บทที่ 349 ไม่รู้เป็นหรือตาย

เหมือนว่าคุณหมอได้เห็นเหตุการณ์แบบนี้จนชิน ก็ได้ให้ พยาบาลไปเป็นเตียงคนไข้อย่างใจเย็น “รีบส่งไปห้องผ่าตัด ซูจ้านค่อยๆ วางคนลงไป คุณหมอก็ได้เริ่มถาม “คนไข้ได้รับ

บาดเจ็บยังไงครับ?”

“ระเบิดครับ”

คุณหมอรู้ว่าต้องเตรียมอะไรบ้าง ก็ได้บอกกับผู้ช่วยข้างๆ เสียงเบาไปพัก แล้วก็เดินเข้าห้องผ่าตัด

ซูจ้านอยากจะตามเข้าไป เขาร้อนใจมาก

พวกพยาบาลก็ได้ห้ามเขาไว้ “ญาติคนไข้เข้าห้องผ่าตัดไม่ได้ นะคะ ช่วยรอข้างนอกค่ะ”

“จ่ายเท่าไหร่ก็ได้ไม่เป็นไร ขอแค่ พวกคุณช่วยเธอด้วยครับ” ซูจ้านยืนอยู่ที่หน้าประตูสองมือได้ประกบกัน ตะโกนไปยังทาง คุณหมอ

คุณหมอได้ยินก็แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน ในฐานะหมอ แน่นอนว่า เขาต้องช่วยสุดความสามารถอยู่แล้ว

ซูจ้านก็ได้ถูกกั้นอยู่ข้างนอก

เขารู้สึกว่าโลกของตัวเองได้แตกไปแล้ว ไม่รู้ว่าควรทำยังไง เขาเดินวนไปมาที่ทางเดิน เวลาแต่ละนาทีแต่ละวิก็ได้เดินผ่านหงุดหงิด เขาสงบสติอารมณ์ไม่

ในดีว่าตัวเอง ใจร้อนไปประโยชน์ แต่ว่าก็สงบ อารมณ์ไม่สักที

ในประเทศฉินยาไม่มีญาติเลย มีแค่หลินซินเหยียนสนิทกับ เธอ ตอนเธอเป็นแบบคลั่งไม่ว่าตกหล่นเหยียนยังไงนั้น ข้างได้มีพยาบาลเดินมา ซูจ้านเรียกเธอโทรศัพท์ของผมของยืมโทรหน่อย

พยาบาลเห็นสภาพที่สะบักสะบอมเขา มาส่งเขา

“ขอบคุณครับซูจ้านรับว่า เป็นเบอร์อะไร ตอนนั้นแค่บันทึกไว้ในโทรศัพท์เท่านั้น แต่ว่า

เขาจำของจงจิ่งห้าวได้

เขาได้เบอร์ของจงห้าว

จงจึงห้าวอยู่บริษัท เขากำลังคุณร่วมธุรกิจกัน ตระกูลได้เพราะท่านก็สัญญาข้อหนึ่งฝ่ายไหนทำลายผลประโยชน์ของอีกฝ่าย ฝ่ายสามารถที่ขอยุติสัญญาได้
ท่านปลูกลัวว่าจงจึงห้าวจะยุติการร่วมธุรกิจ ก็ได้รับมาเจอเขา

“เรื่องนี้ ผมจะจัดการให้โดยเร็วที่สุดแน่นอน คุณวางใจได้ ไม่มีทางที่จะมีผลกระทบขนาดใหญ่แน่นอนครับ” ท่านปูลู่ดูแล้ว ยังกระปรี้กระเปร่า คนก็ไม่ได้ดูแก่ แต่เป็นเพราะเรื่องคราวนี้ก็ ทำให้ดูเหนื่อยล้าเล็กน้อย

จงจิ่งห้าวก็ได้พูดอย่างไม่ร้อนไม่หนาว “เท่าที่ผมรู้ เพราะเรื่อง นี้ชื่อกรุ๊ป ก็ได้รับผลกระทบไปแล้ว

“ครับ ขอให้คุณเชื่อใจ ผมต้องจัดการให้เร็วที่………

เวลานี้โทรศัพท์ที่จงจึงห้าววางอยู่บนโต๊ะก็ได้ดังขึ้น เขามอง เบอร์ที่โทรเข้าสักพัก ก็ได้พูดกับท่านลู่ว่า “ผมขอรับโทรศัพท์ สักครู่ครับ”

พูดจบก็ได้เอาโทรศัพท์เดินออกไปจากห้องรับแขก ยืนอยู่ที่ หน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศสตรงทางเดิน รับสาย

“สวัสดีครับ”

“ฉันเอง พี่สะใภ้อยู่ไหม?”

