บทที่ 341 ให้โอกาสเธอ ให้ฉันรู้สึกขยะแขยงเหรอ

หลิวเฟยเฟยมองเขา “ในฐานะอะไร?”

ยวนหัวเราะ “เธอยังมีอะไร? นอกจากเป็นนางบำเรอ? เธอไม่ สามารถมีลูก ไม่ได้อายุน้อย เธอยังอยากจะทำอะไร?

หลิวเฟยเฟยถูกล่ยวนถามกลับชุดใหญ่ ทำเอาพูดอะไรไม่ออก

ใช่ เธออายุไม่น้อยแล้ว ไม่ซิง ยังมีประโยชน์อะไร? เธอก็ได้จ้องล่ยวน “งั้นนายมาหาฉันทำไม?”

ยวนก็ได้มองไปขวาบนอีกครั้ง ก็ได้ยกคาง “ทางนั้นมีคน อยากจะเห็นความสัมพันธ์ของฉันกับเธอ”

หลิวเฟยเฟยเงยหน้ามองไป ก็เห็นบนขวาในที่ที่ไม่สะดุดตา

นัก มีกล้องตั้งอยู่ ตาของเธอก็ได้เปิดโตกว่าเดิม เธอใช้สายตาที่

ค้นหา และความหวาดกลัวมองไปทางนั้นจะเป็นใคร?

ใจของเธอก็ได้เต้นแรงมากๆ “นายวางกับดักฉัน?”

สองมือขวนล้วงในกางเกง ทางท่าเหมือนคนเกเรแบบนั้น “วางกับดักเธอ? ดูพูดเข้าสิ ตอนแรกเธอก็มีท่าทางที่เต็มใจให้ กันไม่ใช่เหรอ? ใครกันแน่ที่เข้ามา แล้วนั่งบนตักของฉัน? ใคร ต่อให้เป็นนางบำเรอก็จะอยู่กับฉัน? วางกับดัก? เธอมีค่าพอเห รอ? เธอต้องรู้สึกโชคดี ถึงตอนนี้ก็ยังมีคุณค่าในการใช้งานอยู่ ถึงตอนที่เธอไม่มีค่าอะไรเลยแม้แต่นิดเดียวนั้น นั่นสิถึงจะเป็นอะไรที่น่าเศร้าที่สุด”

สองมือของหลิวเฟยเฟยไม่รู้ว่าจะวางที่ไหน ในมือก็ได้มีเหงื่อ เย็นไหลอยู่ ทำยังไงดี? ตอนนี้เธอควรทำยังไงดี?

เธออยากหนี

ยวนมองผู้หญิงที่มีท่าทางน่าสมเพชสักพัก ไม่มีความสงสาร เลยแม้แต่น้อย แม้ว่าผู้หญิงคนนี้ได้อยู่กับเขานานถึงสิบปีก็ตาม

ในสายตาของเขา ผู้หญิงน่ะ ก็แค่เอามาเล่นเท่านั้น เขาออก เงิน ผู้หญิงออกร่างกาย

อยู่ๆ หลิวเฟยเฟยก็ได้พุ่งออกจากห้อง ก็ได้เปิดประตูที่ละห้อง จนกระทั่งเธอได้เปิดห้องเบอร์สอง ก็ได้เห็นร้านนั่งอยู่ตรงนั้น กำแพงก็ได้มีจอใหญ่ๆ แขวนอยู่ ยังโชว์ภาพห้องที่เธออยู่เมื่อ

ตัวเธอได้สั่น ขนาดเสียงของเธอก็ได้เริ่มแหบเล็กน้อย “ซูจ้าน นายฟังที่ฉันอธิบาย…….

สายตาของซูจ้านก็ได้ค่อยๆ มองมา ไม่มีความโกรธ ไม่มี อารมณ์ที่ควบคุมไม่ได้อยู่นิ่งมาก ขนาดตัวเองก็ยังรู้สึกแปลกใจ

ที่จริง ไล่ๆ ดูแล้ว เขาไม่ได้รักผู้หญิงคนนี้แล้ว หลังจากที่รู้อดีต ของเธอ ก็ไม่ได้โมโหอะไรมาก ที่เขาโมโหนก็คือ เธอหลอกเขา

ผู้หญิงที่เขาเคยคิดว่าไร้เดียงสาในอดีต ที่จริงเปล่าเลยแม้แต่ น้อย มีแผนร้ายเต็มไปหมด

เขารู้สึกว่าตัวเองน่าขำ ที่ไม่ทันสังเกตออกมาแม้แต่นิด
“เธออยากจะอธิบายอะไร? อธิบายที่เธอจากไป ไม่ได้เป็น เพราะเงินของทายาทเศรษฐีคนนั้น? อธิบายเรื่องที่เธอคลอดลูก ไม่ได้ไม่ได้เป็นมาตั้งแต่เกิด แต่มีคนทำร้าย?

“ไม่ใช่ ไม่ใช่นะ…..” หลิวเฟยเฟยพุ่งเข้ามาคว้าแขนของเขา “ซูจ้านนายฟังที่ฉันพูด ฉันรักนายจริงๆ นะ……

“รักฉัน ก็คือการไปเป็นชู้รักของคนอื่นเหรอ?!

