บทที่ 333 ฉันอยากสืบเรื่องแฟนเก่าเขา

หลิวเฟยเฟยก้มหน้า ใช้หางตาเพื่อสำรวจสีหน้าของบ้าน

ถึงแม้ว่าสีหน้าของเขาจะไม่ได้มีอาการหวั่นไหวมาก แต่หลิว เฟยเฟย ครั้งนี้เขาไม่ได้รังเกียจตัวเอง ก่อนหน้านี้เธอรีบร้อน เกินไป ถึงทำให้เขารู้สึกไม่ชอบเธอ

เธอลืมไปเรื่องหนึ่ง เธอจากไปนานมากแล้ว ความรู้สึกมันจาง หายไปนานแล้ว จนอาจจะหมดสิ้นไปแล้ว

อยากได้เขากลับคืนมาใหม่ ต้องเริ่มที่ใจ

ทำให้เขารู้สึกดีใจที่ได้อยู่กับเธอ พวกเขามีอดีตร่วมกัน มากมาย เรื่องเหล่านี้ฉินยาทดแทนไม่ได้แน่นอน

เธอยิ้มจางๆ “คุณโทษฉันไหม?”

ไม่รอซูจ้านตอบ เธอก็พูดเองเออเองขึ้นมา “โทษฉันก็ไม่ เป็นไร เพราะว่ามันเป็นความผิดของฉัน”

ซูจ้านก็พูดอะไรไม่ได้แล้ว

เดินไปถึงหน้ารถ ซูจ้านหยิบกุญแจออกมาปลดล็อก เปิดประตู รถ “ขึ้นรถเถอะ ผมส่งคุณกลับบ้าน

หลิวเฟยเฟยพูดยิ้มแย้ม “คุณยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหม? ฉันนั่ง รถก็ได้ ไม่รบกวนคุณดีกว่า”

พูดจบเธอก็หมุนตัวจะเดินไป ซูจ้านดึงเธอไว้ “ขาของคุณบาดเจ็บ ผมส่งคุณกลับดีกว่า”

หลิวเฟยๆยังคงปฏิเสธ “ไม่ต้องจริง เพราะว่าคุณแต่งงานแล้ว ฉันใกล้ชิดกับคุณเกินไป มันไม่ดี ความผิดก่อนหน้านี้ จะทำผิด อีกครั้งไม่ได้”

พูดจบ หลิวเฟยเฟยก็เดินกะเผลกไปทางถนน ซูจ้านขึ้นอยู่กับที่ มองดูหลังเธอ

“อยากไปก็รีบไป ลังเลอะไร?” น้ำเสียงพูดจาเสียดสีดังขึ้นข้าง หลังเขา ซูจ้านหันไปมอง เห็นหลินซินเหยียนยืนอยู่ข้างหลังเขา

เขาอึ้งไปครู่หนึ่ง หรือว่าเมื่อเธอเห็นหมดแล้ว

เขาอธิบายโดยสัญชาตญาณ “พวกเราเจอกันโดยบังเอิญ เธอ ถูกโรคจิตคนหนึ่งรังควาน ผมไม่ช่วยก็ไม่ดีมั้ง?

หลินซินเหยียนยิ้ม “ฮีโร่ช่วยสาวงาม เรื่องที่ผู้ชายทุกคนต้อง ทำ คุณไม่ผิด คนที่ผิดคือฉัน ฉันมันบ้าง ถึงคิดอยากจับคู่คุณกับ เสี่ยวยา ตอนนี้ดูแล้ว เสี่ยวยาคิดถูกแล้ว คุณมันก็แค่คนที่ไม่ ชัดเจนเท่านั้น”

ซูจ้านเดินเข้าไป “มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด…….

“เข้าใจผิดอะไร?” หลินซินเหยียนมองเขาอย่างใจเย็น “ความ เห็นใจของคุณมันล้นหลามจนอยากส่งคนกลับบ้าน เป็นเรื่อง เข้าใจผิด?”

“ขาของเธอบาดเจ็บ…..”
“เขาไม่มีครอบครัวไม่มีเพื่อน ต้องเป็นคุณเท่านั้น?” หลินซิน เหยียนพูดตัดเขา

ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมเดี๋ยวยา ถึงมีความคิดไม่อยาก เอาลูกไว้

เขารู้ใจตัวเองหรือเปล่า?

หลินซินเหยียนเงียบไปครู่หนึ่ง พยายามให้ตัวเองสงบสติ อารมณ์ เธอสูดอากาศเข้าลึกๆ “ซูจ้าน ถ้าคุณยังมีความรู้สึกกับ แฟนเก่าอยู่ ตอบตกลงกับฉันเรื่องหนึ่ง อย่าไปหาเสียวยาอีก”

ซูจ้านรู้สึกกระวนกระวาย เขากำลังอยากยื่นมือไปดึงตัวหลิน นเหยียน ก็มองเห็นสายตาอันเย็นชาของจงจึงห้าว เขาจึงดึงมือ กลับ “ผมชอบฉินยา”

หลินซินเหยียนอยากหัวเราะ แต่เผชิญหน้ากับซูจ้านที่ยัง แยกแยะสถานการณ์ไม่ถูก เธอหัวเราะไม่ออกจริงๆ

“คุณชอบเสี่ยวยา?”

