บทที่ 342 เล่นเกมที่สนุกๆกันเถอะ

พวกนายเป็นใคร?” ฉินยาก็ได้มองพวกเขาอย่างหวาดกลัว เห็นได้ชัด คนพวกนี้มาอย่างไม่ประสงค์ดี และชัดเจนเลยว่าเป้า หมายเป็นเธอ

เพราะว่าพวกเขาไม่พูดอะไรก็ได้จับตัวเธอ เห็นแบบนั้น รู้ว่า

เธอเป็นใคร เพราะงั้นถึงได้เจาะจงจำมาแบบนี้ ชายสองคนที่ได้มองเธอ ข้างหน้าก็ได้เป็นคนขับรถคนหนึ่ง ก็

ไม่ได้สนใจเธอ

ฉินยาก็ได้โวยวายราวกับคนบ้า ดิ้นรน “พวกนายปล่อยฉันลง ไป!”

คนขับรถที่อยู่ข้างหน้าเหมือนว่ารำคาญที่เธอโวยวาย ก็ได้

ตะโกนใส่ผู้ชายสองคน “อย่าให้เธอร้อง!

ผู้ชายก็ได้รีบไปปิดปากฉินยาทันที แล้วก็ได้เตือนออกไป “เชื่อ ฟังกันหน่อย”

หัวของฉินยาก็ได้ว่างเปล่า ไม่ว่าอะไรก็น่ากลัว คิดแต่ว่าอยาก จะรีบหนีไปจากที่ที่ทำให้เธอกลัวแบบนี้ แต่ว่า สติที่เหลืออยู่ได้ บอกเธอ เธอหนีไม่รอด

เธอทำได้แค่เงียบไปชั่วขณะ รอโอกาส

รถยิ่งขับก็ยิ่งไปในที่ห่างไกล ในใจของฉินยาก็ยิ่งอยู่ยิ่งกลัว
แต่ว่า ต่อหน้าของชายร่างกำยำสองคน เธอไม่มีโอกาสหนี ผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมง คนก็ได้ขับออกมาจากในเมือง มาถึงชายหาดของอ่าวพัลส์เบย์

ใกล้ๆ ชายหาด มีตึก ข้างหน้าใกล้เนินเขา มีเรือประมงจอด อยู่เยอะ พอรถได้จอดลง ชายร่างกาย่าสองคนก็ได้ลากฉินยาลง ชายรถอย่างดิบเถื่อน ฉินยาไม่เดิน พวกเขาก็ได้เอาแขนสอด แขนของเธอแล้วก็ลากไปบนเรือ

ฉินยากลัวมากๆ เธอก็ได้ตะโกนอย่างบ้าคลั่ง “มีคนไหมคะ ช่วยด้วยค่ะ มีคนไหม ช่วยด้วย…….เพียบ!

หนึ่งในคนที่ลากเธอก็ได้ตบหน้าเธอไปที ก็ได้เตือนเธออย่าง น่ากลัว “เธอกล้าตะโกนอีกละก็ ฉันเอาเธอตายแน่!

ฉินยาโดนตบจนหน้าได้หันไปอีกข้าง หน้าด้านขวาก็ได้มี ความเจ็บแสบร้อน ในปากก็ได้มีกลิ่นเลือดตามมา “พวกนายจะ เอาเงินเหรอ? ขอแค่พวกนายยอมปล่อยฉัน ฉันยอมที่จะเอาเงิน บนตัวของฉันทั้งหมดให้พวกนาย

ในประเทศฉินยาไม่มีญาติ ซึ่งไม่มีศัตรู เธอคิดไม่ออกมาใคร จะจับตัวเธอมา

สิ่งเดียวที่คิดได้ก็คือ คนพวกนี้จับตัวเธอมาก็เพื่อเงิน

ชายทั้งสองก็ไม่ได้หวั่นไหวอะไร แต่เป็นการตักเตือนอย่าง โหดเหี้ยม “เธอทางที่ดีนิ่งๆ หน่อย ไม่ต้องร้องไม่ต้องตะโกน พวกเราเป็นคนป่าเถื่อน ลงมือขึ้นมา ไม่ตายก็ต้องมีเนื้อหนังหลุดบ้าง เพราะงั้น ทางที่ดีนิ่งๆ ไว้

ฉินยารู้สึกสิ้นหวัง เลือดในร่างกายก็เหมือนว่าจะหยุดนิ่งทันที พวกเขาไม่มาเพื่อเงิน งั้นเพื่ออะไร?