“มีธุระกับเธอ?” จงจึงห้าวเลิกคิ้วเล็กน้อย

“ใช่ ฉันยา….อยู่ที่โรงพยาบาล ไม่รู้เป็นหรือตาย……” เสียง ของเขาก็ได้ติดๆขัดๆกลั้นสะอึกไว้ “ในประเทศเธอไม่มีญาติ ฉัน อยากให้เธอออกมาแล้วก็เจอกับพี่สะใภ้ จะได้วางใจหน่อย…… “เกิดเรื่องอะไร?”
“พูดไปเรื่องยาว โทรศัพท์ของฉันหายไป ตอนนี้ยืมของคนอื่น มา ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลประชาชนที่สอง

จงจึงห้าวบอกว่ารู้แล้ว จากนั้นก็ได้วางสาย เขาก็ได้เดินออก ไปข้างนอก เรียกกวนจิ้ง

กวนจิ้งก็ได้ค่อยๆ วิ่งมา

“บอกกับท่านปู่ดู่ฉันมีธุระเรื่องนี้ไว้คุยกันทีหลัง” สั่งงานเสร็จ เขาก็ได้ก้าวขึ้นลิฟต์ จากนั้นก็ได้โทรไปหาหลินซินเหยียน ฟังจาก เสียงของซูจ้าน เหมือนว่าได้เกิดเรื่องแล้ว เขาไม่ไว้ใจให้หลินซิน เหยียนไปโรงพยาบาลคนเดียว

เวลานี้หลินซินเหยียนอยู่ที่โรงเรียนอนุบาล เพราะว่าหลินลุย ได้ทะเลาะกับเพื่อน

ต้นเหตุของเรื่องก็เป็นเพราะหลินเฉินได้ถูกผู้หญิงคนหนึ่ง

หอมแก้ม ก็ได้ถูกหลินลุยซีเห็นเข้าพอดี เข้าไปก็ไปผลักคนอื่นเขา

แล้วก็พูดเสียงดังว่า “นี่เป็นพี่ชายของฉัน เธอมีสิทธิ์อะไรมาจับ

เขา?”

ในใจของหลินลุยซี มีแค่เธอจับพี่ชายเธอได้ เด็กคนอื่นก็ไม่ได้ เธอรู้สึกว่าเด็กหญิงคนนี้มาแย่งพี่ชายของ เธอ

เพราะงั้นก็ได้ผลักเขาออกไปอย่างเอาแต่ใจ หลินซีเฉินก็งงมากๆ โรงเรียนอนุบาลไม่มีสีสัน เขารู้สึกว่าน่า เบื่อมากๆ รอบๆ ก็มีแต่เด็กปัญญาอ่อนของเด็กโรงเรียนอนุบาลล้อมเป็นไปหมด บ้าตายอยู่แล้ว

วันนี้ตอบคาบพักผ่อนนั้น ถูกคนอนุบาลไม่สามารถจะอยู่ได้แล้ว ไม่อย่างนั้นเขาต้องเป็นแน่ๆ

เด็กหญิงถูกหลินลุยซีนี่เลอค่ามาก คุณครูก็ได้ไปหาปกครองของทั้งสองฝ่าย ให้พวกเขามาโรงเรียนหน่อย

อีกฝ่ายมาเป็นหม่ามี้ เอามากๆ ไม่ได้เป็นกิ่งทองใบ หยกสักหน่อย แค่หอมแก้มพ่อแม่ลูกกัน ร้ายแรงอะไร บอกเสียหาย ก็เป็น ลูกสาวของฉันเธอว่าทำยังไง

ไม่ว่าต้นเหตุมาจากอะไร หลินลุยลงมือก่อนก็เป็นคนผิด จริง แต่อีกฝ่ายพูดจากไม่น่าฟังเกินแล้ว

หลินก่อนว่า ก็หอมแก้มไม่ใช่เหรอ? พี่ชายของเธอหอมแก้มแล้วเหรอ”