“ใช่ ผมชอบเธอ” ซูจ้านตอบอย่างรวดเร็ว

“คุณเคยคิดปัญหาหนึ่งอย่างตั้งใจไหม? ถ้าหากเธอรักคุณจริง ตอนนั้นทำไมถึงจากคุณไป? อีกอย่างพอจากนั้นก็นานขนาดนี้ คุณไม่สงสัยเลยเหรอ ระหว่างนี้เธอไปไหน? เจอกับใครบ้าง? ระหว่างนี้เคยมีความสัมพันธ์อะไรไหม?” หลินซินเหยียนถาม อย่างคมชัด

ตัวเองก็เป็นทนาย เขาก็ว่ากันว่าความคิดของทนายนั้นเทียบกับคนธรรมดาไม่ได้

แต่ว่าตอนนี้ซูจ้าน ไอคิวของคนธรรมดายังสู้ไม่ได้

วิธีที่ซูจ้านทำนั้น ทำให้เธอรู้สึกผิดหวังมาก

ซูจ้านไม่เคยไปคิดอย่างรอบคอบจริงๆ แต่ว่าหลิวเฟยเฟยเคย บอกว่าทําไมถึงจากเขาไป

“เธอบอกว่า เธอไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ ไม่อยากให้ผมลำบาก ใจ ก็เลยจากผมไป

หลินซินเหยียนรู้สึกตลก ถ้าหากว่ารักคนคนหนึ่งจริงๆ ทำไม ถึงไม่พูดก็จากไป นี่คือความรักเหรอ?

ถ้าอย่างนั้น ความรักของเธอก็เห็นแก่ตัวเกินไป

เท่าที่เธอดูแล้ว นี่ไม่ใช่การเสียสละ ถ้ารักจริง เธอไม่ยอมจาก ไปแน่ ถึงแม้จากไปก็คงปวดใจ ถ้าหากเป็นอย่างที่บ้านพูด เธอ จากไปเพราะไม่สามารถตั้งครรภ์ ไม่อยากทำให้เขาลำบากใจไป ด้วย

อีกอย่างจากไปก็นานขนาดนี้ ตอนนี้กลับมาเพื่ออะไร? ตอนนี้ก็ไม่กลัวทำให้เขาลำบากไปด้วยแล้วเหรอ? เธอรู้สึกว่าข้ออ้างนี้มันฝืนเกินไป ไม่ถูกต้องตามหลักการ

“ตอนนี้ฉันเห็นด้วยกับการตัดสินใจของเสี่ยวยาเป็นพิเศษ คุณ

ทำให้ฉันผิดหวังมาก

พูดจบ เธอก็หันกลับไปขึ้นรถ
ไม่อยากพูดกับบ้านอีกแม้แต่ค่าเดียว

เธอกังวลสถานการณ์ของจินยามากแค่ไหน ตอนนี้ก็เกลียด ความยืดเยื้อของซูจ้านมากแค่นั้น

จงจิ้งห้าวมือสองข้าง ใส่ในกระเป๋ากางเกง เขาเดินเข้าไป พูด เตือนเขาอย่างหนักแน่น “ปกติเธอไม่เคยพูดแบบนี้กับคนอื่น นายก็กลับไปคิดดีๆละกัน

มือของเขาวางบนไหล่ของซูจ้านแรงๆ หลินซินเหยียนบอก อยากเจอซูจ้านเอง เขาก็สังเกตเห็นว่ามีปัญหาแล้ว

ต้องเกิดอะไรขึ้นกับฉินยาแน่นอน หลินซินเหยียนถึงบอกจะ เจอซูจ้านด้วยตัวเอง จุดประสงค์ก็เพื่ออยากช่วยพวกเขาสองคน ปรากฏว่าเห็นภาพที่เขาอยู่กับแฟนเก่า รู้สึกผิดหวังมาก จึงโกรธ จึงต่อว่า บ้านอย่างไม่ไว้หน้า

ซูจ้านก็รู้สึกอึดอัดใจ “ตอนนี้ฉันยายอมเจอหน้าฉัน แต่ก็ทำตัว เย็นชากับฉัน ฉันพูดอะไร เธอก็ไม่สนใจฉัน”

ใจที่เร่าร้อนแค่ไหน ก็ทำให้อุณหภูมิมันลดลงได้

เรื่องความรัก คนนอกเข้าไปยุ่งเกี่ยวไม่ได้ ถ้าไม่ใช่ซูจ้าน ค่า พูดเมื่อกี้เขาก็ไม่อยากพูด

จะเข้าใจหรือไม่ก็ต้องขึ้นอยู่กับตัวบ้านเอง

จงจิ่งห้าวขึ้นรถ ไม่ได้เปิดเครื่องยนต์ แต่ไปปัดผมของเธอ “พวกเราไปกินข้าวกัน
หลินซินเหยียนยังรู้สึกโมโหอยู่ ถูกซูร้านทำให้โมโห

เท่าที่เธอดูแล้ว นี่เป็นปัญหาง่ายๆเท่านั้น ถ้าหากเขารักฉันยา

จริง ก็ควรที่จะตัดขาดกับแฟนเก่าอย่างเด็ดขาด ทำให้ฉันยารู้สึก มั่นใจ

ถ้าหากยังมีความรู้สึกกับแฟนเก่า ก็อย่าไปยุ่งเกี่ยวกับวิทยา

แต่เขาล่ะ?

