บทที่ 336 ผมไม่รังเกียจคุณ

บนตัวเขามีแค่ผ้าขนหนูตัวเดียว เปลือยท่อนบน กล้ามเนื้อ บึกบึน หยดน้ำเม็ดโตๆอยู่บนกล้ามเนื้อเขา ไหลผ่านกล้ามท้อง อันเซ็กซี่ของเขา ไหลลงไปในที่………..

สภาพแบบนี้ของเขา คู่กับใบหน้าอันเย็นชาหล่อเหลาของเขา แปร่งประกายฮอร์โมนทั้งเนื้อทั้งตัว

หลินซินเหยียนกลืนน้ำลายลงไปโดยอัตโนมัติ เธอหันหน้าไป

ด้านหนึ่ง “รถชนเป็นอุบัติเหตุหรือเปล่า?”

เธออยากรู้ว่าเหวินชิงสังเกตอะไรได้บ้างหรือเปล่า

ถ้าหากไปยื่นหนึ่งทำได้รอบคอบพอ ไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้เลย ถ้าอย่างนั้น เธอก็จะไม่พูดเรื่องที่ไปยื่นหนึ่งมาเมืองB ถ้าหากเฉิง ชั่วโน้มน้าวไปยืนหนึ่งได้จริง ปล่อยวางความแค้นในอดีตได้ ออกไปจากเมืองB ถ้าเช่นนั้น เรื่องนี้ก็ถือสักว่าไม่เคยเกิดขึ้น

จะไม่มีผลกระทบต่อใครทั้งนั้น

จงจิ่งห้าวหรี่ตาลงเล็กน้อย “ไม่ใช่”

“มีคนทำ?” หลินซินเหยียนพูดเสียงสูงขึ้น จากนั้นก็รู้สึกว่าตัว เองดูตื่นเต้นเกินไป เธอจึงใช้รอยยิ้มเพื่อบดบัง “ฉันแค่เป็นห่วง” จงจึงห้าวเงียบไม่พูดอะไร มองเธอนิ่งเฉย

หลินซินเหยียนไม่กล้ามองเขา ก้มหน้าพูด “ฉันไปอาบน้ำ
เธอเพิ่งขยับก็ถูกจงจิ่งห้าวดึงมือไว้ เขาใช้น้ำเสียงออกคำสั่ง มองผม”

หลินซินเหยียนยังคงก้มหน้า พยายามผลักเขาออก “คุณจับ มือฉันเจ็บแล้ว”

“มองผม” น้ำเสียงไม่สูงไม่ต่ำ พอเพียงที่จะกดดันเธอ

หลินซินเหยียนลังเลไปนิดหนึ่ง แล้วค่อยๆเงยหน้า หัวใจ เหมือนถูกแขวนไว้ที่สุด มีด้ายบางๆ แค่เส้นเดียว แกว่งไปมา จะ ร่วงลงมาเมื่อไหร่ก็ได้ ที่วินาทีที่ต้องสบตากับเขามันทรมานมาก

แววตาของเขายิ้มอยู่ยิ่งคม น้ำเสียงยิ่งอยู่ยิ่ง “คุณตื่นเต้น อะไร?”

“ฉันไม่ได้ตื่นเต้น” หลินซินเหยียนพยายามควบคุมตัวเอง

“ดูเหมือนคุณสนใจเรื่องรถชนครั้งนี้ ว่าเป็นอุบัติเหตุหรือคน

ทำ หรือว่า คุณรู้ว่า เรื่องนี้ไม่ใช่อุบัติเหตุ?

“ฉันเปล่า ฉันไม่รู้”

มีแววแห่งความผิดหวังในสายตาเขา ผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลินซินเหยียนไม่ได้เห็น

“ผมไม่รู้ว่าคุณปิดฟังผมมากมายแค่ไหน ความหมายอย่าง หนึ่งในการปิดป้งคือความไม่เชื่อถือ

เขาปล่อยมือเธอ เขาหวังว่าหลินซินเหยียนจะพูดกับเขาเอง

แต่ไม่ใช่เขาบีบให้เธอพูด
หลินซินเหยียนเรียกเขาไว้ ในตอนที่จงจึงห้าวหมุนตัว “วันนี้ ฉัน……..ไปพบไปยื่นหนึ่ง

