บทที่ 376 คนตัวไม่ได้ใหญ่ แต่แรงก็ไม่ได้เล็ก

เธอกุมเข้าที่ขมับของตัวเอง รู้สึกว่าตัวเองชอบขี้ลืมอยู่เรื่อย แต่ก็ยังดีที่ห้องอาบน้ำมีผ้าเช็ดตัวอยู่ รอเธออาบน้ำเสร็จแล้ว ก็ ค่อยให้ลูกชายขึ้นไปเอาชุดนอน ให้เธอชั้นบน

พอคิดได้ว่าจะออกจากห้องอาบน้ำยังไง เธอก็เอนตัวลงไปใน อ่างอาบน้ำอย่างสบายใจ

ผ่านไปสักพักใหญ่เธอเลยลุกขึ้นมา แล้วไปล้างตัวกับฝักบัว ก่อนจะสระผม เมื่อสระผมเสร็จเธอก็เอาผ้าเช็ดตัวพันรอบ ร่างกายของตัวเอง ก่อนจะเดินไปตรงพื้นที่แห้ง

เธอไม่ได้เปิดประตูออกไป แต่พูดให้เสียงลอดออกไปข้างนอก ว่า ” เสี่ยวเฉิน ลูกช่วยไปหยิบชุดนอนจากชั้นบนให้แม่หน่อยได้ ไหมจ๊ะ ”

หลินเฉินเงยหน้าขึ้นมา มองไปที่กระจกรางๆ ของห้องอาบ น้ำ ที่มองไม่เห็นเงาของคนในนั้น เด็กชายตอบกลับไป ” วางไว้ ที่ไหนครับ ”

” ใต้กระจกห้องอาบน้ำจะมีตู้ มันอยู่ในนั้นจ้ะ ” เธอตั้งใจที่จะ วางเสื้อนอนเอาไว้ในตู้ของห้องอาบน้ำ เพราะเมื่ออาบน้ำเสร็จ แล้วก็สามารถเปลี่ยนในนั้นได้เลย จากนั้นก็ค่อยออกมา ไม่ต้อง ห่อผ้าเช็ดตัวแล้วค่อยเอามาเปลี่ยนข้างนอก

งั้นรอแป๊บนึงนะครับเดี๋ยวผมไปหยิบให้ “หลินเฉินวางแท็บเล็ตลง สไลด์ตัวลงจากเตียงไปใส่สลิปเปอร์แล้ววิ่งพุ่ง ขึ้นชั้นบนไป เด็กน้อยวิ่งเร็วมาก ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปข้างใน ไม่ทันได้ระวังว่ามีคนยืนอยู่ตรงประตู หัวก็เลยชนเข้าไปเต็มๆ เด็กน้อยถึงเพิ่งรู้ว่ามีคนอยู่ เด็กชายลูกหัวป้อยๆ เมื่อถึงหน้าขึ้นก็ เห็นว่าเป็นจงจึงห้าว และเขาก็ใส่ชุดนอนผ้าไหมสีเทาเหมือนกับ เด็กน้อยเป๊ะ

เด็กชายทําตาปริบๆ ก่อนจะก้มลงมามองตัวเอง แล้วสลับไป มองเขา

จงจึงห้าวย่อตัวลงมา แล้วเอามือของเด็กน้อยที่ลูบหัวของตัว เองออก ” เจ็บหรือเปล่า ”

หน้าผากก็ไม่ได้แดงอะไรนี่

หลินซีเฉินส่ายหัวปฏิเสธ ” ไม่เจ็บครับ ” ก่อนที่เด็กชายจะนึกขึ้นได้แล้วถาม ” หม่ามี ก็ทำชุดนอนให้ คุณเหมือนกันเหรอ

เมื่อก่อนหม่ามทำให้แค่เขากับน้องสาวเท่านั้น

จงจิ่งห้าวเอง ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหลินซินเหยียนได้ทำให้เขา หรือเปล่า แค่รู้ว่าหลินซินเหยียนให้เขามา เขาคิดมาตลอดว่าเธอ ซื้อให้

