บทที่ 370 ภรรยาผมชอบอาหารรสหวาน

จงจึงห้าวเก็บสีหน้าเล็กน้อย แววตามีความกระรี้กระทำที่ไม่มี ใครสามารถมองเห็น

เธอเป็นแบบนี้คือเธอจึงเหรอ?

มีแค่ชอบคนๆนึงมาก ถึงจะดึงสินะ

เงินซื้อหานอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน เธอเป็นถึงคุณหนู ตระกูลดังที่สมชื่อสมฐานะเป็นเป้าหมายที่คนมากมายเอาใจ และประจบประแจง ถึงเพื่อนสนิทที่อยู่ข้างกายก็ล้วนเอาอก เอาใจเธอทั้งนั้น

ไม่เคยมีใครที่ไม่ไว้หน้าเธอขนาดนี้มาก่อน เธอยับยั้งอารมณ์ไว้ “คุณนายจงไม่ค่อยพอใจเหรอคะ?”

หลินซินเหยียนตอบได้คล่องแคล่วชาญฉลาด “ไม่ทราบว่าคุณ เฉิน หมายความว่ายังไงคะ ทำไมฉันต้องไม่พอใจด้วย? หรือ คุณเฉินทำเรื่องอะไรที่คิดว่าฉันจะไม่พอใจ? แต่ตามประวัติ ครอบครัวของคุณเฉินแล้ว ฉันว่าไม่มีทางทำเรื่องเสื่อมเสีย ประเพณีศีลธรรม และเรื่องที่ทำให้คนไม่พอใจหรอกมั้งคะ?”

หลังจากเฉินซื้อหานได้เจอใบหน้าอันบริสุทธิ์ไม่มีพิษไม่มีภัย ของหลินซินเหยียนแล้ว รู้สึกว่าเธอคือกระต่ายขาวตัวนึง อยาก จะกระตุ้นเธอมันง่ายมาก แต่ไม่เคยคิดเลย……
ว่าเธอจะเป็นกระต่ายขาวที่กัดคนเป็น

เงินชื่อหานรักษารอยยิ้มบนใบหน้าไว้ไม่ไหวอีกต่อไป เดี๋ยว เขียวเดี๋ยวดสลับกัน ดูแย่มากๆ

จุดนี้ก็เหนือความคาดหมายของเหวินชิงมาก หลินซินเหยียน ไปที่ตระกูลเหวินทุกครั้งล้วนมีกิริยาท่าทางที่สุภาพเรียบร้อย เป็นแม่บ้านแม่ศรีเรือนคนนึง

เขานึกว่าเป็นชื่อทานจะต้องจัดการได้แน่นอน แต่ไม่คิด

เขาออกมาคลี่คลายสถานการณ์ “เอาล่ะ วันนี้ลุงเลี้ยงข้าว อย่าทะเลาะกันจนทำให้เสียบรรยากาศเลยนะ”

เขาเรียกพนักงานมาสั่งกับข้าว จากนั้นได้ยื่นเมนูอาหารให้ เฉินซื้อหาน “อยากทานอะไรก็สั่งเลยนะ

เขาเปิดดูเมนูอาหาร สั่งกับข้าวหลายอย่างที่จงจึงห้าวค่อน

ข้างชอบทาน จงใจเพิกเฉยหลินซินเหยียนไว้ข้างๆ

เฉินซื้อหานถือว่าชนะมาได้ยกนึงแล้ว เธอมองหลินซินเหยี ยนแว๊บนึงอย่างไม่ทิ้งร่องรอย พร้อมยกมุมปากขึ้น ถึงปากคม ฟันคล่องแค่ไหนแล้วจะทำไม?

เหวินชิงไม่ชอบเธอ แถมยังแสดงจุดยืนได้ชัดเจนมากว่าอยาก

ให้เธอไปจากจงจึงห้าว

วันนั้น เธอได้ยินเหวินชิงคุยสายกับพ่อของเธอ เนื้อหาก็คือเห วินชิงอยากให้จงจึงห้าวหย่ากับหลินซินเหยียน
ตอนนั้นเธอยังทึ่งมากอยู่เลยว่าจงจึงห้าวไปแต่งงานตอนไหน? แต่พ่อของเธอไม่ได้ทิ่ง น่าจะเพราะก่อนหน้านั้นเหวินซึ่งเคย บอกพ่อเธอ

ต่อมาเหงิน งบอกว่าอยากให้เธอแต่งงานกับจงจึงห้าว หลัง จากพ่อของเธอได้ชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียแล้ว ได้ตอบตกลงข้อ เสนอของเหวินชิง

จงจิ่งห้าวกับหลินซินเหยียนแอบซุ่มแต่งงาน ไม่มีคนรู้ อีก อย่างแต่งงานเชื่อมสายสัมพันธ์กับตระกูลจง ไม่ใช่แค่ตระกูลจง อย่างเดียวเท่านั้น