จงจิ่งห้าวหมุนตัว หรี่ตาเล็กน้อย ไม่นานเขาก็จับใจความ สําคัญของเรื่องได้ ก่อนหน้านี้ไปยื่นหนึ่งเคยพูดว่า เขาจะไปสืบ ให้ชัดเจน ว่าใครเป็นคนขังตัวไปหงเฟย และเขาจะแก้แค้น

เขามาถึงเมืองB เหวินซึ่งก็เกิดอุบัติเหตุ

นั่นก็หมายความว่า เขาสืบได้เรื่องแล้ว ในอดีตเหวินซึ่งเป็น คนยังไปหงเฟย เพราะฉะนั้นเขาถึงมาเมืองB วางแผนอุบัติเหตุ รถชนในครั้งนี้

หลินซินเหยียนกอดเขาไว้ ใบหน้าแนบอยู่ที่หน้าอกเขา “เห็น แก่ที่คุณลุงไม่ได้มีอันตรายถึงชีวิต ไม่ไปติดใจเอาเรื่อง ให้เวลา ฉันหน่อย ฉันเกลี้ยกล่อมเขาให้กลับไป

จงจิ่งห้าวขมวดคิ้ว เขาไม่ชอบที่หลินซินเหยียนขอร้องแทน

ผู้ชายคนนั้น

“พวกคุณพบหน้ากับเมื่อไหร่?” ใบหน้าของเขาเกร็งแน่น ดึง แม้กระทั่งคอ

“ตอนที่คุณไปโรงพยาบาล” หลินซินเหยียนพูดความจริง ตอน นี้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับจงจึงห้าวไม่ค่อยมั่นคง เธอไม่ อยากให้มีสิ่งกีดขวางระหว่างพวกเขาเพราะเรื่องนี้

จงจิ่งห้าวย้อนคิดสถานการณ์ตอนนั้น เธอว่าจะกลับเอง ไม่ได้ เป็นเพราะให้เขารีบไปโรงพยาบาล แต่เป็นเพราะเธอจะไปพบไปยื่นหนัง

“พวกคุณเจอกันที่ไหน?”

“โรงแรม”

“พูดอะไรบ้าง?”

หลินซินเหยียนเงยหน้า เธอรู้สึกเสียใจเล็กน้อย

“ก็บอกว่าเขาสอบได้แล้ว ว่าใครเป็นคนทำร้ายพ่อบุญธรรม เขา เขามาเมืองBเพื่อแก้แค้น

หลินซินเหยียนปล่อยตัวเขา เธอรู้สึกว่าจงจึงห้าวบีบถามเธอ แบบนี้ก็คือไม่เชื่อใจเธอ

เธอลดสายตาลง กะพริบตา “คุณไม่เชื่อใจฉันใช่ไหม?

จงจิ่งห้าวดึงเธอเข้าอ้อมกอดอีกครั้ง จับคางของเธอไว้ “ผมไม่ ได้ไม่เชื่อใจคุณ ไม่แค่ไม่ชอบที่เขามายุ่งกับคุณ ไม่ชอบที่คุณไป

เจอเขา”

เขาก้มตัวลง แนบริมฝีปากไว้บนปากของเธอ ไม่เหลือช่องว่าง กัดริมฝีปากของเธอไว้แล้วพูดว่า “จากนี้ไป ห้ามไปเจอเขาอีก

เธอกำลังจะพูด แต่เขากลับกดทับลงไปอย่างแรง เจ็บจนเธอ ขมวดคิ้วเขากดร่างลงไปบนเตียง
หลินซินเหยียนขัดขืนเบาๆ “ฉันยังไม่ได้อาบน้ำ………

“ผมไม่รังเกียจคุณ”

ตอนที่หลินซินเหยียนตื่นมา ในห้องยังมืดอยู่ แต่ข้างกายเขา ไม่มีคนแล้ว เธอหยิบมือถือบนโต๊ะมา กดดูหน้าจอ เป็น เวลา11.25 เธอรีบลุกจากเตียง เที่ยงแล้วเหรอ?

