บทที่ 391 ดื่มกับฉันสักแก้ว

เด็กสาวเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขา เรียกพ่ออย่างออดอ้อน จงจิ่งห้าวทําอะไรไม่ได้พร้อมทั้งยังเอ็นดูท่าทางออดอ้อนของ เธอ

หลินซีเฉันยืนอยู่หน้าประตู มองพ่อและน้องสาวตัวเอง ลังเล เล็กน้อย สุดท้ายก็ไม่พูดอะไร หมุนตัวเข้าห้องไป

ฐานลับหลายพันชิ้นของเขาต่อเสร็จแล้ว เขาใช้เวลาเพียงหนึ่ง วันกว่าๆ เดิมที่อยากเรียกพวกเขามาดู สุดท้ายก็ไม่ได้เรียก

“พี่ชาย ฐานลับของพี่ต่อเสร็จแล้วหรือยังคะ” หลินลุยซีมอง เห็นท่าทางผิดหวังของพี่ชาย เธอจึงตะโกนเรียก

หลินซีเฉินครางในลำคอตอบกลับด้วยความรู้สึกเศร้าใจ

“หนูกับคุณพ่อดูได้ไหมคะ”

ร่างของหลินซีเฉินชะงักไปเล็กน้อย ร่างเล็กยืดตัวตรง “ได้อยู่ แล้ว”

หลินลุยซีลากจงจิ่งห้าวมาด้วย ฐานลับ ที่ต่อเสร็จแล้วกิน พื้นที่ว่างในห้องไปมากทีเดียว

รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ล้วนทำออกมาจากความตั้งใจ

“ว้าว” ดวงตาของเด็กสาวเบิกกว้าง เธอไม่คิดเลยว่าเมื่อต่อ เสร็จแล้วมันจะออกอัศจรรย์ขนาดนี้
ชิ้นส่วนเล็กๆ น้อยๆ สามารถต่อออกมาได้งดงามราวกับภาพ ในโทรทัศน์

อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงด้วยความตกใจ

เมื่อเห็นน้องสาวดูตื่นตาตื่นใจขนาดนี้ หลินเฉินก็เชิดหน้าขึ้น ด้วยความภูมิใจ เขารู้สึกภูมิใจในผลงานของตัวเอง

“พี่ชายยอดเยี่ยมมาก” หลินลุยกอดหลินซีเฉินเอาไว้และจับ เขาไปหนึ่งที่ “พี่ชาย ทำไมถึงได้เก่งขนาดนี้นะ

เห็นแววตานับถือจากน้องสาว หลินเฉินก็พูดออกมาด้วยรอย

ยิ้ม “ความจริงมันง่ายมากเลย เดี๋ยวครั้งนี้จะสอนเธอเอง”

“ขอบคุณค่ะพี่ชาย” หลินลุยยิ้มจนตาหยี หันกลับไปดูฐานลับ อีกครั้ง ยื่นมีออกไปจับตรงนี้ มองดูตรงนั้น รู้สึกว่าพี่ชายเธอเก่ งมากๆ

สามารถต่อชิ้นส่วนมากมายพวกนี้ได้รวดเร็วและแม่นยำ

จงจึงห้าวยืนอยู่ตรงหน้าฐานลับ มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋า มีอีก ข้างยกขึ้นมาลูบฐานลับของลูกชาย ชิ้นส่วนจำนวนเท่านี้ถ้าเป็น ผู้ใหญ่อย่างเร็วก็ต้องใช้เวลาประมาณสองวัน ความเร็วของ ลูกชายน่าตกใจมากเลยทีเดียว

เขามองใบหน้าของลูกชาย มุมปากยกขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ความภูมิใจที่ถูกส่งออกมาจากหัวใจ ลูกชายของเขาฉลาดขนาด นี้ ไม่ให้ภูมิใจได้อย่างไรกัน

อีกด้าน หลินซินเหยียนส่งจวงจื่อจีนกลับไป ถ้าป่วยจริงๆ ถึงตอนนั้นก็สามารถออกมารักษาตัวได้ แต่ไม่สามารถยืนยันได้ว่า เมื่อก่อนอยู่ด้านนอกได้หรือไม่ และออกมานานเกินไปคงไม่เป็น ผลดีต่อเสิ่นเผยชวน ยังไงคนก็เขาพาออกมา