ซูจ้านก็ได้สะบัดออก สายตาก็ได้มองเธออย่างเย็นชา “เมื่อ ก่อนทำไมฉันไม่สังเกตเห็นว่าเธอนั้นมีความคิดที่แย่เยอะขนาด

หลิวเฟยเฟยลากเขาแล้วร้องไห้อย่างหนัก เธอได้รักซูจ้าน จริงๆ แต่ว่าความรักที่มีให้กับซูจ้าน ก็ไม่ได้สำคัญไปกว่าเงิน เพราะงั้นเธอก็ได้เลือกเงิน

ต่อมาเธอรู้ว่าตัวเองอยู่กับลู่ยวนก็ไม่มีอนาคต อีกอย่างตัวเอง

ก็ได้เริ่มแก่แล้ว ลู่ยวนเบื่อเธอ เธอถึงได้อยากกลับมา

ถ้าเกิดเธอมีโอกาสเลือกคนที่สามารถให้ชีวิตที่เธอต้องการ และยังเป็นคนที่ชอบมาใช้ชีวิตกับเธอ งั้นคนคนนั้นต้องเป็นซู จ้านแน่

เรื่องมาถึงวันนี้แล้ว เธอได้เสียใจทีหลังเล็กน้อย ถ้าเกิดเธอ ยอมที่จะทนลำบากกับซูจ้านดอกแรก ตอนนี้เธอน่าจะเป็น คุณนายซูแล้ว มีทั้งชื่อเสียงและโชคลาภ

แต่น่าเสียดาย บนโลกนี้ไม่มียาแก้การเสียใจทีหลัง
ตอนนี้เธอไม่มีอะไรแล้ว

เธอได้กอดขาจาน น้ำตาก็ได้ทำให้เครื่องสําอางบนหน้า เลอะ “เห็นแก่ว่าพวกเรายังเคยมีความรู้สึกที่ดีต่อกัน ให้โอกาส ฉันสักครั้งได้ไหม?”

ซูจ้านหัวเราะออกมา “ให้โอกาสเธอ แล้วทำให้ฉันขยะแขยง ตัวเองเหรอ?”

หลิวเฟยเฟยพูดอะไรไม่ออก แต่ว่าตอนนี้เธอไม่มีทางเลือกอื่น แล้ว นอกจากบ้าน เธอยังสามารถหาใครได้อีก?

หน้าตาดีมีเงิน แล้วก็เป็นอะไรที่เธอชอบ มองๆ ดู ก็เป็นซูจ้าน แล้ว

“ขอร้องนายล่ะ” หลิวเฟยเฟยกอดขาของเขาไม่ปล่อย “ซูจ้าน ฉันรู้ว่าฉันผิดไปแล้ว จริงๆ นะ ขอร้องนายล่ะ ให้โอกาสฉันสัก ครั้ง ฉันต้องกลับตัวเป็นคนใหม่แน่ อยู่กับนายดีๆ ดูแลคุณย่า แทนนาย ซูจ้านฉันขอร้องนายล่ะ” หน้าของหลิวเฟยเฟยก็ได้ แนบไปที่ขาของเขา ร้องไห้จนน้ำมูกน้ำตาไหล

สายตาของซูจ้านเย็นซาเล็กน้อย ก็ได้พูดไปทีละคำว่า “ปล่อย ฉัน”

“ฉันไม่ปล่อย” หลิวเฟยเฟยก็ได้กอดขาเขาแน่นไม่ปล่อย เหมือนว่าถ้าปล่อยแล้ว เธอก็จะเสียเขาไปจริงๆ แล้ว

ซูจ้านก็ได้นั่งยองๆ ยื่นมือไปบีบหน้าของเธอ บังคับเธอมองมา ที่เขา “เรื่องที่ได้เกิดบนตัวของเธอ มีอะไรบ้างที่เธอได้จงใจทำให้เกิดขึ้น? ฉันจำได้ว่าขาของเธอตอนที่อยู่โรงพยาบาล ยัง เดินไม่ได้ ทำไม คราวนี้ขนาดส้นสูงก็ใส่ได้แล้วเหรอ? หรือว่า จะ มาเจอคู่นอนเก่า ต่อให้บาดเจ็บตรงไหน ก็จะรีบมา?”

“ฉันผิดไปแล้ว ฉันผิดไปแล้วจริงๆ ซูจ้าน ขอร้องล่ะ…….

ซูจ้านก็ได้หัวเราะอย่างเย็นชา “ฉันตาบอดแล้วแน่ที่มาหลง ชอบเธอ!”

