บทที่ 399 ให้ฉันใจเย็นลงก่อน

เสิ่นเผยชวนรู้ จงจึงห้าวคงจะลำบากใจ แต่เขาก็รู้นิสัยของเขา

“คุณไม่ต้องคิดมากหรอกครับ” เสิ่นเผยชวนไม่รู้ว่าตัวเองจะ ปลอบเธอได้อย่างไร

หลินชินเหยียนลืมตา มองดูแสงที่วิ่งผ่านของหน้าต่างรถ สีสัน สดใส สะกดทุกสายตา ดึงสติของเธอไป

“พี่สะใภ้ ผมขอพูดอะไรที่ไม่ควรหน่อย ผมคิดว่าคุณไม่ควรอยู่ ใกล้เฉิงยูซิ่วเกินไป”

นี่คงเป็นเหตุผลของเหวินชิง

เขาไม่เข้าใจ คนที่โปร่งใสอย่างหลินซินเหยียน ทำไมถึงได้ทำ เรื่องไร้เหตุผล หาเรื่องเหวินชิง ทำให้จงจึงห้าวลำบากใจ

หลินซินเหยียนไม่ได้อธิบาย เพราะเธอเคยรับปากเฉิงยู่ซิ่ว “คุณปวดมากใช่ไหม” เสิ่นเผยชวนกระวนกระวาย เขาสัมผัส

ได้ถึงเหงื่อบนตัวหลินซินเหยียน

หลินซินเหยียนส่ายหัว ความเจ็บปวดแบบนี้ บางครั้งเจ็บมาก บางครั้งเจ็บน้อย ครั้งนี้ไม่ได้เจ็บขนาดนั้น

ไม่นานก็มาถึงโรงพยาบาล เสิ่นเผยชวนอุ้มเธอลงจากรถ รีบ วิ่งเข้าห้องฉุกเฉิน หมดให้เป็นเผยชวนวางเธอลง “พวกคุณรอด้านนอกก่อนนะคะ”

เสิ่นเผยชวนดึงมือออกมา จึงพบว่า สิ่งที่เขาคิดว่าเหงื่อมา ตลอดนั้นมันคือเลือด

เขาหันกลับไปมองหลินซินเหยียนที่นอนอยู่บนเตียง ร่างกาย

ส่วนล่างของเธอนั้นเต็มไปด้วยเลือด

เขานิ่งอึ้ง นี่มันเรื่องอะไรกัน

หมอแค่มองก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ให้ผู้ช่วยไปเตรียมการ ผ่าตัด “พวกคุณไปรอด้านนอกก่อนนะคะ”

เงินเผยชวนไม่ขยับ หัวหน้าเงินลากเขาออกจากห้องฉุกเฉิน

ตอนนั้นเอง ซูจ้านรีบวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน

เขาขับรถตามรถของหัวหน้าเฉินมา แต่โดนรถคันอื่นขับมา แทรกจึงทำให้เขามาถึงช้า

“นายให้ฉันทำใจก่อน” เสิ่นเผยชวนพูดขัดจ้านเอาไว้ สมอง ของเขาขาวโพลน ทำไมมีเลือดล่ะ

เขานั่งลงที่มุมๆหนึ่ง มองเลือดที่เลอะที่มือทั้งสองข้าง เขาไม่ เคยมีแฟน แต่ว่าเขาโตแล้ว สถานการณ์แบบนี้ มีความเป็นไป ได้อยู่อย่างหนึ่ง

เขายืดคอขึ้น ลูกกระเดือกเลื่อนขึ้นลง

“คริด ครืด…”

ตอนนั้นเอง โทรศัพท์ในกระเป๋าของเขาก็ดังขึ้น
จงจึงห้าวออกมาจากตระกูลเหวินแล้วก็โทรหาเขา เมื่อมองชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ เส้นเผยชวนไม่กล้ากดรับสาย เขากลืนน้ำลาย กดรับสาย ยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู “ผมอยู่ที่ โรงพยาบาล”

“ต๊ะ” จงจิ้งห้าวขมวดคิ้ว

พี่สะใภ้ไม่สบาย ส่งตัวมาที่โรงพยาบาลครับ

“โรงพยาบาลอะไร

เส้นเผยชวนก้มหน้า เขาก้มลงมองเงาเลือนรางที่สะท้อนขึ้นมา ลำคอของเขาแห้งผาก น้ำเสียงแหบแห้ง “ขอโทษครับ”

“ขอโทษ…

เสิ่นเผยชวนกุมขมับ โทษตัวเอง เขาไม่รู้ว่าจะมองหน้าจงจึง ห้าวได้อย่างไร ขอโทษเขาออกมา

“ฉันถามนายว่าเธออยู่ที่โรงพยาบาลไหน

จงจิ่งห้าวโมโห

ซูจ้านเดินเข้ามาถึงโทรศัพท์จากมือเสิ่นเผยชวนไป เดินมา ด้านข้าง บอกจงจึงห้าวไปว่าพวกเขาอยู่ที่โรงพยาบาลอะไร

เมื่อวางสายแล้วเขาจึงเดินเข้ามาใกล้ มองเสิ่นเผยชวน “นาย เป็นอะไร อาการของพี่สะใภ้ไม่ดีเหรอ

ดังนั้นจึงไม่กล้าคุยกับจงจึงห้าว
สองมือของเส้นเผยชวนกำแน่น เอ่ยออกมาช้าๆ “อย่ามาคุย กับฉัน ให้ฉันตั้งสติหน่อย

ซูจ้านไม่พูดอะไรอีก ยัดโทรศัพท์ลงไปในกระเป๋าของเขา เขายืนรออยู่ข้างๆ เงียบๆ

ผ่านไปสิบกว่านาที ทางเดินมีเงาคนเคลื่อนเข้ามาใกล้ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาไม่แสดงอารมณ์ใดๆ นัยน์ตาดำทะมึน มีพายุซัดสาดไม่สงบ

บรรยากาศอึมครึม คนที่เดินผ่านต้องหลบเลี่ยงกันหมด เขาเดินเข้ามาด้วยเท้าที่ก้าวมาอย่างมั่นคง ตรงเข้ามา

ซูจ้านเข้าไปรับ

เสิ่นเผยซวนได้ยินเสียงซูจ้านเรียกชื่อจงจึงห้าว ก็รู้แล้วว่าเขา มาแล้ว

เขานั่งอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ และไม่เงยหน้า

จนกระทั่งมีรองเท้าหนังคู่หนึ่งโผล่เข้ามาในระยะสายตา เขา เงยหน้าขึ้นช้าๆ