บทที่ 340 ไม่นานคุณก็จะรู้คำตอบเอง

ครั้งนี้หมอได้ยินแล้ว เธอเอายาวางบนเคาน์เตอร์ให้ผู้ป่วยอีก คน แล้วหันกลับมาพูดกับซูจ้าน เอายาในมือเขามา แล้วพูดว่า “แก้อาการอาเจียน

แก้อาเจียน?

ซูจ้านขมวดคิ้วยังอยากถามว่าโรคอะไร ต้องแก้อาเจียน

แต่หมอคนนั้นเดินเข้าไปข้างในไปเตรียมยาให้ผู้ป่วยคนอื่น ซู จ้านถือยาเดินมา ในใจก็เดาไปด้วย ยังไงก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว ถึง แม้จะไม่เคยผ่านมาด้วยตัวเอง แต่ก็เคยเห็น

เขาก้าวไปทีละก้าว มองฉินยาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ยาว สายตา มองไปที่หน้าท้องของเธอ พูดอย่างจริงจัง “คุณท้อง ใช่ไหม?”

ฉินยารู้สึกใจหาย วินาทีต่อมาก็เคร่งขรึมขึ้นมา “คุณพูดอะไร

ไปเลื่อย?” ซูจ้านค่อยๆยื่นยาไปให้เธอ “ยานี้เป็นยาแก้อาเจียน หรือว่า

คุณไม่ใช่อาการแพ้ท้อง?”

ฉินยาพยายามควบคุมสติ มองเขาอย่างเรียบเฉย “ซูจ้าน คุณ คิดว่าฉันจะยอมคลอดลูกให้คุณเหรอ? ถึงจะท้อง ฉันก็ไม่เอาไว้ เธอแย่งยามาจากมือซูจ้าน “ฉันท้องเสียเพราะกินของผิด อาเจียนจนรู้สึกไม่สบาย ถึงมาเอายาที่โรงพยาบาล คุณเคยเห็น ผู้หญิงท้องกินยาแก้อาเจียนเหรอ?”
เรื่องนี้จ้านไม่รู้จริงๆ เขารู้ว่า คนตั้งครรภ์กินอะไรไปเลื่อยไม่

ได้

“แต่อะไร?” ฉินยาพูดตัดเขา ไม่เหลือช่องว่างแม้แต่น้อย “ซู จ้าน ตอนนี้เราแยกทางกันแล้ว จากนี้ไปฉันยังมีชีวิตที่ดีได้ ถึง แม้ว่าฉันจะท้อง คุณคิดว่าฉันจะเอาไว้ไหม?”

ซูจ้านพูดไม่ออก เขากำมือไว้แน่น “คุณเกลียดผมขนาดนี้เลย เหรอ?”

“ใช่ ฉันเกลียดคุณ” พูดจบฉินยาก็หมุนตัวเดินจากไป

ซูจ้านกำลังอยากตามไป แต่โทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้น เขา หยิบโทรศัพท์ออกมา จงจึงห้าว โทรมา ทั่วไปแล้ว จงจึงห้าวไม่ ค่อยโทรหาเขาก่อน เขากดรับสาย “มาที่ลี่เจียงย่วน”

พูดจบก็วางสาย

ซูจ้านมองโทรศัพท์ที มองฉินยาที่เดินไปไกลแล้วที สุดท้าย ต้องถอนหายใจยาว อยากได้ฉินยากลับมา ไม่ใช่เรื่องที่พูดแค่ คําสองคํา เขาเก็บโทรศัพท์ เดินออกจากโรงพยาบาล ไม่ได้ตาม ฉินยาไป แต่ไปลี่เจียงส่วน

เขาเดินเข้าไป ก็มีพนักงานมาต้อนรับ ถามว่า “ไม่ทราบว่าคุณ ซูใช่ไหมคะ?”

ซูจ้านพยักหน้า “ผมมาหาจงจึงห้าว
“ประธานจงอยู่ห้องเบอร์สอง คุณตามฉันมาค่ะ” พนักงานเดิน น่าซูจ้านไปที่ห้องเบอร์สอง

ภายในห้องกว้างขวาง โต๊ะกลมตัวหนึ่ง มีแค่เส้นเผยซานกับ จงจิ่งห้าว

เขาดึงเก้าอี้ตัวหนึ่งแล้วนั่ง ถามอย่างยิ้มแย้ม “วันนี้วันอะไร?”

