บทที่ 34 ไปให้ท้ายภรรยา

ห้องทํางานของจงจึงห้าวนั้นมีความทันสมัยเป็นอย่างมาก ห้องกว้างสะอาดตา ออกแบบเรียบง่าย เป็นสีโทนเดียว ให้ความ รู้สึกใจเย็นและน่าเกรงขาม ด้านข้างเป็นกระจกบานใหญ่ แสง สว่างในห้องดีมาก

ยืนอยู่ตรงนั้น สามารถที่จะมองเห็นทิวทัศน์ทั่วเมืองได้ จงจึงห้าวกำลังอ่านเอกสารอยู่ ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง หลินซินเหยียนถือเอกสารเดินไปตรงหน้า แล้วยื่นออกไป จงจิ่งห้าวไม่ได้รับ แต่เป็นการพูดบอกให้ว่า “วางบนโต๊ะ หลินซินเหยียนวางเอกสารลง อ้าปากที่จะพูดหลายครั้งแต่ก็ คิดค่าพูดไม่ออก

แบบนี้มันจะเริ่มยังไงดี?

พูดว่า คุณจงนายสามารถกลับบ้านกับฉันหน่อยได้ไหม? แค่คิดหลินซินเหยียนก็รู้เลยว่าต้องถูกปฏิเสธแน่ๆ จงจิ่งห้าวคิดว่าเป็นไป๋จวู่เวย “มีเรื่องอะไรหรือเปล่า? เขาพลิกกระดาษไปอีกหนึ่งหน้า ยังคงไม่ละสายตาจาก เอกสาร

“ฉันมีเรื่องอยากให้คุณจงช่วย” หลินซินเหยียนกลั้นหายใจพูดออกไป

เหมือนว่าเสียงที่ได้ยินนั้นไม่ใช่ไปจวู่เวยเขาเลยเงยหน้าขึ้น มอง ก็เห็นหลินซินเหยียนที่ยืนอยู่ตรงหน้า

หลินซินเหยียนส่งยิ้มไปให้ทันที”คุณจง”

วินาทีที่เห็นเธอนั้น ดวงตาของเขาแวบผ่านความชอบใจขึ้น แต่ก็หายไปอย่างรวดเร็ว

เหมือนว่าการที่เธอมายืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเขาเป็นเรื่อง

เหนือการคาดหมายมาก

จงจิ่งห้าวปิดเอกสารที่ดูอยู่ลง นั่งเอนตัวไปพิงเก้าอี้ สายตาจึง ตกไปอยู่ที่ตัวของเธอ การมองพิจารณาที่ไม่คิดจะเก็บสักนิด ใบหน้า ลำคอ หน้าอก เอวบางของเธอ ทุกที่ทุกตารางนิ้ว เขาไม่ คิดจะพลาดเลยสักนิด

“มาหาผมมีเรื่องอะไรหรือเปล่า?

หลินซินเหยียนหลบสายตาหยอกล้อของเขา “คุณจง คุณรู้หรือ เปล่าว่าเพราะคุณทำให้ฉันต้องลำบากขนาดไหน?”

“หืม?” จงจิ่งห้าวแปลกใจไม่น้อย

หลินซินเหยียนกำมือตัวเอง พูดอย่างใจเย็นว่า “ไป๋จวู่เวยหา เรื่องฉันในบริษัท เรื่องนี้คงไม่ต้องให้ฉันพูด คิดว่าคุณจงคงรู้แล้ว มีอีกอย่างคือ เมื่อวานฉันเกือบโดนคนลอบทำร้าย ก็เพราะ แต่งงานกับนาย เพราะฉะนั้นแล้ว เพื่อความปลอดภัยของฉัน คุณจงกลับบ้านพร้อมฉันได้หรือไม่?”
จงจิ้งห้าวใช้มือข้างหนึ่งหน้าผากไว้ แล้วใช้นิ้วกดตรงขมับ ตัวเอง เหมือนว่าเขานั้นจะล้ามากแล้ว ไม่ยอมส่งเสียง

หลินซินเหยียนที่ยืนอยู่นั้นก็ทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าเขานั้น หมายความว่าอย่างไร

ผ่านไปสักพัก เขาก็ลืมตาขึ้น เมื่อเธอพูดว่าอะไรนะ?”