“แม่คะ ต่อไปหนูจะมาเยี่ยมบ่อยๆ นะคะ” หลินซินเหยียนเสียง แหบแห้ง

เธอนึกว่าตัวเองจะเข้มแข็งมากพอ คงไม่แสดงความรู้สึกออก มาต่อหน้าจวงจื่อจั่น แต่เธอคิดผิดแล้ว ความรู้สึกบางอย่างก็ไม่สามารถซ่อนมันเอาไว้ได้

เหมือนในตอนนี้ มองเห็นแม่เดินเข้าห้องขังไป

หัวใจของเธอหนักอึ้ง

ซ่อนความโศกเศร้าที่อยู่ในใจเอาไว้ไม่ผิด

จวงจื่อจิ่นลูบผมของลูกสาว น้ำเสียงอ่อนโยนบอก “เห็นว่าลูก มีความสุข แม่ก็ดีใจแล้ว ไม่ต้องเศร้าเพราะแม่ ทางที่แม่เลือก แน่นอนว่าคิดถึงผลที่ตามมาอยู่แล้ว แม่รู้ว่าทำแบบนี้มันคงจะดู เห็นแก่ตัว เพราะแม่ไม่ได้คิดถึงความรู้สึกของลูก ให้อภัยกับ ความเห็นแก่ตัวของแม่ด้วย ให้อภัยที่แม่ทำให้ลูกต้องเสียใจ

หลินซินเหยียนเบนหน้าหนีไม่กล้ามองเธอ เธอกลัวว่าน้ำตา ของเธอจะไหลออกมา

“เหยียนเหยียน รับปากแม่สักเรื่องจะได้ไหม” หลินซินเหยียนก้มหน้าเช็ดน้ำตาออกจากหางตา เงยหน้าขึ้นมา “ค่ะ”

“อยู่กับจงจิ้งห้าวอย่างมีความสุข เลี้ยงเด็กๆ ทั้งสองให้เติบ

ใหญ่ แม่เห็นแล้วว่าเขาดีกับลูกมาก แม่ก็วางใจแล้ว หลินซินเหยียนสูดน้ำมูก “ค่ะ”

ใช่ จงจิ้งห้าวดีกับเธอมาก ชีวิต ในตอนนี้ เป็นชีวิตที่เมื่อก่อน

เธอไม่เคยคาดคิด

เธอไม่เคยคิดเลยว่า เธอจะใจเต้นแรงกับผู้ชายคนไหนได้ ขนาดนี้

ความตื่นตาตื่นใจของชีวิต อยู่ที่ คุณไม่รู้หรอกว่าอนาคตจะมี คนแบบไหนที่รอคุณอยู่

“ถ้าคุณอยากมา โทรหาผมได้ตลอด” เสิ่นเผยชวนบอก

ประเทศมีกฎของประเทศ บ้านมีกฎของบ้าน เธอจะฝ่าฝืน

เพราะเห็นแก่ตัวไม่ได้

สิ่งที่เขาทำได้คือการดูแลจวงจื่อจีนให้ดี และความสะดวกของ หลินซินเหยียน

หลินซินเหยียนเข้าใจ

จวงจื่อจิ๋นให้หลินซินเหยียนกลับไป “วางใจเถอะ แม่อยู่ที่นี่ สบายดี ถ้าให้ออกไปบางทีแม่อาจจะรู้สึกไม่ดี”

หลินซินเหยียนไม่ขยับ ยืนมองเธอโดนพาตัวไป

ร่างของจวงจื่อจิ่นค่อยๆ กลับไปจากทางเดิน พระอาทิตย์กำลังจะตก แสงที่สาดส่องเข้ามาทำให้มองเห็นร่างบางของเธอ

หลินซินเหยียนยืนมองเธออยู่แบบนั้น ค่อยๆ ลับไปจาก สายตาของตัวเอง

ราวกับการหายไปครั้งนี้ ก็จะไม่มีโอกาสได้พบกันอีก

หลินซินเหยียนมองเธอและตะโกน “แม่คะ”

จวงจื่อจิ่นหันกลับมา ยิ้มให้เธอ

หลินซินเหยียนเม้มปาก “ดูแลตัวเองดีๆ นะคะ หนูจะมาหา

บ่อยๆ”

จวงจื่อจิ่นบอก “ได้”

เส้นเผยชวนพาจวงจื่อจีนเข้าไปด้านใน ถือโอกาสมอบหมาย คน ให้ดูแลเธอ มีคนของเขาเองคอยดูแลจวงจื่อจีนค่อยสะดวก หน่อย

เมื่อจัดการเรียบร้อยเขาก็เดินออกมา หลินซินเหยียนยังยืนอยู่ ห้องโถง เธอพิงผนังก้มหน้าลง อารมณ์เหมือนจะไม่ดีเท่าที่ควร เงินเผยชวนเดินเข้ามา