ปากก็พูดว่ารักฉินยาเต็มปากเต็มคำ อีกด้านหนึ่งก็ยังพบเจอ กับแฟนกัดความสัมพันธ์ไม่ชัดเจนแบบนี้

เธอหันไปมองจงจึงห้าว “ฉินยาท้องแล้ว”

จงจึงห้าวพอเดาออก ไม่อย่างนั้นเมื่อเธอคงไม่โมโหขนาด นน

เขายิ้มอย่างรักใคร่ “แล้วคุณอยากทำยังไง? ให้ผมหาคนไป ซ้อมซูจ้านไหม?”

หลินซินเหยียนส่ายหัว นี่ไม่ใช่พฤติกรรมที่มีเหตุผล ซ้อมเขา แล้ว ก็แค่ได้ระบายความโกรธเท่านั้น ไม่มีประโยชน์อะไรเลย

“ฉันอยากสืบเรื่องแฟนเก่าเขา หลายปีนี้หายไปไหนมา ทำไม อยู่ๆถึงกลับมา” ถ้าเป็นเพราะไม่สามารถมีลูกได้ ถึงจากบ้านไป ถ้าอย่างนั้น ก็หมายความว่าแฟนเก่าเขารักซูจ้านจริง เธอก็จะให้ ฉินยาออกจากประเทศ
สําหรับเรื่องที่ซูจ้านจะคืนดีกับแฟนเก่าหรือไม่ นั่นก็เป็นเรื่อง ของเขาเอง

สิ่งที่เธอทําได้ ก็คือพยายามไม่ให้ฉันยาถูกทําร้ายมากไปกว่า

นี้

จงจิ่งห้าวถอนหายใจ รู้สึกว่าเธอยังเกินไป เวลาเดียวกันก็รู้สึก ว่าเธอเป็นคนมีคุณธรรม

หลินซินเหยียนอ่านความคิดเขาออก ก็ยิ้มขึ้นอย่างหนักใจ “เสี่ยวยาติดตามฉันมาตลอด กลับประเทศก็เพราะฉัน ถ้าไม่กลับ มา เธอก็จะไม่เจอกับซูจ้าน ก็จะไม่เกิดเรื่องพวกนี้

เธอรู้สึกว่าเธอต้องรับผิดชอบ จงจึงห้าวหางตากระตุก เธอไม่กลับมา เขาจะทำยังไง? เขากอดร่างเธอลงรถ “ไปหาอะไรกินกันก่อน

หลินซินเหยียนรถจากรถไปกับเขาอย่างเหม่อลอย จงจิ้งห้าว จองที่นั่งไว้แล้ว พนักงานพาพวกไปที่โต๊ะ พอนั่งลงแล้ว จงจึงห้าว ก็หยิบมือถือออกมาส่งข้อความให้เส้นเผยชวน ให้เขาไปสืบเรื่อง หลิวเฟยเฟย ช่วงนี้กวนจึงค่อนข้างยุ่ง ไม่มีเวลา

จึงต้องให้เงินเผยชวนไปสืบ เขามีลูกน้อง และเชี่ยวชาญกว่า ประสิทธิภาพก็จะเร็วกว่า

พนักงานยกอาหารมาเสิร์ฟ

จงจิ่งห้าวชอบอาหารรสจืด เพราะฉะนั้นอาหารที่สั่งก็ค่อนข้างรสจิต อาหารของร้านนี้เน้นอาหารสุขภาพ เพราะฉะนั้นก็ไม่ค่อย มัน หรือพวกอาหารเนื้อสัตว์

จงจึงห้าวตักน้ำซุปให้เธอ วัตถุดิบในน้ำซุปเป็นไก่กระดูก ใส่โสม พุทราจีน เก๋ากี้ ตุ่นด้วยไฟอ่อนสองชั่วโมง ถึงจะได้น้ำซุป แบบนี้ น้ำมันน้อยมาก รสชาติหอมหวานและให้พลัง

เขาจําได้ว่าหลินซินเหยียนบอกว่าเธอไม่ค่อยสบาย ตอนจอง

อาหาร เขาถามว่าซุปอะไรดีต่อผู้หญิง พนักงานแนะนำน้ำซุปนี้

หลินซินเหยียนตักน้ำซุปเข้าปาก รสชาติของโสมโดดเด่นมาก ไม่ได้ใส่วัตถุดิบอะไรมากเลย เป็นรสชาติของวัตถุดิบเองล้วนๆ

รสชาติสดชื่นกลมกล่อม ถูกปากเธอมาก

จงจึงห้าวไม่ได้ขยับตะเกียบ นั่งพิงหลังอย่างสบาย สายตา มองไปที่หน้าท้องของเธอ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