สีหน้าของฉินยาก็ได้นิ่ง ลิ้นได้แข็งไป เป็นแบบนั้นอยู่นานก็ได้ ถามออกไปอย่างติดๆ ขัดๆ ว่า “บอกฉันได้ไหมว่า พวกนาย ทำไมถึงได้จับตัวฉัน? ต่อให้ต้องตาย ก็ต้องให้ฉันตายอย่างรู้

สาเหตุจริงไหม?”

ผู้ชายในนั้นก็ได้รำคาญ ก็ได้บีบไปที่กรามของเธอ “เธอแม่ง ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรืออะไร? ทำไมจับฉัน รอเธอถึงแล้วเธอก็รู้ แล้ว แม่งพูดให้มันน้อยๆ หน่อย!”

ฉินยาไม่กล้าที่จะถามมากกว่านี้ เธอไม่กล้าที่จะให้คนพวกนี้ ทําร้ายเธอ ตอนนี้เธอไม่ได้ตัวคนเดียว เธอไม่เพื่อตัวเอง ก็ต้อง คิดเพื่อลูกในท้องของตัวเอง

ไม่นาน ฉินยาก็ได้ถูกพวกเขาพาตัวไปที่เรือประมงเก่าๆ ลำ หนึ่ง บนกระดานไม้มีอวนจับปลาอยู่ ในนั้นยังมีปลาที่ตายไป ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ก็ได้แห้งไปแล้ว ฉินยาก็ได้ถูกพวกเขา โยนไปที่ในห้องโดยสารเล็กๆ ในเรือ บนนั้นก็ได้สกปรก มีกลิ่น คาวแรงด้วย

ฉินยาเดิมที่ก็ได้ไว้ต่อกลิ่นเหม็น ก็ได้คลื่นไส้ง่าย ได้กลิ่นที่คาว ขนาดนี้แล้ว ในกระเพาะของเธอก็ได้มีน้ำกรดไหลอย่างรุนแรง

เธอนั้นไม่ไหวจริงๆ ก็ได้ลุกขึ้นไปที่หน้าต่างสี่เหลี่ยมผืนผ้าอ้วกออกมา

ชายสองคนก็ได้มองอย่างรังเกียจสักพักไม่ได้สนใจเธอ เพราะ ว่าในห้องโดยสารในเรือไม่มีประตูอื่น ก็มีแค่หน้าต่างเล็กๆ สามารถยื่นหัว แต่ว่าคนมุดออกมาไม่ได้ ต่อให้มุดออกไป ก็ต้อง ตกไปที่ทะเล

ฉินยาก็ได้ยื่นหัว สูดอากาศบริสุทธิ์ข้างนอก

ร่างกายที่ไม่มีแรงของเธอ กับความกดดัน ตอนนี้เธอแทบที่จะ ใจเย็นไปใช้ความคิดไม่ได้เลย รู้สึกว่าหัวก็ได้หนักมาก

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน อยู่ๆ ในเรือก็มีความเคลื่อนไหว จากนั้นก็ได้มีเสียงฝีเท้า ฉินยาก็ได้ตื่นตัว เธอรีบหันหัวหลับไป เห็นเพียงหลิวเฟยเฟยที่ยืนอยู่หน้าประตูห้อง เธอกำลังจะเปิด ปาก ก็ได้เจอว่าข้างหลังของเธอก็มีที่คุณท่านหญิงถูกมัด ฉินยา ก็ได้เบิกตากว้าง “เธออยากจะทำอะไร?

หลิวเฟยเฟยก็ได้หัวเราะอย่างเย็นชา “อยากจะทำอะไรไม่ ออกเหรอ?”

ตอนนี้เธอไม่มีอะไรแล้ว ลู่ยวนไม่มีทางเอาเธอ ซูจ้านตอนนี้ ก็ได้เกลียดเธอ

ถ้าเกิดไม่มีผู้หญิงคนนี้อยู่ เธอนั้นสามารถที่จะซื้อบ้านกลับมา

ได้ เป็นเพราะผู้หญิงคนนี้คนเดียว!

เธอเกลียด เกลียดที่ฉินยาแย่งซูจ้านไป เธอเกลียด เกลียดที่ คุณท่านหญิงไม่ชอบเธอ
ไหนๆ ซูจ้านแค พวกเธอขนาดนี้ งั้นเธอก็จะจับตัวพวกเธอ เธอได้โบกมือ ให้คนมามัดคุณท่านหญิงกับฉินยาไว้ ฉินยาดิ้นรน “หลิวเฟยเฟย เธอบ้าไปแล้วเหรอ?”