ทั่วไปแล้วพวกเขารวมตัวกัน เขาจะเป็นคนนัด จงจึงห้าวไม่ ค่อยนัดพวกเขากินข้าว เพราะงานยุ่ง เส้นเผยชวนก็งานเยอะ มี แต่เขา ที่ค่อนข้างมีเวลา

เสิ่นเผยชวนฉีกมุมปากยิ้มเล็กน้อย ไม่ต้องยิ้ม ได้เวลานาย ร้องไห้แน่”

ซูจ้านต่อปากต่อคำ “ยังมีอะไรที่วุ่นวายกว่าใจฉันตอนนี้อีก?” ตอนนี้สำหรับเขาแล้ว ก็คือฉันยา

สุขภาพของคุณย่าค่อยๆดีขึ้นแล้ว มีแค่ทัศนคติของฉินยา ยัง คงแข็งมาก เขาทําอะไรไม่ได้เลย ตอนนี้ฉันยาไม้อ่อนไม้แข็งก็ไม่กิน

เขาหมดปัญญาแล้วจริงๆ

“เผยชวนดื่มเป็นเพื่อนฉันหน่อย ฉันอารมณ์ไม่ดี” ซูจ้านเรียก พนักงานเข้ามา เสิ่นเผยชวนดึงเขาไว้ ให้พนักงานออกไป “ยังไม่ สั่งอาหารตอนนี้ คุณออกไปก่อน ตอนสั่งอาหารค่อยเรียกคุณ”

ซูจ้านจ้องเสิ่นเผยชวน “มาร้านอาหารไม่กินข้าว ดูหนังเหรอ?”
เสิ่นเผยชวนพูดอย่างจริงจัง “ใช่ มาดูหนังนั่นแหละ ซูจ้านหัวเราะ “ล้อฉันเล่นเหรอ………

ปรากฏว่าคําพูดเขายังพูดไม่จบ ก็เห็นจอที่แขวนอยู่บนผนัง สว่าง เขามองหน้าจออย่างตกใจ “จะดูหนังจริงเหรอ?” แต่เขาพบว่ามันไม่ใช่ เพราะภาพที่แสดงเป็นภาพของห้อง

อาหารอีกห้องหนึ่ง

ผู้ชายเสื้อเชิ้ตลายดอกคนหนึ่งนั่งอยู่ในนั้น ซูจ้านดูดีๆ รู้สึกคุ้น หน้า “นี่มันเพื่อนร่วมห้องที่มหาลัยของเฟยเฟยไม่ใช่เหรอ?”

ซูจ้านกับหลิวเฟยเฟยก็เป็นเพื่อนร่วมมหาลัย แต่ไม่ได้อยู่ห้อง

เดียวกัน ส่วนลูกเศรษฐีคนนี้เรียนห้องเดียวกับหลิวเฟยเฟย พอเห็นเขา ซูจ้านก็คิดถึงเรื่องสมัยก่อนไม่น้อย “เผยชวนนาย ยังจำได้ไหม? เขา…….

ซูจ้าน คน ในจอ “เขาขับรถMaseratiไปโรงเรียน อวดดีจะ ตาย ตอนนี้ยังไม่ล้มละลายเหรอ?”

เสิ่นเผยชวนเห็นเขาไม่พูด

ไม่นานซูจ้านก็รู้สึกผิดปกติ เขาหันไปดูเส้นเผยชวนแล้วหันไป มองจงจิ่งห้าว “พวกนายจะทำอะไร? เรียกฉันมาร้านอาหาร ไม่ ให้กินข้าว มาให้ดูคุณชายเจ้าสำราญคนหนึ่งทำไม?”

เสิ่นเผยชวนกลัวเขารู้ความจริงแล้วจะรับไม่ได้ พูดอย่าง อ้อมค้อม “เคยคิดไหมว่าหลายปีนี้หลิวเฟยเฟย ไปทําอะไรมาบ้าง?”

สมองซูจ้านหมุนเร็วมาก จับใจความสำคัญได้อย่างรวดเร็ว “เกี่ยวข้องกับคุณชายลูกเศรษฐีคนนี้?”

เงินเผยชวนเงียบไม่พูดอะไร เท่ากับยอมรับ

ซูจ้านลุกขึ้นกะทันหัน “ฉันไปถามเขาดู

เสิ่นเผยชวนดึงเขาไว้ “นายเป็นคนวู่วามแบบนี้ตั้งแต่เมื่อ ไหร่?”

ซูจ้านมองเสิ่นเผยซาน “ฉันเข้าไปถามหน่อย จะเป็นไรไป?”

“เดี๋ยวก่อน” เสิ่นเผยชวนปล่อยเขา “เดี๋ยวนายก็รู้คำตอบเอง

ตอนนี้ซูจ้านถึงเข้าใจ เขามองจงจึงห้าวแล้วมองเสิ่นเผยชวน “พวกนายตามสืบเฟยเฟยเหรอ?”