พูดจบเขาก็ได้ถีบเธอออกอย่างไม่เกรงใจ หลิวเฟยเฟยก็ได้ ล้มไปข้างหลัง ชนไปกับเก้าอี้ที่อยู่ข้างหลัง เสียงดังตั้ง

ซูจ้านไม่ได้มองเธอ เดินไปอย่างเด็ดขาด

“ซูจ้าน!” ต่อให้เสียงของหลิวเฟยเฟยจะเจ็บปวดแค่ไหนเขาก็ ไม่หยุดเดิน

ความเด็ดขาดของเขา เป็นความเสียใจในตัวหลิวเฟยเฟย

เธอได้ทำร้ายความสวยงามในตอนแรก ตอนนี้ขนาดความทรง

จําร่วมกันของพวกเขา ซูจ้านก็รู้สึกขยะแขยง

หลังจากที่ฉินยากลับมาจากโรงพยาบาล ก็ได้โทรไปนัดกับ หลินซินเหยียน เธอรู้สึกเหนื่อยมากๆ

“ฉันอยากจะหนีไป” ฉินยาก้มหน้า

เธอรู้สึกเหนื่อยมาก อยากจะพักผ่อน หลินซินเหยียนมองตาที่แดงของเธอ “เธอร้องไห้แล้ว? ฉินยาไม่ได้ปฏิเสธ “ฉันไปโรงพยาบาลเจอเข้ากับซูจ้านแล้วเขากับ……. หลิวเฟยเฟย

ใจของหลินซินเหยียนก็ได้กระตุกเล็กน้อย ในใจก็ได้หัวเราะ อย่างเย็นชา แต่ว่า คิดว่าตอนนี้บ้านน่าจะเห็นท่าทีที่แท้จริงของ หลิวเฟยเฟยแล้ว

“เขาได้รู้เรื่องของลูกแล้ว?”

ฉินยาส่ายหน้า “ไม่รู้ค่ะ

“ไม่ว่าเธอตัดสินใจยังไง ฉันก็สนับสนุนเธอ” หลินซินเหยียน ได้เอาATMออกมาจากกระเป๋าใบหนึ่ง “เธอเก็บไว้

ฉินยาก็ได้รีบดันกลับไป “อันนี้ฉันรับไว้ไม่ได้ค่ะ”

หลินซินเหยียนก็ได้จับมือของเธอ “เงินนี้ไม่ได้ให้เธอ แต่ให้ ลูกในท้องของเธอ อยากจะกินอะไร ก็ซื้ออะไร ไม่ต้องลำบากตัว เอง ส่วนเรื่องบ้าน ก็ให้เขาไปสงบอารมณ์ของตัวเองดีๆ ก่อน

ต่อให้ตอนนี้เขารู้ว่าผิด มาขอคืนดีกับฉินยา ก็ไม่สามารถให้ อภัยเขาได้ง่ายๆ

โตขนาดนี้แล้ว ยังไม่ชัดเจนขนาดนี้

ต้องสั่งสอนเขาสักครั้ง

ฉินยาก็ได้อย่างลำบาก สำหรับเธอแล้ว มันไม่สำคัญอีก แล้ว ตอนนี้เธออยากจะหาที่ที่หนึ่ง ชีวิตอยากสงบ คลอดลูกออกมา จากนั้นก็ใช้

เธอจากไปก็ไม่อยากกลับมาแล้ว “คนของพี่ทางนั้นจะพอไหมคะ?”

หลินซินเหยียนให้เธอสบายใจ “อันนี้เธอไม่ต้องเป็นห่วง ถ้า เกิดคนไม่พอฉันก็จะไปขอคนมาจากคุณนายเวลเลี่ยน ตอนนี้ สถานการณ์ในร้านก็ทำได้แค่ประคอง คนนั้นก็ยังมีพออยู่

ฉินยาวางใจ

“คิดจะไปไหนได้แล้ว บอกฉัน ฉันไปส่งเธอ” หลินซินเหยีย

นพูด

ฉินยาตอบค่ะ ทั้งสองก็ได้คุยกันไปสักพัก โทรศัพท์ในกระเป๋า หลินซินเหยียนดังขึ้น ครูของโรงเรียนอนุบาลโทรมา บอกว่า หลินลุยได้ทะเลาะกับเด็กคนอื่น

ถ้าบอกว่าหลินเฉินทะเลาะกับเด็กคนอื่น หลินซินเหยียนก็ไม่ ได้รู้สึกประหลาดอะไร ลูกสาวถึงแม้ว่าออดอ้อนเก่ง บางครั้งก็ได้ แสดงความไร้เหตุผลกับพี่ชายบ้าง แต่ว่าไม่ทางที่จะทะเลาะกับ คนอื่น

เธอบอกว่ามีธุระ ก็ได้ออกไปอย่างรีบร้อน

หลินซินเหยียนออกไปแล้ว ฉินยาก็ได้เดินออกมา เธอเดินไป ข้างถนนเตรียมที่จะโบกรถ อยู่ๆ รถตู้สีดำคันหนึ่ง ก็ได้จอดอยู่ ข้างเธอ ไม่พูดอะไร ก็ได้จับตัวคน

ฉินยาตกใจ “พวกนายทำอะไร?

แต่ว่าอีกฝ่ายแรงเยอะมาก ไม่สนใจเลยแม้แต่นิด ชายร่าง ใหญ่สองคนก็ได้จับตัวเธอไว้ แล้วก็เดินไปยัดเข้ารถ แล้วก็ขับออกไป