เขามองไปที่เสื้อผ้าบนตัวของลูกชายกับตัวเองนั้นมีเนื้อผ้าเป็น วัสดุที่เหมือนกัน แล้วก็เป็นชุดนอนที่ออกมาเป็นแบบเหมือนกัน ก็เลยถามขึ้นว่า ” ชุดนี้หม่ามีเป็นคนทำให้เธองั้นเหรอ ”
หลินเฉินพยักหน้าหงิกหงัก ” โดยมากเสื้อผ้าของผมกับน้อง สาวที่ใส่พอดีตัวนั้นก็เป็นหม่ามีนี่แหละที่ทำให้ ”

เธอคือคนออกแบบเสื้อผ้า มีความเข้าใจในวัสดุเนื้อผ้า อีก อย่างในร้านเสื้อผ้านั้นยังมีจักรสำหรับทำเสื้อผ้า ดังนั้นเธอก็เลย สะดวกที่จะทำเสื้อผ้าเหล่านี้

หลินซีเฉินมองไปที่จงจิ่งห้าว ก่อนจะพูดเตือน ” คุณต้องทำดี กับหม่ามี้ให้มากๆ นะ ”

หม่ามี ดีกับเขาขนาดนี้

ถึงเขาจะตัวไม่ใหญ่ แต่กำลังวังชาก็ไม่น้อยหรอกนะ

จงจึงห้าวลุกขึ้นยืน มองลงมายังเด็กน้อยที่ยืนอยู่ข้างล่าง ” แล้วเธอขึ้นมาทำอะไรล่ะ ”

ให้ทำดีกับหลินซินเหยียนงั้นเหรอ มันก็เป็น หน้าที่ที่ต้องรับผิด ชอบเขาที่ควรมีต่อหญิงสาวอยู่แล้ว ถ้าเขาไม่ไปรักและ ทะนุถนอมเธอ ใครจะทำละ

ยังต้องให้เด็กอย่างเขาเตือนด้วยเหรอ

หลินซีเงินเงยหน้าขึ้น ” ผมมาเอาชุดนอนให้หม่ามี วันนี้หม่ามี จะนอนกับผม ”

จงจิ่งห้าวรู้อยู่แล้ว ก็เลยไม่ได้ตกใจอะไร

แต่หลินซีเฉินกลับทำที่โอ้อวด เหมือนจะบอกเป็นนัยๆ ว่า ตัว ของเขานั้นยึดหม่ามีไปเป็นของตัวเองนานเกินไปแล้ว ตอนนี้ถึงเวลาที่หม่าจะมาอยู่ข้างเขาสักที

เขาตบลงที่ไหล่ของลูกชายเบาๆ ได้แต่ยิ้มและไม่พูดอะไร ก่อนจะหันตัวเข้าห้องเพื่อเอาชุดนอนของหลินซินเหยียนออกมา ให้ หลินเฉินยื่นมือไปรับ ” เอามาให้ผม

จงจึงห้าวยื่นมันให้เด็กชายอย่างปกติ หลินซีเงินก็รีบหยิบไป ซุกไว้ในอ้อมอกของตัวเอง ก่อนจะรีบหันตัวแล้ววิ่งตึงตังลงบันได

ไป

จงจึงห้าวตามอยู่ด้านหลังของเด็กชาย ที่ยังเท้ายังไม่ค่อย มั่นคงนัก

หลินซีเฉินวิ่งมาถึงห้อง ก่อนจะเคาะประตูห้องอาบน้ำ ” หม่ามี้ ผมเอามาให้แล้วครับ”

หลินซินเหยียนที่กำลังเก็บกวาดห้องอาบน้ำอยู่นั้น ก็เอาผ้าที่

จะซักใส่ลงไปในตะกร้า

เมื่อได้ยินเสียงของลูกชายแล้ว เธอก็ไม่ได้รีบเดินไปทันที แต่ บอกลูกชายว่า ให้เขาแขวนเสื้อผ้าไว้ตรงลูกบิดประตู เดี๋ยวเธอ จะเปิดประตูไปหยิบเอง

หลินซีเฉินตอบรับ ก่อนจะเอาเสื้อผ้าแขวนไว้ตรงลูกบิดประตู จากนั้นก็ปีนขึ้นเตียงเพื่อดูแท็บเล็ตต่อ จากนั้นก็วิจัยโจทย์เลขที่ ค้างเอาไว้

