บทที่ 38 ลูกเป็นของเขา

ช่วงนี้เธอแปลเอกสารให้จงจึงห้าวที่บริษัท รู้ว่าโครงการที่เขา เปิดใหม่อยู่ที่ประเทศA และโครงการนั้นได้ดำเนินการที่เมืองห หลัน และแปดปีที่เธออยู่ ต่างประเทศ ก็ใช้ชีวิตอยู่ที่เมืองหยีหลัน

นี่ไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุด

ที่สำคัญคือ คืนที่เธอขายตัวเองเพื่อแลกกับเงินค่าผ่าตัดของ แม่ และน้องชาย เพราะว่าครั้งแรกเจ็บเกินไป เธอกัดผู้ชายคนนั้น หนึ่งที ตามคำขอที่ผู้หญิงที่แนะนำงานให้เธอ ในห้องห้ามเปิดไฟ ดังนั้นตั้งแต่เธอเข้าห้อง ห้องก็มืดทั้งหมด

เธอไม่เห็นหน้าของอีกฝ่าย แต่ตามสถานการณ์ของตอนนั้น ตำแหน่งที่เธอกัดผู้ชายคนนั้น ก็คือไหล่ขวา

นี่คือความบังเอิญเหรอ?

เธออดไม่ได้ที่จะถอยหลังไปหนึ่งก้าว

ถ้าเป็นเรื่องบังเอิญ จะบังเอิญขนาดนี้เลยเหรอ? และมีเรื่องหนึ่งจากที่เธอรู้จากการแปลเอกสาร ก็คือสองเดือน ก่อนจงจิ่งห้าวเคยไปประเทศ

ถ้าเป็นความจริง งั้น

มือของเธออดไม่ได้ที่จะจับท้องน้อย

ลูกของตัวเองเป็นของเขา
หลังจากมีความคิดนี้ หลินซินเหยียนก็ตกตะลึง

จงจิ่งห้าวรู้สึกได้ว่ามีคนกำลังจ้องมองตัวเอง ผู้หญิงคนนี้ท่า อะไรอยู่?

เขาทำเป็นเพิ่งตื่นนอน ค่อยๆ ลืมตา เขาคิดว่าหลินซินเหยีย นกำลังแอบมองเขาขณะที่เขายังนอนอยู่ อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เขา เห็น คือดวงตาที่มีน้ำตาคลอ

ใจของเขากระตุก เธอกำลังร้องไห้

จงจิ่งห้าวตื่นอย่างกะทันหัน หลินซินเหยียนหลบไม่ทัน เธอรีบ เบือนหน้าหนี วิ่งออกจากห้องอย่างรวดเร็ว

ท่าทางของเธอเร็วเกินทำให้กระทบต่อแผลที่หัวเข่า เธอไม่ สนใจความเจ็บ วิ่งเข้าไปในห้องแล้วล็อกประตู เธอพึงประตู อารมณ์ยังอยู่ในช่วงที่ไม่สงบ

ผ่านไปนาน เธอถึงจะใจเย็นลง

แม้หลายๆ อย่างบ่งบอกได้ว่าคืนนั้นอาจจะเป็นจงจึงห้าว แต่ก็ มีความเป็นไปได้ที่จะเป็นเรื่องบังเอิญ

ต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ แค่บังเอิญแน่ๆ

ไม่ ไม่ใช่เรื่องจริง

เธอค่อยๆ ใจเย็นลง ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อในห้องน้ำ ทำแผล บนหัวเข่าใหม่

ชั้นบน จงจึงห้าวชะงักไปหลายวินาที สีหน้าเมื่อกี้ของผู้หญิงคนนั้นกําลังร้องไห้

เธอร้องไห้ทําไม? วิ่งท่าไม?

เขานั่งลงนวดขมับ แม้ว่าเมื่อคืนจะหลงกล แต่ว่าเขาไม่ได้ทำ อะไรเธอ ทำไมสีหน้าเป็นแบบนั้น?

นึกถึงเรื่องเมื่อคืน สายตาของเขามืดลง หยิบโทรศัพท์มือถือที่ วางอยู่บนโต๊ะ โทรศัพท์หากวนจิ้ง “หลินชื่อกรุ๊ป ฉันไม่อยากเจอ อีก!”

