บทที่ 40 เธอเป็นคู่สาวของฉัน

“เลขาไป แบบนี้ต้องหักเงินเดือนใช่ไหมคะ?” เหม่ยเซี้ยพูด จอดๆ

ไปจเวยน้ำเสียงทำตามหน้าที่ “ตามกฎของบริษัทใช่แบบนี้” “จริงๆ เรื่องเล็กแบบนี้ ฉันไม่อยากให้เกิดเรื่อง แต่ว่าเธอสาย จริงๆ ยังบอกว่าตัวเองลาแล้ว คนที่พูดโกหกแบบนี้ บุคลิกต้อง

“เธอลาแล้ว” ขณะที่เหม่ยเซียว่าหลินซินเหยียนบุคลิกไม่ดี อย่างได้ใจ มีเสียงดังขึ้นตัดบทเธอ

อู๋เหม่ยเซียซะงัก คิดว่าตัวเองฟังผิดแล้ว เรื่องแบบนี้ต้องให้

ประธานจงจัดการด้วยตัวเองเหรอ?

เห็นได้ชัดว่าไม่มีทาง

“คนที่มาสายแล้วโกหก บุคลิกต้องมีปัญหาแน่ๆ คนแบบนี้ บริษัทไม่ควรเก็บไว้

“ฉันอนุญาตเอง เธอลาแล้ว ยังต้องให้ฉันพูดอีกครั้งไหม?” น้ำเสียงของจงจึงห้าวหนักขึ้น ช้าและหนัก สิ่งที่มองไม่เห็นให้ ความรู้สึกของการตั้งคำถามที่กดดัน

ครั้งนี้ เหม่ยเซียได้ยินชัดแล้ว อาการหลอน ครั้งแรก ครั้งที่ สองก็เป็นไปไม่ได้แล้ว
รู้สึกเหลือเชื่อเกินไป

เรื่องแบบนี้ควรให้เลขาไปจัดการ มีที่ไหนให้เจ้านายจัดการ

เอง?

ผู้หญิงคนนี้มีความสัมพันธ์อะไรกับประธานจง

หนึ่งครั้งสองครั้ง

“พอแล้ว ไปทำงานเถอะ” ไปจเวยทำเป็นนิ่ง

ในใจกลับอยู่ไม่สุข

หลินซินเหยียนกวาดสายตาไปทั่วใบหน้าที่สงบของ ไปจเวย โดยไม่ได้ตั้งใจ ความคิดไหลผ่าน เธออยากยืนยันคำพูดของป้า หยู จงจึงห้าวไม่รักหล่อน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง

เหตุผลนี้เกี่ยวข้องกับการไปประเทศ A

เดิมทีเธออยากทำเป็นเพียงเรื่องบังเอิญ แต่ว่า วันนี้คำพูดของจวงจื่อจีนและเหอรุ่ยเจ๋อ ทำให้เธอ เปลี่ยนใจ

ลูกของเธอต้องการพ่อ

ไป๋จวู่เวยเดินเข้าห้องทำงานตามจงจึงห้าว รายงานตารางงาน เสร็จ เธอปิดเอกสาร ลองถาม “งานเลี้ยงให้คุณหลินไปกับนาย ไหม?”

จงจึงห้าวดูเหนื่อยเล็กน้อยและหลับตาลง นิ่งไปหลายวินาที “เธอไปกับฉัน”
ไปจ เวยโล่งอก “งั้นฉันออกไปทำงานแล้ว

ปิดประตูห้องทำงาน ไปจเวยหมุนตัว ก็เห็นหลินซินเหยียน ยืนอยู่ด้านหลังเธอ ขาหยุดเดิน

“เลขาไป ฉันมีเรื่องอยากให้คุณสอน ขอคุยด้วยหน่อยได้ ไหม?” หลินซินเหยียนถาม

ไปัจจู่เลยก็ประหลาดใจที่เธอมาหาตัวเองก่อน เธอก็อยากรู้ว่าหล่อนจะพูดอะไร “ได้สิ ไปร้านกาแฟชั้นล่าง ลงลิฟต์ ทั้งสองไปที่ร้านกาแฟของชั้นหนึ่ง หามุมที่เงียบแล้วนั่งลง

