บทที่ 378 ขอตายบนตัวเธอก็แล้วกัน

เดี๋ยวคนมาเห็นเขาจะว่ายังไง

ป้าหนูแล้วก็คนงานคนอื่น ไหนจะเฉิงซิ่วกับจงเฟิง ก็อยู่ใน ตึกนี้ด้วย ถ้าตื่นมากลางดึกล่ะก็…..

จงจิ่งห้าวมุดเข้าไปในซอกคอของเธอแล้วยิ้มกริ่ม ” ถ้าไม่งั้น กลับห้องไปก็คงไม่เป็นไรใช่ไหม ”

หลินซินเหยียนมองออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นเงาของต้นไม้ที่ กำลังสั่นไหว ราวกับมันกำลังร่ายรำอยู่ สายตาของเธอไม่ค่อย ชัดเจนนัก ตอบลืมด้วยน้ำเสียงอู้อี้ แต่จงจึงห้าวกลับได้ยินมัน อย่างชัดเจน

เขารวบเอวเธอเอาไว้ ก่อนจะลากสะโพกเธอเข้ามา แล้วอุ้ม เธอขึ้นมาจากโซฟา หลินซินเหยียนเอาแค่นั้นคล้องคอเขาเอาไว้ ก่อนที่จะจู่โจมจูบเข้าที่จะริมฝีปากของเขาก่อน

ห้องรับแขกไม่ได้เปิดไฟ มีเพียงแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามา จากนอกหน้าต่างเท่านั้น จงจึงห้าวจูบเธอตอบ พลางอุ้มเธอขึ้น ชั้นบนไปด้วย

ประตูห้องของชั้นสองทุกเปิดออก หลินซินเหยียนก็ดึงสติกลับ มาได้ ” เด็กทั้งสองยังอยู่ข้างล่าง…..

เดี๋ยวสักพักผมจะอุ้มคุณลงไป ”
นิ้วของเขาแตะที่ริมฝีปากของเธอ ก่อนจะลากไปนิ้วผ่านริม ฝีปากนุ่มนิ่มของเธอไป จากบนลงล่าง แสงจันทร์ที่สาดส่องเข้า มา ทำให้เห็นใบหน้าของเขาเพียงครึ่งหนึ่งเท่านั้น ที่ดูหล่อเหลา และบ้าคลั่งในเวลาเดียวกัน นิ้วของเขาไถลลงมาตามเสื้อผ้าของ เธอ สุดท้ายก็มาหยุดอยู่ตรงกลางอก ” ตรงนี้ ต้องคิดถึงแต่ผม คนเดียวเท่านั้น ”

เขาแนบอกกว้างนั้นกดเธอเอาไว้ มืออีกข้างก็ช้อนลงมาตรงก ลางเอวของเธอ และดอมดมเส้นผมของเธอ จากนั้นก็จบลงที่ข้าง หูของเธอ นิ้วมือของเขาปลดเปลื้องกระดุมชุดนอนของเธออย่าง คล่องแคล่ว

หลินซินเหยียนสั่นเทาอยู่ภายใต้ร่างของเขา

เมื่อเผชิญหน้ากับเขาแล้ว หลินซินเหยียนก็ไม่มีทางอยู่เหนือ กว่าเขาเลยสักครั้ง

แม้ว่าจะเริ่มจู่โจมก่อน แต่สุดท้ายก็เป็นฝ่ายที่ถูกกระทำอยู่ดี สำหรับเขาในเรื่องนั้น ยังคงรุนแรง กุมอำนาจที่เหนือกว่าเธอ

อย่างเช่นเคย

จากนั้นหลินซินเหยียนก็ค่อยๆ หลับใหลไป จากการที่โดนเขา ทรมานจนหมดแรง เธอเหนื่อยจนแทบจะทนไม่ไหว โดยไม่รู้ว่า ตัวเธอเองหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วก็ไม่รู้ว่าจงจึงห้าวได้อุ้มเธอ ลงไปหรือเปล่า ขณะที่อยู่ในสภาวะหลับๆ ตื่นๆ ไปกว่าครึ่งคืน เธอก็ได้ยินเสียงเปิดประตู ประจวบเหมาะกับที่เธอรู้สึกหิวน้ำพอดี กําลังจะเปิดปากพูด เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบว่าในห้องมีแสง ไฟสลัวจะโคมไฟดวงหนึ่ง แสงนั้นเหมือนสาดเงาตะคุ้มไปยังโต๊ะ เตี้ยที่ติดกําแพง เหมือนโซฟาสีแดงหม่นถูกทับถมด้วยเงา กลุ่มหนึ่ง เงานั้นเมื่อเจอเข้ากับแสงเข้มอ่อนทำให้เกิดเป็นความ ขมุกขมัว แต่กลับดูเงียบสงบ