ขณะเดียวกันหลินลุยซีก็กำลังอุ้มตัวตุ๊กตุ่นและกลิ้งไปกลิ้งมา อยู่บนเตียง
ในห้องอาบน้ำนั้นหลินซินเหยียนก็ได้จัดการปล่อยน้ำในอ่าง นาทิ้ง พอเก็บกวาดจนดูสะอาดแล้ว เธอก็เดินไปหยิบชุดนอน ชุด นรนั้นแขวนอยู่ตรงลูกบิดประตูของห้องอาบน้ำ เธอแค่แง้มประตู เป็นร่องแล้วเอื้อมมือไปหยิบก็ได้แล้ว แต่เมื่อเธอหยิบเสื้อผ้า กำลังจะเก็บมือกลับมานั้น จู่ๆ ก็ถูกใครบางคนจับข้อมือไว้ เธอ สะดุ้งโหยง กำลังจะถามว่าใคร แต่เมื่อเห็นเข้ากับเงา เธอจึงมอง ผ่านร่องประตูไป ไม่นานเธอก็เห็นใบหน้าที่ชัดเจนและคุ้นเคยนั้น

เธอขมวดคิ้ว ก่อนจะพูดด้วยเสียงเบาๆ ” คุณทำอะไรเนี่ย ”

สายตาของจงจิ่งห้าวมองจากใบหน้าเธอลงไปส่วนล่าง เธอ เพิ่งจะสระผมมา เป่าแห้งไปแค่ครึ่งหัวเท่านั้น ส่วนอีกครึ่งหนึ่งก็ พาดไว้บนไหล่ ตั้งกายของเธอถูกพันด้วยผ้าขนหนูสีขาวหนึ่งผืน คอยาวระหงและไหปลาร้าสวยงามนั้นที่ถูกปล่อยไว้ให้เปลือย โล่งปรากฏต่อสายตาของเขา พอมองไปกว่านั้น ก็เห็นขาอัน ขาวเนียนและเรียวยาว

สายตาของเขาเริ่มเราร้อนขึ้นเรื่อยๆ

หลินซินเหยียนกลัวเวลาเห็นเขาเป็นแบบนี้มากที่สุด ก่อนจะ ใช้มือยื้อยุดไปมา ” อย่ามาทะลึ่ง ลูกเราสองคนก็อยู่ที่นี่นะ

จงจิ่งห้าวพูดด้วยเสียงต่ำเนิบๆ ” งั้นคุณก็ให้ผมเข้าไปสิ ” หลินซินเหยียน” เธอพูดเสียงต่ำ ” ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้า ” ” ผมรู้ ”
หลินซินเหยียน”

เธอมีทางเลือกด้วยเหรอ

ดูก็รู้ว่าเขาจงใจ

เธอมองเขาด้วยสายตาคาดโทษ ” คุณวางแผนมาแล้ว ยัง ต้องบอกให้ฉันตกลงอีกเหรอ ”

พูดจบเธอก็ปิดประตูห้องน้ำไป

เมื่อจงจึงห้าวพอใจในสิ่งที่ต้องการแล้ว ก็หันตัวกลับเข้าห้อง ไป หลินเฉินถลึงตามองเขา กลัวว่าเขาจะมาแย่งตัวหลินซินเหยี ยนไปจากตัวเอง

ต่างออกไปจากหลินลุยซี เมื่อเด็กน้อยเห็นเขา ก็กระโดดไปมา บนเตียง ” คุณพ่อ ” ก่อนที่เด็กน้อยจะหมดเข้าไปในอ้อมกอด ของจงจิ่งห้าว ซุกตัวและติดหนึบเขาราวกับหมึกยักษ์ก็มิปาน มือ ข้างหนึ่งของเค้าคว้าเอวลูกสาวเอาไว้ ส่วนอีกมือก็ตีไปที่ก้นของ เด็กน้อยเบาๆ ” เรียบร้อยหน่อย ลูก

เด็กสาวตัวน้อยเอาหน้ามุดไปที่คอของเขาแล้วพร่ำบ่นออกมา ” เมื่อพ่อหอมหม่ามี ไม่ได้หอมหนูเลย ”