” ซินเหยียน

มันเป็นความจริงคะหลินลุยพูด

แต่คนที่ถูกกระทำอย่างหลินเฉินยืนอยู่มุมห้อง เหมือน เรื่องนี้ไม่เกี่ยวตนแบบนั้น ไม่เป็นเด็กน้อย หรือครูผู้หญิงโรงเรียนอนุบาล ดีกับเขามาก หอมแก้มเขาก็เกิดขึ้นบ่อย เพราะ งั้น เขาหงุดหงิดมาก

เวลานี้ เขาคิดว่าเรื่องนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่แล้ว เขาก็สามารถ ไม่ต้องมาแล้ว

“เธอเป็นแค่เด็กรู้เรื่องอะไร?” ผู้หญิงก็ได้ตะคอกใส่หลินลุย

“เธอรู้ไหมว่าพ่อของเขาเป็นใคร?!”

หลินลุยซีก็ไม่เข้าใจคำพูดนี้ ก็ได้ถามไป “พ่อของเธอเป็น ใคร?”

“รองนายกเทศมนตรีเมืองB” ผู้หญิงก็ได้พูดไปอย่างได้ใจ “ขอโทษตอนนี้ ฉันยังสามารถยกโทษให้เธอได้ ไม่อย่างนั้น ฉัน ไปบอกกับคุณพ่อของเธอ ถึงตอนนั้น เรื่องก็ไม่ง่ายแบบนี้แล้ว

หลินซินเหยียนขมวดคิ้ว ก็ได้ไม่พอใจกับการแก้ปัญหาของผู้ หญิงเอามากๆ จริงๆ เรื่องนี้ไม่ใหญ่มาก เธอก็คิดที่จะให้ลูกสาว ขอโทษ เพราะว่าเธอเป็นเริ่มก่อน ผิดจริงๆ

เธอก็ได้เรียกหลินซีเฉินมา

“หม่ามี้” หลินซีเฉินได้เดินมา ผู้หญิงที่ได้มองหน้าตาของหลิน ซีเฉินชัดๆ อายุยังน้อย แม้แต่การเดินก็ดูดีมา ตัวได้ตรง หน้าตา ก็ดี

ผู้หญิงก็ได้ตบไหล่ของลูกสาว “มองคนเป็นเหมือนกันนะเรา

สาวน้อยก็ได้ก้มหน้าเพราะความอาย เธอชอบหลินซีเฉินที่พึ่ง มาให้ห้องเรียนมาก เธอไม่รู้ว่าอะไรคือการรักชอบ ก็แค่รู้สึกว่าเขาหล่อ ถึงได้หอมแก้วเขา

ไม่ได้มีความซับซ้อนพวกนั้นของโลกผู้ใหญ่

“เธอได้หอมแก้มผมโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตจากผม นี่เป็นการ ไม่ให้เกียรติผม เพราะงั้นเธอต้องขอโทษผม น้องสาวของผม ผลักเธอ เป็นความผิดของน้องสาวผม เพราะงั้นหลังจากที่เธอ ขอโทษผมเสร็จน้องสาวของผมก็ได้ขอโทษเธอ ตอนนี้เธอ ขอโทษผมก่อนเถอะ” หลินซีเฉินก็ได้พูดอย่างมีหลักการ พูด อย่างไม่รีบไม่ร้อน

ผู้หญิงคิดไม่ถึงว่าเขาที่อายุเล็กๆ ขนาดนี้ประโยคพูดจะมี เหตุผลแบบนี้

“ลูกสาวฉันหอมแก้มเธอ ก็เพราะมองเธอเข้าตา ยังขอโทษ เธอฝันอยู่เหรอ? ฉันไม่ได้ให้เธอขอโทษลูกสาวฉันก็ดีมากแล้ว ผู้ ปกครองของโรงเรียนอนุบาลแห่งนี้ฉันทำความเข้าใจมาหมด แล้ว ไม่มีผู้ปกครองคนไหนที่มีอำนาจเหมือนพ่อของเธอ ถ้าเรื่อง ใหญ่ ก็ไม่มีผมดีต่อเธอ ตอนนี้ก็ขอโทษอย่างว่าง่ายดีกว่า ไม่ อย่างนั้น…….