ทั้งสองไม่มีใครพูดก่อน กาแฟมาเสิร์ฟสักพัก หลินซินเหยีย นพูดถึงจะพูด “คุณไป์ ดูจะเกลียดชังฉันมาก

“ฉันคู่กับอะห้าว ถูกแยกออก เป็นคุณหลิน คุณหลินจะทำ อย่างไร?” ไปจวู่เวยถามกลับ

หลินซินเหยียน ใช้ช้อนค่อยๆ คนกาแฟ เธอไม่รั่วไหลจริงๆ

“เธอรู้ ฉันกับคุณจงแค่ปฏิบัติตามสัญญาการแต่งงาน และ ระยะเวลาไม่นาน ดูเหมือนว่าคุณไปจะรีบร้อนมาก และไม่ชอบ ฉัน” เธอค่อยๆ เชยตา

“ดูออกได้อย่างไร?” ไป๋จวู่เวยยิ้มเบาๆ จิบกาแฟ

“เธอและรู้ กระจายข่าวการตั้งครรภ์ของฉันในที่ที่ฉันอาศัยอยู่ จ้างคนมาทำร้ายฉัน กระตุ้นแม่ของฉัน ทำแบบนี้เพราะอะไร ฉันคิดว่าในใจของคุณไปรู้ดี” ไป๋จวู่เวยพรางตัวได้ดี หลินซินเหยียน หนักแน่นกว่าเธอ เหมือนกับว่าในมือถือเรื่องหลายเรื่อง

“ฉันไม่รู้ว่าคุณหลินหมายความว่าอะไร ที่ฉันทำก็แค่ไม่พอใจ ที่เธอแต่งงานกับอะห้าว ถ้าคุณหลินจะฟ้อง ฉันก็ไม่ว่าอะไร เพ ราะว่าอะห้าวเข้าใจฉัน ฉันเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงที่มีความ รัก โดนคนแย่งที่ที่ต้องเป็นของฉัน ทำเรื่องที่เกินไปก็สามารถ เข้าใจได้” เธอยิ้มบางๆ มองหลินซินเหยียน “แต่เป็นคุณหลินที่ นัดฉันเอง เห็นได้ชัดว่าทนไม่ไหว

หลินซินเหยียนไม่พูดแต่ยิ้มบางๆ ท่าทางที่นิ่งและเดาไม่ได้นั้น ทำให้ในใจของไปจเวยไม่สุข

น้ำเสียงเย็นชา “เธอยิ้มอะไร?” “ฉันได้ยินเรื่องสนุกหนึ่งเรื่อง คุณไปสนใจไหม?” “อะไร?”

“ฉันได้ยินมาว่าคุณไปตามคุณจงมานานแล้ว แต่ไม่รักคุณไป จู่ๆ ก็ให้สถานะแฟนสาวกับคุณไป เพราะว่า—” หลินซินเหยียน ตั้งใจหยุดลง สังเกตสีหน้าของไปจเวย

สีหน้าของเธอเปลี่ยนจริงๆ แม้กำลังอดทนมาก แต่เธอยังคง แสดงร่องรอย

“เพราะอะไร?” ไปจวู่เวยไม่นิ่งเหมือนก่อนหน้านี้

“ฉันแค่ได้ยินเรื่องซุบซิบ คุณไปไม่ต้องสนใจหรอก” หลินซิน เหยียนพูดครึ่งหนึ่งเหลือครึ่งหนึ่ง ให้ไปจเวยไม่รู้ว่าเธอรู้เท่าไรตั้งใจแขนเธอ

“ฉันและอะห้าวรักกันจริง ก็จะไม่ชอบเป็นธรรมดา คนที่อิจฉา ฉันเคี้ยวโคนลิ้น คุณหลินจะจริงจัง ฉันก็ช่วยไม่ได้” ไปจวู่เวยพูด แล้วลุกขึ้น “ยังมีอีกครึ่งเดือน ที่ที่ควรเป็นของฉัน ก็จะเป็นของ ฉัน”

เธอมองหลินซินเหยียนแล้วหมุนตัวจากไป

“คุณไปรู้ได้อย่างไรว่าฉันตั้งครรภ์สองเดือนแล้ว?” หลินซินเห ยียนก็ลุกขึ้น

“ฉันบอกแล้ว ฉันเดา”

หลินซินเหยียนเดินมา “ท้องของฉันไม่เหมือนตั้งครรภ์ ดูไม่ ออกแม้แต่นิดว่าตั้งครรภ์นานเท่าไร แต่ว่าคุณไปเดาถูกทันที เกรงว่าต่อให้เป็นผู้หญิงที่เคยมีประสบการณ์คลอดลูก ก็ไม่ตาดี เหมือนคุณไปมั้ง?”