“รับทราบ” เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนที่ตระกูลหลิน กวนจิ้งพอเดา ได้ จงจิ่งห้าวออกคำสั่งนี้ ไม่ใช่โดยบังเอิญ แต่โดยความตั้งใจ

วางสายโทรศัพท์ เขาโยนโทรศัพท์มือถือไปอีกฝั่ง เปิดผ้าห่ม ลงจากเตียง ถึงจะพบว่าทั้งตัวของตัวเองมีเพียงกางเกงในหนึ่ง ตัว

เมื่อคืน…….เขาหลับตา

ในความสับสนเหมือนว่าหลินซินเหยียนเป็นคนถอดให้เขา

ผู้หญิงคนนั้น—

จงจิ่งห้าวมักจะรู้สึกว่าเธอเหมือนเป็นปริศนา เปิดหนึ่งชั้น ยังมี อีกหนึ่งชั้น

ก๊อกๆ –

หลังจากเสียงเคาะประตูก็มีเสียงของป้าหยูตามมา “คุณชาย คะ ท่านตื่นหรือยัง อาหารเช้าเสร็จแล้วค่ะ”
จงจิ่งห้าวตอบรับหนึ่งที ลงจากเตียงทำธุระส่วนตัว สวมเสื้อผ้า สะอาดลงไปชั้นล่าง

หลินซินเหยียนอยู่ในห้องอาหารแล้ว เสื้อผ้าบนตัวถูกเปลี่ยน สีหน้าสงบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น สิ่งที่เขาเห็นคือภาพลวงตา

เขาเดินช้าๆ สวมรองเท้าแตะเดินลงไปทีละก้าว

หลินซินเหยียนวางโจ๊กอ่อนๆ ไว้ตรงหน้าของเขา “ตอนเช้าทา นอ่อนๆ ดีต่อกระเพาะ

จงจิ่งห้าวนั่งลง ตักหนึ่งช้อนแล้วกินเข้าไปอย่างให้หน้า อ่อน จริงๆ ไม่มีรสชาติ

หลินซินเหยียนก้มหน้า “เมื่อคืนฉันประมาท นึกไม่ถึงเสิ่น ซิ่วฉิง จะทําเรื่องแบบนั้น

จงจิ่งห้าวเชยตา ยิ้มเห็นฟัน ฟันขาวสะอาด “พวกไร้ยางอาย พบได้มาก ไร้ยางอายอย่างตระกูลหลิน พบน้อย ประโยคนี้ด่าทุกคนที่นามสกุลหลินไปหมดแล้ว

หลินซินเหยียนก้มหัวลง เธอก็นามสกุลหลิน “คือว่า—ฉันอยากลางาน” หลินซินเหยียนเงยหน้า เธอต้องไป

โรงพยาบาล หลายวันนี้ไม่ได้ไปดูคุณแม่ที่โรงพยาบาลเลย

แล้วก็เธอต้องนำเช็คไปขึ้นเงินสดและฝากธนาคาร ฝั่งคุณแม่ อาจจะต้องใช้เงินมาก เงินพวกนี้สำคัญมากสำหรับเธอ

ยังมีอีก ค่ารักษาที่เหอรุ่ยเพื่อช่วยเธอจ่ายล่วงหน้า บวกกับก่อนหน้านี้ก็ต้องคืนให้เขา

จงจึงห้าวกินโจ๊กไม่เงยหน้า ถามนิ่งๆ “มีธุระ

หลินซินเหยียนพยักหน้า “ฉันต้องไปดูแม่ของฉัน”

จงจิ่งห้าวลืมเบาๆ ถือว่าอนุญาตแล้ว

หลังจากอาหารเช้าจงจึงห้าวไปบริษัทตามปกติ หลินซินเหยี ยนช่วยป้าหยูเก็บกวาด ป้าหนูหยิบถ้วย ในมือของเธอ “ไม่ใช้เธอ ไปพักผ่อนเถอะ”

พักผ่อนตอนเช้า?