ยังมีตระกูลเหวินอีก

นี่เป็นวงการผลประโยชน์ที่ใหญ่มหาศาล ยิ่งไปกว่านั้น จงจึง ห้าวยังหนุ่มยังแน่นแถมเป็นคนมีความสามารถ ลูกสาวแต่งงาน ไปก็ไม่เสียเปรียบ

ไม่ว่าคำนวณยังไงก็เป็นการค้าขายที่คุ้มค่า

ในตอนแรกเฉินซื้อหานคือคัดค้าน เธอรับปากไปส่งเอกสารที่ โรงแรม คืออยากพูดสถานการณ์ให้ชัดเจนหลังจากที่ได้เจอหน้า จงจิ่งห้าว

หลังจากได้ใกล้ชิดสัมผัส เธอรู้สึกไม่เหมือนกับที่เคยเห็นใน

โทรทัศน์

เมื่อก่อนรู้ว่าเขารวย หน้าตาไม่เลว
หลังจากที่ได้ใกล้ชิดถึงพบว่า เขาไม่เพียงหน้าตาหล่อ ยังมี ความทรงพลังที่ขัดเกลามาจากอุปสรรคมากมาย กาลเวลาผ่าน ไป ทำให้เขายิ่งมีความเป็นลูกผู้ชายสูง

ภายใต้ความแปลกใจ เฉินซื้อหานได้ตัดสินใจตอบตกลงข้อ เสนอของพ่อกับเหวินชิง

เธออยากดูซิว่าผู้ชายคนนี้มีความหนักแน่นขนาดนี้จริงหรือ

เปล่า ขนาดผู้หญิงอยู่ในอ้อมกอดก็ยังสามารถหักห้ามใจได้

เธอรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้แย่กว่าหลินซินเหยียน

เฉินซื้อหานจงใจสั่งอาหารไปหลายอย่าง เสียงดัง กับข้าว บางส่วนเป็นของที่เธอชอบทาน บางส่วนไม่ใช่

แค่เพื่ออยู่ตรงหน้าหลินซินเหยียนจะได้มีหน้ามีตา

“ยังมีอย่างอื่นมั้ยครับ?” พนักงานถาม

เฉินซื้อหานยื่นเมนูอาหารไปแล้วพูด “ไม่มีแล้ว แค่นี้แหละ พยายามเสิร์ฟอาหารเร็วๆนะ

“ได้ครับ” พนักงานรับเมนูอาหารมาอย่างเคารพนอบน้อม ตอนที่หันหลังออกไปให้ห้องครัวเตรียมกับข้าว จงจึงห้าวได้เรียก เขาไว้

“ไม่ทราบว่ายังต้องการสั่งอะไรครับ?” พนักงานหยุดฝีเท้าลง และมายืนอยู่ที่ข้างกายจงจึงห้าว

จงจิ่งห้าวยกแก้วขึ้นมาจิบน้ำคำนึง แม้แต่หน้าก็ไม่ได้เงยขึ้นมา ตอนที่วางแก้วน้ำลง ได้พูดอย่างเรียบเฉย “เพิ่มปลาเปรี้ยว หวานที่นั่ง จะต้องใช้ ปลาตะลุมพุกจีนมานั่งนะ

ปลาตะลุมพุกจีนนิ่งของแม่น้ำแยงซีมีชื่อเสียงโด่งดังมาก ถูก ขนานนามว่าเป็นอันดับหนึ่งของอาหารสดสามอย่างที่ขึ้นชื่อของ แม่น้ำแยงซีอยู่ในสมัยโบราณยังถูกใช้เป็นของถวาย รสชาติสุด และน่าทานมาก แถมเนื้อปลานุ่มละมุนลิ้น

“ฟักทองผัดไข่เค็ม หนูผัดเปรี้ยวหวาน……

เขาเงยหน้าขึ้นมามองพนักงาน ร้านพวกคุณมีอาหารรส หวานที่เป็นจุดเด่นของร้านมั้ย? พอดีภรรยาผมชอบอาหารรส หวาน”

ในฐานะที่เป็นพนักงานร้านอาหารที่มีคุณสมบัติคนนึงรู้ กับข้าวในร้านตัวเองเป็นอย่างดี

“ถ้าประเภทกับข้าวก็จะมีซี่โครงเปรี้ยวหวาน ผัดผักกะหล่ำ และปีกไก่โก๊กครับ ส่วนของหวานก็จะมีนมก้อนซุปมะพร้าว กล้วยหอมน้ำตาลยืด ฮวยซัวราดแยมบลูเบอร์รี่ พวกนี้ล้วนมีรส หวานอมเปรี้ยวเล็กน้อยครับ” พนักงานพูดแนะนำ

“งั้นก็เอาพวกนี้เลย” จงจิ่งห้าวพูดอย่างเรียบเฉย

“ได้ครับ ผมจะพยายามเสิร์ฟอาหารให้คุณโดยเร็วที่สุดครับ” พนักงานพูดจบก็ได้โน้มตัวที่นึงด้วยความเคารพ แล้วออกจาก ห้องอาหารVIP