“นายกลับตระกูลหลินพร้อมกับฉันหน่อยได้ไหม” หลินซินเหยี ยนพูดอีกครั้ง

เสียงของเขาต่ำและนุ่มนวล “อ่อ”

ได้หรือไม่ก็ตอบหน่อยสิ

ในใจของหลินซินเหยียนทรมานไม่น้อย

อยากถาม แต่ก็รู้สึกว่าไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ คิดไปคิดมาแล้ว สายตาของเธอก็ตกไปอยู่ที่เขาที่กำลังกดนวดตรงขมับของตัว

เอง

ในใจก็คิดว่าตอนนี้เธอมาขอความช่วยเหลือหลินซินเหยียน ใจกล้าเดินอ้อมโต๊ะทำงานเข้าไป พูดด้วยท่าทีทำตัวไม่ถูกว่า “ให้ฉันช่วยนวดนะ”

เขาเก็บมือ แล้วหลับตาลง เหมือนว่าอนุญาตแล้ว

หลินซินเหยียนไม่มีประสบการณ์ด้านนี้มาก่อน เลยลองที่จะ

กดที่ขมับเขา

ในตอนที่ผิวทั้งสองได้สัมผัสกันนั้น ทำให้กล้ามเนื้อของเขาถึงขึ้นมาในทันที

หลินซินเหยียนคิดว่าเขาไม่สบาย เลยผ่อนแรงลงแบบนี้

พอได้หรือเปล่า?”

เขาตอบรับด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

หลินซินเหยียนใช้แรงแบบนี้นวดขมับทั้งสองข้างให้เขา กล้าม เนื้อของเขาแน่นไปทุกส่วน มีความยืดหยุ่น ตรงมุมที่เธอยืนอยู่ นั้น มองลงไป โครงหน้าด้านข้างของเขาไปถึงจนคอ ลูก กระเดือกที่นูนออกมา ทำให้ดูเซ็กซี่เป็นอย่างมาก

หลินซินเหยียนไม่กล้ามองอีก หลบสายตาไปที่อื่น ลองถามขึ้น ว่าที่ให้นายไปตระกูลหลินกับฉันเนี่ยไม่ได้มีความหมายอะไรทั้ง นั้น แค่ไปทานข้าวธรรมดา ”

เขามองด้วยสายตาที่ไม่เชื่อในสิ่งที่เธอพูด น้ำเสียงนั้นมีความ

หยอกเล่นปนอยู่ “ใช่เหรอ?”

ใจหลินซินเหยียนกระตุก นี่คิดจะปิดบังเขาไม่ได้จริงๆ

พูดตามความจริง”ฉันก็แค่อยากให้หลินกั๋วอันเห็นว่านายนั้นที่ จริงก็ชอบฉันอยู่ ในมือของเขามีของของฉัน ฉันอยากได้คืนมา ฉะนั้นแล้ว คุณจง ตอบตกลงได้ไหม?”

หลินซินเหยียนกลัวว่าเขานั้นจะปฏิเสธ ก็พูดขึ้นอีกว่า “คุณจง วันนี้ฉันเกือบโดนน้ำร้อนสาดใส่ ถ้าไม่ใช่เพราะผู้หญิงของนาย เห็นว่าฉันมีค่าขนาดนั้น ฉันก็คงไม่เจออะไรแบบนี้หรอกใช่ ไหม?”
เธอหยุดไปสักพักก็พูดต่อว่า”เอกสารครั้งที่แล้วที่ฉันแปลให้ที่ บ้าน ถึงจะคุยเรื่องราคากันแล้ว แต่นายก็ยังไม่ได้เอาเงินให้ฉัน เลย นั่นฉันใช้เวลาทั้งคืนเลยนะ ตอนนี้ฉันไม่เอาแล้ว ขอแค่คุณ จงช่วยฉัน”

ในที่สุดเขาก็ลืมตาขึ้น เธอพูดขนาดนี้แล้ว ผมก็ไม่กล้าที่จะ ปฏิเสธแล้วล่ะ”

“ขอบคุณค่ะคุณจง

ก็อกๆ——

คําขอบคุณของหลินซินเหยียนยังไม่ทันได้พูดจบ เสียงเคาะ ประตูห้องทำงานก็ดังขึ้น

เส้นประสาทของหลินซินเหยียนตึงขึ้นมา ละมือที่นวดให้จงจึง

ห้าวอยู่นั้นอย่างรู้ตัว ถอยไปอยู่ข้างๆ

จงจิ่งห้าวมองเธอแวบนึงก็ไม่ได้ถามอะไร ให้เธอทำไปอย่าง

นน

หลินซินเหยียนก้มหัวลง นวดนิ้วมือของตัวเองเบาๆ ฝ่ามือทั้ง สองข้างของเธอนั้นขึ้นไปด้วยเหงื่อ

ถ้าไม่ใช่เพราะจะยืมเปลือกเสือนของจงจึงห้าวละก็ เธอไม่ กล้าที่จะมาทำดีกับเขาหรอก

เธอไม่มีที่ให้พึ่ง ตอนนี้ใช้ได้แค่อำนาจของ ‘สามี’ มาเอาสิ่งที่ เป็นของของเธอคืน
ไปจมู่เวยถือเอกสารเดินเข้ามา เห็นหลินซินเหยียนที่อยู่นั้นก็ ขมวดคิ้วทันที กำลังจะถามว่าทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่ ตอนนี้เองจงจึง ห้าวก็พูดขึ้นว่า “มีอะไรหรือเปล่า?”