เขาไม่รู้ว่าควรปลอบอย่างไรดี เอ่ยถามเสียงเบา “คุณโอเค ไหม”

หลินซินเหยียนเงยหน้า “ว่างไหม ดื่มเป็นเพื่อนฉันสักแก้ว หน่อยได้ไหม”

เสิ่นเผยชวนคิดอยู่ชั่วครู่ บอก “ครับ”
หัวใจเธอนั่นเจ็บปวด เมาแล้วนอนหลับสักหน่อยก็คงดี เพื่อไม่ ให้ตัวเองต้องคิดมาก

เส้นเผยชวนบอก “เดี๋ยวผมขับรถ”

หลินซินเหยียนส่งกุญแจรถให้เขา ทั้งสองออกไปพร้อมกัน

เสิ่นเผยชวนเปิดประตูรถให้หลินซินเหยียน เมื่อหลินซินเหยีย นขึ้นรถไปแล้ว เขาจึงเดินอ้อมกลับมาขึ้นรถและขับออกไป

“เราจะไปที่ไหนครับ” เสิ่นเผยชวนถาม

หลินซินเหยียนพิงผนัง ไม่มีอารมณ์ เธอปิดเปลือกตาลง “คุณ เลือกเลยค่ะ ขอแค่สงบหน่อยก็พอ”

“ครับ” เสิ่นเผยซวนนึกถึงสถานที่เงียบๆ ที่หนึ่ง

เขาขับรถไปอย่างนุ่มนวล ผ่านไปสิบกว่านาที รถก็หยุดลงที่ หน้าโรงแรมแห่งหนึ่ง

เสิ่นเผยชวนมาที่นี่อยู่บ่อยๆ ดังนั้นเขาค่อนข้างคุ้นเคย และ เป็นที่เงียบๆ ตรงกับคำขอของหลินซินเหยียน

เสิ่นเผยชวนมีเหล้าที่นี่ เขาพาหลินซินเหยียนเข้าไป ให้คนเอา เหล้าที่เขาเก็บเอาไว้ออกมา

เมื่อจัดการเรียบร้อย เขาจึงบอกเธอว่าขอไปเข้าห้องน้ำก่อน จากนั้นเดินออกมาถึงหน้าประตูเขาจึงหยิบโทรศัพท์ออกมา ลังเลว่าจะโทรบอกจงจิ่งห้าวดีไหม

อารมณ์หลินซินเหยียนไม่ดี เขาต้องบอกเขาหรือเปล่า ให้เขามาที่นี่

หลังจากทีบอกจงจิ้งห้าวแล้ว หลินซินเหยียนจะไม่พอใจหรือ

เปล่า

เขาไตร่ตรอง

หลังจากที่ขบคิดอยู่สักพัก เขาตัดสินใจว่าอย่างไรเขาก็ต้อง โทรบอกจงจึงห้าวสักหน่อย ไม่งั้นเดี๋ยวอีกหน่อย…เธอดื่มเยอะ เขาไม่รู้ควรอธิบายให้จงจึงห้าวฟังอย่างไร

เขาเลื่อนหน้าจอค้นหาชื่อของจงจึงห้าว กําลังจะกดโทรออก

กลับได้ยินเสียงมีคนเรียกเขา

“เผยชวนเหรอ”

เสิ่นเผยชวนเงยหน้าขึ้นมา เห็นซูจ้านกำลังเดินตรงเข้ามาหา

“ที่แท้ก็เป็นนายนี่เอง ฉันนึกว่าตาฝาดไป ทำไมนายถึงมีเวลา ว่างมาดื่มเหล้าได้ล่ะ” ในมือของซูจ้านถือกระเป๋าเอกสารมาด้วย ก่อนหน้านี้นานแล้วที่เขาไม่รับว่าความ หลังจากที่ฉันยาไปแล้ว เขาถึงรับว่าความอีกครั้ง นอกจากอยู่บริษัทก็คืออยู่บ้านดูแล คุณย่า เมื่อไหร่ที่คิดถึงฉินยาก็จะออกมาดื่มสักแก้ว

บังเอิญวันนี้เขาอยากมาดื่มสักหน่อย เขาเข้ามากอดคอเสิ่นเผยชวน “ไป ดื่มด้วยกันหน่อย เงินเผยชวนมองเขา “เกรงว่า แค่เราสองคนคงไม่ได้” ซูจ้านเบิกตาโต “ยังมีใครอีก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