ช่วงเวลาที่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับหลินซินเหยียน เขารู้รสชาติอาหารที่เธอชอบอยู่ไม่น้อย เธอชอบอาหารที่มีรสชาติออกหวานนิดๆ แถมเธอยังมีหุ่นที่ทำให้คนอิจฉามาก ทานยังไงก็ไม่อ้วน หลินซินเหยียนหันไปมองเขาแว๊บนึง สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร

แค่ดึงสายตากลับมามองแก้วน้ำที่วางอยู่ตรงหน้าตัวเอง ฝั่งตรงข้าม สีหน้าของเหวินชิงกับเฉินซือหานต่างก็ดูแย่มาก

คนที่โกรธที่สุดคือเงินซื้อหาน เดิมทีเธออยากให้หลินซินเหยีย นขายขี้หน้า แต่ไม่นึกเลยว่าจงจึงห้าวจะปกป้องเธอขนาด……..

มือที่เธอวางอยู่บนตักได้กุมไว้ด้วยกันอย่างแน่น

ถ้าไม่ใช่สติที่หลงเหลืออยู่คอยหักห้ามเธอไว้ เธอคงไปจากที่นี่

แล้ว

ถ้าเธอไปก็คือยอมแพ้จริงๆแล้ว ไม่ เธอไม่เคยน่าอนาถขนาด

นี้มาก่อน

เธอจะยอมแพ้ไม่ได้เด็ดขาด

เธอมีครอบครัวที่มีอำนาจและชื่อเสียงแถมยังได้รับการ สนับสนุนจากเหวินชิง มีหรือที่จะสู้ผู้หญิงที่ไม่มีอะไรเลยคนนี้ไม่ ได้?

คิดถึงตรงนี้เฉินซือหานก็ได้เชิดหน้าอย่างเย่อหยิ่ง ความมั่นใจที่ภูมิหลังทางครอบครัวให้มา ทำให้เธอมีความ มั่นใจฟุ้งกระจายไปทั้งตัว

ไม่นาน ประตูห้องอาหารก็ถูกผลักออก พนักงานหญิงได้ใส่ชุดกี่เพ้ายืนเรียงกันเป็นแถว และเสิร์ฟอาหารมาที่บนโต๊ะทีละอย่าง

ไม่นาน โต๊ะอาหารที่กว้างใหญ่ก็ถูกอาหารรสเลิศหลากหลาย ชนิดยึดครอง

เดิมทีเหวินชิงวางแผนไว้คือรอจงจึงห้าวมา เขาก็หาข้ออ้าง จากไป และสร้างโอกาสให้เฉินซือทานได้ใกล้ชิดกับจงจึงห้าว

ตอนนี้หลินซินเหยียนอยู่ เขาไม่กล้าไป กลัวเฉินซื้อหานจะ รับมือไม่ไหว และกลัวเฉินซื้อหานเก็บอาการไม่อยู่แล้วเผยพิรุธ ออกมาต่อหน้าจงจึงห้าว

ข้าวมื้อนี้ทุกคนต่างมีความคิดของตัวเอง ทำให้อาหารเลิศรส เต็มโต๊ะนี้ก็ดูมัวหมองไร้สีสันไปด้วย

มีเสียงใสๆของตะเกียบกระทบจานดังขึ้นเป็นครั้งคราว

ในปากเฉินซือหานคอยเคี้ยวอาหารอยู่ แต่สายตากลับมัวแต่ จ้องหลินซินเหยียน

ถ้าจะบอกว่าโต๊ะนี้ใครทานได้เอร็ดอร่อยที่สุด งั้นก็คงจะเป็น หลินซินเหยียนแล้ว

กับข้าวที่จงจึงห้าวสั่งมา ต่างก็วางอยู่ตรงหน้าหลินซินเหยียน หมด แถมจงจิ่งห้าวกินไปแค่ไม่กี่คำ ก็มามัวแต่คอยคืบกับข้าว ให้เธอ

เห็นเธอกับเหวินชิงเป็นคนตายหรือไง?

ไม่แคร์เลยสักนิดว่ามีคนนอกอยู่
“ดูไม่ออกเลยนะคะว่าความสัมพันธ์ของคุณนายจงกับ ประธานจงจะดีขนาดนี้ ทำเอาฉันที่เป็นคนนอกเหมือนก้างขวาง คอยังไงอย่างงั้นเลย จะอยู่ก็ไม่ใช่ไม่อยู่ก็ไม่ใช่” เฉินซื้อหาน พูดจาสองแง่สองง่าม

จงจิ่งห้าววางตะเกียบลงและเงยหน้าขึ้น

หลินซินเหยียนจับมือของเขาไว้จากใต้โต๊ะ จงจึงห้าวมองมา เธอได้ตอบด้วยรอยยิ้ม เงินซื้อหานเธอรับมือไหวอยู่ ไม่ต้องให้ เขาออกโรงปกป้อง

ในเมื่อเธอเป็นภรรยาของเขา จัดการกับผู้หญิงที่มีความคิด พวกนั้น ให้เธอมาจัดการเองจะเหมาะสมกว่า