ป้าหยูมองเธอ พูดอย่างจริงใจ “เธอแต่งงานเข้ามาในตระกูล จงแล้ว เมื่อคืน—เธอเป็นเจ้านายจริงจัง อย่าให้มือที่สามมาแย่ง ตาแหน่ง”

หลินซินเหยียนหน้าแดง ป้าหยูคิดอะไรอยู่? เมื่อคืนนอนห้องเดียวกันกับจงจึงห้าว แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นนี่นา

ป้าหยูต้องไม่เชื่อแน่ๆ

หลินซินเหยียนพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้

ป้าหนูยังช่วยหลินซินเหยียน แม้ก่อนหน้านี้จะไม่พอใจกับ การกระทําของเธอ

“ฉันว่าคุณชายไม่ได้ชอบคุณไปจริงๆ เธอต้องสู้ๆ คุณชายต้องชอบเธอแน่ๆ

หลินซินเหยียนขมวดคิ้ว “ท่านรู้ได้อย่างไรว่าจงจึงห้าวไม่ได้ ชอบไปจ เวยจริงๆ?

“คุณไปอยู่กับคุณชายไม่น้อย แต่คุณชายก็ไม่ได้ชอบเธอ สอง เดือนก่อน หลังจากกลับมาจากต่างประเทศ จู่ๆ ก็ยอมรับสถานะ ของเธอ สิ่งนี้จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่เข้าใจ ทำไมจู่ๆ ก็รักเธอ?” จนถึงตอนนี้ป้าหยูก็ยังคิดไม่ออก

หลินซินเหยียนสั่นทั้งตัว สองเดือนก่อน

เธอคงอารมณ์ ถามเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ก่อนหน้านี้จงจึง ห้าวไม่ได้ชอบไปจวู่เวย แต่ว่าสองเดือนก่อน หลังจากที่ไปทำธุระ ที่ต่างประเทศกลับมา จู่ๆ ก็ให้สถานะแฟนสาวกับเธอ?”

ป้าหยูพยักหน้า “ใช่แล้ว คุณชายไม่ใช่คนที่สมองไม่ดี จู่ๆ ก็

ยอมรับ น่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น”

หลินซินเหยียนจมอยู่กับความคิดหนัก ความเป็นเกลียดชัง ของไปจวู่เวยที่มีต่อเธอ ดูเหมือนว่าจะลึกมาก

เพียงแค่เพราะเธอแต่งงานกับจงจึงห้าว หรือว่ายังมีอะไรซ่อน อยู่?

เธอหาคำตอบไม่เจอในเวลาทันที ทำได้เพียงไปหาคุณแม่ที่ เงินสด แล้วนําส่วนที่จําเป็นออกมา ที่เหลือก็ฝาก จากนั้นค่อยไป โรงพยาบาล จ่ายค่ารักษาที่เหลือ ในการจัดการของพยาบาล

โรงพยาบาลก่อน ก่อนไปโรงพยาบาลเธอน่าเช็กไปเปลี่ยนเป็นเธอพบจวงจื่อจิ่น

จวงจื่อจีนถูกขังไว้ในห้องที่ไม่ใหญ่ ภายในไม่มีอะไรเลย มี

เพียงเตียงหนึ่งเตียง และโต๊ะหนึ่งตัว ด้านบนมีแก้วน้ำพลาสติก ในแก้วน้ำมีน้ำครึ่งแก้ว ผู้ป่วยโรคจิตเภท จะทำร้ายตัวเอง โดยไม่รู้ตัว ดังนั้นก่อนที่เธอ

จะเข้ามา ก็ถูกพยาบาลตรวจ ห้ามนำของอันตรายเข้ามา

จวงจื่อจีนสวมชุดผู้ป่วยสีน้ำเงิน ขดตัวอยู่ที่หัวเตียง มีคำพูด ในปาก

หลินซินเหยียนได้ยินไม่ชัด ผลักประตูเข้ามา เห็นหลินซินเหยี ยนเข้ามาเธอเงยหน้าขึ้น จ้องเขม็งไปสองวินาที “เหยียนเหยียน

เพียงประโยคเดียว หลินซินเหยียนแสบจมูก ดวงตาแดง พุ่ง

เข้าไปกอดเธอ “คุณแม่”

จวงจื่อนยื่นมือไปลูบผมของเธอ “ทำไมเธอมาคนเดียว ไม่พา ชินมาเยี่ยมฉัน? ฉันไม่เจอเขานานมากแล้ว”