บทที่ 388 เขามาทันเวลาพอดี

เธออะไรก็ไม่ได้พูด แค่รู้สึกว่าในใจอุ่นมาก เวลาที่เธอ ต้องการคนปลอบมากที่สุด ก็มีหนึ่งคนที่อยู่ข้างกายเธอให้กำลัง ใจแก่เธอ

เธอยกปากขึ้น ยิ้มให้เขา

เวลาผ่านไป 20 นาที รถก็มาจอดในเรือนจํา เมือง

รอบๆ โล่งมาก ลานที่เหมือนป้อมปราการผุดขึ้นมาจากพื้น ประตูเหล็กที่สูงและกว้าง

ครั้งก่อนที่หลินซินเหยียนมาเยี่ยมจวงจื่อจีน เธอยังไม่ถูก ดาเนินตามคดีอย่างเป็นทางการเลย

ยืนอยู่หน้าประตู หัวใจของหลินซินเหยียน ก็สั่นไม่หยุด แม้ ของเธอถูกขังอยู่ข้างในนี้ คนที่เดินออกไปจากที่นี่ ในประวัติชีวิต ก็จะมีจุดดำเพิ่มขึ้น

ถึงจะออกมา ก็เป็นคนที่มีบันทึกคดีอาญา จะถูกคนในสังคม

รังเกียจ

จงจึงห้าวยืนอยู่ข้างกายของเธอ จับมือที่เริ่มเย็นของเธอ ไป เถอะ เข้าไปกัน

หลินซินเหยียนพยักหน้า บอกว่า โอเคร

เงินเผยชวนยืนอยู่หน้าป้อมยามรอพวกเขา พวกเขาเดินเข้ามา เสิ่นเผยชวนก็เดินออกไปต้อนรับหลายก้าว หลังจากนั้นก็พา พวกเขาเข้าไปข้างใน เพราะว่าเสิ่นเผยชวนได้จัดเตรียมไว้ก่อน แล้ว พวกเขาก็ไม่ได้เจออุปสรรคอะไรเลย

เส้นเผยชวนจัดจวงจื่อจีนไปไว้ในห้องรับรองต่างหาก ข้างๆ ไม่มีคนเฝ้าเลย เหมาะกับการพบปะกับหลินซินเหยียนตามลำพัง

เงินเผยชวนพูด “คนอยู่ข้างใน

หลินซินเหยียนหายใจเข้าลึกๆ ระยะเวลาที่เดินมาทางนี้ เธอ ได้จัดอารมณ์ของตัวเองเรียบร้อยแล้ว เธอมองไปทางจงจึงห้าว “ฉันไม่เป็นไรแล้ว ฉันอยากไปพบท่านคนเดียว”

จงจิ่งห้าวเม้มปาก เขาปล่อยมือของเธอ “ฉันรอเธออยู่ที่หน้า ประตู”

หลินซินเหยียนบอกว่าเข้าใจแล้ว เธอเดินไปที่หน้าประตู

หายใจเข้าลึกๆ แล้วก็ผลักประตู

ในห้อง บนเพดานห้องมีโคมไฟประหยัดพลังงานสีขาวห้อยลง มา ผนังทั้งสี่ทาเป็นสีขาวทั้งหมด ตรงกลางห้องมีโต๊ะสี่เหลี่ยม วางอยู่ จวงจื่อจีนก็นั่งอยู่หลังโต๊ะ

เห็นหลินซินเหยียนมาแล้วเธอก็เงยหน้าขึ้น

ทันทีที่เห็นจวงจื่อจั่น หัวใจของหลินซินเหยียนกระตุกใหญ่ มาก เธอผอมลง ดลง บนใบหน้าเต็มไปด้วยร่องรอยของกาล เวลา

เมื่อก่อนหลินซินเหยียนรู้สึกว่าจวงจื่อจีนยังสาวมาก แต่ว่าครั้งนี้เธอเห็นจวงจื่อนอีกครั้ง ก็รู้สึกว่าเธอแก่ลงเป็นอย่างมาก

จวงจื่อจีนยิ้ม “ลูกมาแล้วหรอ?

