บทที่ 363 ช่วยอะไรฉันหน่อย

ซูจ้านไม่ได้ขู่วาม เขาไม่ได้จะไปเค้นถามอะไร แค่อยากไปถาม หลินซินเหยียนว่าฉันยาไปที่ไหน เมื่อไหร่ถึงจะสามารถฟื้นตัวดี ขึ้น แบบนี้เขาจะได้มีการเตรียมใจไว้

ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้ เสิ่นเผยชวนคอยอยู่เป็นเพื่อนเขา ตลอด

เขาคิดได้แล้ว เขาอยากไถ่โทษก็ดี สำนึกผิดก็ดี ยังไงก็ต้องรอ ให้ร่างกายของฉันยาฟื้นฟูก่อน ถ้าเขาดึงดันจะให้ฉินยาให้อภัย เขาตอนนี้ มีแค่จะเพิ่มเรื่องปวดหัวให้เธอ กระทบกับการฟื้นตัว ของเธอ ตอนนี้ความต้องการหนึ่งเดียวของเขาก็คือฉันยา สามารถฟื้นฟูร่างกายและหน้าตา

“ฉันมีสติดี” ซูจ้านยิ้มข่มขืนหนึ่ง เขามองเสิ่นเผยซวนที่วิ่งตาม มาที่ตรงหน้าเขา ฝ่ามือหล่นอยู่ที่ไหล่เขาอย่างแรง ไม่มีคำพูด อะไรที่มากกว่า

ผู้ชายกับผู้ชายแค่มองตากันก็รู้ใจแล้ว

เสิ่นเผยซวนก็กุมมือเขาไว้และพูดปลอบใจ “นายสามารถคิด ได้ ฉันก็วางใจแล้ว”

หลายวันนี้ซูจ้านทำให้คนเป็นห่วงจริงๆ ตอนนี้สามารถคิดได้ เขาก็วางใจแล้ว

“พี่สะใภ้” เสียงของซูจ้านค่อนข้างต่ำ อยู่ตรงหน้าหลินซินเหยียนแล้วเขารู้สึกละอายใจ

หลินซินเหยียนดูหน้าตาเขาก็รู้ว่าเขาน่าจะคิดได้แล้ว จึงได้พูด ว่า “นายวางใจเถอะ หลังจากเธอหายดีแล้ว ฉันจะบอกนาย แน่นอนว่าเธออยู่ไหน”

ซูจ้านพยักหน้าบอกว่าโอเค เขาเรียกหลินซินเหยียนว่าพี่ สะใภ้อย่างจริงจัง “งั้นก็รบกวนพี่สะใภ้แล้วนะครับ

“วางใจได้ ฉันจะดูแลเธอให้ดีเลย” หลินซินเหยียนรู้ว่าจ้าน คิดได้แล้ว ก็ได้ปลอบใจเขาไปไม่น้อยเลย

“ช่วงนี้ก็ปรับสภาพจิตใจตัวเองให้ดีๆ” หลินซินเหยียนพูดอย่า งมีความหมายลึกซึ้ง

ซูจ้านเข้าใจความหมายของหลินซินเหยียน จึงได้บอกว่า ทราบแล้ว “หลิวเฟยเฟยเป็นรักแรกของผม จู่ๆเธอโผล่มา กะทันหัน จิตใจผมว้าวุ่นไปหมด ถึงได้ทำให้เธอมีช่องโหว่ฉวย โอกาสไปทำร้ายฉินยา ผมรู้ว่าทั้งหมดนี้ผมก่อขึ้นมาเอง รอให้ เธอหายดีแล้ว ผมจะสำนึกผิดกับเธอแน่นอนครับ”

หลินซินเหยียนไม่อยากก้าวก่ายเรื่องความรักของพวกเขา

ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน คนนอกได้แค่แนะนำ ไม่ สามารถทำการตัดสินใจใดๆได้

“รอเธอหายแล้ว พวกนายค่อยคุยกันเองดีกว่า” หลินซินเหยีย นพูด “ไปเถอะ”

เธออยากกลับไปที่ร้าน จงจึงห้าวก็ควรกลับบริษัทแล้ว
เดินออกมาจากสนามบิน จงจึงห้าวเปิดประตูรถ และให้หลิน นเหยียนขึ้นรถ ไปบริษัทมั้ย?”

หลินซินเหยียนนั่งเข้าไปในรถ ตอนที่คาดเข็มขัดนิรภัยได้พูด ว่า “ไม่ไปค่ะ ฉันจะไปที่ร้าน

เดิมทีเธออยากใช้ผ้าไหมกวางตุ้งมาเป็นประเด็น แต่ว่า เพราะ เรื่องของเหวินชิง เธอจึงต้องวางลงชั่วคราว

ธุรกิจของร้านได้แค่พอประคับประคองไปได้ ตอนนี้เธอ ต้องการผลงานที่สะดุดตาชิ้นนึง ให้LEO ในเมืองBกลับคืนสู่ สายตาของผู้คน

ตั้งแต่เปิดร้านมา เกิดเรื่องขึ้นกับตัวเธอมากมาย ไม่ได้บริหาร ดีๆ ถ้าเธอไม่คิดหาวิธีกอบกู้คืนมา เกรงว่าจะกระทบกับชื่อเสียง ของ LEO

รถได้จอดอยู่ที่หน้าร้าน ตอนที่หลินซินเหยียนเปิดประตูลงจาก

รถ มือถือของจงจึงห้าวดังขึ้น

เธอหันหน้าไปคุยกับเขา “คุณรับโทรศัพท์เลยค่ะ ฉันเข้าร้าน แล้วนะ”

บนจอมือถือ โชว์เบอร์ของตระกูลเหวิน ปกติก็มีแค่เหวินชิงที่ โทรหาเขา เขามองหน้าหลินซินเหยียน “คืนนี้เลิกงานผมมารับ คุณนะ”

หลินซินเหยียนตอบ โอเคด้วยรอยยิ้ม จากนั้นได้หันหลังเดิน เข้าไปในร้าน
จงจิ่งห้าวรับสาย แต่สายตากลับคอยจ้องร่างเงาเพรียวบางที่ เดินเข้าไปในร้าน

“จิ่งห้าว นายว่างช่วยอะไรลุงหน่อยมั้ย?” เสียงของเหวินชิง

ก้องมา

เหวินชิงไม่ค่อยให้จงจึงห้าวช่วยเขาทำอะไรเลย นี่เป็นการเปิด ปากขอให้ช่วยครั้งแรก จงจึงห้าวย่อมไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว

“คุณลุงว่ามาเลยครับ”

“นายช่วยลุงไปเอาของอย่างนึงที่โรงแรมที่เหา ห้อง808หน่อย นายแค่แจ้งชื่อลุงให้คนที่อยู่ในห้อง เธอก็รู้แล้ว ว่าของอะไร”

ว่าไปแล้วก็บังเอิญ โรงแรมที่เหาก็อยู่ถนนเส้นที่เขากลับบริษัท นี่เอง ปกติเรื่องแบบนี้ เขาจะให้กวนจึงไปช่วยเขาเอา

เพราะเป็นทางผ่าน เขาก็เลยไปเอาเอง

พอมาถึงโรงแรมเขาได้หาห้อง808เจอ แล้วกดกริ่งประตู

ไม่นาน ประตูห้องได้เปิดออก