“อาจจะบังเอิญน? ฉันเดาถูก ไม่มีสิ่งมหัศจรรย์ในโลก ฉันอาจ จะมีความสามารถพิเศษนี้ล่ะ?” พูดจบไป๋จวู่เวยเดินไปที่ลิฟต์

ประตูลิฟต์ค่อยๆ ปิด ในช่องว่าง สบตากับหลินซินเหยียน แม้ว่าบทสนทนาจะไม่รั่วไหล แต่ไปจเวยรู้ หลินซินเหยียน ต้องรู้อะไรมาแน่นอน

มิฉะนั้นจะไม่มีการหยั่งเชิงในวันนี้ เธอรู้มากแค่ไหน ถึงขั้นไหน ไปจเวยไม่รู้
แรงบนตัวของหลินซินเหยียนถูกดูออกทันทีที่ประตูลิฟต์ปิดลง

ข้อเท็จจริงบอกเธอ ที่เธอเตามีความเป็นไปได้ที่จะเป็นความ

จริง

แต่เธอไม่สามารถรู้รายละเอียดได้ ถ้าเป็นจงจิ่งห้าวจริงๆ ทำไมผู้หญิงที่แนะนำเธอในวันนั้นต้อง

ให้เงินเธอ?

ทำไมจงจึงห้าว

เพียงเพื่อระบาย?

เธอไม่รู้ นี่ก็เหมือนปริศนา การสมคบคิดที่ซ่อนอยู่ในส่วนลึก

แต่เธอยืนยันไม่ได้

หลังเลิกงาน เธอกลับบ้านตามปกติ

“เธอคนเดียว?ป้าหมองด้านหลังของหลินซินเหยียน

หลินซินเหยียนพยักหน้า ไม่ค่อยมีอารมณ์ ตอนเลิกงานเธอ เห็นไปจเวยที่แต่งตัวดูดีขึ้นรถของเขา

เธอหวั่นไหวกับการคาดเดาของตัวเอง หรือว่าจงจิ่งห้าวรักไป

จวู่เวยจริงๆ?

ก่อนหน้านี้ไม่รัก เพียงแค่ไม่รู้ตัว

เธอยุ่งเหยิงมาก

“ทำไมไม่กลับมาพร้อมกับคุณชาย?” ทั้งสองอยู่ด้วยกันบ่อยๆสร้างความสัมพันธ์

“เขาออกไปกับคุณไปแล้ว” ในใจของหลินซินเหยียนรู้สึกเบื่อ หลังจากที่มีการคาดเดานั้น ทัศนคติต่อจงจิ่งห้าวเปลี่ยนไป

ป้าหยูถอนหายใจ “เธอต้องพยายามนะ

หลินซินเหยียนยิ้ม ไม่อยากคุยเรื่องนี้ ตั้งใจพูด “ฉันเหนื่อยนิด หน่อย อยากนอนสักพัก”

ป้าหยูรู้สึกได้ว่าเธออารมณ์ไม่ดี “เธอพักผ่อน ทำอาหารเย็น เสร็จฉันเรียกเธอ”

หลินซินเหยียนตอบรับ เดินเข้าห้อง

เธอนอนบนเตียงรู้สึกเหนื่อยล้ามาก เธอค่อยๆ หลับตา อยาก นอนจริงๆ ขณะที่เธอสะลึมสะลือจะหลับ โทรศัพท์มือถือดังขึ้น

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือ กดรับสาย “เหยียนเหยียน ช่วยอะไรพี่หน่อยได้ไหม?” เสียงนี้

จู่ๆ หลินซินเหยียนก็หายง่วง เธอนั่งลง “นายพูด”

“ฉันต้องไปงานเลี้ยง อยากให้เธอเป็นคู่สาวของฉัน หลินซินเหยียนนิ่งไปสักพักแล้วพูด “ได้สิ”

“ส่งตำแหน่งของเธอให้ฉัน ฉันไปรับเธอ”