หลินซินเหยียนเดินเข้ามานั่งลงที่ข้างหน้าโต๊ะ เผชิญหน้ากับ จวงจื่อจิ่น เธอมองหน้าของจวงจื่อจีนไว้ “หนูคิดถึงแม่แล้ว”

น้ำตาของจวงจื่อจีนเพราะว่าคำพูดนี้ ไหลออกมาทันที

เธอก้มหน้าเช็ดน้ำตา เธอเองก็คิดถึงหลินซินเหยียน คิดถึง กลานทั้งสองคน เธอมองพวกเขาเติบโตทีละนิด ไม่เคยแยกออก จากกัน

นี่เป็นครั้งแรกที่ไม่ได้เจอพวกเขานานขนาดนี้

“หนูได้ยินว่าแม่ไม่สบาย? ” หลินซินเหยียนคิดว่าพอเจอจวง จื่อจิ่นแล้วตัวเองจะควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้ สุดท้าย เธอ กลับเข้มกว่าที่ตัวเองคาดไว้

เธอไม่ได้ร้องไห้โฮต่อหน้าจวงจื่อจีน จวงจื่อจิ่นเช็ดน้ำตาทิ้ง “ไม่เป็นอะไร ร่างกายของแม่แม่รู้ดี”

“แต่ว่าท่าทางของแม่เมื่อกี้ดูไม่ดีเลย ไปตรวจกับหนูที่โรง พยาบาลหน่อยเถอะ”

“โธ่ แม่ไม่เป็นไรจริงๆ ก็แค่คิด…………….ก๊ก แก๊ก แ…….….….…….เสียงไปติดต่อกัน ได้ตัดคำพูดที่เธออยากจะพูด จวงจื่อจิ่นปิดปากไว้

หลินซินเหยียนพูดอย่างแน่วแน่ว่า “พวกเราไปโรงพยาบาลไปวันนี้เลย”

ทุกครั้งที่จวงจื่อจิ่นไอ สั่นจนหัวใจเจ็บไปหมด เธอใช้เวลาใน

การปรับตัวแบบหนึ่ง “ก่อนที่จะไปโรงพยาบาล แม่อยากเจอ เสี่ยวเฉินกับเสี่ยวอุ๋ย” ร่างกายของเธอเธอเข้าใจเอง ถึงจะไม่ได้ไปตรวจที่โรง

พยาบาลเพื่อแน่ใจมาก่อน แต่เธอก็รู้สึกได้ว่าร่างกายของตัวเอง ทรุดลงกว่าทุกวัน

เธอรู้ว่าตัวเอง……….

ถ้าจะบอกว่าชาตินี้เธอมีอะไรที่เสนใจมากที่สุด นั้นก็คือไม่ได้ เห็นหลานทั้งสองคนเติบโตจนเป็นผู้ใหญ่

หลินซินเหยียนตอบตกลง “หนูให้เสิ่นเผยชวนจัดการให้ วันนี้ หนูพาแม่ไปดูพวกเขาทั้งสองเลย

พูดเสร็จเธอก็ดึงเก้าอี้ออกแล้วลุกขึ้นยืน เธอเปิดประตู เงิน

เผยชวนและจงจิ้งห้าวยืนคุยกันอยู่หน้าระเบียงทางเดิน เหมือนว่าจะเกี่ยวกับเรื่องที่รองผู้ว่าถูกจับ คนที่เกี่ยวข้องโดน

จับหมดแล้ว

“วางใจได้เลย ไม่มีคาสามารถออกมาทำอะไรตามอำเภอใจ ได้แน่นอน” เสิ่นเผยชวนพูด

จงจึงห้าวกลัวว่าจะมีคนมาแก้แค้น ถึงแม้ว่าเขาจะให้คน เคลียร์ร่องรอยของทุกอย่างหลินเฉินออกให้หมด แต่ว่าผู้หญิง คนนั้นก่อนที่จะโดนจับได้ไปหาหลินซินเหยียน
ผู้หญิงคนนั้นไม่รู้ว่าคลิปนั้นหลินซีเฉันเป็นคนโพสขึ้นไป แต่ว่า เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะหลินซินเหยียนตากหน้า

ก็เลยไปหาหลินซินเหยียนเพื่อทำการแก้แค้น

ใครจะไปรู้ว่าหลินซินเหยียน ใจเย็นมาก แล้วก็จะแจ้งความ ด้วย เธอก็เลยซ้อนตัวก่อน เธอเองก็คิดไม่ถึงว่าตำรวจจะหาที่ ช้อนตัวของเธอเจอเร็วขนาดนี้

“เบื้องบนปราบปรามหรือขจัดด้านมืด ต่อต้านการทุจริตและ การติดสินบน เรื่องครั้งนี้ ถือว่าเขามาทันเวลาพอดีเลย โทษไม่ น้อยแน่” เสิ่นเผยชวนพูด

จงจิ่งห้าวยืนตัวตรง แสงไฟส่องลงมา สะท้อนเงายาวๆ พวกเขาไม่ทันสังเกตว่าหลินซินเหยียนเดินออกมาแล้ว เธอยืนอยู่หน้าประตู “เสิ่นเผยชวน”

ทั้งสองคนหันไปพร้อมกัน

เธอปิดประตูแล้วเดินขึ้นไป

“ฉันอยากให้นายช่วยอะไรฉันหน่อย” เธอมอง

เสิ่นเผยชวนพูดอย่างไม่ลังเลว่า “เธอพูด”