อาจเป็นเพราะว่าเธอลุกขึ้นเร็วไปหน่อย รู้สึกปวดไปทั้งร่าง โดยเฉพาะเอวลงไป

เมื่อคืน เขาตั้งใจชัดๆ

หลินซินเหยียนลุกจากเตียงไปใส่เสื้อผ้า ดึงผ้าม่านกันแสงที่ ค่อนข้างหนาออก แดดส่องเข้ามา อากาศวันนี้ดีมาก แสงแดด เจิดจ้า วินาทีนี้รู้สึกเหมือนมีความอบอุ่นของฤดูใบไม้ผลิแล้ว

หลินซินเหยียนอาบน้ำแต่งตัวเสร็จลงไปชั้นล่าง ในบ้านไม่มี คน ลูกทั้งสองไปโรงเรียนแล้ว จงฉีเฟิงไปหาเพื่อน เฉิงทั่วไป โรงแรม

ตอนที่ไปยื่นหนิงเจอเฉิงซิ่ว ตะลึงไปครู่หนึ่ง คิดไม่ถึงว่าเธอ จะมาหาเขาเอง

พอดี เขาก็อยากหาโอกาสคุยกับเฉิงซิ่ว

“ขอโทษที่มารบกวน”

ไปยื่นหนังยิ้ม “ผมนับคุณเป็นคนในครอบครัว ไม่ต้องเกรงใจเข้ามาคุย

เฉิงซิ่วถือกระเป๋าเดินเข้ามา

ไปยื่นหนังให้เกาหยวนยืนเฝ้าหน้าประตู “ห้ามให้ใครมารบก

เกาหยวนก้มหน้าบอกเข้าใจ

ไปยื่นหนังหมุนรถเข็นเข้าห้อง ปิดประตู “เชิญนั่ง

เฉิงซิ่วนั่งลงบนโซฟา “ฉันก็ไม่พูดอ้อมค้อมแล้วนะ เข้าเรื่อง เลย ฉันไม่อยากให้คุณไปแก้แค้นเหวินชิง เพราะเรื่องในอดีต

เรื่องนี้ทำให้ไปยื่นหนิงรู้สึกแปลกใจ เขาคิดไม่ถึงว่า เฉิงซิ่ว ไม่อยากให้เขาไปแก้แค้น

เขาไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจจริงๆ

“ตอนนั้นเขากักขังคุณ กักขังพ่อบุญธรรมผม คุณเป็นคน สําคัญสําหรับพ่อบุญธรรมผม แน่นอน ผมเคารพคุณมาก แต่ว่า ผมยอมรับคําพูดของคุณไม่ได้ ไม่ว่ายังไง คุณกับพ่อบุญธรรมผม เคยรักกัน เขาถูกตัดนิ้ว ผมคิดว่าคุณรู้ดี ตอนนี้ผมจะแก้แค้นกับ เขา คุณไม่สนับสนุนไม่ว่า ยังห้ามผม ผมไม่เข้าจริงๆ

เฉิงซิ่วมือไว้แน่น เล็บมือจิกเนื้อจนเป็นรอยแดง เธอไม่มี ความรู้สึกแม้แต่น้อย

เธอไม่มีวันลืม ภาพที่เหวินชิงบังคับให้เธอโทรหาจงจึงเฟิง ไป๋ หงเฟยถูกชายฉกรรจ์สองคนกดตัวไว้บนโต๊ะ เธอไม่โทร เขาก็ดนิ้วของไปหงเฟย ข่มขู่เธอ บังคับเธอ

สุดท้ายเธอไม่มีทางเลือก จึงต้องทำตามที่เขาพูด

“คุณเคยใส่ใจพ่อบุญธรรมของผมไหม?” ความจริงไปยื่นหนี งอยากถาม คุณเคยรักไปหงเฟยไหม?

แต่คิดถึงไปหงเฟยก็ตายไปหลายปีแล้ว เฉิงชั่วก็อายุไม่น้อย

แล้ว จึงไม่ได้ถาม

“เพราะว่าฉันใส่ใจเขา วันนี้ฉันถึงได้มาหาคุณ ฉันคิดว่า ถ้า เขายังมีชีวิตอยู่ ก็ไม่อยากให้คุณเอาตัวเองไปอยู่ในอันตราย ปล่อยวางเถอะ”