หลินซินเหยียนพยายามหนีตามอง ก็เห็นว่าตรงนั้นคือใคร

” ทำไมยังไม่นอนล่ะ ”

จงจิ่งห้าววางโทรศัพท์ลง แล้วเดินเข้ามา ” ตื่นแล้วเหรอ ” หลินซินเหยียนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ” หิวน้ำนะ ”

เขาเงียบไปสองวิ ก่อนจะเทน้ำบนโต๊ะหนึ่งแก้วแล้วเดินมาทาง เธอ เขาเดินเร็วแต่เบา เพราะกลัวว่าเธอจะตื่นจากอาการ สะลึมสะลือ แต่ภาพที่ดูมัวๆ ตอนแรกก็เริ่มชัดขึ้น น้ำแก้วน้ำถูก ป้อนเข้ามาที่ปากเธอ เธอๆ กระดกมันเข้าไป น้ำอุ่นไหลผ่านลำ คอ ค่อยๆ ทำให้อาการที่ทำให้เธอรู้สึกคอแห้งนั้นบรรเทาลง

ดีขึ้นหรือยัง ” เขาถามอย่างอ่อนโยน

หลินซินเหยียนส่ายหัว แล้วเงยหน้ามองเวลา เพิ่งจะเห็นว่า ตอนนี้ตีห้าครึ่ง แต่ท้องฟ้าก็เริ่มสว่างแล้ว

” ถึงตอนนี้คุณก็ยังไม่ได้นอนเหรอ ” เธอถาม

‘ผมนอนไปแล้วพักหนึ่ง ” พอเสร็จสรรพแล้ว เขาก็อุ้มเธอไป นอน จากนั้นก็ถูกโทรศัพท์ส่งเสียงปลุกให้ตื่น เพราะกวนจิ้งส่ง ข่าวมาให้เขา เหมือนจะตรวจสอบเจอว่าเหวินชิงเคยส่งคนไปที่ไป๋เจ๋ง

นี่คือสิ่งที่ยืนยันได้ว่าเหวินซึ่งรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างหลิน นเหยียนกับเฉิงซิ่วอย่างแน่นอน

เขาจึงทำทุกวิถีทางเพื่อหาผู้หญิงให้หลานของตัวเอง จากที่ ประมาณการ เหตุผลก็คงเป็นเพราะความสัมพันธ์ของหลินซินเห ยียนกับเฉิงซิ่วพอไม่เป็นอย่างที่เขาต้องการก็เลย………

เมื่อหลินซินเหยียนตื่นแล้ว จงจึงห้าวก็วางแก้วน้ำแล้วมาโอบ เธอไว้ ก็เห็นชุดนอนของเธอเปิดออก เผยให้เห็นร่องรอยทั้งหมด ที่เขาทิ้งเอาไว้ เขาจึงนั่งลงข้างเตียงแล้วใส่กระดุมให้เธอ

หลินซินเหยียนปรายตามองมือของเขา นิ้วของเขาเรียวยาว เห็นรอยกระดูกและเส้นเลือดชัด เล็บยังถูกตัดอย่างเป็นระเบียบ และสะอาดสะอ้าน

เสียงของเธอนั้นแหบพร่าเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเพิ่งตื่น

หรือว่าเพราะอะไร ” คุณเฉินคนนั้น ก็หน้าตาดีไม่น้อย ”

จงจิ่งห้าวชะงักมือไปชั่วขณะ จึงช้อนสายตาขึ้นมา ทั้งสอง สบตากัน เธอก็หัวเราะ ” ก็คุณเคยบอกว่า คุณก็เป็นผู้ชาย ธรรมดาทั่วไป ก็มีความอยากและตัณหาเหมือนกัน คุณจะมี ความต้องการต่อผู้หญิง ก็เป็นเรื่องปกติ ”

ในใจของเธอนั้นไม่ค่อยสงบนัก เธอไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรเช่น กัน แค่คิดไปว่าหากวันหนึ่งจงจึงห้าวไปนอนกับผู้หญิงคนอื่น เธอ ก็คงจะทรมานมาก แล้วก็รับไม่ได้ด้วย
“คุณจะ…กับผู้หญิงคนอื่น…….