เสิ่นเผยชวนไว้

“ฉันอยากพาแม่ออกไปเที่ยวหนึ่ง” หลินซินเหยียนไม่สามารถ พาลูกทั้งสองมาเจอจวงจื่อจีนที่นี่

อีกอย่าง เธอก็ต้องการที่จะพาจวงจื่อจีนไปตรวจที่โรง พยาบาล
สีหน้าของจวงจื่อจินเหลืองมาก ไม่ใช่สีหน้าของคนปกติ เธอเป็นห่วงสุขภาพของจวงจื่อจีน

การจัดเตรียมของเสิ่นเผยชวนครั้งนี้ ก็คือจะให้หลินซินเหยีย นพาจวงจื่อจิ่นไปตรวจที่โรงพยาบาล ก็ต้องจัดให้เธอออกไปอยู่ แล้ว

“เธอพาท่านไปตอนนี้เลยก็ได้” เสิ่นเผยชวนพูด หลินซินเหยียนพูดออกมาจากใจ “ขอบคุณนะ พูดออกมาจากใจจริง

“พี่สะใภ้เกรงใจแล้ว” เสิ่นเผยชวนยิ้มแล้วพูด

ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับจงจึงห้าว นี่ไม่ใช่เรื่องอะไรเลย หลินซินเหยียนได้พาจวงจื่อจีนออกมาวันนั้นเลย เธอโทรไปให้ เฉิงซิ่วที่อยู่บ้าน ถามว่าลูกทั้งสองอยู่บ้านไหม

เธอกลัวเฉิงอยู่ชั่วพาเด็กออกไปแล้ว พวกเธอกลับไปก็ไม่เจอ คน

“อยู่บ้านเนิ่น เธออยากเจอพวกเขาหรอ?” เฉิงซิ่วถาม หลินซินเหยียนพูด “ฉันจะพาแม่ฉันไปเยี่ยมพวกเขา” เฉิงยู่ซิ่วรู้แล้ว เรื่องของจวงจื่อจีนเธอรู้ “เธอวางใจได้ ฉัน จัดการให้

หลินซินเหยียนตอบรับแล้ววางสาย
ไม่นานรถก็ขับกลับมาถึงตระกูลจง

จวงจื่อจีนรู้บ้านของจงจิ่งห้าว นี่เป็นครั้งแรกที่มาบ้านจง

สถานะของเธอในตอนนี้มีโทษ รู้สึกอยู่ไม่เป็นยังไงสุขเลย หลินซินเหยียนเดินไป ควงแขนของเธอไว้ “ที่นี่เป็นบ้านของ ลูกสาวแม่ ไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนี้

จวงจื่อจีนมองลูกสาว แล้วมองจงจึงห้าวที่ยืนข้างๆ เธอ ตา เปียกไปหมด เธอยิ้ม “ขอบคุณนะ

ขอบคุณที่นายมอบบ้านให้หลินซินเหยียน

จงจิ่งห้าวไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรมากมาย เขายื่นมือไปปิดผม ตรงหน้าของหลินซินเหยียน “ผมควรขอบคุณ ที่มอบลูกสาวให้ ผม”

หลินซินเหยียนมองเขาแล้วยิ้ม

เธอชอบมองท่าทางที่อ่อนโยนของเขา จวงจื่อจีนมองหน้าลูกสาวที่ยิ้ม ดีใจและไม่มีอะไรต้องห่วงแล้ว ความสัมพันธ์ของเธอกับจวงจื่อจีนท่าทางจะดีมาก

ความปราถนาของเธอสำหรับชีวิตที่เหลือไม่มีอะไรมากไปกว่า เห็นหลินซินเหยียนมีครอบครัวที่ดี หลานทั้งสองคนเติบโตอย่าง แข็งแรง

ตอนนี้เอง ประตูใหญ่ก็ถูกเปิดออก เฉินซิ่วเดินออกมา “พวก เธอเข้าไปเถอะ ฉันได้จัดเตรียมไว้หมดแล้ว ในบ้านไม่มีคนนอก
จงฉีเฟิงกับคนใช้ถูกเธอไล่ออกไปหมดแล้ว ตอนนี้ที่บ้านมีแค่ เด็กสองคนอยู่

จวงจื่อจีนไม่อยากเจอคนเยอะในช่วงนี้ เพราะว่าสถานะของ

คิดไม่ถึงว่าเฉิงซิ่วจะจัดเตรียมได้ดีขนาดนี้

“ขอบคุณ”

“ไม่ต้องขอบคุณ เป็นคนบ้านเดียวกัน ไม่ต้องพูดอะไรมากกว่า นั้น” เฉิงซิ่วมองจวงจื่อจีน “จะขอบคุณก็ต้องเป็นฉันที่ต้อง ขอบคุณเธอ เลี้ยงลูกสาวได้ดีขนาดนี้