พูดจบก็เอาหน้าของตัวเองแนบไปที่ปากของเขา” จับหนู หน่อย ”

จงจิ่งห้าวจึงจับไปที่ใบหน้ารูปไข่ของเด็กน้อย ก่อนจะหยิก จมูกเธอเบาๆ ” อายุอานามยังน้อย ก็พูดจาแบบนี้ได้แล้วเหรอ บึ้ม ”
เด็กสาวตัวน้อยหัวเราะคิกคัก แต่ก็ยังคงมุดอยู่ในอ้อมกอด ของเขาแล้วออดอ้อน ” หนูเขียนหนังสือเป็นหลายตัวมาก คุณ พ่อจะให้รางวัลหนูไหมคะ ”

” ลูกอยากได้อะไรล่ะ ” จงจึงห้าวกอดเธอแล้วเอนตัวลงไปบน เตียง หลินเฉินเลยย้ายตัวไปอีกที เมื่อเห็นน้องสาวกับจงจึงห้าว นี่มันเตียงนอนเขาได้แท้ๆ แต่กลับโดนสองคนนี้ยึดไปซะอย่างงั้น

หลินลุยซีเอียงหัวไปมาเหมือนกำลังครุ่นคิด ” หนูอยากได้ตัว ต่อสตาร์วอล์ล่ะ ”

หลินซีเฉินก็รีบตวัดสายตา หันมามองน้องสาวของเขายังตก ตะลึง ”

น้องสาวของเขาชอบเล่นตุ๊กตุ่นตุ๊กตามาก หรือว่าตุ๊กตาบาร์บี้ อะไรพวกนี้

จงจึงห้าวก็รู้สึกแปลกใจ เลยอุ้มลูกสาวขึ้นมา ” ลูกชอบของ

เล่นพวกนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ ”

” เป็นข้อมูลการค้นหาของพี่ชายค่ะ หนูเห็นของเล่นพรุ่งนี้เต็ม เลย แถมยังเซฟไว้เยอะที่สุดด้วย เขาต้องชอบมากแน่ๆ เลยนะ หนูก็เลยอยากให้พี่เขา แต่หนูไม่มีเงิน ” เด็กสาวตัวน้อยกก เข้าไปในอ้อมอกของจงจึงห้าว ” คุณพ่อ ให้หนูเถอะนะคะ หนูจะ ได้เอาไปให้พี่ชายไง ”

หลินซีเฉินชอบก็จริง แต่ว่า ถ้าให้จงจึงห้าวซื้อให้ ก็รู้สึก เหมือนกับตัวเองกำลังอ่อนข้อให้กับผู้ชายคนนี้ยังไงก็ไม่รู้
ผมไม่เอา ” เด็กน้อยกดความต้องการของตัวเองเอาไว้ จงจึงห้าวกลับนอนลงไปบนเตียง ใบหน้าครึ่งหนึ่ง ซ่อนลงไปในผ้าห่ม ก่อนจะจัดผมลูกสาวตัวเอง ” พี่ชายของ

ลูกไม่รับน้ำใจจากพ่อ งั้นลูกเลือกที่ตัวเองชอบมาสักอันสิ ” เด็กน้อยมีของที่ชอบในใจอยู่แล้ว ” งั้นซื้อตุ๊กตาเป็ดเหลืองให้ หนูสิคะ ”

หลินซีเฉินที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็เจ็บกระดองใจ โอกาสดีขนาดนี้ ขอแค่ตุ๊กตาเป็ดเหลืองเนี่ยนะ ทั้งๆ ที่เธอเองก็มีมันแล้วตัวหนึ่งด้วยซ้ำ ” เอาสิ ” จงจิ่งห้าวตอบตกลง

เด็กสาวตัวน้อยดีใจก่อนจะใช้ปากจับลงและถูไปมาบนหน้า ของเขา น้ำลายเต็มหน้าเขาไปหมด ทำให้รับรู้ได้ถึงความรู้สึก เปียกชุ่ม ขนเขาแทบสะบัด ก่อนจะยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำลายที่มุม ปากให้ลูกสาว