“มีเอกสารต้องให้คุณเซ็นค่ะ” ไปจเวยฝืนยิ้มออกมา เขายื่นมือรับมา ตอนที่อ่านเอกสารก็พูดขึ้นว่า “ตรงนี้ไม่มี อะไรให้เธอทําแล้ว ออกไปก่อน”

หลินซินเหยียนเดินก้มหน้าออกจากห้องไป

ไป๋จวู่เวยหันมองเธอเล็กน้อย อยากที่จะตบเข้าหน้าเธอเสีย จริง นี่คือฉวยโอกาสตอนที่เธอไม่อยู่มาอ่อยจงจึงห้าวหรือไง?

นี่มันเขตของเธอ หลินซินเหยียนเธออย่าคิดที่จะล้ำเส้นเชียว! “อะห้าว เธอ

“ผมบอกให้เธอเอาเอกสารที่แปลมา มีอะไรอย่างงั้นเหรอ?”

ใบหน้าเรียบเฉยของเขานั้นได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา มองไม่เห็นร่องรอยการพูดโกหกของเขาเลยสักนิด ในจิตใต้สำนึกของเขานั้นโยนความรับผิดชอบให้กับตัวเอง แล้ว

ไป๋จวู่เวยไม่ญาติดีกับเธอ ทำไมเขาถึงจะดูไม่ออก แต่กับไป๋จวู่เวยแล้วเขาไม่สามารถทำอย่างนั้นได้ เขามีสิ่งที่ต้องรับผิดชอบ
“ค่ะไป๋จวู่เวยเข้ามานวดไหล่เขา หลังจากนี้เรื่อง พวกนี้ให้ฉันคนทำได้ค่ะ”

จงจิ่งห้าวตอบรับเสียงเบา

หลังเลิกงาน หลินซินเหยียนยืนตรงถนนอยู่นอกเห็นรถสีดำที่ขับออกมาจากโรงจอดรถนั้นเธอก็ยืดตัวขึ้น เพราะเธอคันนั้นเป็นของใคร

กวน จิ้ง ไม่ได้อยู่ด้วย เขาเป็นคนขับรถเอง กระจกรถเลื่อนลง สายตาของจงจิ่งห้าวมาเธอ

ชายกระโปรงจรดด้วย

พอรู้สึกสายตามองมาแล้วหลินซินเหยียนก็อธิบายว่า “ว่าเสื้อไม่ดูทำให้คุณเสียเมื่อภรรยา’ ของ

เธอกลัวหลินกั๋วอันเขาดูออกเธอห้าวไม่ความ

เธอใช้โอกาสตอนที่พักกลางวัน กลับบ้านไปเปลี่ยนของขวัญที่เหอรุ่ยเจ๋อ ให้เธอตอนอายุครบสิบแปด

ซินเหยียนอยู่อมชมพู ทรวดทรงไหปลาร้าที่สวยงาม ลำคอยาวระหง ทุกที่นั้น ชวนน่ามองไปหมด

ทำให้คนจำได้อย่างขึ้นใจไปเลย

สายตาของจงจิ่งห้าววูบไหว พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆว่า “ขึ้น รถ”

เธอนั่งอยู่ตำแหน่งข้างๆคนขับ เพราะนี่จะไปตระกูลหลิน ต้อง แสดงให้ครบชุด

สีหน้าของจงจึงห้าวนั้นนิ่งเกินไป หลินซินเหยียนไม่รู้ว่าเขา หมายความว่ายังไงกันแน่

หรือชุดที่เธอใส่ไม่เหมาะกับเธอเหรอ?

น้อยมากที่เธอใส่ชุดที่มีสีสันแบบนี้

ตอนนั้นเหอรุ่ยเจ๋อบอกว่าเหมาะกับเธอ

ทิวทัศน์นอกกระจกรถนั่นภาพแสงซ้อนกัน เหมือนกำลังย้อน ภาพ เส้นแสงที่ซ้อนกันไปมาตกกระทบบนใบหน้าอันหล่อเหลา ของจงจิ่งห้าว เหมือนเป็นดั่งฝันอันเลิศหรู

ที่รู้สึกว่าไม่ใช่ความจริง เป็นสิ่งที่ห่างไกลเสียเหลือเกิน

เหมือนเป็นระยะห่างของพวกเขาสองคน ดูเหมือนจะใกล้ แท้จริงแล้วคั่นกลางด้วยภูเขา

หลินซินเหยียนนิ่งคิด ถามในสิ่งที่เธอสงสัยออกไป “ชุดที่ฉัน ใส่ไม่สวยอย่างงั้นเหรอ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