จงจึงห้าวปัดเส้นผมที่ปรกหน้าเธออยู่ ก่อนจะทำเป็นไม่ได้ยิน ในสิ่งที่เธอพูด ” ทําอะไรกับผู้หญิงคนอื่น ”

หลินซินเหยียนถ้าถลึงตามองเขา ” คุณก็รู้ว่าฉันหมายถึงอะไร

” ผมไม่รู้ ” เขายังแสร้งทำตัวเป็นคนไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร หลินซินเหยียนกัดฟันแน่น ” คุณจะนอกใจฉันไหม ” จงจิ่งห้าวกลับนิ่งเงียบ เหมือนกับว่าคำถามนี้มันยากเกินกว่า จะตอบ

หลินซินเหยียนขมวดคิ้ว ทุกครั้งที่เธออยู่ในจุดที่โมโหกับท่าที ของเขาจนแทบจะระเบิดอารมณ์ออกมา จงจึงห้าวมักจะจูบที่ริม ฝีปากของเธอเบาๆ ” ถ้าไม่อยากให้ผมไปหาผู้หญิงคนอื่น ก็เติม เต็มผมสี ”

หลินซินเหยียนจ้องไปที่หน้าของเขา แล้วมันเงียบไปหลายวิ โผเข้า ไปกลับที่ไหล่ของเขาโดยไม่ทันตั้งตัว ” ถ้าคุณหักหลังฉัน แล้วก็ ฉันฆ่าคุณตายแน่ ”

จงจิ่งห้าวไม่ขยับ แม้แต่หัวคิ้วก็ไม่ขมวดขึ้น แต่มุมปากกับแฝง ไว้ด้วยรอยยิ้ม ” ผมคงไม่ให้โอกาสคุณมากัดผมจนตายหรอก

เขารัดร่างเธอไว้ ก่อนจะพลิกตัวมาทับเธอ ” ถ้าจะตาย ก็ขอ ตายบนตัวคุณแล้วกัน ”
จงจิ่ง…ห้าว ”

เช้ามาหลินซินเหยียนก็ตื่นขึ้นอีกครั้ง แต่ตอนนี้ก็ปาเข้าไปสิบ โมงแล้ว เตียงอีกฝั่งหนึ่งก็ไม่มีใครอยู่ ไม่มีสัมผัสที่อุ่นเพราะอีก คนน่าจะลุกไปตั้งแต่เช้าแล้ว

เธอกุมหน้าผาก ในใจก็เอาแต่สาปแช่งด่าทองจึงห้าวเป็นพัน

เป็นหมิ่นรอบ

เธอไม่รู้ว่าจะอธิบายกับลูกทั้งสองคนยังไง ที่เมื่อคืนนอนกับ พวกเขาอยู่ดีๆ แต่ตอนเช้าเธอกลับมานอนหลับอยู่ชั้นบนเสีย อย่างนั้น

จงจึงห้าวสร้างปัญหายากๆ ให้เธออีกแล้ว

เธอลุกขึ้นมาจากเตียง รู้สึกได้ว่าส่วนล่างรู้สึกเปียกแฉะ เธอ ลากร่างกายอันเหนื่อยล้าเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ ในกระจกนั้น ร่างกายส่วนบนของเธอเต็มไปด้วยร่องรอย มีทั้งที่เขาไม่ได้ตั้งใจ ทำ แล้วก็มีทั้งรอยที่เขาตั้งใจทำ ตอนแรกก็รู้สึกเจ็บ พอตอนนี้ เป็นรอยที่ดูน่าตกใจและน่าสยดสยองแต่เธอกลับไม่รู้สึกเจ็บเลย แม้แต่นิดเดียว