เงินเผยชวนได้ยินคำว่าเฟยเฟย อึดอัดใจมาก

เหล่ตามองเขา สุดท้ายไม่พูดอะไรเลย

ขณะนี้ มีความเคลื่อนไหวในจอ ประตูที่ถูกปิดแน่นกำลังเปิด ออก หลิวเฟยเฟยเปลี่ยนจากท่าทางไร้เดียงสาที่อยู่ต่อหน้าบ้าน คนรักเก่าเจอกันก็ต้องแต่งตัวมาอย่างดี

ชุดกระโปรงสั้นสีดำ โชว์ขาอ่อน เสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกห่อ ไหล่ไว้ ที่เท้าใส่ส้นสูงสีแดง แต่งหน้ามาอย่างดี ท่าทางยั่วยวน

จู๋ยวนเป็นคนนัดเธอ เธอคิดว่ายวนคิดถึงความดีของเธอ ถ้า หากล่ยวนยอมหย่าเพื่อมาแต่งงานกับเธอ เธอก็ยินดี
เพราะว่าจะทำให้ซูจ้านกลับมาหาเธอยากเกินไป ซูจ้านเบิกตากว้าง เขาเพิ่งเคยเห็นหลิวเฟยเฟยแบบนี้เป็นครั้ง

แรก

ท่าทางที่เขาแสดงต่อหน้าคนอื่นมักไร้เดียงสา ร่าเริงสดใส

“ทําไมถึงคิดถึงฉันได้?” หลิวเฟยเฟยบิดเอวเดินเข้าไปด้วย ท่าทางสง่างาม ไปนั่งบนตักของลูยวน เสมือนเป็นเรื่องปกติ และ เหมือนเป็นความเคยชิน

ยวนหันไปมองกล้องตรงมุมขวา กอดเอวของหลิวเฟยเฟยไว้ “คิดถึงคุณ ก็มาหาคุณไง ทำไม ห่างกับผมมาตั้งนานไม่คิดถึงผม เหรอ?”

ท่านปูลู่ ก็คือพ่อของลียวนมีโครงการหนึ่งที่อยากร่วมงานกับ จงจิ่งห้าวมาตลอด จงจึงห้าวไม่ยอมตกลง ครั้งนี้ จงจิ่งห้าวตกลง ร่วมงานกับท่านปูลู่ แต่มีข้อเสนอ

นี่ก็คือเหตุผลที่ลู่ยวนยอมมาปรากฏตัวในจอแต่โดยดี

หลิวเฟยเฟยผลักเขาออก “คิดถึงจะไปมีประโยชน์อะไร? คุณ มีเมียแล้ว ฉันเป็นตัวอะไร?ยวนเดินเข้าไป “ผมกับเขาไม่มี ความรู้สึก”

“ถ้าอย่างนั้นคุณแต่งงานกับฉันได้ไหมล่ะ?” หลิวเฟยเฟยมอง เขาอย่างคาดหวัง อายุอย่างเธอแล้ว เธอหวังที่จะมีครอบครัว

“เฟยเฟยคุณรู้ไหม ครอบครัวของคนที่ผมแต่งงานด้วยดี มาก……..…..
“แต่ฉันอยู่กับคุณมาสิบปีแล้ว ตอนนั้นฉันทิ้งทุกอย่างเพื่ออยู่ กับคุณ หลายปีนี้ ฉันทำแท้งเพื่อคุณมากี่ครั้ง? เมียคุณพาคนมา ทำร้ายฉัน ทำให้ฉันไม่สามารถมีลูกได้อีก” พูดถึงสิ่งที่ทำให้เธอ เจ็บ หลิวเฟยเฟยยิ่งอารมณ์เสีย เธอจับแขนเสื้อของขวนไว้ “คุณจะชดใช้กันช่วงเวลาเยาว์วัยของฉันยังไง?”

ยวนมองเธอนิ่งๆ มันเป็นเรื่องที่ต่างคนต่างยอม หรือว่า ตอนนั้นที่คุณทิ้งไอ้หนุ่มยากจนคนนั้นไปกับผม ไม่ใช่เพราะเงิน ของผมเหรอ?”

หลิวเฟยเฟยเงียบ

ตอนนั้นเธออยู่กับเขาเพราะเงินจริง เธอคิดว่าด้วยหน้าตาและ ฝีมือของเธอ ต้องเป็นคุณนายตระกูลมหาเศรษฐีได้แน่นอน แต่ว่า อยากแต่งเข้าตระกูลมหาเศรษฐี มันยากมาก

จู๋ยวนเดินเข้าไปกอดเธอ “ตอนนี้ผมยังรักษาความสัมพันธ์กับ

คุณได้ คุณยอมกลับมาไหม?”