หลิวเฟยเฟยกอดอก ก็ได้มองเธออย่างเหยียดหยาม “บ้า เหอะๆ ฉันสติแจ่มใสมากๆ ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรแล้ว ฉันก็ไม่ต้อง กลัวอะไรแล้ว ฉันอยู่ไม่ดี ทุกคนก็ไม่ต้องอยู่อย่างมีความสุข!

เธอก็ได้เดินไปที่ห้องโดยสารเล็กๆ ก็ได้เหยียบไปที่เปลือก หอยบนพื้นเป็นพักๆ ส่งเสียงที่แตกละเอียด เธอได้ยืนอยู่ตรง หน้าฉินยาที่ถูกมัด จับคางของเธอ “เธอเป็นคนวางแผนใช้ ไหม?”

ไม่มีคนวางแผน สืบเรื่องเธอ จะไปรู้เรื่องอดีตที่ผ่านมาของเธอ อย่างชัดเจนขนาดนั้นได้ยังไง?

ฉินยาสับสนไปหมด “วางแผนอะไร?”

หลิวเฟยเฟยก็ได้บีบที่กรามของเธอ “เลิกเสแสร้งได้แล้ว!”

ไม่ใช่เธอ ยังจะมีใครที่คิดทุกวิถีทางมาสืบเรื่องเธอ แล้วยังให้ ซูจ้านรู้?

นอกจากฉินยา ยังมีใครมีแรงจูงใจนี้อีก?

“ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าเธอพูดอะไร…….” เสียงของฉันยาก็ได้ส่งออก มาจากลำคออย่างขาดๆ หายๆ

หลิวเฟยเฟยไม่เชื่อแม้แต่น้อย เธอตัดสินใจแล้ว ว่าฉินยาเป็นคนทํา

เพราะว่านอกจากฉันยา ไม่มีใครได้ผลประโยชน์จากเรื่องนี้ แล้ว ซูจ้านเกลียดเธอ แน่นอนว่าต้องกลับไปข้างกายฉันยา

ถึงตอนนี้ฉินยาก็ไม่รู้ว่าที่หลิวเฟยเฟยพูดมันหมายความว่า อะไร แต่ว่ามีเรื่องหนึ่งที่รู้ เธอเกลียดตน ส่วนมากต้องเป็นเพราะ ซูจ้าน ในใจเธอก็ได้บีบอย่างเจ็บปวด

ผู้ชายคนนี้ นอกจากทำร้ายเธอแล้ว ก็ยังเป็นการทำร้าย

“เธอเกลียดฉัน จับคุณย่ามาทำไม? ท่านยังป่วยอยู่ ไหนๆ เธอ ก็ได้เคยมีความรู้สึกที่ดีกับซูจ้าน ไม่นึกถึงความรู้สึกที่ผ่านมาเลย เหรอ?”

ความรู้สึกที่ผ่านมา?

ซูจ้านได้ถีบเธออย่างเด็ดขาดแบบนั้น ได้นึกถึงความรู้สึกที่ ผ่านมาหรือยัง?

หลิวเฟยเฟยก็ได้ตบไปที่หน้าของฉินยาอย่างรังเกียจ เกลียด ใบหน้าที่เด็กแล้วก็สวยนั้นเอามากๆ แรงของเธอยิ่งอยู่ก็ได้ยิ่ง ออกแรง เกลียดจนอยากจะต่อยจนฉินยาเสียโฉม

“ไม่รีบร้อน เดี๋ยวพวกเรามาเล่นเกมสนุกๆ กัน”

พูดจบ หลิวเฟยเฟยก็ได้หัวเราะออกมาดังๆ บ้าคลั่งร้ายกาจ

ตัวของฉินยาก็ได้สั่น ในใจก็ได้คิดไม่หยุดว่าหลิวเฟยเฟยต้อง บ้าไปแล้วแน่ๆ ไม่อย่างนั้นก็คงไม่คลั่งขนาดนี้
คุณท่านหญิงยังพูดไม่ได้ ทำได้แค่มองเธออย่างรังเกียจ เกลียดจนแทบที่จะจ้องเธอจนทะลุไปเลย

ในใจของคุณท่านหญิงคิด ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช้คนดีจริงๆ ด้วย ในที่สุดก็ได้โผล่ท่าแท้ออกมาสักที ตอนที่ฉินยาคิดไปสุดความสามารถว่าจะพูดกล่อมหลิว

เฟยเฟยยังไงนั้น ให้ห้องโดยสารเรือก็ได้โยนคนเข้ามาอีกคนหนึ่ง