข้างนอกก็ดูเงียบเชียบเป็นพิเศษ ราวกับว่าความวุ่นวายเมื่อตอนกลางวันไม่มีอยู่จริง

ตีห้า จงจิ้งห้าวสะดุ้งตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์ดัง เขากลัวว่ามัน จะดังจนทำให้หลินซินเหยียนตื่นจึงค่อยๆลุกออกจากเตียง จาก นั้นก็หยิบโทรศัพท์ไปคุยที่ระเบียง

“มีเรื่องอะไร? ”

เสียงกวนจิ้งที่อยู่ปลายสายดังขึ้น ผลตรวจของจวงจื่อจีนออก มาแล้วครับ”

ยังไม่ถึงเวลาเลย ผมตรวจออกมาเร็วขนาดนี้ได้ยังไง?

เมื่อนึกถึงสิ่งที่กวนจิ้งเคยพูดไว้เมื่อครั้งที่แล้ว เขาก็ขบกราม แน่นอย่างไม่รู้ตัวว่ามา

กวนจิ้งที่อยู่ปลายสายลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ผลตรวจอยู่ในมือของ

เขา เขามองไปที่คุณหมอแล้วถามออกไปอีกครั้ง แน่ใจแล้วใช่

ไหม?

คุณหมอตอบอย่างมั่นใจ “ครับ”

มันคือระยะสุดท้าย

ผลตรวจไม่ได้ผิดพลาด

นี่เป็นโรงพยาบาลที่น่าเชื่อถือที่สุดประเทศแล้ว

กวนจิ้งทำได้แค่พูดความจริงออกไป คุณหมอคอนเฟิร์มแล้ว ครับว่าเป็นระยะสุดท้าย”
นี่เป็นข่าวที่ไม่ค่อยดีนัก ดูจากสภาพร่างกายของหลินซินเหยี ยนตอนนี้แล้วถ้ารู้เรื่องจวงจื่อจีนเข้าไปอีก…….

เขาไม่อยากจะคิดเลย

เขาขมวดคิ้วแน่น อย่าพึ่งบอกเรื่องนี้กับใคร กวนจิ้งพูด”เข้าใจแล้วครับ

เรื่องนี้มีแค่คุณหมอเท่านั้นที่รู้ และขอแค่โรงพยาบาลนี้ปิดข่าว ไว้ หลินซินเหยียนก็จะไม่รู้

พอเขารู้ว่าสภาพร่างกายจวงจื่อจีนเป็นยังไง เขาก็ไม่อาจแสร้ง ทำเป็นไม่รู้ต่อไปได้อีก ยิ่งไปกว่านั้นหล่อนเป็นแม่ของหลินซินเห ยียน เขาทำใจอยู่พักหนึ่งแล้วโทรไปหาเส้นเผยชวนเพื่อให้ไปรับ จวงจื่อจิ่นออกมารักษา ไม่ว่าจะระยะสุดท้ายหรือระยะแรกก็ให้ พาไปรักษาให้ดีที่สุดเท่าที่จะทําได้

เรื่องที่จวงจื่อจิ่นป่วยสามารถยื่นขอเข้ารับการรักษาได้ เงิน เผยชวนจึงพูดขึ้น “ผมจะจัดการให้ดีที่สุดครับ

ตอนนี้มีเรื่องจวงจื่อจีนเพิ่มเข้ามาอีก เสิ่นเผยชวนก็รู้สึก หนักใจมากเหมือนกัน

ส่วนเฉินซือหานนั้นก็เหมือนรู้ว่ามีคนต้องการจับตัวเธอ เธอจึง ไม่โผล่หน้าออกมาเลย เขาแทบไม่มีโอกาสได้ทำอะไร เขาจึงยก เรื่องที่ต้องจับตาดูเฉินซือหานให้ลูกน้องทำแทน จากนั้นตัวเองก็ ไปจัดการเรื่องจวงจื่อน

ณ ห้องพักฟื้น หลินซินเหยียนเริ่มขยับตัวไปมา และเมื่อพบว่าข้างกายไม่มีคน เปลือกตาจึงขยับเล็กน้อย ไม่นานเธอก็ลืมตาขึ้น ช้าๆ ที่ข้างๆไม่มีคนอยู่จริงด้วย เธอนอนอยู่สักพักก็รู้สึกอยากไป เข้าห้องน้ำ ตอนที่ลุกขึ้นมานั่งก็เหลือบไปเห็นว่าจงจึงห้าวยืนอยู่ ที่ระเบียง

เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวยับยู่ยีพร้อมกับยืนตัวตรง ถึงแม้ว่า เสื้อผ้าที่อยู่บนตัวจะไม่ค่อยเรียบร้อย แต่มันก็ไม่อาจปิดบัง ท่วงท่าอันสง่างามของเขาได้เลย

จงจึงห้าวกดวางสายแล้วยืนอยู่ที่ระเบียงสักพักถึงเดินกลับเข้า มา พอเห็นว่าหลินซินเหยียนตื่นแล้วแถมยังมองมาที่เขาอีก เขา จึงรู้สึกตกใจอยู่ในใจแวบหนึ่ง แต่ไม่นานก็กลับมาปกติ เขาเดิน ตรงเข้ามาแล้วถามขึ้นเบาๆ “ตื่นแล้วหรอ?

หลินซินเหยียนพยักหน้า “คุณคุยกับใครหรอคะ?”

ตอนที่หลินซินเหยียนตื่น จงจึงห้าวก็ได้กดวางสายไปแล้ว เพราะงั้นเธอจึงไม่ได้ยินว่าจงจึงห้าวคุยกับใคร

“เรื่องที่บริษัทน่ะ”จงจิ่งห้าวพูดออกไปพลางๆ เขาขยี้ผมที่ยุ่งเหยิงของเธอเพราะพึ่งตื่น“หิวไหม? ”

หลินซินเหยียนส่ายหน้า ในใจได้แต่คิดว่าน้อยมากที่จะมีเรื่อง ที่บริษัทโทรมาเวลานี้ เพราะงั้นนี่น่าจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับเธอ

เธอรู้ว่าจงจิ่งห้าวไม่ได้พูดความจริง เพียงแต่ไม่รู้ว่าเรื่องนี้มัน เกี่ยวกับเธอหรือว่าจวงจื่อจั่น

“คุณเรียกป้าหยูให้หน่อย” หลินซินเหยียนพูดขึ้น
เธออยากไปเข้าห้องน้ำ แต่ว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าจงจึงห้าว เธอ กลับรู้สึกเขินนิดหน่อย

จงจึงห้าวนึกว่าเธอไม่สบาย เดี๋ยวผมไปเรียกหมอให้

“ไม่ต้อง” หลินซินเหยียนโพล่งออกมา”ฉันไม่เป็นไร”

“หืม? “จงจิ่งห้าวขมวดคิ้ว ถ้าไม่มีอะไรแล้วจะเรียกป้าหยู

ทำไม

มีเรื่องอะไรที่บอกเขาไม่ได้?

ไม่ได้หิวข้าวงั้นหรอ หรือว่าจะหิวน้ำ

“เดี๋ยวผมรินน้ำให้”จงจึงห้าวคิดเองเออเอง ทันทีที่ได้ยินคำว่า น้ำ ความรู้สึกอยากเข้าห้องน้ำก็เพิ่มมากขึ้นไปอีก

“ฉันไม่ได้หิวน้ำ”หลินซินเหยียนกลั้นจนหน้าแดงเล็กน้อย จง

จึงห้าวยืนอยู่ที่โต๊ะมองเธอ เธอหยุดพูดและเงียบลงด้วยความ

เขิน

จงจิ่งห้าวเหมือนจะนึกอะไรออกจึงเดินเข้ามาแล้วอุ้มเธอ ขึ้นอยากไปเข้าห้องน้ำใช่ไหม? ”

หลินซินเหยียนเม้มปากแน่นไม่พูดไม่จา

จงจึงห้าวหัวเราออกมา มันเป็นเรื่องธรรมดา ผมไม่ได้รังเกียจ คุณสักหน่อย อีกอย่างทั้งตัวของคุณมีส่วนไหนที่ผมไม่เคยเห็น หรอ? ”

หลินซินเหยียนไม่รู้ว่าจะเป็นหรือจะอายดี เธอหน้าแดงไปหมดแม้แต่คอก็ยังเป็นสีชมพูระเรื่อ

“คุณปล่อยฉันลงนะ”หลินซินเหยียนกัดริมฝีปากแน่น

“เดี๋ยวผมอุ้มคุณเข้าไปเอง จงจึงห้าวไม่สนที่เธอพูด เขาดึงดัน พาเธอมานั่งที่โถส้วมจนได้” ให้ผมช่วยคุณถอดไหม?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