เธอเอื้อมมือขึ้นมารูปบริเวณหน้าท้องของตัวเองยังไม่ได้ตั้งใจ ตั้งแต่อยู่กับจงจึงห้าวมา พวกเขาไม่ได้ป้องกันการตั้งครรภ์เลย นี่มันก็นานมากแล้ว แต่เธอก็ไม่ได้ท้องเลย

เมื่อก่อนเธอก็ไม่ได้สนใจว่าการตั้งท้องไม่ได้อีกก็ไม่เห็นจะเป็นไร แต่ตอนนี้ เธอรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

ในก้นบึงหัวใจของเธอก็ยังแอบหวังที่อยากจะเห็นท่าทีของจง จึงห้าวเมื่อรู้ว่าเธอได้ตั้งท้อง

เมื่อก่อนตอนที่มีหลินซีเฉินกับหลินลุยซี เขาก็ไม่รู้เลยด้วยซ้ำ เขาพลาดนาทีที่พวกลูกๆ เกิด พลาดในช่วงที่ลูกเติบโต

เธอถอนหายใจเบาๆ ดึงสติกลับมา ก่อนจะเข้าไปชำระ

ร่างกาย

เก็บกวาดเสร็จแล้วเธอก็ลงไปชั้นล่าง

เหมือนกับว่าเมื่อวานที่เธอบอกเฉิงซิ่วเรื่องนั้น วันนี้วันศุกร์ ลูกทั้งสองคนก็เลยไม่ได้ไปโรงเรียนอนุบาล เด็กๆ อยู่ที่บ้าน

หลินเฉินไม่ได้ขลุกตัวอยู่ในห้องเพื่อสนุกกับโจทย์คณิตศาส ของเขา แต่วันนี้กลับนั่งต่อเลโก้กองโตอยู่ในห้องรับแขก

หลินซินเหยียนลงมาแล้ว ก็เห็นกับกล่องที่มีข้อความบนกล่อง

ว่า ตัวต่อสตาร์วอล์

เมื่อคืน จงจึงห้าวได้ยินในสิ่งที่ลูกสาวบอกก็ส่งข้อความให้ กวนจิ้ง ให้เขาไปซื้อของเล่นมาชุดหนึ่งแล้วส่งมาที่นี่

กวนจิ้งเป็นคนที่ทำงานมีประสิทธิภาพมาก จึงส่งของมาตั้งแต่ หัวเช้า

หลินซีเฉินกำลังหลงใหลอยู่กับความสนุกของตัวต่อ จนเอา เรื่องที่สงสัยว่าทำไมหลินซินเหยียนไม่ได้นอนอยู่ในห้องทิ้งไว้ข้างหลัง

แต่หลินลุยซีเป็นเด็กที่โอง่าย จงจึงห้าวอุ้มบ้างหอมบ้าง ทั้งที่ ไม่ได้อธิบายอะไร แต่เด็กน้อยก็ลืมไม่ถามอะไรต่อแล้ว

หลินซินเหยียนเองก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไงกับลูกทั้งสองคนดี ตอนนี้เธอกลับรู้สึกโล่งใจขึ้นมาก

” คงจะหิวแล้วล่ะสิ ” ป้าหนูยิ้มตาหยี เอาอาหารที่ทำเก็บไว้ให้

เธอยกออกมา ” มาเร็ว มากินข้าวได้แล้ว ”

จริงๆ แล้วหลินซินเหยียนก็หิวอยู่เหมือนกัน ท้องร้องโครก ครากเป็นสัญญาณ

เธอนั่งกินข้าวอยู่โต๊ะอาหารข้างหน้า ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้น มาโทรหากวนจิ้ง

ตอนนี้กวนจิ้งกำลังยืนอยู่ที่ห้องประชุม จงจึงห้าวกำลังร่วม

ประชุมอยู่

คาดไม่ถึงว่าโทรศัพท์ของเขาจะดังขึ้น ขัดจังหวะขณะที่จงจึง

ห้าวกําลังพูด

สายตาของเขาจึงทอดผ่านไปมองอย่างนิ่งๆ